Eindelijk was er weer eens een debat in de VVD, zij het niet over de eigen idealen maar over een opgedrongen en draconisch stikstofbeleid van haar eigen minister.
14-6-2022
Die krijgt daarbij de volledige en kritiekloze steun van de fractieleider in de Tweede Kamer. Sophie Hermans komt daarmee bepaald niet los van haar imago als de parlementaire paladijn van premier Rutte, schrijft Geerten Waling.
Lees het ingezonden opiniestuk van Adriaan Schout en Paul Hofhuis: 25 miljard voor stikstof is signaal van vastlopende Europese wetgeving
Na jaren van opzichtige visieloosheid lijkt de VVD eindelijk weer bezig met ideeën over de toekomst. Nou ja, het door de Raad van State afgedwongen stikstofbeleid van VVD-minister Christianne van der Wal werd afgelopen zaterdag op het ‘partijfestival’ gloedvol verdedigd als ware het een zelfverkozen, idealistische partijkoers. Aangezien dit een koers is waar Jesse Klaver zijn vingers bij aflikt, ontstond er gemor – ‘debat’ – onder de leden.
Niet alleen liep de ledenvergadering van de gezelligheidspartij van bier en bitterballen maar liefst twee uur uit, bovendien nam zij een motie aan die de VVD-Tweede Kamerfractie oproept het losgeslagen kabinet tot inkeer te brengen.
Eindelijk weer eens debat in de door Mark Rutte platgelachen volkspartij. Zoals oud-VVD-voorzitter Mark Verheijen opmerkte: ‘De kleur op de wangen, het interne debat, ontbreekt volledig.’ Verheijen zelf heeft ooit op verzoek van toenmalig kroonprins Klaas Dijkhoff een uitgebreide studie gemaakt van de problemen en valkuilen in de partij die steeds meer een vehikel van Ruttes premierschap was geworden. Van Verheijens rapportage is nooit meer iets vernomen, van Dijkhoff evenmin.
Een schooljuf met een managementcursus
Ondanks de revolte op het feestje van haar partij, toonde minister Van der Wal zich onvermurwbaar. In WNL op Zondag verdedigde zij haar stikstofplannen met een taalgebruik dat deed denken aan een schooljuf met een managementcursus: vanwege ‘robuuste berekeningen’ van het RIVM moet ze een ‘puzzeltje leggen samen met de boeren’, want Nederland moet zijn ‘huiswerk’ doen en het is ‘super, super belangrijk’ dat de boeren ‘natuurinclusief’ werken voor de diversiteit – de ‘bloemetjes en bijtjes’. De sociale cohesie van het platteland is ‘ontzettend belangrijk bij al die gebiedsprocessen die we gaan opstarten. Absoluut.’
Zulke kinderlijke vaagtaal valt een opperambtenaar uit het kabinet nog wel te vergeven, zeker als die zo in het nauw zit als Van der Wal met haar stikstofdossier. Problematischer was haar bikkelharde conclusie: ‘We hebben echt geen keuze.’ De politiek heeft altijd een keuze. Bijvoorbeeld om nieuwe wetten te maken waarin meer ruimte is voor boeren, om natuurgebieden op te heffen of om doodleuk de stikstofuitspraak van de Raad van State naast zich neer te leggen vanwege zwaarder wegende belangen. Misschien geen ideale opties, maar opties niettemin.
De VVD heeft in de Tweede Kamer weinig ‘kleur op de wangen’
Lees ook deze column van Gerry van der List: Het nieuwe elan van de VVD: de tassen van de premier dragen
Nog ernstiger was het optreden van Sophie Hermans in dezelfde uitzending. Zij zong hetzelfde liedje en bracht niets in tegen de boude uitspraken van ‘Christianne, pardon minister Van der Wal’. Tot overmaat van ramp deed ze dat ook nog in hetzelfde ambtelijke prutteltaaltje. Voor een volksvertegenwoordiger die de macht moet controleren, en die bovendien de fractie leidt van een partij met een zo verdeelde achterban, is dat onvergeeflijk.
Het verklaart wel waarom de VVD in de Tweede Kamer zo weinig ‘kleur op de wangen’ heeft. Op het VVD-congres sprak de fractieleider woorden die dapper moesten klinken: ‘Er zijn mensen die denken dat ik hier sta omdat ik de dochter ben van Loek Hermans. Er zijn mensen die denken dat ik hier sta omdat ik de politiek assistent was van Mark Rutte. Maar ik sta hier, omdat ik mezelf ben. Ik ben Sophie Hermans.’
Nu kan het voor een onzichtbare politicus geen kwaad om zich van tijd tot tijd netjes voor te stellen. Maar voor de fractievoorzitter van de VVD in de Tweede Kamer zou dat toch niet nodig hoeven zijn. Door haar zwakke positie zo te benadrukken bewees Hermans eigenlijk het tegendeel: ze stond daar juist niet om wie ze zelf is, of om wat ze kan, ze stond daar als de parlementaire paladijn van de premier.
Vriend en vijand zien het imagoprobleem van Sophie Hermans. Nu de partij haar fractie heeft opgeroepen om het kabinet met zijn hachelijke stikstofplannen in de Tweede Kamer terug te fluiten, mag ze laten zien wat ze echt waard is, door het laatste kabinet van haar oude baas Rutte een stevige staak in de stikstofwielen te steken. Want net als in de journalistiek geldt ook in de politiek de vuistregel: show, don’t tell, Sophie!
Elsevier
0 reacties :
Een reactie posten