We moeten politieke taboes doorbreken

22-7-2022

We moeten politieke taboes doorbreken

 

Auteur: Fritz Vahrenholt (Duitsland).

Voordat we het hebben over de crisis van de energietransitie, kijken we eerst naar de temperatuurontwikkeling, die een trigger is voor de klimaatstrategie van de federale overheid.

De afwijking van de mondiale temperatuur van het 30-jarige gemiddelde van de satellietmetingen van de University of Alabama (UAH) is in juni 2022 weer gedaald ten opzichte van mei van 0,17 graden naar 0,06 graden Celsius. De temperatuur stijgt de afgelopen 40 jaar met gemiddeld 0,13 graden Celsius per decennium. Dat is geen reden om  je aan de Duitse straten vast te lijmen.

En voor degenen die onze zomerwarmte toeschrijven aan antropogene klimaatverandering: juni 2022 was de koelste juni in de tropen in 22 jaar. En de temperaturen in het midden van de Atlantische Oceaan liggen nu 0,2 graden Celsius onder het gemiddelde van de afgelopen 30 jaar. Dit kan wijzen op het einde van de 30-jarige warme fase van de Atlantische Oceaan.

We moeten politieke taboes doorbreken

De energieprijscrisis begon medio 2021 als gevolg van energiebeleidsbeslissingen in Europa en Duitsland. De opheffing van 20.000 MW kolengestookte elektriciteitscentrales in Europa, de uitstap uit kernenergie in Duitsland, de verhoging van de CO2-prijzen tot 90 €/t CO2 gewenst door de EU-Commissie (die de gaselektriciteitsprijs verdubbelde en de bruinkoolelektriciteitsprijs verdrievoudigde) beantwoordde aan een toegenomen vraag na de pandemie. Daarnaast was de aanwijzing van nieuwe productiegebieden voor olie en gas in veel staten (VS, Engeland, Duitsland) verboden.

De Russische oorlog in Oekraïne heeft de situatie sinds februari 2022 verergerd. Zijn de politieke antwoorden voldoende? De troost van de invoer van vloeibaar gas, de uitbreiding van wind- en zonne-energie, de tijdelijke ontheffing van de uitfasering van de kolencentrales die dit jaar worden stilgelegd? Help het advies van korter douchen?

De drie grote Duitse taboes die ons in deze situatie hebben gebracht, worden genegeerd door de federale regering. Wij zullen ze hier de revue laten passeren.

Binnenlandse gasproductie in plaats van 100% LNG

Om het pijpleidinggas uit Rusland te vervangen, is de federale overheid van plan om LNG-terminals te bouwen aan de Noordzeekust, met name om het aardgas uit de VS te importeren dat door fracking wordt verkregen. Er is de afgelopen zes maanden waardevolle tijd verspild, waarin de federale regering er niet over heeft nagedacht om haar eigen grote gasvoorraden te laten aftappen.

“Zolang we aardgas in Duitsland nodig hebben, is het – om het zacht uit te drukken – een grap dat we het hier niet produceren”,

zei Hans-Joachim Kümpel, voormalig voorzitter van het Federaal Instituut voor Geowetenschappen en Natuurlijke Hulpbronnen, tegen WELT AM SONNTAG. Tot 2,3 biljoen kubieke meter aardgas liggen onder Duitsland in het schaliegesteente, genoeg om het land tientallen jaren van aardgas te voorzien.

De productie van schaliegas zou binnen een jaar in Duitsland kunnen beginnen, zei Mohammed Amro, die aan de Bergakademie Freiberg werkt aan geoflow-technologie.

Fracking wordt sinds het begin van de jaren zestig in Duitsland gebruikt, voornamelijk om aardgas te winnen uit zeer dichte zandsteen (strak gas). Sindsdien zijn er meer dan 320 frackingmaatregelen uitgevoerd, zonder bekende milieuschade. Ongeveer een derde van het in Duitsland geproduceerde aardgas komt uit putten die met fracking worden gestimuleerd. Nu is het zaak om het gas te winnen uit de 1000 meter diepe leisteen, ver onder de grondwatervoorraden, die in Duitsland op een diepte van 50-200 meter liggen.

Maar er is een taboewet in Duitsland vanaf 2017 die fracking in Duitsland verbiedt. De FDP zou waarschijnlijk bereid zijn deze taboewet op te heffen. Maar de Groenministers Steffi Lemke en Robert Habeck hebben zich een half jaar hardnekkig tegen deze weg van de rede verzet. Habeck: “Ik denk niet dat we zo moeten gaan en dat zal ons niet helpen.” Grondstoffendeskundige Kümpel omschreef deze positie als onverantwoordelijk en daarmee een schending van de grondwet: “Voorkomen van schade aan het Duitse volk”, zegt de ambtseed (artikel 64 juncto artikel 56).

In plaats daarvan vertrouwt de minister van Economische Zaken onder meer op frackinggas uit de VS. De Amerikaanse president Biden had beloofd tegen 2030 50 miljard kubieke meter gas te leveren, ongeveer een derde van de Russische export naar Europa. Deze belofte komt van dezelfde president die alle frackingprojecten op openbaar terrein stopte tijdens zijn eerste dagen in functie. Serieuze gasanalisten voorspellen dan ook een gascrisis in de VS voor de komende jaren, aangezien de bestaande frackingvelden de komende 5 jaar opraken en nieuwe op dit moment niet worden goedgekeurd.

