Door Pieter Lukkes.

Eens hoorde ik iemand zeggen dat hij vroeger tijdens het biechten altijd de waarheid sprak. Maar vraag mij niet of het wel de volle waarheid was, zo voegde hij daaraan toe. Ofwel: een deel van de waarheid bleef onder het vloerkleed.

Mensen die worden betrapt op het verdonkeremanen van informatie beweren steevast dat het om onbeduidende bijzaken gaat. Maar dat is onzin. Niemand spant zich in om onbenulligheden te verbergen. Het gaat altijd om belangrijke aangelegenheden: dus om zaken die ons allemaal aangaan en waarbij geld en macht een grote rol spelen.

Vandaag de dag zijn klimaatverandering, energietransitie en de stikstofperikelen daar sprekende voorbeelden van. Het beleid op die terreinen stort ontelbaar veel huishoudens in kommervolle omstandigheden. Is dat nodig? Of is dit beleid, net als bij de hiervoor aangehaalde biecht, ook gebaseerd op halve waarheden? Dus onbetrouwbaar?

De partijen die via dit beleid macht en geld vergaren vinden deze vraag ongepast; je moet wel komplotdenker zijn om hem te stellen. Maar toch ….

Politiek broddelwerk

Neem de aangescherpte klimaatwet 1.5 van 26-12-2020. Die wet bezorgt ons veel ellende. Hoe nuttig en nodig is dat? Hoe degelijk is die wet onderbouwd? Die onderbouwing vinden wij in de Memorie van Toelichting. Kern van die onderbouwing is een klaagzang van een Zweedse tiener over onze manier van leven en 17 door de Partij voor de Dieren ingediende amendementen. Uit niets blijkt dat de wetgever het verschil kent tussen beweren en bewijzen. De Tweede Kamer, Eerste Kamer en Raad van State moeten zich schamen voor dit wanproduct. Mijn moeder placht te zeggen: met dat spul moet je langs de deuren gaan, dan zul je zien dat je niets verkoopt!

Opluchting 

De gram van machtige partijen trotserend zijn er tal van wetenschappers, die een kijkje onder het vloerkleed nemen en daarover rapporteren. Ik pik daar drie uit en zal daar kortheidshalve slechts een paar kernpunten uit lichten. Het gaat om:

Steven Koonin is een Amerikaanse topwetenschapper, die In de regering Obama staatssecretaris op het ministerie van energie was. Hij schreef het boek: “Unsettled?” (2020). Koonin stelt vast dat het ook klimatologen niet is gegeven om in de toekomst te kijken. Ook niet met de veelvuldig aangeroepen klimaatmodellen van het IPCC (Intergovernmental Panel on Climate Change). Want die zijn daar ongeschikt voor. Dus kunnen ouders en grootouders, die zich vanwege hun nageslacht zorgen maken over het toekomstige klimaat, opgelucht ademhalen!.

Deze auteur verwerpt leugentjes om bestwil. Daartoe behoort ook de in klimaatkringen veel voorkomende gewoonte om ons klimaatrampen in het vooruitzicht te stellen zonder dat daar wetenschappelijke gronden voor zijn.

Twee andere boodschappen van deze auteur zijn a) wetenschappers moeten zich houden aan de wetenschappelijke ethiek en afstand houden tot de politiek en b) de media moeten stoppen met het aanwakkeren van de klimaathysterie. Niet iedereen heeft hem deze tik op de vingers in dank afgenomen.

  


Dr. Jules de Waart, fysisch geograaf en oud- lid van: partijbestuur PvdA, Provinciale Staten en Tweede Kamer heeft het boek: “Geloof niet alles. Klimaatverandering in de spiegels van wetenschap en politiek” (2022) geschreven.

De Waart constateert dat het IPCC al sinds 1996 een politiek- en geen door wetenschap gedreven- organisatie is. Vandaar dat van die kant alleen politiek-welgevallige uitspraken over het klimaat mogen worden verwacht. Hetgeen onverenigbaar is met de vaak aan het IPCC toegekende opperste klimaatwijsheid.

 

Sinds 1850 is het op aarde ruim 1°C warmer geworden. Opzienbarend is zijn onthulling dat CO2 daaraan slechts een marginale tot onbeduidende bijdrage heeft geleverd en dat die bijdrage nog zal krimpen. Hij zuigt dit niet uit zijn duim maar beroept zich op gerenommeerde wetenschappers. CO2 is de motor van het energie- en klimaatbeleid. Als die motor wegvalt dan betekent dat het wereldschokkende einde van dat beleid. Dit betekent onherroepelijk een ontkoppeling van het klimaat- en het energiebeleid. De (financiële) voordelen daarvan zullen gigantisch, dus een feest voor de huishoudbeurs, zijn.

 


Natuurkundige en wetenschapsjournalist Arnout Jaspers schreef het boek “Stikstoffuik; politici in de ban van de ecolobby” (2023). Uit en naar aanleiding van deze bestseller valt op hoe uniek ons land is want: a) wij zijn het enige land ter wereld met een minister voor stikstof, b) met idioot strenge eisen voor dat spul, c) met een regering die die eisen serieus neemt d) waar de bevolking er een offer van zo’n € 4000 per huishouding voor moet plengen e) er een deel van de agrarische sector aan wordt opgeofferd en f) waar zelfs een deskundige oud-minister (Ronald Plasterk) uitroept dat dit beleid krankzinnig is. De lagere overheden worden opgescheept met het uitvoeren van dit omstreden stikstofbeleid.

 

Met democratie heeft dit niets te maken. Want democratie bestaat niet uit het slaafs uitvoeren van orders uit Brussel en Den Haag (top-down) maar door eigen initiatieven en verantwoordelijkheden bij de lagere echelons (bottom-up). In beide hoofdsteden wordt dit- al democratie predikend- maar al te vaak en al te graag vergeten! En in de lagere regionen is meer ruggengraat nodig!

Waar te koop?

Onze maatschappij is turbulenter en chaotischer dan ooit. Een extreem flexibel energie- klimaat- en stikstofbeleid is daarop het enig juiste antwoord. Dom genoeg is de werkelijkheid dat het beleid bevroren is in wetten en overeenkomsten, dus in beton gegoten. Dit is het ideale speelveld voor profiteurs belust op geld en macht. Deze opportunisten hebben het op genoemde gebieden dan ook glansrijk gewonnen van wetenschap en democratie. Hun verdienmodel draagt bij aan de verpaupering van de maatschappij en aan de vlucht van bedrijven het land uit. Het is moeilijk deze trein te stoppen. Want de honger naar geld en macht valt niet te stillen. Voor ingrijpen is wijsheid en politieke moed nodig. Waar koopt men dat?

***