De EU’s ‘Fit for 55’, ‘Farm to Fork’ en het bevriezen van Nord Stream 2: een massaal offer aan de goden?

 De vraag is derhalve: bent u bereid om geofferd te worden aan de valse goden van de Groene Agenda van het WEF?

1-3-2022

De EU’s ‘Fit for 55’, ‘Farm to Fork’ en het bevriezen van Nord Stream 2: een massaal offer aan de goden?

Auteur: Cynthia Chung (VS).

Vertaling: Martien de Wit.

De Europeanen krijgen momenteel te horen dat de energiecrisis waarin zij terecht zijn gekomen, met aardgasprijzen die nu vier keer zo hoog zijn als vorig jaar, het gevolg is van een langere winter, concurrentie met Oost-Aziatische landen om gas en problemen aan de aanbodzijde door vertraagd onderhoud en minder investeringen. Deze gasprijzen zijn op hun beurt bepalend voor de prijs op de elektriciteitsmarkten, aangezien 1/5 van de elektriciteit in Europa met aardgas wordt opgewekt.

Hoe kunnen we volgens dit narratief deze crisis stabiliseren en in de toekomst vermijden? Door de transitie van fossiele brandstoffen naar hernieuwbare energiebronnen en biobrandstoffen te versnellen (vaak wordt kernenergie niet eens genoemd als een CO2-vrije energiebron)?

Ons wordt verteld dat de overmatige afhankelijkheid van de Europeanen van aardgas en steenkool en de trage overschakeling op hernieuwbare energiebronnen en biobrandstoffen de kern van deze energiecrisis vormen.

Dit sentiment werd bevestigd door de EU-Commissie in Brussel. EU-klimaat-tsaar Frans Timmermans verklaarde in zijn openingsopmerkingen bij de ‘Fit for 55‘-discussie op 6 oktober 2021:

“Ik wil duidelijk zeggen, dat als we de Green Deal 5 jaar geleden hadden gehad, we niet in deze positie zouden zijn. Dan hadden we veel meer duurzame energie waarvan de prijzen constant laag zijn en waren we niet zo afhankelijk geweest van fossiele brandstoffen van buiten de Europese Unie.”

De EU heeft dus het heft in eigen handen genomen en in juli 2021 ‘Fit for 55‘ voorgesteld, een plan om de uitstoot van broeikasgassen tegen 2030 met 55% te verminderen. Door een versneld wetgevingsproces kunnen de plannen in 2022 wet worden.

Deze plannen vallen samen met een ander EU-project, getiteld ‘Farm to Fork‘, dat voor het eerst werd voorgesteld in mei 2020 en dat volgens de Europese Commissie de kern vormt van de Europese Green New Deal. Het wordt gepromoot als onderdeel van de duurzame energie-aanpak voor de toekomst. Het plan heeft tot doel de CO2-uitstoot in de voedselproductie te verminderen, Die ironisch genoeg hard nodig is om de vegetatie en de landbouw te voeden.

Er is veel controverse rond ‘Farm to Fork‘, omdat het de bedoeling is specifieke beperkingen aan de landbouw op te leggen, met inbegrip van technologieën als genetische modificatie (hetgeen de meststoffen moet vervangen die nu worden geacht geen deel uit te maken van de Groene Agenda, omdat ze voor hun productie energie vereisen).

Er valt hier heel wat te bespreken. Laten we beginnen met Timmermans, die beweert dat als de Green Deal vijf jaar geleden was ingevoerd, Europa zich niet in de energiecrisis van vandaag zou bevinden.

Het ABC van energie

Het is een veel voorkomend gebruik geworden dat politieke leiders geen enkele verantwoordelijkheid nemen voor de gevolgen van hun daden, die hun burgers noodgedwongen moeten ondergaan. Als we Timmermans’ verklaring eerlijk zouden vinden, waarom werden landen dan onder druk gezet om hun niet-hernieuwbare energiebronnen in te krimpen voordat de ‘hernieuwbare’ energiebronnen overvloedig genoeg waren om op verantwoorde wijze in de energiebehoeften te voorzien?

Dat wil zeggen, de bewering van Timmermans is òf een waanvoorstelling, òf het is misdadig incompetent, hoe je het ook bekijkt.

