In de categorie ‘best wel een dingetje’; de handelsbalans van de eurolanden en de optelsom ervan.
VIJFTIG MILJARD EURO PER MAAND
In de categorie ‘best wel een dingetje’; de handelsbalans van de eurolanden en de optelsom ervan. Niet om dramatisch te doen, maar de economische statistieken van de volkeren die ongevraagd onder het juk van Ursula met haar haarlak leven zijn niet zo best - en dat is een eufemisme. Om te beginnen: waar hebben we het over?
De handelsbalans van een land is het verschil tussen import en export. Een land dat meer exporteert dan het importeert, maakt per saldo winst en dat is mooi. Landen met een tekort echter maken schulden en dat is in de eurozone een oud probleem. De euro is een unie tussen concurrerende Noord-Europese landen en de minder concurrerende broeders van Zuid-Europa, de GIIPS. Even een grafiekje lenen uit Het Euro Evangelie.
Toen de euro werd ingevoerd kregen de zwakke broeders feitelijk de munt van Duitsland. De euro is voor hen te duur, dus die landen kregen meteen grote tekorten. Voor concurrerender landen als Duitsland gold het tegenovergestelde, die gingen juist meer winst maken. De tekorten konden de zwakke eurolanden lenen bij banken, die daarmee vanzelf op een bankencrisis afstevenden - de kredietcrisis. Tussen 2000 en 2010 was duidelijk zichtbaar dat het Duitse overschot het tekort van de probleemlanden was. De euro had dan ook nooit geboren mogen worden, de gemeenschappelijke munt tussen economisch zeer verschillende landen is een ramp die zijn bestaan enkel dankt aan politieke en ideologische overwegingen.
Op een gegeven moment zaten de mediterrane landen zo vol met schuld, dat er niks meer bij kon. Sowieso waren de banken al aan het omvallen. Om die reden daalde de toename van de schuld. In de grafiek is duidelijk te zien dat het tekort van onder meer Italië en Griekenland begon te verbeteren. Dat gebeurde om de verkeerde reden, maar het gebeurde wel. Duitsland moest zijn waar toen wel elders verkopen, want Zuid-Europa voldouwen met nog meer leverancierskrediet kon sinds de kredietcrisis echt niet meer. Daarom werden de Leopard-tanks en BMW’s maar aan Qatar en China verkocht. Die landen financieren terreur in de vorm van aanslagen op Duitse kerstmarkten en het bouwen van concentratiekampen naar oud-Duits design.
Merkel zette zichzelf neer als halve heilige door wat gedweep met vluchtelingen en migranten maar stond oogluikend toe dat ze financieel afhankelijk was geworden van afschuwelijke regimes. Intussen moest Europa ‘groen’ worden en gooide het de eigen fossiele industrie in de prullenbak en kernenergie moest er door een antiwetenschappelijke, ‘groene’ lobby ook aan geloven. Het gevolg was dat Duitsland compleet afhankelijk werd van Poetin en zijn gas alsmede het opfikken van bossen, ook bekend als ‘biomassa’. Voor het milieu en het klimaat is het rampzalig, daarom doet die groene lobby altijd wat koddig aan. Nog steeds gelooft een meerderheid van de Europeanen echt dat hiermee het stijgen van de zeespiegel wordt tegengegaan. Dat is het bijzondere groene geloof, zeg er maar niks van of je wordt verketterd als ‘klimaatontkenner’. Maar achteraf mag je misschien stellen dat kerncentrales dichtdoen, vervolgens compleet je energieonafhankelijkheid eigenhandig slopen maar die dan wel als wapen gebruiken tegen Poetin allemaal niet erg slim was.
