Door Michael Limburg (EIKE).

Duitsland en grote delen van het Westen zijn in een ware klimaatreddingsroes. Politici overbieden elkaar met het ene dure tot nog duurder plan na het andere. Of het nu gaat om het ‘klimaatbeschermingsprogramma’ van de Duitse regering plus de verschillende nationale klimaatbeschermingsprogramma’s, de ‘Green Deal‘ van de EU of de verschillende nationale ‘klimaatbeschermingsprogramma’s’ van de westerse landen. Wat ze allemaal gemeen hebben is dat ze royaal beloven ‘netto nul‘ of ‘klimaatneutraliteit’ te bereiken tegen 2050 of 2045 of, of, of, of. En daarmee bedoelen ze dat ze tegen die tijd hun eigen CO2-uitstoot tot netto nul willen hebben teruggebracht – d.w.z. door andere tegengestelde effecten zoals absorptie door herbebossing enz. te compenseren.

En dit beleid wordt gevoed door een constant 24/7 afvuren van alle media die beweren dat de klimaatcrisis er al is en met de dag veel en veel erger wordt. En dat het einde van de wereld nabij is als er niet onmiddellijk ingrijpende maatregelen worden genomen, zo niet onmiddellijk, dan uiterlijk over 80 tot 90 jaar, maar dan zeker. En dat allemaal omdat de door de mens geproduceerde CO2, die – zoals de natuurwetten het willen – bij elke verbranding ontstaat, hoe schoner, hoe meer, het klimaat (bedoeld wordt natuurlijk een wereldgemiddelde temperatuur die in werkelijkheid niet bestaat) warmer zou maken, ook al is dat tot op heden niet meetbaar. En dankzij deze voortdurende besprenkeling, zelfs met tromgeroffel door media en politiek, zijn bijna alle mensen in dit land, net als in grote delen van het Westen, in een kunstmatige staat van opwinding gebracht; ja zelfs ronduit dronken gemaakt. Dronken in de zin dat niemand zich meer afvraagt, of durft af te vragen, zelfs degenen die rechtstreeks door dit beleid worden getroffen, die failliet gaan of anderszins ernstige schade oplopen, of het allemaal wel zo waar is? Of dit geloof juist is, een objectief verifieerbare basis heeft, zij het in de oorzaak, zij het in het beloofde effect?

En een aantal van hen kwam op 19 januari 2023 in Hamburg bijeen op uitnodiging van het zeer lovenswaardige initiatief ‘Red onze industrie’. Het doel was daar aan te tonen hoezeer de ruggengraat van onze economie, het midden- en kleinbedrijf, nu al beschadigd is en in hoog tempo, d.w.z. met toenemende snelheid, verder beschadigd zal worden als de maatregelen die tot nu toe zijn genomen en nu langzaamaan steeds meer effect sorteren, tot tastbare resultaten leiden. En al deze maatregelen zijn bedoeld, dat is het doel, om de CO2-uitstoot in de verschillende processen te verminderen. Hun tastbare neveneffecten zijn echter in ieder geval prijsstijgingen, niet-beschikbaarheid en dus uiteindelijk verarming.

Er waren veel slimme lezingen over dit onderwerp, ook al bood niemand een recept voor het redden van onze industrie. Toch deed iedereen, misschien mede daardoor, alsof hij de grote olifant in de kamer niet opmerkte. Hoewel iedereen het zag, het moest zien, en het waarschijnlijk accepteerde:

Namelijk dat CO2-vermijding (vermindering, verlaging van de uitstoot, noem maar op) met het oog op ‘klimaatbescherming’ juist en belangrijk is. Maar alsjeblieft niet meteen, niet zo snel, niet zo veel, ergens anders etc. etc etc.

Men mag dus niet vergeten dat CO2-reductie in welk opzicht dan ook, volkomen zinloos, dus onzinnig, maar zeker dodelijk destructief is.


Want er zijn slechts twee mogelijke aspecten:

1. Als men gelooft in de mogelijkheid van een meetbaar en herkenbaar klimaateffect van antropogeen geproduceerd CO2, dan is het vermijden ervan desondanks volkomen zinloos, dus onzinnig, maar zeker fataal destructief, omdat de klimaatgelovigen van deze wereld de rest van de wereld niet in armoede kunnen houden, maar er alleen voor zullen zorgen dat de vroegere rijken (afgezien van enkele uitzonderingen zoals Black Rock e.d.), die dit beleid volgen, ook arm worden. De Brit van Russische afkomst Konstantin Kirin heeft in slechts 7 minuten alle juiste dingen hierover gezegd. (Hier is de in het Duits vertaalde transscriptie van deze briljante toespraak). Aanpassing – maar alleen wanneer dat nodig en vereist is – zou dan aan de orde van de dag zijn.

2. Als men niet in deze mogelijkheid gelooft, maar CO2 alleen ziet als wat het met zekerheid is, omdat alleen dat bewezen kan worden, namelijk het basisvoedsel voor de hele biomassa van deze wereld, bovendien alleen in sporen in de atmosfeer aanwezig en tevens, omdat het reukloos, smaakloos en onzichtbaar is en duidelijk tot > 8000 ppm ook volkomen onschadelijk voor alle levende wezens, dan wordt elke verdere discussie over vermijding – met welke middelen dan ook – overbodig.

De essentie echter is, dat beide aspecten, elk op zich, de deur openen naar een wereld waarin fossiele brandstoffen de motor van alle welvaart zijn (en dat nog heel lang zullen blijven, alleen in andere delen van de wereld), geleidelijk aangevuld met kernenergie. Mogelijk zelfs volledig vervangen door kernenergie in de toekomst, want het betere is altijd de vijand van het goede geweest.

En omdat dat het geval is, zal deze klimaatwaanzin, gedreven door destructieve rattenvangers en hun soms naïeve, maar vaak gewoon domme aanhangers, alleen maar leiden tot vernietiging. Een vernietiging waaraan men niet eens het attribuut ‘creatief’ á la Wittgenstein kan toekennen.

Zo wordt het helemaal niks.

Laten we eens kijken naar de gemiddelde temperaturen en levensverwachtingen in Duitsland en Italië.


Dan is hier mijn vraag:

Als wij hier in Duitsland geacht worden jammerlijk te sterven door de opwarming van de aarde met 2°C, als het afstuderen op de middelbare school niet langer de moeite waard is, als onze kinderen hun kindertijd niet overleven en als onze kleinkinderen er nog slechter aan toe zijn dan onze kinderen, waarom leven de mensen in Italië dan langer dan in Duitsland, hoewel de gemiddelde temperatuur daar 5°C hoger ligt dan in Duitsland?

***

Bron hier.