Of Timmermans heeft waanideeën omdat ‘hernieuwbare’ energie niet in staat is kernenergie, aardgas en steenkool te compenseren, of hij is misdadig incompetent omdat hij, midden in een energiecrisis, niet toegeeft dat hij als EU-klimaat-opperhoofd de Europeanen in zo’n gevaarlijke positie heeft gebracht. Hij geeft niet toe dat het terugschroeven van niet-hernieuwbare energie voordat er voldoende capaciteit van ‘hernieuwbare’ energie beschikbaar is, een verwoestende energiecrisis zal veroorzaken, een crisis die nu ernstige gevolgen heeft voor de voedselproductie.

Volgens dit Bloomberg-artikel uit januari 2021 investeerde de wereld in 2020 ongekende bedragen in koolstofarme activa, een recordbedrag van $ 501,1 miljard, 9% meer dan het jaar daarvoor, ondanks het feit dat dit samenviel met de COVID-19-pandemie.

De hoofdanalist van BloombergNEF (BNEF) meldde:

“Onze cijfers tonen aan dat de wereld een half biljoen dollar per jaar heeft bereikt aan investeringen om het energiesysteem CO2-vrij te maken. Schone energieopwekking en elektrisch vervoer kennen een grote instroom, maar de uitgaven moeten verder stijgen naarmate de kosten dalen… We moeten het hebben over biljoenen per jaar als we de klimaatdoelstellingen willen halen.”

Volgens dit andere Bloomberg-artikel is private equity al sinds 2017 bezig om fossiele brandstoffen te dumpen. Dat wil zeggen, serieuze investeringen in de overgang naar groene energie zijn 5 jaar geleden begonnen, het magische getal waar Timmermans naar verwees alsof het niet echt aan het gebeuren was.

Wat beide grafieken aantonen is dat er overvloedig is geïnvesteerd in ‘aanvaardbare’ groene energie, in feite biljoenen. Maar blijkbaar is dit niet genoeg voordat we een daadwerkelijke uitbetaling in de energievoorziening beginnen te zien.

Mark Carney, voormalig gouverneur van de Bank of Canada, voormalig directeur van de Bank of England en nu de speciale gezant van de VN voor Klimaatactie en Financiering, kondigde tijdens COP26 aan dat er in de komende drie decennia naar schatting $100 biljoen aan investeringen nodig zou zijn voor een toekomst met schone energie. Dat is een ongelooflijke hoeveelheid geld.

Er zijn verschillende problemen met deze verklaring. Waarom vereist deze markt voor schone energie zo’n exorbitant bedrag aan financiering? Wat wordt er van landen verwacht die zich deze bedragen niet kunnen veroorloven? Waarom wordt ons verteld dat de energiemarkt pas over drie decennia gestabiliseerd zal zijn? En waarom worden de niet-hernieuwbare energiebronnen in hoog tempo afgebouwd, zodat er in landen als Duitsland over een jaar geen kernenergie meer zal zijn, als de tijdlijn om volledig operationeel te zijn met groene energie over 30 jaar is? Waar moet de energie in de tussentijd vandaan komen, tijdens deze zogenaamde transitiefase?

Laten we beginnen met de exorbitante kosten. Een belangrijke factor daarbij is dat deze door Carney goedgekeurde groene energiebronnen een lagere capaciteitsfactor hebben dan niet-hernieuwbare energiebronnen, met name dan kernenergie.

De capaciteitsfactor meet de feitelijke opwekking van energie in vergelijking met de maximale hoeveelheid die zij in een bepaalde periode zonder enige onderbreking zou kunnen opwekken.

Daarom, als je hoort dat een x aantal zonnecentrales of windturbines dezelfde hoeveelheid energie kunnen opwekken als één kerncentrale, wees dan op je hoede, aangezien ze uitgaan van de maximale potentiële energie-output (d.w.z. 24 uur per dag zonnig zonder wolken, 24 uur per dag harde wind) in plaats van rekening te houden met de capaciteitsfactor. Wat een kerncentrale belooft, levert zij ook.

Dit is niet het geval met wind- en zonne-energie, waarvan we momenteel de effecten in Europa zien. (Voor degenen die bang zijn voor kernenergie vanwege Fukushima, zie hier).