Vanaf het einde van de kredietcrisis (die eigenlijk helemaal niet over is) heeft de eurozone een positieve handelsbalans. Immers, de Zuid-Europese landen zijn kapot en mogen niet meer bijlenen, waardoor hun saldo in de buurt van de nul komt. Duitsland maakt onder Merkel winst over de handel met de terreurstaten, waarbij ze uit mercantilistische overwegingen zwijgt over schendingen van mensenrechten. Je gaat toch niet over die concentratiekampen beginnen als je in China auto’s kunt verkopen? Veel Europeanen vinden haar toch geweldig, want het is een vrouw. Deze gender-religieuzen zijn ook vaak aanhangers van het groene geloof, maar dat terzijde. Omdat de Europese zwakke broeders nu geen verlies meer maken maar Duitsland wel een lichte winst kent, heeft het collectief per saldo een overschot van tientallen miljarden. Zodoende denken mensen aan de vooravond van de pandemie ten onrechte dat de eurocrisis definitief weg is.
Ze laven zich aan het deugen, het belijden van het groene - en gendergeloof en maken zich druk over alles behalve de realiteit. Ze worden idolaat van Netflix, daar is een serie te zien over een fictief continent met veel politiek gekonkel, de dreiging van een buitenlandse invasie en een nakende winter (‘winter is coming’). Interessant genoeg is dat hun eigen realiteit, om science fiction te zien hoef je tegenwoordig alleen maar de gordijnen te openen. Het deug-geloof verstomt de zintuigen echter, waardoor het schuldbewuste continent zich lavend aan consumptie en morele verantwoordiging opschakelt in een doodlopende straat. Dan breekt de energiecrisis uit, vooral het gevolg van onderinvestering. Door het groene geloof heeft de EU de eigen fossiele industrie weggedaan, onder luid gejuich van de deugende massa’s. Dat is al te zien aan de jaarrekeningen van Shell; de 'capex', capital expenditures met blauwe stip oftewel investeringen in de eigen infrastructuur lopen onder druk van de politieke opinie hard terug. De oranje stippen zijn het voortschrijdende gemiddelde van die dalende investeringen.
Maar diezelfde mensen die eisen dat Shell 'iets doet tegen klimaatverandering' wilden wel vier keer op vakantie, met het vliegtuig naar Bali en daar foto’s schieten voor Instagram. Deugen is leuk maar het mag geen offers vergen. De energieschaarste maakte de import van energie daarom duurder. Zodoende begon de handelsbalans van het euro-evangelische project weer af te nemen. En het begint echt wel een beetje precair te worden.
Deze grafiek is in miljoenen euro. Sinds de lente van 2021 (dus voor de oorlog in Oekraïne) begint de handelsbalans van het collectief in te storten. Er is nu zelfs sprake van een tekort van vijftig miljard euro op de Europese handelsbalans PER MAAND. Het overschot van Duitsland is namelijk ingestort, terwijl de zwakke broeders nooit concurrerend zijn geworden. Nederland heeft nu de hoogste handelsbalans van de EU maar het saldo van het collectief is zwaar negatief en zal dat ook lang blijven.
De eurozone kent dus vier tijdperken; Euforie (2001 tot 2007), Kredietcrisis, (2008 tot 2012), Decadentie (2013 tot 2020) en Verval (2021 tot waarschijnlijk 2030). In Euforie lijkt de mislukte muntunie een succes, omdat de zwakke landen die er nooit bij hadden gemogen, zich scheel lenen bij de risicominnende bankiers. Daarmee kopen ze Duitse auto’s, wat ook gunstig is voor de Nederlandse toeleveranciers van Duitsland. De illusie van een succesvolle euro ‘door handel’ ontstaat nu. In 2007 begint de Amerikaanse kredietcrisis en al snel heeft iedereen door dat er in Europa ook aan een onduurzame schuldenberg is gebouwd. Dat zorgt voor een recessie tot 2012. Daarna worden de schulden niet gesaneerd en dat zorgt voor een illusie vergelijkbaar met Euforie; namelijk dat er niks aan de hand is. Europeanen gaan los op woke dingetjes als genderneutrale toiletten, slopen de eigen fossiele industrie, blijven onduurzaam veel consumeren en bouwen zo aan een nieuwe crisis.
