Opwarming, nog meer opwarming in Australië … Oei! vergissing

 De klimaatalarmisten in Australië hebben een vreselijke maand.

19-8-2022

Opwarming, nog meer opwarming in Australië … Oei! vergissing

Auteur: Tony Thomas (Australië).

De klimaatalarmisten in Australië hebben een vreselijke maand. Groen/linkse tobbers zoals de Australische Academie van Wetenschappen, worstelen met het feit dat het Great Barrier Reef thans het grootste koraaloppervlak heeft bereikt dat ooit werd geregistreerd. Dat is na het doemgejammer van de Academie sinds 2012, dat is zo ver terug als ik de moeite heb genomen om de fulminaties over het rif te volgen.[1]

En er is nog een schok voor liefhebbers van windturbines en made-in-China zonnepanelen. Volgens de UAH-temperatuursatellieten die de temperaturen op het continent al 40 jaar meten, vertoont Australië de afgelopen tien jaar geen opwarming.

Stel dat je lesgeeft aan tienjarigen, en je geeft niet om je carrière in het onderwijssysteem. Je zou dan kunnen aankondigen:

“Hé, kinderen, het is hier niet echt warm geweest sinds mama je thuisbracht van de kraamafdeling.”

De verklaring, “Geen opwarming in Australië gedurende de tien jaar tot eind juli” dreigt alarmisten tot wanhoop te brengen. En wereldwijd tonen UAH-satellietmetingen tot eind juni geen opwarming gedurende zeven jaar en tien maanden.

De oppervlaktetemperatuurmetingen van de HadCRUT-serie vertonen evenmin gedurende 86 maanden opwarming. Voor het klimaat in Australië hangt het feit of de pauze voortduurt af van of we nog een el Niño (opwarming) of la Niña (afkoeling) krijgen. In geen van beide gevallen is aangetoond dat de CO2-uitstoot er veel of ook maar iets mee te maken heeft.

Het stokpaardje van onze lokale alarmisten was dat onze continentale “opwarmingsnood” bosbranden, overstromingen, droogtes en cyclonen heeft veroorzaakt. De CSIRO, het Bureau of Meteorology en Tim Flannery’s Climate Council kunnen nu net zo goed een gezamenlijk persbericht uitbrengen:

“Sorry, verdomme, we hebben dat helemaal verkeerd.”

Dat doen ze natuurlijk niet. Wat ze zullen doen is beweren dat temperatuurmeting op het land superieur is aan UAH-satellietmetingen, tien jaar is te kort om er toe te doen, en elke dwaas kan geschikte trendlijnen op een kronkelige grafiek zetten. Daarom moet je je verdiepen in technische details, die eigenlijk best interessant zijn.

♦ De tienjarige stopzetting van de lokale opwarming is geen ‘cherry-pick’. Het wordt berekend volgens een methode waarbij alle maanden in aanmerking worden genomen. Het is inderdaad de methode die wordt aanbevolen door de peetvader van de wereldwijde temperatuurmeting, prof. Phil Jones van de vroege HadCRUT wereldwijde temperatuurreeks, ook van de e-mailfaam van Climategate uit 2009.[2]

♦ Tien jaar stilstand is niet “too short to matter”. Het verstoort al die beweringen dat de vermeende klimaatcrisis “nog erger is dan verwacht”. Als het tien jaar opwarmen was, dan zouden de alarmisten feest hebben gevierd. Geen enkel klimaatmodel heeft zo’n ‘pauze’ voorspeld, noch de vorige wereldwijde ‘pauze’ die 18 jaar en acht maanden duurde tot november 2015. Deze lange onderbrekingen suggereren waarom de klimaatmodellen twee keer zoveel opwarming hebben voorspeld als er werkelijk is opgetreden. Zoals het IPCC-rapport van 2013 somber meldde, overschreed 111 van de 114 van het klimaatmodel de werkelijke opwarming.[3] Maar ze vormen nog steeds de basis voor biljoenen investeringen in hernieuwbare energiebronnen en ‘Net Zero’ uitgaven.