Let wel, in de bovenstaande afbeelding wordt voor zonnepanelen een maximale capaciteitsfactor van 24,9% aangegeven, maar dat is wel erg royaal. Afhankelijk van het zonnepaneel dat u gebruikt, varieert de capaciteitsfactor gewoonlijk van 17% tot 23%. Wind heeft ook een capaciteitsfactor die vaak lager is dan de royale 35,4% die hierboven wordt aangegeven. In het geval van Ontario, Canada, bedraagt de capaciteitsfactor van windenergie gemiddeld 27%.

Dit betekent dat als uw land x GW aan energie nodig heeft om zichzelf in stand te houden en als u zonne- of windenergie gebruikt met een capaciteitsfactor van 25%, u 4x zoveel zonne- of windenergiecentrales zou moeten bouwen dan wat u theoretisch nodig zou hebben om 100% van die beloofde energie-output te krijgen (d.w.z. de potentiële maximale energie-output die ze gebruiken om hun producten te promoten als concurrenten van niet-hernieuwbare energiebronnen).

Wanneer men dus beweert dat zonnepanelen de goedkoopste vorm van energie zijn, houdt men geen rekening met de capaciteitsfactor en zijn de kosten in het beste geval in werkelijkheid 4x en in het slechtste geval 6x van wat men op papier beweert.

Zowel zonne- als windenergie hebben ook de extra kosten van batterijopslag en een volledig functionerend energienet voor perioden waarin er geen zonne- en windactiviteit is.

Energy Returned on Investment, of EROI, is de verhouding tussen de teruggeleverde energie en de in die energiebron geïnvesteerde energie, gedurende de hele levenscyclus ervan. Als het getal groot is, is energie uit die bron gemakkelijk te verkrijgen en goedkoop. Als het getal echter klein is, is de energie uit die bron moeilijk te verkrijgen en duur. Het break-even getal voor de brandstofvoorziening van de moderne samenleving is ongeveer 7.

Merk hier op, dat volgens de EROI zon-PV en biomassa dat niet eens halen, je stopt er meer energie in dan je terugkrijgt. Zoals we tot nu toe hebben gezien, is kernenergie de meest efficiënte en kosteneffectieve koolstofvrije energiebron.

Duitsland gaat prat op 45% bruto hernieuwbare energie, maar dat is niet het volledige verhaal. In een studie uit 2021 schatte het Frauenhofer Instituut dat Duitsland minstens 6-8 maal de huidige zonnecapaciteit moet installeren om tegen 2045 100% koolstofvrij te zijn, met geschatte kosten die in de biljoenen lopen.

Volgens het rapport moet de huidige bruto 54 GW zonne-energiecapaciteit toenemen tot 544 GW in 2045. Dat zou een landoppervlak van 1,4 miljoen hectare betekenen, wat neerkomt op meer dan 16.000 vierkante kilometer aan vaste zonnepanelen in het hele land. En dan hebben we het nog niet eens over alle windturbines. Landbouwgrond en bossen zullen worden vernietigd en verhard, allemaal voor zogenaamd milieuvriendelijke maar onbetrouwbare en ongelooflijk dure hernieuwbare zonne- en windenergie.

Midden in een periode van grote voedseltekorten als gevolg van de energiecrisis, waardoor minder meststoffen worden geproduceerd, krijgen de Europeanen te horen dat zij hun landbouwareaal drastisch moeten inkrimpen om plaats te maken voor de nieuwe boerderijen met zonnepanelen en windmolens. Bovendien is er bij zonnepanelen sprake van een zeer ernstige situatie op het gebied van giftig afval waarvoor, anders dan bij kernenergie, geen pasklare oplossingen bestaan.

Volgens de officiële prognoses van het Internationale Agentschap voor Hernieuwbare Energie (IRENA) worden er “grote hoeveelheden jaarlijks afval verwacht tegen het begin van de jaren 2030” en zou dit 78 miljoen ton kunnen bedragen tegen het jaar 2050.

Harvard Business Review rapporteerde:

“Als vroege vervangingen plaatsvinden zoals voorspeld door ons statistisch model, kunnen ze in slechts vier jaar 50 keer meer afval produceren dan IRENA verwacht. Dat cijfer komt neer op ongeveer 315.000 ton afval, gebaseerd op een schatting van 90 ton per MW gewicht/vermogen-verhouding.

