Er is nooit een groene economie geweest, noch een groene industriële revolutie om deze te ondersteunen. De enige zin waarin er een groene economie bestond, was als een parasitaire groei op de vitaliteit van andere sectoren. Het was nooit zelf de bron van echte welvaart.

De groene sector in het VK is in bijna tien jaar niet gegroeid.

Auteur: Ben Pile.

Vertaling: Martien de Wit

Het Office for National Statistics (ONS) publiceerde eerder deze maand gegevens waaruit bleek dat de ‘low-carbon and renewable-energy economy‘ (LCREE) van het Verenigd Koninkrijk tussen 2014 en 2020 niet significant was gegroeid. Dit resultaat staat in schril contrast met de beloften van overvloedige ‘groene banen’ en een ‘groene industriële revolutie’ die de afgelopen tien jaar en langer in Westminster hebben geklonken. Het blijkt dat de veelgeroemde groene groei niet meer dan schimmel was.

Dit nieuws zou niemand moeten verbazen. Zoals ik elders op de website Spiked heb betoogd, is de groene industriële revolutie een leugen. Sinds de Climate Change Act van 2008 hebben opeenvolgende regeringen de fantasie omarmd dat zij de wereld leiden in de ’transitie’ naar een koolstofarme economie. En het was allemaal nutteloos. De rest van de wereld gaat door met zijn gebruik van fossiele brandstoffen op te voeren, ondanks eindeloze COP-vergaderingen, maar de groene industriële revolutie van Groot-Brittannië blijft hardnekkig uit.

In 2009 beweerde de toenmalige Labourregering onder leiding van Gordon Brown dat de groene economie al floreerde. Hij beloofde 400.000 nieuwe ‘groene banen’ toe te voegen, waardoor het totale aantal mensen dat in de groene sector werkte op 1,3 miljoen zou komen. Deze beweringen waren gebaseerd op eigen gegevens van een economisch onderzoeksbureau, dat weigerde zijn gegevens te delen, zoals ook de regering weigerde, zelfs na verzoeken om informatie op basis van WOB-verzoeken.

Zelfs zonder toegang tot die gegevens kon ik er in 2009 al op wijzen dat de groei van de ‘groene economie’ een illusie is – of beter nog, een boekhoudkundige truc. De regering dwong economische sectoren door middel van allerlei groene voorschriften om hun activiteiten ‘koolstofvrij’ te maken. Vervolgens voegde zij die sectoren toe aan de groene economie en zo leek de groene economie te groeien. Dit gebeurde zelfs wanneer de sectoren in kwestie door de nieuwe voorschriften waren benadeeld en waren gekrompen.

Het kostte me tot 2013 om de gegevens in handen te krijgen waarop opeenvolgende regeringen hun cijfers, beleid en voorspellingen baseerden. In die tijd werd beweerd dat de ‘groene economie’ 122 miljard pond waard was. Maar deze omvang was alleen bereikt omdat dat cijfer sectoren van de economie omvatte, die domweg op geen enkele zinvolle manier als ‘groen’ kunnen worden aangemerkt. Het omvatte zelfs de productie, het vervoer en de verkoop van vloeibaar aardgas en LPG – ook wel bekend als fossiele brandstoffen – alleen maar omdat dergelijke bedrijven nu onderworpen waren aan milieuregelgeving. Mijn analyse toentertijd suggereerde dat de financiële goochelaars van de regering door dergelijke trucs de waarde van de ‘groene economie’ met ongeveer 700 procent hadden opgeblazen.

In 2014 nam het ONS de verantwoordelijkheid voor de jaarlijkse metingen van LCREE-sectoren. Sindsdien heeft het ONS “geen significante verandering” vastgesteld in “de omzet in de Britse koolstofarme en hernieuwbare-energie-economie” (tot 2020). Het ONS kwam ook tot de bevinding dat “de werkgelegenheid in de Britse LCREE (in 2020) werd geraamd op 207.800” – dat is 1.092.200 minder banen dan het aantal dat Gordon Brown tegen 2017 had beloofd te creëren.

Dit komt niet in de buurt van een groene industriële revolutie. Desondanks is het streven om de economie koolstofarm te maken, dat nu wordt nagejaagd in de vorm van Net Zero, de leidraad gebleven voor het industriebeleid en het economisch beleid van de opeenvolgende regeringen. Ministers houden nog steeds vol dat decarbonisatie een grote economische ‘kans’ biedt voor het Verenigd Koninkrijk.

De groene droom dreigt in een nachtmerrie te veranderen, hoe langer de voorstanders ervan weigeren wakker te worden en in te zien dat die droom aantoonbaar mislukt is. Dat het mislukt is, is geen verrassing. In werkelijkheid had Groot-Brittannië niet eens voldoende industriële expertise in huis om zijn eigen afvalplastic te recyclen, laat staan om een wereldleider te worden in de productie van windturbines en zonnepanelen. En het milieuactivisme heeft in de kern altijd vijandig gestaan tegenover zowel de industrie als economische groei.

Er is nooit een groene economie geweest, noch een groene industriële revolutie om die te ondersteunen. De enige zin waarin er een groene economie bestond was als een parasitaire groei op de vitaliteit van andere sectoren. Het was nooit zelf de bron van echte welvaart.

***