Niemand laat zich vrijwillig graag bestelen.
Belofte van 50 Nederlandse banken en pensioenfondsen U en mij te plunderen uit naam van CO2
Sandra Pellegrom (opvolger Hugo von Meijenfeldt, nu Global Compact), is de ambtenaar van het door D66’ers gedomineerde Ministerie van Buitenlandse Zaken die de stichting SDG Nederland financiert. Volgens deze D66’er (of erger) kun je er niet tegen zijn, de Sustainable Development Goals (SDG’s) van de Verenigde Naties. Die SDG’s zijn de ruggengraat van het Rutte-kabinet dankzij opeenvolgend Liliane Ploumen en Sigrid Kaag als coordinerende ministers. Wat betekenen de SDG’s in juridische zin voor de rechten van het individu ten opzichte van de overheid?
2030 Agenda: Global Governance aka ‘wereldregering’
Aardverschuiving rechten individu
Daar gaan we komende weken meer studie van maken. Wanneer je eenmaal weet welke kapitaaloverdracht van middenklasse en arm naar rijk in de petto heeft (duizenden miljarden per jaar voor ‘sustainable development’, ‘maatschappelijke opgaven’), dan moet dat een aardverschuiving betekenen voor de rechten van het individu.
Niemand laat zich vrijwillig graag bestelen.
De Omgevingswet die dit jaar ingevoerd wordt heeft ‘sustainable development’ (duurzame ontwikkeling) verankerd in de wetstekst, en de Vereniging Nederlandse Gemeenten (VNG) heeft ze als leidraad. Er zijn 90 van de 355 gemeentes die de SDG’s ook daadwerkelijk actief uitdragen.
Het idee dat ongekozen bureaucraten en hun vriendjes van klimaatclubs de wereld voor ons gaan verbeteren op onze kosten noemt hun VNG ‘maatschappelijke opgaven.’
In de Epoque van afgelopen jaar ‘Alle SDG’s’ was ondergetekende de eerste, die een overzicht maakte van alle 17 SDG’s, wat ze beloven (intenties) en wat de uitwerking is in de praktijk, wie profiteert. (consequenties) In de praktijk vatten we ‘sustainable development’ als volgt samen: privaat gewin op publieke kosten, de eliminatie van de zelfstandige middenklasse.
Die middenklasse verdwijnt via kapitaaltransitie.
Een zonnevijver bij Delfzijl
Financiele producten voor banken met staatsgarantie
De grootste kapitaaloverdracht vindt plaats via wat men ‘energietransitie’ noemt die in het geheel niet gaat over energie. Immers, windfarms en zonnefarms dragen niet op enige betrouwbare wijze bij aan de energievoorziening. Het zijn financiele producten voor pensioenfondsen en banken, met de overheid/belastingbetaler die 15 jaar garant staat.
Dat is waartoe het SER Energieakkoord met haar SDE+-regeling leidt. Een staatsinjectie van 73 miljard euro SDE+subsidies in anders onrendabele bouwprojecten. Dat is tienmaal de Deltawerken. En slechts het begin, want het Klimaatakkoord is een factor 10 omvangrijker.
Of dat ‘de staat’ je dwingt om hun producten af te nemen, zoals ‘groene hypotheken’ om verplicht je huis om te bouwen tot Al Gore Proof hoofdpijnhuis. (kapot isoleren zonder ventilatie) Dan kunnen de banken handelen in ‘groene hypotheken’, Green Bonds. Eufemismen voor de groengeverfde maffiacratie zijn ‘blended finance’, ‘maatschappelijk verantwoord ondernemen.’ (MVO)
Met het Nederlandse Ministerie van Buitenlandse Zaken onder Kaag als 1 van de hoofdaanstichters, zie trillions.global
‘Klimaatcommitment Nederlandse Vereniging van Banken’
De zogenaamde ‘energietransitie’ die men uit naam van SDG13 uitvoert- financieel hart van de 2030 Agenda- is een kapitaaltransitie van middenklasse en onderklasse naar de allerrijksten op aarde. Dat gebeurt door van een ton CO2 een soort fiat currency te maken, een opgelegde schuld die je van de regeringen die de 2030 Agenda onderschrijven moet afkopen.
Niet voor niets zit de Nederlandse Vereniging van Banken in de stuurgroep van Stichting SDG Nederland. Ook is bankier Herman Mulder bestuurder van de door BuZA gefinancierde Stichting SDG Nederland. Hun 50 leden waaronder ook de pensioenfondsen lanceerden in 2019 hun ‘Klimaatcommitment’. Die ‘commitment’ komt niet uit de lucht vallen, maar is opgelegd door De Nederlandse Bank (Klaas Knot, Frank Elderson), die via de Bank for International Settlements het ‘Network for Greening the Financial System aanvoert.
Mark Carney van de Bank of England noemde een bedrag van …schrik niet, 90 duizend miljard euro voor 2030, nodig voor ‘sustainable development’. Kapitaaloverdracht van middenklassen en ondernemers naar ngo’s en niet renderende projecten, waarbij de overheid garant blijft staan.
De bedragen waarop zij uit zijn, kun je lezen in het Wereldbank-rapport ‘From Billions to Trillions.’ Dat rapport kreeg nu ook een eigen webzijde, trillions.global als uitgang. Zij stellen:
Global investments into the Sustainable Development Goals are woefully inadequate for addressing one, let alone all, of them. With an estimated $50 trillion gap between current and required levels of funding, its clear that current approaches simply don’t work. That’s not a matter of opinion, that’s a mathematical fact.
Het ministerie van Sigrid Kaag sprak in Addis Abbeba in Ethiopie af met ongekozen diplomaten, World Economic Forum en OECD dat duizenden miljarden overheidsuitgaven per jaar extra nodig zijn.
Staatsgaranties voor niet renderende projecten, zodat banken in durven stappen = ‘sustainable development’ en ‘blended finance’…
Trillions of public spending needed; who benefits? Onder Liliane Ploumen en Sigrid Kaag tot stand gebracht
Tirannie van goede intenties
De juridische gevolgen in bredere zin van het idee dat de overheid voor het bereiken van ‘de betere wereld’ gebruikt kan worden zijn eerder door Paul Craig Roberts besproken in zijn boek ‘The Tyranny of Good Intentions, How Prosecutors and Law Enforcement Are Trampling the Constitution in the name of Justice’.
Aan de ene kant van het juridische spectrum vind je een Grondwet die het individu beschermt tegen ‘De Staat’. Roberts signaleert dat de balans (In Amerika) volledig de andere kant doorsloeg, met Jeremy Bentham (Brits rechtsgeleerde) als eerste inspirator. Die hanteerde het idee dat de overheid het maximale geluk van de meeste mensen zou moeten nastreven.
Dan worden mensen tot sta-in-de-weg van de overheid die ‘het beste voor ons allen’ wil, voor de veiligheid, gezondheid, het milieu enzovoort. Dit artikel in Erasmus Law Review geeft al aan wat de juridisch ingeslagen weg van ‘sustainable development’ betekent: afzwakking van de rechten van het individu ten faveure van abstracties als ‘maatschappelijke opgaven’.
We gaan daar volgende keer dieper op in.
0 reacties :
Een reactie posten