Hoe alarmerend deze cijfers ook zijn, ze doen wellicht geen volledig recht aan de crisis, aangezien onze analyse zich beperkt tot particuliere installaties. Als commerciële en industriële panelen aan het plaatje worden toegevoegd, zou de omvang van de vervangingen veel, veel groter kunnen zijn.”

De Harvard Business Review voegt eraan toe dat de zonne-energie industrie eigenlijk geen plan heeft om om te gaan met de enorme hoeveelheid giftig afval waar naties over 10 jaar mee te maken zullen krijgen, eraan toevoegend dat hoewel de financiële prikkel om de productie van zonnepanelen te financieren hoog is, er nauwelijks een “financiële prikkel” is om uit te zoeken wat te doen met het afval.

Harvard Business Review schrijft:

“Tegen 2035 zou het aantal afgedankte panelen 2,56 keer groter zijn dan de nieuw verkochte eenheden. Op zijn beurt zou dit de LCOE (‘levelized cost of energy‘, een maatstaf voor de totale kosten van een energieproducerend actief gedurende zijn levensduur) naar vier keer de huidige prognose katapulteren. De economie van zonne-energie – die er vanuit het oogpunt van 2021 zo rooskleurig uitziet – zou snel donkerder kunnen worden als de sector wegzinkt onder het gewicht van zijn eigen afval.”

Er zijn dus weer enorme verborgen kosten in zonnepanelen die momenteel geen rekening houden met de kosten van het beheer van het eigen afval tegen astronomische prijzen.

Maar de tegenvallers houden daar niet op.

Europa en Noord-Amerika zullen enorme hoeveelheden staal en beton nodig hebben om de verwachte miljoenen zonnepanelen en windmolenparken te bouwen. Hoe worden de materialen staal en beton geproduceerd? Door steenkool en kernenergie. De productie van staal en beton is zo energie-intensief dat zonne- en windenergie eigenlijk niet toereikend zijn om de eigen onderdelen te produceren.

Niet alleen dit, maar deze onbetrouwbare hernieuwbare energiebronnen verbruiken een enorme hoeveelheid energie voor hun massaproductie, te midden van een energiecrisis waarvan het einde niet in zicht is. De voedselproductie is al drastisch gedaald door het tekort aan meststoffen (die energie nodig hebben voor de productie). Wordt verwacht dat de voedselproductie zal blijven dalen zodat we deze enorme onbetrouwbare zonne- en windmolenparken kunnen bouwen zonder dat we in toenemende mate kunnen terugvallen op een alternatieve energiebron van betekenis, anders dan waterkracht?

Wordt van de Europeanen verwacht dat ze verhongeren voor deze “schone energietoekomst”?

Klaar voor 55: enkele case studies

In 2002 was de Duitse kernenergie de bron van 31% van de koolstofvrije elektrische energie van dat land.

In 2011, toen bondskanselier Merkel haar Energiewende uitriep, om kernenergie geleidelijk uit te bannen ten gunste van hernieuwbare energiebronnen, leverden 17 kerncentrales betrouwbaar 25% van alle elektrische energie aan het land.

Merkel’s Energiewende claimde dat Duitsland tegen 2050 100% hernieuwbare elektriciteit zou kunnen opwekken. Het is echter nooit de bedoeling geweest dat Duitsland ooit zelfvoorzienend zou worden in zijn energieproductie. In de studie van Martin Faulstich en de Rijksadviesraad voor het Milieu (SRU) werd gesteld dat de Energiewende zou werken omdat Duitsland contracten zou kunnen sluiten om overtollige, koolstofvrije waterkracht-elektriciteit van Noorwegen en Zweden te kopen.

De waterkrachtreserves van Zweden en Noorwegen (na een droge en hete zomer) zijn deze winter echter gevaarlijk laag en werken op slechts 52% van hun capaciteit. Dit betekent dat het niveau van de elektriciteit die naar Denemarken, Duitsland en onlangs het VK wordt uitgevoerd, waarschijnlijk sterk zal dalen. Bovendien overweegt Zweden zijn eigen kerncentrales te sluiten, die 40% van de Zweedse elektriciteit leveren. Als Zweden besluit zijn kerncentrales te sluiten, zal het niet langer kunnen voorzien in de energiebehoeften van deze andere Europese landen. Wat dan?

