Welke geloofwaardigheid heeft een oproep tot soberheid als die komt van een klasse beroepspolitici die stilaan is vergroeid met het pluche en het daarbij behorende salaris, vraagt Jonathan Holslag zich af.
Jonathan Holslag (1981) schrijft elke woensdag een blog over internationale ontwikkelingen voor ewmagazine.nl. Hij is als politicoloog verbonden aan de Vrije Universiteit Brussel. Holslag schreef diverse boeken, in het bijzonder over Azië en de opkomst van China en de gevolgen daarvan voor Europa.
Ik heb het niet zo op extreme partijen. Hoewel ze belangrijke problemen zoals ongelijkheid aan de kaak stellen, zijn hun oplossingen vaak weinig realistisch en zelfs schadelijk. Wel begrijp ik waarom steeds meer mensen er hun heil zoeken. Het wanbeleid, de schraapzucht en de wereldvreemdheid van sommige centrumpolitici stuiten elk weldenkend mens tegen de borst. Nu er een koude winter nadert, zal de woede alleen maar toenemen. We hebben helemaal geen Vladimir Poetin nodig om onze democratie te ondermijnen. De grootste bedreiging voor onze democratie is: de kaste dik betaalde beroepspolitici die elke voeling met de burgers lijkt te hebben verloren.
Een salaris van 276.000 euro per jaar bruto
Vorige week bleek dat weer in het Vlaamse Parlement, een van de zes parlementen die België rijk is. Een vertegenwoordiger van de zeer linkse PVDA, de tegenhanger van de SP in Nederland, uitte haar terechte bezorgdheid over de sluiting van vele kinderopvangorganisaties door de stijgende energieprijzen. Kinderen en moeders, vervolgde ze, dreigen daar de prijs voor te moeten betalen. Kinderen kunnen niet alleen thuisblijven, dus zullen moeders hun werk moeten laten vallen.
‘Joa, boa de poapoa,’ beet de parlementsvoorzitter haar toe in plat Antwerps. ‘Ik weet niet of u beseft dat er meestal twee ouders zijn en er ook zoiets als een vader bestaat. En mijn kinderen zijn boa un poapoa, vwola.’ Applaus op de tribune.
Elke maand net rondkomen is óók armoede, schrijft Zihni Özdil
Dat de kinderen bij de poapoa terecht kunnen is geweldig. Vaders hebben hun rol in het huishouden. Maar wat een arrogantie. De voorzitter, mevrouw Liesbeth Homans, zit daar in het parlement met een salaris van 276.000 euro per jaar, bruto. Dik vijf keer zo hoog als het Vlaamse gemiddelde. Daar stelt ze niet eens bijzondere prestaties tegenover. Ze werkte zich op via kabinetten en haalde in de verkiezingen van 2014 nog 163.500 voorkeursstemmen. In 2019 duikelde dat aantal naar 40.480. Toch zit ze daar voor een slordige 23.000 euro per maand. Aan haar retorische vaardigheden zal dat bedrag niet toe te schrijven zijn. Ze doet niet eens de moeite.
Tweemaal wereldvreemdheid beantwoord met volksopstand
De houding van deze parvenu in het debat is een metafoor voor platte zelfbedieningspolitiek. Indien ik als alleenstaande moeder of als ouder in een minder gegoed gezin naar dat soort taferelen zou kijken, bleef ik niet rustig, denk ik. ‘Stuur ze naar de papa.’ En dan wordt het salaris van zulke kornuiten ook nog eens aangepast aan de inflatie: 2 procent erbovenop. In het geval van mevrouw Homans komt dat neer op 5.500 euro voor het komende jaar. Daar kan papa al eens een paar dagen voor thuisblijven.
Dit is het democratische equivalent van Marie Antoinette. Toen deze achttiende-eeuwse Franse koningin vernam dat het volk geen brood meer kon kopen, antwoordde zij, zo gaat de legende, dat ze maar brioche moesten eten. Er is nog zo’n voorbeeld. Op een verhaal dat hongerige burgers gras aten, antwoordde de Chinese Jin-keizer (derde eeuw) dat ze maar vlees moesten kopen. In beide gevallen volgde op de wereldvreemdheid een volksopstand. Ik vraag me af of onze democratie nog te redden valt als zich niet snel een politieke beweging aandient die het echt meent met het lot van onze gehavende samenleving.
Symbolisch een deel van hun salaris weggeven
Natuurlijk kan de overheid niet alles oplossen en we zullen helaas met z’n allen nog meer de broekriem moeten aanhalen. Maar welke geloofwaardigheid heeft een oproep tot soberheid als die komt uit een klasse beroepspolitici van wie de rug stilaan is vergroeid met het pluche en het daarbij behorende salaris?
Politici en topambtenaren moeten vooral goed besturen. Als zij werkelijk het volk willen dienen en zich bekommeren om het lot van onze democratie, zouden zij nu – meteen – symbolisch een deel van hun salaris moeten weggeven. Het uitblijven van een akkoord daarover mag geen beletsel zijn.
0 reacties :
Een reactie posten