Meer CO2 is niet de oorzaak van verdere klimaatverandering

Een van de grote veroorzakers komt nu uit de kast.

4-8-2022

Een bijdrage van Ap Cloosterman.

Met de tekst, ‘Meer CO2 is niet de oorzaak van verdere klimaatverandering’, zijn sceptici te vergelijken met Galileo Galilei. Het gaat hier natuurlijk niet om het evenaren van zijn wetenschappelijke prestaties, maar wel om de afwijzing en het monddood maken door de publieke media alsmede door de huidige meerderheid van de Nederlandse politiek en de kopstukken van de Europese Commissie.

Natuurlijke oorzaak klimaatverandering

De Aarde heeft al eeuwenlang te maken met klimaatveranderingen en dit fenomeen brengt afwisseling in het menselijk bestaan en wordt bovendien door velen van ons volop gewaardeerd. U raadt het al: Het betreft de vier jaargetijden.

In ons zonnestelsel vormt de Aarde door haar specifieke scheefstand t.o.v. de Zon een unieke uitzondering en dat is de reden van de verschillen in seizoenen. De scheefstand van de Aarde en het ontstaan van de Maan is 4,5 miljard jaar geleden, volgens een niet bewezen theorie, veroorzaakt door een botsing met de planeet Theia, die qua grootte vergelijkbaar was met Mars.

Figuur 1.

Theia.

Seizoenswisselingen behoren tot de aardse norm en zijn dus natuurlijke veranderingen waar de mens part noch deel aan heeft. De scheefstand van de Aarde t.o.v. de Zon is bepalend voor de hoeveelheid licht en dus de hoeveelheid warmte welke door het noordelijk- en zuidelijk halfrond kan worden geabsorbeerd.

Men zou verwachten, dat de massa (zwaartekracht) van andere planeten van ons zonnestelsel invloed hebben op de afstand Zon-Aarde en daarmee op het aardse klimaat.

De omloopsnelheden van de planeten rondom de Zon zijn niet gelijk. Om te voorkomen dat haar naaste planeten (Mercurius, Venus, Aarde) niet door de Zon worden ingevangen zijn hun snelheden groter dan de verder afgelegen planeten (Jupiter, Saturnus), waardoor de plaats van de planeten t.o.v. elkaar steeds verandert. De omloopsnelheden van onze planeten, zie figuur 2.

Figuur 2.

Vanaf de Zon (geel) achtereenvolgens: Mercurius (oranje) – Venus (blauw) – Aarde (groen) – Mars (rood) – Jupiter (paars) – Saturnus (groen/geel).

De volgende situaties kunnen zich nu in ons zonnestelsel voordoen, waarbij
a = Zowel Saturnus, Jupiter en de Zon staan gezamenlijk aan een kant van de Aarde, waardoor de Aarde dichter naar de Zon wordt “getrokken”.
b = De Aarde wordt door de gravitatie krachten van Saturnus en Jupiter iets van de Zon weggetrokken.

Zie onderstaande afbeelding:

Figuur 3

In de volgende periodes hebben samenstanden met 5 planeten(Mercurius, Venus, Mars, Jupiter en Saturnus) plaats gevonden: mei 2020 – juli 2020 – juni 2022. Uit berekeningen blijkt dat deze samenstanden nauwelijks of geen invloed hebben gehad op de afstand Zon-Aarde. Bron 1.

Er is een effect waardoor we heel langzaam van de Zon af bewegen. Dat is de getijdeninteractie tussen de Zon en de Aarde. Dit vertraagt de rotatie van de Zon en duwt de Aarde verder weg van de Zon. Maar hoe groot is het effect hiervan? Het blijkt dat de jaarlijkse toename van de afstand tussen de Aarde en de Zon door dit effect slechts ongeveer één micrometer is (een miljoenste van een meter). Dit is dus een heel klein effect. Bron 2.

Er is nog een ander effect dat ook klein is, maar iets groter dan het getijdeneffect. De Zon wordt aangedreven door kernfusie en dat betekent dat de Zon voortdurend een klein deel van zijn massa omzet in energie.

