In Nederland zitten maar liefst twee christelijke partijen in de regering. Maar weinig landen kunnen ons dat nazeggen. Toch is het nergens aan te merken, schrijft Roelof Bouwman.
Roelof Bouwman (1965) is historicus en journalist. Hij schrijft wekelijks over politiek, geschiedenis en media
2-8-2022
Vriend en vijand zijn het erover eens: de Haagse historicus en jurist Guillaume Groen van Prinsterer (1801-1876) was in Nederland de grondlegger van het verschijnsel christelijke politiek.
‘Groen,’ zo schreef zijn geestverwant George Harinck in de Canon van de christendemocratie (2012), ‘ging in tegen de opvatting van zijn dagen dat religie wel in morele zin vormend was voor het burgerschap, maar dat het staatsbestuur als zodanig buiten het domein van de religie lag. Door een direct verband te leggen tussen ongeloof en revolutie betoogde Groen dat de staat alleen orde en recht kon bieden indien het bestuur ervan wortelde in religie.’ Christelijke religie welteverstaan.
Als het ging om (partij)politieke wensen, was van meet af aan duidelijk dat het unique selling point van christelijke partijen niet was gelegen in het sociaal-economische. De meeste katholieke, protestantse en – later – christen-democratische politici hadden op dat terrein opvattingen die zo’n beetje het midden hielden tussen die van liberalen en die van sociaal-democraten.
Christelijke opvattingen over immateriële kwesties onderscheidend
Wél origineel en onderscheidend waren, vooral na de secularisatiegolf van de jaren zestig, de christelijke opvattingen over immateriële kwesties: medisch-ethische onderwerpen als abortus en euthanasie, maar ook het drugsbeleid. Op die punten golden de christelijke partijen als ronduit behoudend.
Lees ook dit stuk van Syp Wynia: Hoe de ooit zo behoudende gereformeerden linksig werden
Gelet op de sterke vertegenwoordiging van christelijke partijen in achtereenvolgende kabinetten, zou je verwachten dat we daarvan wel iets hebben gemerkt. Ter illustratie: van de twaalf premiers die Nederland sinds de jaren zestig telde, behoorden er negen tot het christelijke kamp. Het aantal christelijke zetels in de Tweede Kamer is de laatste jaren weliswaar gekelderd, maar nog altijd zitten er twee christelijke partijen in de regering. Hoeveel landen kunnen ons dat nazeggen?
Nederland ondanks christelijke regeringspartijen niet erg behoudend
Toch genieten we ondanks die relatief sterke christelijke representatie in het landsbestuur niet bepaald een behoudend imago als het gaat om abortus, euthanasie en andere medisch-ethische kwesties. Integendeel. Nederland staat op die punten wereldwijd bekend als een liberale koploper.
Dat geldt ook voor ons (gedoog)beleid inzake drugs. Het door CDA en ChristenUnie in het zadel geholpen kabinet-Rutte IV treft zelfs voorbereidingen om te beginnen met het telen van ‘staatswiet’.
Abortus, euthanasie, drugs: christelijke politici bereikten weinig
Lees ook dit commentaar van Gertjan van Schoonhoven: Wie heeft lef om op te komen voor status quo abortus en euthanasie?
Het is een ontluisterend beeld. Kennelijk hebben al die christelijke bewindslieden van de afgelopen decennia voor tegenstanders van abortus, euthanasie en drugs niet méér, maar mínder weten te bereiken dan landen waar gelovige politici doorgaans aan de zijlijn staan. Wat een fiasco.
Je kunt als christenpoliticus dan maar beter doen alsof het daar ook niet om begonnen was. Zie CDA-leider Wopke Hoekstra, die de recente anti-abortusuitspraak van het Amerikaanse Hooggerechtshof becommentarieerde met een pro-abortustweet over ‘the rights of all women and girls around the world to be able to decide about their own bodies’. Zie ook de jongerenafdeling van de ChristenUnie, die onlangs een passage over het afschaffen van abortus schrapte uit haar politieke programma.
Guillaume Groen van Prinsterer, dat is wel zeker, zou zich de ogen uit zijn hoofd hebben geschaamd.
1 reacties :
Daar staan de meeste gelovigen om bekend: op zondag vooraan in de kerk en door de week naaien ze je een oor aan als ze de kans hebben.
Een reactie posten