Door Andrew Montford (Net Zero Watch).

Over de kosten van windenergie wordt in alle talen gezwegen.

Ik weet het, ik heb de neiging om een beetje in herhaling te vallen over de kosten van windenergie. Hoe vaak heb ik niet uitgelegd dat de gegevens volkomen duidelijk zijn: dat het duur is; en dat als het al goedkoper wordt, het maar heel langzaam gaat. Voor wind op land is de trend zelfs duidelijk opwaarts.

Mijn vasthoudendheid over dit onderwerp wordt ingegeven door de weigering van de officiële kringen om de feiten te accepteren. Hardnekkig houden ze vol  dat wind goedkoop is, omdat windmolenparken ontstellend lage prijzen voor stroom zijn overeengekomen. En omdat brancheorganisaties en Whitehall die als uitgangspunt nemen. [Het gaat hier om de zogenoemde ‘strike price’. Dat is de prijs die aan de grote elektriciteitsproducenten wordt gegarandeerd.]

Het feit dat niemand ooit stroom tegen zo’n prijs heeft geleverd, doet er niet toe bij deze mensen. Evenmin de constatering dat windparkontwikkelaars allemaal zeggen dat nieuwbouw niet doorgaat zonder verdere subsidies. En natuurlijk, als je wijst op de harde cijfers in de financiële rekeningen van windmolenparken, willen ze dat echt helemaal niet weten.

Denk aan Jonathan Pocklington, de minister van energie. Hij vertelde onlangs aan de Public Accounts Committee van het House of Commons dat wind supergoedkoop was, waarbij hij duidelijk de cijfers niet vermeldde. Moeten we echt geloven dat hij en zijn royaal gefinancierde staf er niets van weten? Echt?

Natuurlijk weet de commissie, onder haar voorzitter, Meg Hillier, alles van de harde gegevens, omdat ik mijn eigen bewijsstukken heb gestuurd, waarin ik alle ongunstige details heb uiteengezet. Laten we echter zeggen dat ik nog geen uitnodiging heb ontvangen om mondeling over dit onderwerp te getuigen. Moeten we verbaasd zijn dat mevrouw Hillier niet geïnteresseerd is?

Een ander recent voorbeeld van deze absolute weigering om de gegevens aan te pakken, komt in de vorm van een nieuw rapport van het UK Energy Research Centre, dat de bewering herhaalt dat windenergie supergoedkoop is. Op Twitter heb ik de leden van het auteursteam erop gewezen dat niemand stroom levert tegen deze lage rekenprijzen en dat de gegevens in tegenspraak zijn met claims van lage kosten. De meesten negeerden me echter.

Stel je voor: onderzoekers willen niet praten over hun onderzoek! Dat gezegd hebbende, plaatste een teamlid een antwoord, waarbij hij opmerkte dat mazen in de wet voor het leveren van stroom tegen rekenprijzen werden aangescherpt. Toen ik hem echter op het bewijsmateriaal van het tegendeel attendeerde, werd hij stil.

Denk dan eens aan Emma Pinchbeck, de baas van Energy UK, die onlangs verkondigde dat ze graag in gesprek ging met mensen die op een respectvolle manier over data wilden praten. Mijn Twitter-thread, waarin ik details van de kostengegevens voor windenergie uiteenzette, werd volledig genegeerd.

Neem ten slotte Sir Christopher Llewellyn-Smith, de natuurkundige die de lopende studie van de Royal Society over energieopslag leidt. In een podcast-interview een paar weken geleden onthulde hij dat het rapport van zijn team die lage CfD-rekenprijzen zal gebruiken als hun veronderstelde kosten voor elektriciteitstoevoer naar opslagfaciliteiten.

Door de goede diensten van een collega kon ik contact opnemen en zijn aandacht vestigen op de gegevens. Ik kreeg een antwoord, wijzend op kostendeclaraties die waren gepubliceerd door ambtenaren in Whitehall en de gebruikelijke verdachten in de Green Blob, maar toen ik erop wees dat de gegevens deze claims weerlegden, viel er opnieuw een ijzige stilte.

Het is duidelijk dat er een omertà bestaat over de kosten van windenergie. Alleen rekenprijzen en niet-verifieerbare claims van de industrie kunnen worden vermeld. Het sprookje van goedkope hernieuwbare energiebronnen staat zo centraal in de koers van het establishment naar decarbonisatie dat de feiten eenvoudigweg niet kunnen worden erkend.


Het doet allemaal erg denken aan de rampzalige manier waarop de Westminster-machine de Covid-pandemie heeft aangepakt: weiger in te gaan op feiten en gegevens en gewoon door te gaan alsof er niets aan de hand is.

Als we de lijst bekijken van degenen die zich bezighouden met deze groene omertà, is het moeilijk om de indruk te vermijden dat ze allemaal profiteren van een zeer lucratieve subsidiecarousel. Als ze zelfs maar de ongemakkelijke feiten noemen, trekken ze in feite aan de noodrem en komt de hele zaak tot stilstand. Laten we zeggen dat ze niet beried zullen zijn om dit te doen. Om een citaat uit de recente GWPF-lezing van Lord Frost te gebruiken:

Je kunt een slapende man wel wakker maken, maar een man die doet alsof hij slaapt, kun je niet wakker maken.

***

Bron hier.

***