♦ Waarom zijn satellietmetingen beter dan de ACORN-SAT Series 2.2 landmetingen van het Bureau of Meteorology? [4] Grotendeels omdat ACORN afkomstig is van slechts 112 Stevenson-schermen (temperatuurmeetkasten), die ons continent van 7,7 vierkante kilometer vertegenwoordigen. Er zijn grote hiaten in de dekking van het belangrijke weergenererende Northern Territory. Veel van de 112 schermen vertonen een opwaartse bias door het stedelijke hitte-eilandeffect, d.w.z. de groei van beton, asfalt, gebouwen en bevolking rond dozen die oorspronkelijk waren geplaatst te midden van een lichte bries op groene weiden.

De slechte reputatie van ACORN onder sceptici komt ook voort uit de onophoudelijke herzieningen van het bureau en de ‘homogenisering’ van onbewerkte gegevens in de zwarte doos, die vrijwel allemaal steilere opwarmingstrends genereren. Daarentegen meten de UAH-satellieten voortdurend onze hele landmassa.[5]

De UAH-gegevensrevisies zijn puur technisch en transparant, zoals correctie voor het verval van banen. Meer in detail: de satellieten worden gelanceerd door NASA en beheerd door NOAA – de Amerikaanse National Oceanic and Atmospheric Administration, die verantwoordelijk is voor de  officiële weersvoorspellingen. Drs Roy Spencer en John Christy van de Universiteit van Alabama in Huntsville (UAH) monitoren ongeveer 15 instrumenten op de satellieten.

Deze meten de microgolf thermische emissies van zuurstof in de lagere troposfeer, dat wil zeggen de lucht van bijna zeeniveau tot ongeveer 14 kilometer hoog. (Op het land worden metingen gedaan op slechts 1,2 meter van het oppervlak). De emissiemetingen van de satellieten zijn evenredig met de temperatuur en het UAH-team doet de gegevensconversie en aanpassingen.

Zijn de UAH aangepaste metingen betrouwbaar? Ja, omdat ze gegevens leveren die consistent zijn met onafhankelijke gegevens van radiosonde-metingen op weerballonnen. Duizenden van deze ballonnen worden elke dag gelanceerd. De UAH-gegevens zijn ook volledig onafhankelijk van gegevens op het land en gevalideerd door grote Amerikaanse instellingen zoals USCRN, CERES en ERBS.[6][7].

Op wereldschaal is de satellietdekking natuurlijk enorm superieur aan de drie belangrijkste terrestrische wereldwijde temperatuurmeetsystemen HadCRUT, NASA-GISS en NOAA, die geen dekking hebben van belangrijke delen van het aardoppervlak. Gaten omvatten de polen, grote oceaangebieden en een groot deel van Siberië en de 30 miljoen vierkante kilometer van het Afrikaanse continent. Dit heeft klimaatwetenschappers de gelegenheid gegeven om gewoon veel van de gegevens te “verzinnen”, inclusief recordbrekende hitte waar er toevallig geen weerstations zijn.[8] Uit de e-mails van Climategate blijkt ook dat het topteam van Phil Jones  HadCRUT-gegevens heeft aangepast om onaangenaam koele resultaten te compenseren.[9]

De HadCRUT-gegevens, die ten grondslag liggen aan de hele wereldwijde klimaatangst en miljarden dollars ‘Net Zero‘ investeringen, werden nooit onafhankelijk gecontroleerd tot 2018, toen Melbourne-onderzoeker dr. John McLean een audit uitvoerde voor zijn succesvolle proefschrift. Hij ontdekte rommel en anomalieën die officieel niet zouden worden getolereerd, zelfs niet in kleine bedrijfsaccounts.[10]

De BoM is niet Robinson Crusoë met betrekking tot zijn verslechterde meetstations. De Amerikaanse regering heeft de dichtste en langste reeksen temperatuurrecords, maar onderzoek dat vorige maand door Anthony Watts is vrijgegeven, toont aan dat 96 procent van de meer dan 1000 Amerikaanse NOAA-stations. die zijn onderzocht (van meer dan 10.000), de eigen locatierichtlijnen van NOAA schenden en te veel opwarming meten. Het probleem is zelfs erger dan in 2009 toen een soortgelijk onderzoek – goedgekeurd door de Amerikaanse waakhonden Office of the Inspector General (OIG) en het Government Accounting Office (GAO) – ontdekte dat 89 procent beïnvloed beschadigd was door het hitte-eilandeffect en andere locatiefouten . De opwarmingstrend was twee keer zo snel als de trend met alleen stations die aan de voorschriften voldoen.[11]