Per seconde wordt 600 miljoen ton waterstof omgezet in 596 ton Helium. Het verlies van 4 ton per seconde aan massa wordt omgezet in energie. (Einstein: E = mc². E =energie ; m =massaverlies; c = 300.000 km/sec.) Dit komt overeen met de warmte die per seconde vrijkomt bij de verbranding van 80 miljard ton aan kolen.

Naarmate de massa van de Zon afneemt, wordt onze baan verhoudingsgewijs rond de Zon groter. Over de gehele levensduur van onze Zon (ongeveer 10 miljard jaar) zal de Zon echter slechts ongeveer 0,1% van zijn massa verliezen, hetgeen betekent dat de Aarde slechts +/- 150.000 km verder van de Zon af komt te staan. Dit is weinig in vergelijking met de totale afstand tussen Aarde en Zon van +/- 150.000.000 km. We bewegen ons van de Zon af met een snelheid van +/- 1,5 cm per jaar en daar krijgen we echt geen koude voeten van.

Een groot aantal wetenschappers, zoals Guus Berkhout, David Archibald, Frans van den Beemt, Hermann Harde, Wim Witteman, William Happer, William van Wijngaarden en vele anderen is het oneens met de dominante rol, die door alarmisten aan CO2 wordt toebedeeld bij de opwarming c.q. de klimaatverandering van de Aarde:

“Een verdubbeling van het CO2-gehalte zal nauwelijks nog effect hebben op de opwarming van de Aarde”.

Zeer opmerkelijk is, dat de gemiddelde temperatuur op het noordelijk halfrond (NH) 0,7°C hoger is dan op het zuidelijk halfrond (ZH). Het NH is met 1,5⁰C opgewarmd en het ZH met 0,8⁰C. De totale opwarming van de Aarde is tot nu toe 1,2⁰C. Zie figuur 4.

Opwarming van de wereld, het noordelijk halfrond en het zuidelijk halfrond in de periode 1850-2020, sinds de pre-industriële periode 1850-1900. Bron: HadCRUT5.

Figuur 4.

Dit temperatuurverschil tussen het NH en het ZH is al lang bekend en wetenschappers hebben eeuwenlang nagedacht over de oorsprong ervan. Vaak gesuggereerde oorzaken zijn verschillen in de seizoenen, het grotere gebied van land op het NH, albedo-verschillen tussen de poolgebieden van de Aarde en het noordwaarts gerichte warmtetransport door de oceaancirculatie.

Deze argumenten acht ik als zijnde juist.

Opvallend is dat bij deze argumentatie CO2 niet wordt genoemd. Ook de zwarte vlaktes, die achter blijven na de vele en grote bosbranden, spelen een belangrijke rol bij de opwarming. Verder wordt het effect van opwarming door steden ook niet genoemd, terwijl dit door de steeds meer en grotere woongebieden een enorm opwarmingseffect kan hebben. Zie figuur 5.

Het is duidelijk, dat er voor de opwarming van de Aarde meerdere oorzaken zijn, waarvan er hier eentje nog niet is genoemd. Dit is de scheefstand van de Aarde t.o.v. de ecliptica van de Zon.

We kijken daarom wat meer gedetailleerd naar deze invloed. In onze winter is het zonlicht meer op de zuidkant gericht en in de zomer is het de noordkant die meer verlicht en dus meer verwarmd wordt. Zie figuur 6.

Figuur 6.

Figuur 7.

Doordat het vlak van de aardse evenaar niet in één lijn ligt met het ecliptica vlak ontvangt het noordelijk halfrond in onze zomermaanden meer zonlicht dan in de wintermaanden. Zie figuur 7. De hoek α is bepalend voor de grootte van de scheefstand. In de afgelopen millennia blijkt deze hoek kleiner te zijn geworden en dit gaat in de toekomst verder door. Zie figuur 8.

Figuur 8. Bron 3.

Dat betekent dat het NH aangezicht van de Aarde steeds verder naar de Zon zal toedraaien, waardoor het NH steeds meer warmte zal invangen.