De locatie van het schaliegas in de Noord-Duitse vlakte van Nedersaksen tot Brandenburg wordt geïllustreerd in de volgende afbeelding (overgenomen uit ons boek: ‘Ongewenste waarheden‘, p.304 ev.)

CO2-vrije kolenstroom in plaats van kolen uit Colombia

Op 6 april 2022 belde de bondskanselier de Colombiaanse president Ivan Duque om aan te dringen op uitbreiding van de steenkoolmijn El Cerrejon, een van de grootste maar ook meest controversiële kolenmijnen ter wereld. Het kabinet van de president in Colombia kondigde aan: We hebben gesproken over de huidige crisissituatie met betrekking tot de energievoorziening in Europa. Het is daarom mogelijk dat we in een tijd waarin landen als Duitsland hun energiezekerheid moeten versterken, de Colombiaanse kolenexport verhogen, zodat ze het hoofd kunnen bieden aan energietekorten. Helaas is Duque op 7 augustus niet meer in functie, nadat hij is vervangen door de linkse Gustavo Petro, die eerder de verkiezingen nipt won.

De nieuwe regering staat kritisch tegenover de kolenmijn. Olaf Scholz had beter Saksen of Lausitz kunnen noemen. Er is ook een dagbouwmijn met voorbeeldige milieunormen, zonder uitgehongerde kinderen. Maar deze eigen, concurrerende en milieuvriendelijke financiering was niet meer gewenst in de kolenuitfaseringswet en het regeerakkoord kondigde de sluiting ‘idealiter’ al in 2030 aan. Als de bijbehorende kolencentrales echter waren voorzien van CO2-afvang, zou alle mogelijke CO2- en klimaatvervuiling zijn uitgesloten.

Dat brengt ons bij de tweede taboewet die moet worden opgepoetst: het verbod op CCS, oftewel het scheiden van CO2 uit kolencentrales en het injecteren in diepe lagen ver onder het grondwater. Het verbod is sinds 2012 van kracht. Proefprojecten waren toegestaan, maar alle Noord-Duitse staten hebben van de clausule gebruik gemaakt om dergelijke onderzoeksprojecten zelf uit te sluiten. (Meer informatie: Ongewenste waarheden, p.297 ev.)

Een van de belangrijkste initiatiefnemers van een verbod destijds was de staatsvoorzitter van de Groenen in Sleeswijk-Holstein, Robert Habeck, die het initiatief tegen een CO2-opslagplaats steunde met de woorden : “Sleeswijk-Holstein “is het land van hernieuwbare energiebronnen en geen stortplaats voor CO2”. Hij slaagde erin de toenmalige deelstaatregering van de CDU ertoe te brengen een overeenkomstige aanvraag in te dienen bij de Bundesrat, die later wet werd. De in Schwarze Pumpe gebouwde proeffabriek werd ontmanteld en verkocht aan Canada.

Het is niet te verwachten dat Robert Habeck de weg vrijmaakt voor milieuvriendelijk gebruik van kolen. Als we deze route volgen, zouden we er goed aan doen om China te verplichten deze techniek te gebruiken, aangezien het land zijn enorme steenkoolreserves zal blijven gebruiken. Maar we willen alleen de Duitse lucht redden. Zonder de termijn te verlengen tot in de winterchaos.

Er is een derde taboewet die de federale overheid niet wil wijzigen: de uitfaseringswet kernenergie. De meeste mensen in Duitsland doorzagen de dwaze uitleg van de groene president van het Bundesnet-Agentschap, Klaus Müller, dat kerncentrales geen warmte genereren en dus niet helpen bij het gastekort. 14% van de elektriciteit is afkomstig van gasgestookte elektriciteitscentrales. Slechts twee derde van de gasgestookte centrales kunnen we vervangen door de reserve kolencentrales op te voeren. Een uitval van drie kerncentrales betekent uiteindelijk dat een groot deel van deze besparingen verloren gaat, omdat de elektriciteit die niet meer beschikbaar is alleen kan worden vervangen door gascentrales.

Ook de geforceerde wind- en zonne-energieuitbreiding (die overigens ook alleen maar elektriciteit opwekt) helpen niet mee. Om de hoeveelheid elektriciteit van de drie kerncentrales die in bedrijf zijn wiskundig te vervangen, is tweederde van de 2,2 miljoen bestaande zonnes-energie nodig. Met andere woorden: om deze hoeveelheid elektriciteit te vervangen, hebben we vijf tot tien jaar nodig om het resulterende gat van zo’n 35 TWh te vervangen door nieuwe PV-systemen. En dan zouden we ’s nachts nog steeds geen elektriciteit hebben.

De CEO van Evonik, Christian Kullmann, beschreef de omvang van de gascrisis levendig: Stel je een gastrein voor die begint in Sevilla en eindigt in Frankfurt, de hele route de ene wagen na de andere. En hij vraagt ​​hoe lang de Duitse chemische industrie met dit gas zou kunnen rondkomen. Let wel, alleen de chemische industrie. Antwoord: 6 uur.

Het gaat om ongeveer 5,6 miljoen banen die getroffen zijn door het gebrek aan aardgas. Het gaat niet om korter douchen.

***