Watts legt uit: “Daarentegen exploiteert NOAA een ultramodern oppervlaktetemperatuurnetwerk, het U.S. Climate Reference Network. Het is door zijn ontwerp vrij van gelokaliseerde warmte-effeceten maar de gegevens die het produceert, worden nooit genoemd in maandelijkse of jaarlijkse klimaatrapporten die door NOAA worden gepubliceerd voor openbare consumptie.

Wat de Australische temperaturen betreft, toont ons Bureau of Meteorology nauwelijks interesse in de ongemakkelijke UAH-dekking van Australië. De stijgende temperatuurtrend van de BoM vertoont een toenemende inconsistentie met UAH-satellietmetingen . Het is jammer dat toenmalig premier Malcolm Turnbull en minister van Milieu Greg Hunt in 2014 het plan van ex-premier Tony Abbott om een ​​behoorlijke onafhankelijke audit van de BoM ACORN-serie te laten uitvoeren, verwierp.[12] (Toen Abbott in 2009 het leiderschap van de oppositie van Turnbull met één stem won, stemde Hunt tegen hem. Om Hunt aan zijn zijde te krijgen, bood Abbott hem vervolgens de klimaatportfolio aan, en advocaat Hunt ging akkoord – maar alleen onder voorwaarden zoals: “Dat aan de wetenschap van klimaatverandering niet mocht worden getwijfeld”).[13]

Hunt rekruteerde zijn eigen panel dat in 2017 rapporteerde dat ACORN “goed onderhouden was en een belangrijke bron van informatie vertegenwoordigt over de klimaattrends die Australië beïnvloeden”. de BoM zoals Townsville ex-directeur Ken Stewart, Perth journalist Chris Gillham, en Port Macquarie gepensioneerde wetenschapper Dr Bill Johnston. Ken Stewart van Townsville heeft een onderzoek uitgevoerd en vond een redelijk goede overeenkomst in trends in de BoM-reeks en de UAH-satelliettrends, maar is van mening dat recente beweringen over de opwarming van de BoM te wijten zijn aan fouten in de BoM-reeks maximale dagelijkse temperatuur.

In een ander onderzoek door Stewart, bijgestaan ​​door Perth’s Gilliam, merkt Stewart op dat BoM eerder een Mark 1 Acorn-Sat-serie had die in 2011 internationaal zeer werd geprezen als “een belangrijk nationale bron op lange termijn“.[15] Amper een jaar later trok de BoM het op mysterieuze wijze terug en verving het door een aangepaste Mark 2-versie, gebaseerd op dezelfde ruwe data. De aanpassingen – normaal om goede technische redenen – verhoogden onze opwarmingstrend van 0,09°C opwarming per decennium tot 0,13°C per decennium tot 2022. Dit kwam door het verlagen van de aangepaste temperaturen vóór 1971 en daarna te verhogen, blijkt uit Stewarts audit. Deze “verhoogde opwarming” tot 0,4°C per eeuw is volledig het gevolg van dubieuze aanpassingen, niet van veranderingen in meetgegevens.

De BoM / CSIRO-systemen voor temperatuuraanpassingen werden goedgekeurd door een panel van vier zogenaamde ‘wereldleidende experts’ uit landen waar de aanpassingen ook omstreden zijn – vooral Nieuw-Zeeland met zijn beruchte aanpassingsvoorkeur voor opwarming. Geen wonder dat de RvB nu op gespannen voet staat met de satellieten. De CITED BoM Australische gemiddelde temperatuurregistraties van meetstations op land, beginnen pas in 1910, hoewel de gegevens voor Melbourne teruggaan tot 1855. Als de langetermijnregistraties de verzengende hitte en droogte van de jaren 1890 en eerder zouden omvatten, zou de huidige opwarming er minder alarmerend uitzien. Het is teleurstellend dat zelfs de meting van onze milde opwarming van de aarde (die heeft plaatsgevonden sinds de kleine ijstijd van de 19e eeuw) gepolitiseerd, gecorrumpeerd en aangepast is om te passen bij het alarmistische verhaal.