In bovenstaande grafiek 8 is de waarde voor de hoek α over een periode van 20.000 jaren uitgezet. De waarde 0 op de X-as is voor het jaar 2000 (het rode blokje). 8000 tot 9000 jaar geleden was α = 24,2⁰ en dat kwam overeen met een verschil t.o.v. heden van ruim 0,7 graden Celsius.

Volgens prof. dr. Hermann Harde (Helmut Schmidt University) is de rol van CO2 op de totale opwarming van de Aarde (1,2⁰C) vanaf 1850 slechts 0,3⁰C geweest.

Samenvattend beschikken we vanaf 1850 nu over de volgende opwarmingsgegevens:
NH totaal 1,5⁰C opgewarmd, waarvan 0,3⁰C door CO2 en 0,7⁰C door verminderde scheefstand.
ZH totaal 0,8⁰C opgewarmd, waarvan 0,3⁰C door CO2.

Voor beide halfronden heeft er dus nog een extra opwarming van 0,5⁰C plaats gevonden. Wat wat betreft de verklaring van de oorzaak kan ik slechts gissen:
* Onderzeese vulkanen.
* Albedo verschillen (weerkaatsing van zonlicht door ijs is groter dan van water).
* Onnauwkeurige en foutieve temperatuurmetingen. Bron 4.
* Kappen van bossen.
* Verstedelijking.
* Andere broeikasgassen (methaan, lachgas, Cfk’s, SF6, NF3 en welke 10x tot duizenden malen sterker zijn dan CO2).
* Invloed windturbines (warme lucht wordt van bovenaf terug gedrukt).

De toename in scheefstand wordt o.a. veroorzaakt door de verschuiving van tektonische platen. De mens heeft hier geen invloed op. Ook het afsmelten van landijs en gletsjers (het smeltwater van het ijs, dat op een plaats ligt, verspreidt zich) is een oorzaak.

Aardplaten (tektonische platen)

Een tektonische plaat is een stuk van het aardoppervlak, dat als één geheel beweegt. Er zijn op de Aarde zeven grote tektonische platen en ook verschillende kleinere platen. Zie figuur 9.

Figuur 9.

De platen verschuiven in een zeer traag tempo, hooguit enkele centimeters per jaar. Er doen zich drie soorten van verplaatsingen voor:
Naar elkaar toe (convergent) – Van elkaar af (divergent) – Over elkaar heen (transform). Zie figuur 10.

Figuur 10.

Bij een convergente plaatbeweging schuiven twee aardplaten naar elkaar toe en botsen op elkaar. Op het moment dat beide aardplaten elkaar raken schieten de zijkanten omhoog. Op deze manier ontstaat er een zogenaamd plooiingsgebergte. Bij een divergente plaatbeweging, bewegen twee aardplaten uit elkaar. Hierdoor ontstaat er een gat in de aardkorst, waardoor nieuw magma omhoog komt. Wanneer dit afkoelt en stolt, wordt er op deze manier nieuwe aardkorst gevormd. Tot slot kunnen aardplaten ook transform of transvergent van elkaar bewegen. Dit betekent dat de aardplaten alleen maar langs elkaar heen schuren. Hierdoor ontstaat er geen vulkanisme, maar is er wel kans op aardbevingen. Bron:5

180 miljoen jaar geleden waren de continenten aan elkaar verboden: het Pangea. Ongeveer 145 miljoen jaar geleden viel het Pangea uiteen en ontstonden de (losse) tektonisch platen. Zie figuur 11.

Figuur 11.

De grote platen hebben afmetingen van ca. 60 miljoen km² met een dikte van ca. 100 km. Dit zijn gigantische massa’s en men kan zich voorstellen dat het verschuiven van deze platen invloed heeft op de scheefstand van de Aarde.

Adaptatie

Het tegengaan van de natuurlijke opwarming van de Aarde is onmogelijk door de mens te realiseren. Wel kan men maatregelen nemen om de opwarming en de nadelige gevolgen daarvan zoveel mogelijk te beperken. Bijvoorbeeld door het toepassen van veel meer groen en lichtere kleuren van wegen en bouwwerken. Ook het afremmen van de enorme bevolkingsgroei is een bijdrage. Zie figuur 12.