Nord Stream 2. Afbeelding: Shutterstock.

Ondanks al deze onzekerheden die de energiecrisis in Europa gestalte geven, heeft de nieuwe Duitse coalitieregering op 31 december 2021 3/6 van hun kerncentrales definitief gesloten. Ongelooflijk genoeg hebben zij besloten dit te doen te midden van een verwoestende energiecrisis, waarbij een ernstig koufront tot stroomuitval zou kunnen leiden. Door de aarzeling van de Duitse regering om Nord Stream 2 te gebruiken, wordt Duitsland nu geconfronteerd met een stijging van de spotprijs voor elektriciteit met 500% in vergelijking met januari 2021. Het is de bedoeling dat de resterende 3 kerncentrales tegen eind 2022 worden gesloten.

Duitsland heeft ook zijn steenkoolproductie teruggeschroefd. Sinds 2016 heeft het 15,8 GW aan steenkoolproductie gesloten. Om de ontoereikende productie van zonne- en windenergie te compenseren, moet het Duitse elektriciteitsnet een enorme hoeveelheid elektriciteit importeren uit Frankrijk en Tsjechië, ironisch genoeg voor een groot deel uit hun kerncentrales. Als gevolg van de Energiewende heeft Duitsland momenteel de hoogste elektriciteitskosten van alle industrielanden.

En op het moment dat ik dit artikel schrijf, 22 februari, heeft de Duitse bondskanselier Olaf Scholz net de bevriezing van Nord Stream 2 aangekondigd als een ‘straf’ voor Poetin’s erkenning van de onafhankelijkheid van de regio’s Donetsk en Luhansk in het voormalige Oost-Oekraïne op 21 februari.

Wie denkt Scholz dat hij hier werkelijk straft?

We kunnen nu duidelijk zien dat Duitsland, het land dat het hardst is getroffen door de energiecrisis in West-Europa, het eerste land was dat met zijn groene transitie begon.

In tegenstelling tot wat de heer Timmermans beweert over hoe de situatie zou zijn als landen 5 jaar geleden zouden overstappen op groene energie, is Duitsland 11 jaar geleden begonnen met zijn groene transitie en het oordeel is voor iedereen duidelijk. Zij zijn het minst soeverein in hun energie-zelfvoorziening en zij betalen de hoogste prijzen voor hun basisenergiegebruik.

Bizar genoeg, toen Duitslands minister van Economische Zaken en Energie Peter Altmaier in januari 2021 een investeringsdeal sloot met China rond groene waterstofenergie, kwam er kritiek uit de Verenigde Staten waarom Altmaier niet wachtte op de inauguratie van Biden alvorens zo’n deal te tekenen!

Blijkbaar heeft Duitsland niet het recht om te beslissen over zijn energiebeleid, zelfs als het groen is.

Carney’s Net Zero Bank Alliance

Tijdens COP26 kondigde de speciale gezant van de VN voor Klimaatactie en Financiën, Mark Carney, met genoegen aan dat meer dan 450 bedrijven, die samen goed zijn voor 130 biljoen dollar aan activa (40% van ’s werelds financiële activa), nu deel uitmaken van de Glasgow Financial Alliance for Net Zero (GFANZ).

Carney kondigde ook aan dat Michael Bloomberg de speciale VN-gezant voor Klimaatambities en –Oplossingen en Race to Zero-ambassadeur zal worden.

Het is in feite Carney’s aanpak van de financiering van groene energie die de grootste factor is in het veroorzaken van de prijsstijging van niet-hernieuwbare vormen van energie.

Mark Carney, voormalig directeur van de Bank of England, heeft opgeroepen tot een “netto nul bankenalliantie” waarin banken zijn overeengekomen geen leningen te verstrekken aan producenten, maar alleen geld te steken in de groene zeepbel, de koolstofzeepbel, enzovoort. Als gevolg daarvan zal de toekomstige energieproductie dalen, ook al zijn er ruim voldoende hulpbronnen beschikbaar, waardoor nog meer kunstmatige schaarste ontstaat.