Wie zou nog durven zeggen:

“Vertrouw me, ik ben een klimaatwetenschapper”?

***

Tony Thomas’ nieuwste essaybundel “Foot Soldier in the Culture Wars” ($ 29,95) is verkrijgbaar bij uitgever ConnorCourt.

[1] AAS 2012:  Tikkende tijdbommen in het systeem van de mens-aarde

[2] Statistisch gezien “de periode vanaf de vroegste maand waarmee de lineaire-regressietrend met de kleinste kwadraten tot de meest recente maand niet groter is dan nul.”

[3] Hoofdstuk 9, tekstvak 9.2, pagina 769.

[4] ACORN-SAT: Australian Climate Observations Reference Network – Surface Air Temperature.

[5] De “homogenisering” is een black-boxproces waarbij transparantie wordt vermeden.

[6] U.S. Climate Reference Network (USCRN), Clouds and the Earth’s Radiant Energy System (CERES).

[7] Er is een rivaliserende Californische groep genaamd RSS die ook satellietgebaseerde temperaturen bewaakt. Hun reeks komt meer overeen met metingen op het land, maar is er niet onafhankelijk van en is gedeeltelijk afhankelijk van modelschattingen.

[8] Phil Jones: “Voor een groot deel van het SH [zuidelijk halfrond] tussen 40 en 60S zijn de normalen meestal geschat omdat er daar heel weinig scheepsgegevens zijn.”

[9] Climategate-e-mail uit 2009 van klimaatwetenschapper Tom Wigley: “Phil [Jones], Hier zijn enkele speculaties over het corrigeren van SST’s [zeeoppervlaktetemperaturen] om de opwarming van de jaren veertig gedeeltelijk te verklaren. Als je naar het bijgevoegde perceel kijkt, zul je zien dat het land ook de jaren 40-blip vertoont (zoals je vast wel weet). Dus als we de oceaanblip zouden kunnen verminderen met bijvoorbeeld 0,15 graad C, dan zou dit significant zijn voor het wereldgemiddelde – maar we zouden nog steeds de landblip moeten verklaren. Ik heb hier bewust 0,15 gekozen.”

[10] McLean: “Het is erg onzorgvuldig en amateuristisch. Over de standaard van een eerstejaars universiteitsstudent … Overheden hebben 25 jaar de tijd gehad om de gegevens te controleren waaraan ze miljarden dollars hebben uitgegeven. En dat hebben ze nog geen enkele keer gedaan.”

[11] NOAA’s “Requirements and Standards for [National Weather Service] Climate Observations” bepalen dat temperatuurgegevensinstrumenten “over vlak terrein (aarde of graszoden) moeten zijn die typisch zijn voor het gebied rond het station en op ten minste 30 voet van elk uitgestrekt beton of verhard oppervlak.”

[12] Minister Hunt: “Mijn antwoord was heel duidelijk: we hebben misschien wel de beste of een van de beste meteorologische organisaties ter wereld. Ik heb het volste vertrouwen in hun gegevens en het idee werd toen de nek omgedraaid.”

[13] De weg naar de ruïne, door Niki Savva. Scribe-publicaties, 2017, p135.

[14] Het panel van 2017 bestond uit dr. Ron Sandland (voorzitter), emeritus hoogleraar Bob Vincent (vicevoorzitter), dr. Phillip Gould, dr. John Henstridge, mevrouw Susan Linacre, professor Michael Martin, professor Patty Solomon en professor Terry Speed.

[15] ACORN-SAT International Peer Review Panel Report, 2011: ‘Het panel is ervan overtuigd dat, als ’s werelds eerste gehomogeniseerde dataset van dagelijkse temperaturen op nationale schaal, de ACORNSAT-dataset van grote nationale en internationale waarde zal zijn. We moedigen het Bureau aan om de dataset te beschouwen als een belangrijke nationale bron op de lange termijn.’”

***