Geen paniek

Het grenst aan hysterie. 

 

20-7-2022

Geen paniek

Van een onzer correspondenten.

Auteur: Paul Homewood.

We stevenen af ​​op een nationale hittegolf-noodsituatie, of een hittegolf zoals we dat vroeger noemden. Net zoals een paar ijskoude dagen in de winter nu bekend staan ​​als een ‘snow event’ en winterstormen gepaard gaan met het geven van namen, wordt de komst van hartje zomer begroet als een levensbedreigende episode.

Het nationale veiligheidskabinet Cobra van de Britse regering is opgeroepen om plannen op te stellen om het hoofd te bieden aan wat op een dag met dezelfde temperaturen in de latere jaren 90 van de vorige eeuw zou kunnen gebeuren.

Terug in die nevelen van de tijd zou een Met Office-voorspeller zoals Michael Fish of John Kettley een magnetisch zonne-embleem op een kaart van het VK bevestigen en ons vertellen dat het heet zou zijn. Nu gaan hun voorspellingen vergezeld van kleur-gecodeerde waarschuwingen en advies om een ​​hoed te dragen, zonnebrandcrème op te smeren of onder een laken te slapen.

Het grenst aan hysterie. Gisteren piekte de temperatuur in Londen rond de 31C – heet, maar niet zo heet. De rest van de week ziet er warm uit voor juli, voordat de echte snikhete dag (waarschijnlijk) in het weekend arriveert. Volgens het Met Office: ‘Het is onzeker hoe lang het zeer hete weer zal duren, maar het is waarschijnlijk dat een groot deel van het VK in de loop van de week terugkeert naar koelere en meer onstabiele omstandigheden.’

Dus waarom de paniek? Het is niet alsof we te maken hebben met iets dat vergelijkbaar is met de lange, hete zomer van 1976, toen gedurende 15 opeenvolgende dagen van 23 juni tot 7 juli de temperaturen ergens in Engeland 90F (32C) bereikten.

Als dat vandaag zou gebeuren, zouden ministers, legerleiders en gezondheidsfunctionarissen elkaar ontmoeten in een permanente crisissessie.

Hoe gingen mensen om vóór airconditioning, koeling en de kleermakers-dispensatie om shirtloos (mannen) of in de meest schrale kleding (vrouwen) rond te lopen? Ik zit vaak in een Edwardiaans theater en vraag me af hoe ze vroeger op de heetste dagen in hun pakken en gevleugelde kragen of jurken en baleinen korsetten het vol hielden, niet in staat om zich uit te kleden omdat de sociale normen erop stonden dat je je fatsoenlijk kleedde, hoe ongemakkelijk je je ook voelt.

Hete zomers zijn immers niets nieuws. In 1911 scheen de zon twee maanden bijna ononderbroken en dat jaar, tot voor kort, had het record voor de hoogste temperatuur die in dit land werd geregistreerd, namelijk 36,7°C op 9 augustus.

Natuurlijk hadden mensen last van de zinderende hitte en deden ze wat ze konden om de ellende te verzachten, zoals we altijd hebben gedaan. Wat tegenwoordig anders is, is de directe tussenkomst van overheidsinstanties, een herhaling van wat we zagen tijdens de Covid-lockdowns.

Dezelfde spelers grijpen inderdaad naar de hefbomen van de oppasautoriteit die nu wordt gecoördineerd door de UK Health Security Agency (UKHSA), die ontstond na de pandemie. De chief executive is Dame Jenny Harries, voorheen bekend bij iedereen als directeur van Public Health England. Als het eenmaal is opgericht, moet een bureau als dit een reden vinden om in te grijpen, waar is het anders voor?

Dus het warme weer heeft het een excuus gegeven om precies dat te doen. Als de thermometer boven de 40 °C komt, wat opmerkelijk zou zijn, staat het klaar om een ​​‘Niveau Vier-noodsituatie’ uit te roepen. Dit moet worden geactiveerd wanneer het warme weer zo extreem is dat ‘ziekte en dood kunnen voorkomen ook al ben je fit en gezond’, maar ook bij de meest kwetsbaren.