In een interview met de Washington Post verklaarde Mark Carney dat particuliere banken in de financiële sector een verandering in het loodgieterswerk van het financiële systeem moeten teweegbrengen om liquiditeit in de speculatieve zeepbel te duwen terwijl investeringen in de productieve economie worden geschrapt. Carney zei dat klimaatverandering de “fundamentele drijfveer van elke investeringsbeslissing of leningsbeslissing” moet worden.

Met andere woorden, of je gaat mee met het groene programma (dat kernenergie als groen negeert) of je krijgt geen krediet. En dat is een beleid dat de energieprijzen op voorspelbare wijze zal opdrijven.

Dit beleid van Mark Carney heeft al geleid tot het faillissement van verschillende energiebedrijven in Europa en er is geen correctie op dit beleid, ondanks het feit dat Europa zich in een energiecrisis bevindt.

Blackrock en andere wereldwijde trustfondsen hebben energiebeleggingen omgebogen van olie, gas en steenkool naar het opbouwen van zonne- en windenergie. Zij noemen dit ESG-beleggen (Environmental, Social, Governance). ESG-beleggen heeft een hoge vlucht genomen op Wall Street, de City van Londen en andere financiële wereldmarkten sinds BlackRock CEO Larry Fink in 2019 toetrad tot het bestuur van het Klaus Schwab World Economic Forum.

ESG-beleggen werkt door het opzetten van ESG-certificeringsbedrijven die ESG-ratings toekennen aan aandelenbedrijven en diegenen die niet aan de ESG-eisen voldoen financieel straffen. De stormloop op ESG-beleggen heeft miljarden opgeleverd voor Wall Street en de City of London. Het heeft ook een domper gezet op de toekomstige ontwikkeling van olie, steenkool of aardgas voor het grootste deel van de wereld.

Dit is geen plan voor een geleidelijke overgang naar zonne- en windenergie. Dit is een snelle afbraak van alle andere energiebronnen voordat er een mogelijkheid is om de beloofde energieopbrengst te leveren die on beloofd is met zonne- en windenergie, die ironisch genoeg kolen en kernenergie nodig hebben voor hun productie.

In het tempo waarmee ze alle andere concurrerende energiebronnen sluiten, ziet het er niet naar uit dat zelfs aan de productie-eisen voor wind- en zonneparken kan worden voldaan. Er zal gewoon niet genoeg energie zijn om iets te doen. De consequentie van deze acties zou voor iedereen duidelijk moeten zijn. Het doel van de VN 2030 ‘duurzame’ energie is nu kristalhelder. Het is een stap in de richting van bevolkingsvermindering op een massale schaal.

Farm to Fork: de grote broer van de landbouw

In de VN Agenda 2030 worden 17 duurzame doelen voor 2030 geschetst, waaronder ‘duurzame landbouw’. Bij nadere beschouwing blijkt echter dat de regelgeving die men wil opleggen een groot deel van de EU-landbouwproductie zal vernietigen en de toch al stijgende wereldvoedselprijzen nog veel verder zal opdrijven. Deze ‘Farm to Fork‘ strategie wordt gesteund door Klaus Schwab’s Wereld Economisch Forum en is onderdeel van hun voorgestelde Grote Reset.

Houd in gedachten dat ‘duurzaam’, zoals gedefinieerd door de VN en het WEF in Davos, betekent dat de uitstoot van koolstofdioxide in 2050 nul moet zijn. Het betekent niet dat de voedselproductie voldoende zal zijn om mensen over de hele wereld te voeden, of dat de voedselprijzen betaalbaar zullen zijn. Het betekent ook niet dat het voedsel zelf veilig is voor consumptie.

Europa is de op één na belangrijkste voedselproducent ter wereld. Wat de EU ook verplicht wordt te doen, het zal dus wereldwijd enorme gevolgen hebben.

In de ‘Farm to Fork‘ Agenda, stellen zij dat de huidige voedselsystemen moeten worden ‘herontworpen’ om de wereldwijde uitstoot van broeikasgassen te verminderen, het verbruik van natuurlijke hulpbronnen te verminderen en de biodiversiteit en gezondheid te beschermen. Er zullen dus “nieuwe technologieën en wetenschappelijke ontdekkingen” moeten worden ingevoerd, hoewel de details over wat voor soort “technologieën” en “ontdekkingen” opzettelijk vaag worden gehouden.

