Hoeveel dode dieren door windenergie is te veel?

 Dat de snel groeiende ontwikkeling van windenergie vogels in steeds grotere aantallen doodt, is duidelijk.

12-5-2023

Hoeveel dode dieren door windenergie is te veel?

Gestrande walvissen Tasmania. Foto: BBC.

Door David Wojick

Dat de snel groeiende ontwikkeling van windenergie vogels in steeds grotere aantallen doodt, is duidelijk. Dat het ook walvissen en andere zeezoogdieren doodt, wordt duidelijk. Dus de beleidsvraag is hoeveel doden genoeg is, voordat we stoppen met meer doden? Deze vraag lijkt niet gesteld te worden.

De stormloop om enorme hoeveelheden windenergie op te bouwen, op het land en op zee, is potentieel verwoestend voor een groot aantal soorten. Onze focus lag op de groeiende bedreiging voor walvissen en andere zeezoogdieren door industriële wind op zee.

Maar dit is slechts een deel van een veel dieper patroon van op hol geslagen winddoden. Laten we nu eens kijken naar de onverschilligheid van de Biden-regering voor het doden van vogels op het land.

Om te beginnen is er de steenarend. Deze majestueuze soort is de grootste roofvogel in het westen van Noord-Amerika, waar de windontwikkeling snel groeit. De populatie is veel kleiner dan die van de bekende Amerikaanse zeearend en neemt mogelijk af.

De steenarend wordt beschermd onder de Eagle Act, net zoals de walvissen onder de Marine Mammal Protection Act vallen. Windfaciliteiten vereisen zogenaamde “incidentele vangstvergunningen” voor het doden van steenarenden, uitgegeven door de Fish and Wildlife Service (FWS).

Er blijkt een probleem te zijn, namelijk dat de windindustrie de Eagle Law negeert en niet de benodigde vergunningen krijgt. Ik verzin dit niet. Hier is hoe de FWS het zegt:

“Voor steenarenden was een doel van de Eagle-regel van 2016 om de naleving te vergroten en de consistentie en efficiëntie te verbeteren met betrekking tot het voorkomen van doden van steenarenden door windenergieprojecten. Die doelen zijn echter niet gerealiseerd. Hoewel de deelname aan het vergunningenprogramma door windenergieprojecten sinds 2016 is toegenomen, blijft deze nog steeds ver onder onze verwachtingen. Lage aanvraagpercentages en vereisten voor het verwerken van vergunningen die sommigen als omslachtig hebben ervaren, hebben ertoe geleid dat er weinig vergunningen zijn afgegeven voor windprojecten in vergelijking met het aantal operationele windprojecten in gebieden waar steenarenden voorkomen. Als gevolg hiervan worden er nog steeds steenarenden gedood zonder dat er beschermingsmaatregelen worden genomen om die vangst te compenseren.

Er worden zo weinig vergunningen afgegeven voor windprojecten die steenarenden bedreigen en dat zijn er veel.

Dreigt de Biden FWS met hardhandig optreden tegen deze moedwillige wetteloosheid? Helemaal niet. In plaats daarvan stellen ze voor om het toestaan makkelijker te maken door het minder effectief te maken. Eindeloze miljarden dollars aan windprojecten denken dat het toestaan ​​van het doden van adelaars te “omslachtig” is, dus stelt de Biden-groep voor om het wat rustiger aan te doen. Laat de adelaars maar in  hun vet gaar koken, volle kracht vooruit.

In feite is het FWS-voorstel om locatiespecifieke vergunningen af te schaffen en in plaats daarvan een “algemene vergunning” te creëren die alle normale windprojecten dekt. Het enige dat een project van een miljard dollar hoeft te doen, is aanmelden en een kleine vergoeding betalen, die op de een of andere manier de aanstaande adelaarsdoden zou verzachten.

Als onderdeel van deze algemene vergunning is het doden van adelaars vrijgesteld van NEPA, of beter gezegd, het hele project is zolang het doden van adelaars het enige is wat ze doen. Geen EIS versnelt de zaken zeker, maar niet op een goede manier voor de adelaars.

Ook de eis dat een onafhankelijke waarnemer de dode adelaars telt, vervalt in de algemene vergunning. We zijn gewoon afhankelijk van de exploitanten van windinstallaties (die geen vergunningen hebben gekregen) om ons te vertellen wanneer ze te veel vogels hebben gedood.

Het is duidelijk dat dit een enorme beleidsstap is die de windontwikkeling bevordert ten koste van de adelaars. Biden zei dat elk federaal agentschap er alles aan zou moeten doen om hernieuwbare energiebronnen te promoten en dit voorstel voldoet aan die test.

Voorbij de adelaars, die relatief klein in aantal zijn, liggen de resten van andere dode vogels. Windturbines worden niet voor niets “bird choppers” genoemd. Over hoeveel vogels hebben we het over doden?

Interessant genoeg was er tien jaar geleden, toen windenergie net begon op te komen, veel onderzoek gedaan naar deze vraag, maar tegenwoordig nog maar heel weinig. Een goed voorbeeld is een artikel uit 2013 met de titel “Schattingen van vogelsterfte bij windfaciliteiten in de aangrenzende Verenigde Staten”, Biological Conservation, Volume 168, december 2013, pagina’s 201-209. Zie hier.

Ze schatten ongeveer 250.000 vogelsterfte per jaar. Met ongeveer 50.000 MW geïnstalleerd vermogen zijn dat ongeveer 5 doden per MW per jaar. Dat zijn al veel dode vogels, maar het wordt nog veel erger als we vooruitkijken naar het doel van de Biden-regering van “netto nul”-emissies.

Ik schreef onlangs over een nieuwe Tesla-analyse van de vereisten voor hernieuwbare energie voor netto nul. Deze zijn enorm, want naast het leveren van stroom als de zon schijnt en de wind hard waait, moeten ze genoeg waterstof maken om stroom te genereren als dat niet het geval is.

Tesla zegt dat we maar liefst 2 miljoen MW aan windcapaciteit nodig hebben voor netto nul. Bij vijf vogelsterfte per MW is dat een ongelooflijke 10 miljoen doden per jaar. Dit zou zoiets zijn als 300 miljoen dode vogels gedurende de gecombineerde levensduur van 30 jaar van de door de FWS voorgestelde algemene vergunningen.

Het zouden er veel meer kunnen zijn als het eindeloze woud van vogelhakkers ontwijken onmogelijk maakt. We hebben echt wat onderzoek nodig naar dit afschuwelijke vooruitzicht.

De overgrote meerderheid van deze dode vogels zullen zangvogels zijn. Het is ironisch dat de milieubeweging voor het eerst van start ging met Carsons “Silent Spring“, die waarschuwde voor de mogelijke uitroeiing van zangvogels. Nu we halsoverkop de milieu-industrialisatie ingaan, lijkt de cirkel rond te zijn.

Het is tijd om de beleidsvraag te stellen: hoeveel winddoding willen we? Of anders gezegd, hoeveel is te veel?

***

Bron hier.