Zuid-Korea staat op de 12e plaats op de wereldranglijst wat betreft energieverbruik per hoofd van de bevolking in 2021 en verbruikt meer dan drie keer het wereldwijde gemiddelde. De industriële sector van het land is goed voor 40 procent van het totale energieverbruik. Bijzonder energie-intensief zijn grote industriële steden zoals Ulsan en Gwangyang, waar naar eigen zeggen de grootste staalfabriek ter wereld staat.
Door Vijay Jayaraj
De bloeiende economie van het land bereidt zich nu echter voor om de impact van de onlangs aangekondigde netto nul-ambities het hoofd te bieden. Dit beleid is bedoeld om bestaande bronnen van betrouwbare energie te vervangen door zogenaamde groene technologieën die wisselvallig zijn gebleken in zowel betrouwbaarheid als prijs.
Net Zero in Zuid-Korea
Zuid-Korea zet zich in om tegen 2050 netto nul te bereiken. In 2021 heeft het land twee stappenplannen voorgesteld om dit te bereiken. De eerste roept op tot een verbod op “alle thermische elektriciteitsproductie met behulp van fossiele brandstoffen zoals steenkool, LNG (vloeibaar aardgas) en olie om geen uitstoot te hebben in de elektriciteitsopwekkingssector.”
De tweede zou kolencentrales elimineren terwijl LNG-faciliteiten behouden blijven als een flexibele energieopwekkingsbron. Het plan roept ook op tot 85 procent elektrificatie van alle voertuigen die op de weg rijden.
Volgens deze voorgestelde routekaarten wil het land de productie van elektriciteit met steenkool tegen 2030 met ten minste 50 procent verminderen. Het is onduidelijk hoe dit verlies aan opwekking kan worden opgevuld door de intermitterende bronnen van zon en wind. Het aandeel van fotovoltaïsche zonne-energie in de totale stroomopwekking in Zuid-Korea in 2021 bedroeg iets meer dan vier procent.
Bedrijven beschouwen deze plannen als “bedreigend voor industrieën” en ook als “vergezocht en dubbelzinnig”.
Zuid-Korea is van plan om in een deel van de energiebehoefte te voorzien met grote projecten, zoals een offshore windproject van 32 miljard dollar. Visgronden, de thuisbasis van overvloedige garnalen, botervissen enz. lijken voorbestemd om ’s werelds grootste offshore windmolenpark te worden, waardoor het ecosysteem en het traditionele levensonderhoud van duizenden in gevaar komt.
Kan een dergelijke inbreuk op ongerepte mariene milieus worden gerechtvaardigd door de energieproductie van windturbines? Zeker niet! Dit is waarom.
Hoewel zonne- en windenergie vaak worden aangeprezen als hernieuwbare energiebronnen die kunnen helpen om aan de groeiende behoeften van het land te voldoen, zijn ze zeer onbetrouwbaar vanwege hun afhankelijkheid van zonlicht en wind en niet in staat om continue stroom te leveren aan grote bevolkingsgroepen en industrieën.
Bovendien zijn zonne- en windenergie qua kosten niet concurrerend met fossiele brandstoffen en zouden ze het concurrentievermogen van commerciële en industriële klanten ondermijnen.
Kortom, de grote industriële hubs van Zuid-Korea – en andere ondernemingen – hebben de betrouwbaarheid en zuinige energie van kernenergie, aardgas en steenkool nodig.
In feite zijn deze drie energiebronnen deze eeuw pijlers geweest van de economische groei in Zuid-Korea. Het land ontdoen van deze moderne wonderen van energieproductie zou een economie verlammen die afhankelijk is van industrieën om 32 procent van haar bruto binnenlands product (bbp) te dekken. De hoogste afzonderlijke bijdrage van het BBP aan de economie is afkomstig van de industrie.
Zuid-Korea heeft een “elektriciteitsnoodhulphandboek” waarin de “reactieprocedures in het geval van een noodsituatie met betrekking tot de elektriciteitsvoorziening” worden beschreven. Het plan voorziet in verschillende maatregelen om de vraag naar energie te verminderen bij een tekort aan aanbod. Toenemende afhankelijkheid van wind en zon zal vrijwel zeker leiden tot tekorten zoals in Californië en Duitsland.
Vijay Jayaraj
De meer verstandige aanpak zou zijn om bestaande energiebronnen te behouden die de Zuid-Koreaanse productiesector van 524,5 biljoen won ($ 398,6 miljard) voorzien. Dit is vooral zo omdat de netto nul-obsessie een irrationele reactie is op een nep-klimaatcrisis.
***
Vijay Jayaraj is een onderzoeksmedewerker bij de CO2-coalitie, Arlington, Virginia. Hij heeft een masterdiploma in milieuwetenschappen van de Universiteit van East Anglia, VK en woont in India.
Bron: climategate.nl
0 reacties :
Een reactie posten