Hoe zijn de ongekozen regenten in Brussel van plan om tegen 2050 1/3 van de broeikasgassen-uitstoot te verminderen? Net als hoe ze omgaan met niet-hernieuwbare energiebronnen. Ze zijn van plan om deze boeren failliet te laten gaan door nieuwe dure productiemiddelen te eisen en radicaal nieuwe genetisch gemanipuleerde gepatenteerde planten met onbewezen veiligheid. Met andere woorden, de Monsanto doctrine is nu de Big Brother van de landbouw geworden.

Er zijn vele gedocumenteerde gevallen bekend van boeren die door Monsanto voor de rechter zijn gedaagd omdat een naburig bedrijf gebruik maakte van gepatenteerde zaden van Monsanto die op een voorspelbaar moment op het perceel van een naburig bedrijf terecht zouden komen. Dat is nu eenmaal wat zaden doen: ze worden door de wind verspreid. Ongelooflijk genoeg heeft Monsanto echter een juridisch precedent geschapen waardoor boeren kunnen worden aangeklaagd omdat er, zonder dat zij het wisten, Monsanto-zaden tussen hun gewassen groeien. Hoe moet een boer met open landbouwgrond zich tegen een dergelijke situatie beschermen? Dat kunnen zij niet. De enige keuze is om elk jaar de exorbitant dure en zelfsteriliserende Monsanto zelfmoordzaden te kopen.

De zeer goed gemaakte documentaire getiteld “Kiss the Ground” (2020), legt uit hoe Monsanto kleine boeren bankroet maakte en de overgebleven boeren dwong om overwegend het Monsanto dictaat over te nemen, wat leidde tot steeds lagere opbrengsten per jaar. Het was duidelijk dat de beloften die Monsanto claimde bij het revolutioneren van de landbouw destructiever waren dan wat dan ook. Deze documentaire gaat ook in op hoe ons begrip van CO2 in de natuurlijke cyclus van vegetatie-ecosystemen en landbouw momenteel ernstig wordt miskend.

“The Cattle Site” schrijft verwijzend naar het rapport dat op 2 november 2020 is uitgebracht door de Economic Research Service van de USDA over de mogelijke economische en aanverwante gevolgen van de door de Europese Commissie voorgestelde strategieën Farm to Fork en Biodiversiteit:

Zelden is een rapport zo zorgvuldig geweest in het niet zeggen wat het moet zeggen: welke scenario’s ook worden overwogen, het effect van deze strategieën zal een ongekende vermindering van de productiecapaciteit van de EU en van het inkomen van haar boeren zijn. Het grootste deel van de vermindering van de landbouwemissies die met deze strategieën wordt bereikt, zal worden tenietgedaan door een duurzaamheidslek naar derde landen als gevolg van dit productieverlies.

… Welk scenario ook wordt onderzocht, alle sectoren vertonen een productiedaling van 5 tot 15%, waarbij de veehouderij het zwaarst wordt getroffen. De veranderingen in de productie zouden leiden tot een daling van de netto-uitvoerposities voor granen, varkensvlees en pluimvee en tot een verslechtering van het handelstekort van de EU voor oliehoudende zaden, fruit en groenten, rund-, schapen- en geitenvlees. Ondertussen vertonen de productieprijzen, ongeacht het scenario, een nettostijging van ongeveer 10%, met een negatief effect op het inkomen van de meeste landbouwers.

Het belangrijkste punt van het verslag vanuit het perspectief van Copa en Cogeca [de landbouwvakbond van de EU] betreft echter de verwachte effecten van deze strategie: uit het verslag blijkt dat de strategieën ‘van boer tot bord’ en ‘biodiversiteit’ in combinatie met het nieuwe GLB ertoe kunnen bijdragen dat de uitstoot van broeikasgassen door de landbouwsector tegen 2030 met 28,4% wordt teruggedrongen. Dit doet sommige milieu-ngo’s beweren dat deze strategieën het verwachte resultaat zullen opleveren. Dit houdt halverwege de redenering op. Een belangrijke bevinding van het rapport is dat meer dan de helft van de verwachte broeikasgasreductie in alle scenario’s wordt vervangen door een gelijkwaardige toename van broeikasgasemissies in derde landen.