Figuur 12.

Het bestrijden van de nadelige gevolgen, zoals droogte, overstromingen en bosbranden vallen ook onder adaptatie. Adaptatie moet dus voor 100% het beleid worden en de investeringen kunnen voor een groot deel uit het niet werkzame deel van Green Deal gefinancierd worden. Over het tot nu toe gevoerde beleid kan ik weinig waardering opbrengen en ik heb dit tot uiting gebracht in onderstaande figuur 13.

Figuur 13.

Tenslotte nog een laatste opmerking

Het ontbrak in figuur 13 aan voldoende ruimte om alle tekortkomingen van de Overheid op te sommen. Er zijn er nog veel meer, zoals bijvoorbeeld: lange wachttijden in de zorg, criminele activiteiten bij de zorgverzekering, drugsverslaving, dumpen van drugafval, tekort aan politie, 20% inkomensverlies van AOW-ers, kwaliteit van het onderwijs, etc. etc.

Er zullen mensen zijn, die zeggen “Wat hebben deze tekortkomingen nu van doen met het onderwerp?” Terecht, maar er zijn ook mensen, die vinden dat de tekortkomingen op het gebied van klimaatverandering en energietransitie niet het aftreden van de Regering rechtvaardigen. Vandaar deze uitgebreide aanklacht.

Er is behoefte aan een kabinet bestaande uit professionals en mensen die doen wat ze beloven en ook kunnen luisteren naar wat er onder de burgers leeft. Er moet ook meer besef zijn, dat Overheid is gekozen door het volk om hun welzijn te garanderen. Veel van de huidige Brugmannen en -vrouwen kunnen beter excelleren in partijbesturen.

Verder zou het een zegen zijn als partijen samensmelten en er niet meer dan 5 partijen mee doen aan de Tweede Kamer- en Provinciale verkiezingen. Dit geld natuurlijk niet voor de Gemeenteraadsverkiezingen.

Ook vraag ik mij af waarom er geen eisen van deskundigheid worden gesteld aan sollicitanten voor de Eerste en Tweede Kamer.

Al met al zal het de kwaliteit, de efficiëntie en het tijdsbeslag van overleg, vergaderingen en beslissingen ten goede komen!

Op Europees niveau moet Nederland zijn tanden laten zien. Het is verstandig om lid te blijven van de EU, maar haar macht moet beperkt blijven. Von der Leyen, Timmermans en Samsom wanen zich als Drie Koningen die steeds meer voor zich op eisen. Het is onmogelijk om in Europa met zoveel verschillende culturen, levensstijlen en opvattingen eensluidende normen in te voeren en die niet in elk land passen. Nederland is met haar enorm aantal mensen op een klein grondgebied dikwijls de pineut.

De stikstofnorm, bijvoorbeeld, belet ons om woningen te bouwen, waar een dringende behoefte aan is. Ik denk, dat in een communicatief en verstandig overleg met een onafhankelijke coach er een optimale biodiversiteit opgesteld kan worden zonder dat mensen hun broodwinning met dwang moeten gaan verliezen.

Het levert niets op om Nederland te presenteren als het beste jongetje van de klas. Zorg er voor dat de resultaten, die Nederland met hard werken heeft bereikt in stand worden gehouden en stop met de financiële bijdragen aan landen, die er misbruik van maken. Je kunt er donder op zeggen, dat alle activiteiten, die we hier moeten afbouwen onmiddellijk overgenomen worden door andere landen. Wereldwijd gezien wordt het milieu daar nauwelijks beter van.

***

Bronnen
1 = File:Obliquity of the ecliptic laskar.PNG – Wikimedia Commons
2 = Is the distance from the Earth to the Sun changing? (Advanced) – Curious About Astronomy? Ask an Astronomer (curious-astro-cornell-edu.translate.goog)
3 = De schuine hoek van de ecliptica – RadixPro
4 = temperatuurmetinge en manipulatie daarvan (milieuzaken.org)
5 = Platentektoniek: Hoe Werkt Dat? (Complete Uitleg) (examenoverzicht.nl)