In Londen en Zuid-Engeland hebben we al een niveau drie ‘hitte-gezondheidswaarschuwing’, die ons adviseert ‘om van het warme weer te genieten wanneer het aankomt, maar jezelf gehydrateerd te houden en waar mogelijk schaduw te vinden wanneer de UV-stralen het sterkst zijn, tussen 11 uur ’s ochtends en 15.00 uur.

Toen ik jong was en het warm weer was, werden de lessen buiten gegeven. Nu is alleen het vooruitzicht van een of twee zeer hete dagen voldoende om een ​​zenuwinzinking te veroorzaken

Bovendien:

‘Blijf binnen koel door gordijnen te sluiten voor kamers die op de zon gericht zijn – en onthoud dat het buiten koeler kan zijn dan binnen; laat nooit iemand achter in een gesloten, geparkeerd voertuig, vooral baby’s, jonge kinderen of dieren, controleer of koelkasten, diepvriezers en ventilatoren goed werken; en vermijd fysieke inspanning op de heetste delen van de dag.’

Nou, wie zou het geweten hebben? Hoe hebben we het millennia volgehouden voordat de UKHSA kwam? Bij een noodgeval van niveau vier zouden scholen moeten sluiten, zoals ze (onnodig) waren tijdens de pandemie. Toen ik jong was en het warm weer was, werden de lessen buiten gegeven. Nu is alleen het vooruitzicht van een of twee zeer hete dagen voldoende om een ​​zenuwinzinking te veroorzaken, die mogelijk de voedselvoorziening beïnvloedt, het reizen verstoort en kerncentrales buiten werking stelt. Het zal degenen die de afgelopen jaren vanuit huis hebben gewerkt zeker aanmoedigen om te blijven zitten.

Er is natuurlijk een verband tussen deze overdreven reactie en de manier waarop we nu leven, met de staat die het recht heeft om in elk aspect van ons leven binnen te dringen en, laten we eerlijk zijn, door velen aangemoedigd om dit te doen. Het is een verlangen om vertroeteld te worden zoals Boris Johnson voor zich zag toen hij beloofde ‘een arm om de natie te slaan’ om mensen te ondersteunen bij welke tegenslag ze ook zouden kunnen ervaren.

Het is een benadering die ten grondslag ligt aan de uitbreiding van de verzorgingsstaat tot miljoenen mensen die zouden kunnen werken maar niet zullen werken, en die pleit tegen elke hervorming van de NHS, die vervolgens miljarden ponden extra financiering nodig heeft om de ineenstorting ervan te voorkomen.

Dit is de reden waarom we te veel uitgeven en te veel belasten, het centrale punt in de Tory-leiderschapsverkiezingen. Een staat die denkt te weten hoe we ons leven het beste moeten leven, heeft geen moreel probleem om het grootste deel van ons inkomen af te pakken. Politici hebben het gevoel dat een meerderheid liever maar zou hebben dat de overheid of anderen voor hen en hun behoeften zorgen, dus stemmen hun beleid daarop af. Maar als mensen van de wieg tot het graf verzorgd willen worden, kunnen ze ook geen lage belastingen hebben.

Om de paternalistische staat te financieren, moeten de belastingen hoger worden gehouden dan ze zouden moeten zijn en andere programma’s, zoals defensie, krijgen minder dan ze nodig hebben. Er is een wisselwerking. Bovendien genereert het voorzorgsprincipe dat de leidraad vormt voor modern bestuur veel van de regels en voorschriften die individuele ondernemingen verstikken.

Het leent zich voor een onvermogen om persoonlijke risico’s te rationaliseren of om ontberingen te accepteren, hoe klein of onvermijdelijk ook, en laat mensen weerstand bieden aan politieke argumenten over het opnieuw voorstellen van de omvang van de staat of het in twijfel trekken van wat het doet.

Temidden van alle gezever over belastingen die de Tory-leiderschapswedstrijd domineren, is er bitter weinig discussie over dit fundamentele punt. Er is echter veel hete lucht – alsof we daar nog niet genoeg van hadden.

Bron hier.

***