Dan is er een pandemie, die de zwakheden in de wereldwijde logistieke ketens blootlegt. De lockdown doet het energieverbruik dalen en in die periode schept de ECB een ongezond grote hoeveelheid geld, vooral om de banken te redden. In de zomer van 2021 is de lockdown voorbij en gaat de samenleving open. Nu hebben we dezelfde economie weer terug, maar met een veel grotere geldhoeveelheid. Dat moet wel inflatie veroorzaken en zo geschiedde. Vooral energie is een probleem omdat vanwege het groene geloof de financiering van de winning ervan is afgeknepen. In februari 2022 valt Rusland Oekraïne aan. Hoe ernstig dat conflict ook is, de energiecrisis en inflatie waren toen al zichtbaar.
Sinds ongeveer augustus 2021 (de roestige Russische invasie liet nog op zich wachten) zit de EU definitief in verval. Het Duitse handelsoverschot, dat dertig jaar kostte om op te bouwen, is verschrompeld. De komende jaren gaan de collectieve schulden van de eurolanden - hun overheden, burgers en bedrijven - met minstens een half biljoen euro per jaar omhoog. Maar bovenstaande grafieken laten een scherp daling dus dat saldo kan verslechteren. Er zit overduidelijk een nieuwe eurocrisis aan te komen. Gelukkig is daar een oplossing voor: Coronabonds. Daarbij mag de EU zelf geld lenen, een schuld die om boekhoudkundige redenen (lees mijn boek maar) wordt weggepoetst. Stel dat Italië tien miljard wil uitgeven, bijvoorbeeld om arme huishoudens te helpen. Alle EU-landen hebben in 2022 een begrotingstekort. Als Italië dat geld leent dan gaat de staatsschuld omhoog en dat voedt paniek rondom een nieuwe eurocrisis of kredietcrisis, dat is hetzelfde. Stel echter dat die uitgaven door de Europese commissie worden gedaan, volgens de constructie van de Coronabonds. Dan is er ook meer staatsschuld, alleen wel op Europees niveau. Dat is eigenlijk geen verbetering. Maar de commissie heeft geen staatsschuldmeter en Italië wel, dus wordt er voor de eerste route gekozen. TIjdens de pandemie werd dit excuus gebruikt om ‘Coronabonds’ uit te geven voor het niet misselijke bedrag van 800 miljard euro. Daarvan ging bijna niets naar de zorg, terwijl het allemaal te doen zou zijn ‘om de zorghelden’. Dan is het heel logisch dat de energiecrisis aan Poetin wordt toegeschreven, wat meer Europese staatsschulden rechtvaardigt. Nederland betaalt toch wel weer.
Kortom, vanaf nu moet er op de een of anderen manier een half biljoen per jaar extra aan Europese schuld worden gemaakt. Nederland heeft nu het grootste Europese overschot terwijl het collectief vijftig miljard euro per maand verliest, dus daar zijn meer Europese schulden de oplossing. Het is schuld door mismanagement, maar dat bekt niet lekker. Daarom zullen er straks Europese ‘solide energieveiligheidsobligaties uit solidariteit met Oekraïne’ worden uitgegeven, of iets dergelijks. Hoe ze precies heten weten we niet, maar op de een of andere manier moet die schuld opgevangen gaan worden. De tekorten nu zijn een paar keer zo groot als na de val van Lehman Brothers. De eurocrisis is terug, met recessie. De EU heeft last van zeven jaar onderinvestering vanuit een groene obsessie en om de negatieve effecten daarvan te compenseren zal een herstelplan in dezelfde orde van grootte moeten worden opgezet. Eerst moeten de groene ideologen als Frans Timmermans weg, zodat er ruimte ontstaat voor mensen die wel met beide benen op aarde staan. Dan kan er in jaren aan herstel worden gewerkt en pas aan het einde is de ‘groene’ schade weer hersteld. Tot die tijd zit de EU in een periode van harde economische neergang, de statistieken laten niets aan duidelijkheid te wensen over. De volgende keer toch meer niet zoveel gewicht hangen aan de woorden van de groene praatjesmakers, want dit zijn de gevolgen.
Mijn opbeurende werk helpen mogelijk maken? Kijk op BackMe en borrel gezellig en inhoudelijk mee.
0 reacties :
Een reactie posten