Ongelooflijk genoeg zal de beloofde vermindering van de uitstoot van broeikasgassen eenvoudigweg worden overgeheveld naar derdewereldlanden, waardoor het hele uitgangspunt voor het opleggen van deze draconische landbouwverordeningen niet eens de duurzame doelstellingen voor 2030 zal halen, laat staan 2050.

Dat wil zeggen, ze zijn niet echt van plan om hun zogenaamde koolstofvrije duurzaamheidsdoelstellingen te bereiken, maar ze creëren wel een voorspelbaar voedseltekort met hogere prijzen en verdere centralisatie van de voedselproductie, door kleine boeren failliet te laten gaan.

Ook hier zien we een contingent van het Green New Deal plan, dat bij nader inzien geen haalbaar plan is, dat wil zeggen: er zal een instorting zijn voordat het ooit de voorgestelde doelstellingen zal bereiken. Misschien was dat al die tijd al de bedoeling...

Terug naar de toekomst

In het tijdschrift WEST van mei 1990 gaf Maurice Strong (architect van de Agenda 21 van de VN, ondersecretaris van de VN, medeoprichter van het World Economic Forum, secretaris-generaal van de conferentie van Stockholm in juni 1972 over de Dag van de Aarde en trustee van de Rockefeller Foundation) een interview met de titel ‘De tovenaar van de Baca Grande’. Op de laatste pagina van dit interview staat het volgende geschreven:

“Strong vertelt me dat hij vaak wenste dat hij kon schrijven. Hij heeft een roman die hij graag zou willen schrijven. Het is iets waar hij al een decennium over nadenkt. Het zou een waarschuwend verhaal over de toekomst zijn. Elk jaar, legt hij uit als achtergrond voor het vertellen van de plot van de roman, komt het World Economic Forum bijeen in Davos, Zwitserland. Meer dan duizend CEO’s, premiers, ministers van Financiën en vooraanstaande academici komen in februari bijeen om vergaderingen bij te wonen en de economische agenda’s voor het komende jaar vast te stellen. Met dit als decor zegt hij vervolgens: “Wat als een kleine groep van deze wereldleiders tot de conclusie zou komen dat het grootste risico voor de aarde wordt veroorzaakt door de acties van de rijke landen? En als de wereld wil overleven, zouden die rijke landen een overeenkomst moeten ondertekenen om hun invloed op het milieu te verminderen. Zullen zij dat doen?”…De man die het Milieuprogramma van de Verenigde Naties heeft opgericht en delen van het Brundtland-rapport heeft geschreven en die in 1992 zal proberen de wereldleiders, die in Brazilië bijeen zijn, zover te krijgen dat zij een dergelijke overeenkomst ondertekenen, houdt van de vragen die in de lucht hangen. Zullen zij het doen? Zullen de rijke landen ermee instemmen hun invloed op het milieu te verminderen? Zullen zij ermee instemmen de aarde te redden?

… Strong vervolgt zijn verhaal. ‘De conclusie van de groep is “nee”. De rijke landen zullen het niet doen. Ze zullen niet veranderen’… [Dus] ‘Deze groep wereldleiders,’ vervolgt hij, ‘vormt een geheim genootschap om een economische ineenstorting te bewerkstelligen… Ze hebben zich gepositioneerd op de grondstoffen- en aandelenmarkten van de wereld … om de planeet te redden, besluit de groep: is het niet de enige hoop voor de planeet dat de geïndustrialiseerde beschavingen instorten? Is het niet onze verantwoordelijkheid om dat te bewerkstelligen?”

De vraag is derhalve: bent u bereid om geofferd te worden aan de valse goden van de Groene Agenda van het WEF?

***

Cynthia Chung is de voorzitter van de Rising Tide Foundation en schrijfster bij Strategic Culture Foundation. Overweeg haar werk te steunen door een donatie te doen en u gratis te abonneren op haar substack pagina. Dit artikel is oorspronkelijk gepubliceerd op The Saker.

***

Bron hier.