Auteur: Axel Robert Göhring (Duitsland)

Vertaling: Martien de Wit.

‘Die Welt‘ is nog steeds een kritische krant – en dit jaar heeft zelfs ex-minister en columniste Kristina Schröder zeer ongroene dingen geschreven over het onderwerp ‘klimaatbescherming’.

Kristina Schröder was de eerste Duitse bondsminister die trouwde en een kind kreeg tijdens haar ambtstermijn. Van 2009 tot 2013 was zij in het kabinet Merkel II minister voor Gezins- en Vrouwenzaken. Maar omdat de ijzeren kanselier toen al een koers uitstippelde die op een systeemfalen uitliep, werd de conservatieve en nuchtere christendemocraat Schröder definitief uit het kabinet gezet, en in 2017 ook uit de Bondsdag.

Momenteel waarschuwt zij, als de interne oppositie van de door Merkel beschadigde CDU, dat het coronabeleid van Lauterbach (SPD-bondsminister van Volksgezondheid) zal worden voortgezet als klimaatpaniek:

De corona-uitzonderingstoestand eindigt, maar de politieke schade op lange termijn blijft: vrijheidsbeperkingen en het uitsluiten van twijfelaars zijn nu ingebakken en kunnen altijd opnieuw worden geactiveerd, tot gejuich van de meerderheid en zelfs van de rechtbanken. De eerste lakmoesproef: klimaatbescherming.

Zij heeft gelijk – en de vrijheidhatende Lauterbach heeft zijn bij elkaar gegooglede klimaatboek al op de markt. Schröder gaat door met waarschuwen – in tegenstelling tot de minister van Volksgezondheid, echter op basis van ervaring:

Was dat het? Ik vrees van niet. Vergeleken met wat de komende decennia komen gaat, zal de pandemie achteraf misschien een kindercarnaval lijken..

Schröder legt de nadruk vooral op de grondrechten in het algemeen, niet noodzakelijkerwijs op lockdowns of inreisverboden voor burgers met verkeerde ideeën. Sleutelwoord: “CO₂-relevant gebruik van vrijheid”. Met andere woorden, de regering kan en zal de burgers voorschrijven hoe zij moeten reizen, leven en eten. Twee jaar geleden zou zij niet hebben gedacht dat bijna alles mogelijk was om de grondrechten in te perken, maar nu wel, omdat de meerderheid van links in het land de totalitaire waan heeft gesteund.

Maar is dat wel zo? Uit een Zwitsers onderzoek naar het stemgedrag van de dwarsdenkers die aan demonstraties deelnamen, bleek dat het percentage rood-groene kiezers in 2020 al rond de 50% lag. Dat het niet nog meer was, is hoogstwaarschijnlijk te wijten aan de groepspropaganda van de media, die van de coronakwestie een wereldbeschouwelijke kwestie heeft gemaakt. Je bent ‘rechts‘ als je kritiek hebt op Spahn, Merkel en al die anderen.

Dus afwachten. Schröder verwacht een toekomstig verlies van vrijheid via de portemonnee – de mogelijkheid om bijvoorbeeld in een eengezinswoning te wonen wordt velen ontnomen door kunstmatige prijsstijgingen. Maar ook door wettelijke verboden: autobezit alleen op vertoon van een gehandicaptenpas (in de Berlijnse binnenstad al gebruikelijk voor parkeerplaatsen – dus dat zou alleen maar uitgebreid hoeven te worden). En een verbod op het eten van vlees in openbare eetzalen en kantines – en daar is de opstand van zelfs de linkse meerderheid voorgeprogrammeerd.

Men mag niet vergeten dat de welvarende “genivelleerde middenklasse-samenleving” (citaat Helmut Schelsky) ertoe heeft geleid dat tot een derde van de autochtone bevolking van de DACH-landen (Duitsland, Oostenrijk, Zwitserland) zich linkse intellectuelen kan voelen – dankzij de talrijke banen aan universiteiten, in overheidsdienst en bij NGO’s. Dit zijn miljoenen mensen die natuurlijk niet allemaal een even zekere en goed betaalde baan hebben. En als men hun gebruikelijke voeding, hun weelderige flats in ongekleurde wijken en hun kosmopolitische lange-afstandsreizen afneemt, verliezen zij hun typische milieu-overtuigingen. “Het maatschappelijk leven bepaalt het bewustzijn” – daar had kameraad Marx tenminste gelijk in.

Een andere, helaas typische CDU-fout die Kristina Schröder in de tekst maakt, is dat zij het verhaal van de klimaat-opwarmende spijsverterings- en ademhalingsgassen niet fundamenteel ter discussie stelt. Er moet veeleer worden voortgebouwd op de technische vooruitgang om gebruik te maken van “s werelds meest kosteneffectieve CO₂-vermijdingsopties”. Men hoort dit vaak van liberaal-conservatieve politici, professoren en christenen:

“Het is goed dat er leerstoelen zijn voor genderonderzoek en dat iemand om de planeet geeft. Het hoeven er alleen niet zoveel te zijn, en er moet onderzoek worden gedaan naar betere maatregelen.”

Dit is de eerste en laatste fout die de liberalen en conservatieven in de jaren ’70 en ’80 hebben gemaakt – omdat de gebruikers van Helmut Schelsky’s principe om problemen te verzinnen en geld te verdienen, zich nooit bekommeren om de verbetering van wat dan ook – behalve hun eigen reeds comfortabele bestaan. Het gaat erom: “De anderen doen het werk“, zoals Schelsky in 1974 helderziend waarschuwde.

Misschien is het gewoon tactiek, want anders hadden de hoofdredacteuren wel geweigerd. Maar zolang vrij moedige waarschuwers als Schröder het parasitisme van de probleemuitvinders niet duidelijk benoemen, hebben de neofeodalisten de voet tussen de deur en kunnen zij zonder prestatie te leveren blijven incasseren.

Niet vergeten: na alle al lang bekende civiele losers in de Bondsdag en in de staatskanselarij van Saarbrücken die hun studie hebben afgebroken, zijn er nu al parlementaire kuikens als Emilia Fester die na hun schooltijd niet eens aan een opleiding zijn begonnen, maar hun leven vrij openlijk als een permanent feestje zien.

***

Bron hier.

Naschrift

Het gevaar van verlies aan persoonlijke vrijheid is een ondergeschoven kindje in het klimaatdebat. De laatste tijd komt daar echter meer aandacht voor, mede omdat vele vrezen dat de beperkende maatregelen vanwege de corona-pandemie een soort generale repetitie vormen voor beperkende maatregelen die zouden kunnen worden gelegitimeerd door de vermeende klimaatcrisis (die overigen maar steeds niet wil komen, zoals Climategate.nl al tig malen heeft betoogd).

Voor zover mij bekend, was ik de eerste in Nederland die daarop wees. Zie aan  het eind van het tweede deel van dit tv-interview met Raoul Heertje  uit 2009 (dus 13 jaar geleden), toen klimaatsceptici nog niet stelselmatig van de Nederlandse tv werden geweerd.

Hans Labohm