.


Van een onzer correspondenten.

Vanuit het perspectief van het klimaatrealisme stapelen de feiten zich op dat grote projecten als de ‘Green Deal’, zeer nadelig zijn voor de Europese energievoorziening en de belastingbetaler opzadelt met onzinnige kosten.

Er is immers geen klimaatcrisis, CO2 leidt aantoonbaar nauwelijks tot opwarming, het energiebeleid is een ware chaos. Voor het klimaatrealisme geldt dat Europa zwijgt, niet de argumenten weegt, een fair wetenschappelijk debat mijdt en de gewraakte plannen gewoon tot uitvoer brengt.

Paradoxaal genoeg hoeven de Eurobazen zich niet eens te beroepen op klimaatrealistische retoriek, die achterbannen en wetenschappers vertrouwen moet geven dat een juiste koers is ingezet. Het doel heiligt de middelen. Het marcheert.

Hoe anders is dat bij onze zusterbeweging van de klimaatangst. Zij moet zich applaudisserend laven aan de grote hoopgevende woorden vanaf het hoge Europabalkon daarboven:

‘We gaan de planeet redden’, ‘Nu iets doen of dood gaan’, ‘Future’, ‘History’, ‘Challenge’, ‘Kleinkinderen’.

Hun beweging is opgehangen aan de slogans die men deelt met het vergader-establishment van de internationale politiek: de slogans van de klimaattoppen.

Maar sinds de mislukte top in Glasgow is er een kentering gaande, niet in de laatste plaats door de felle woorden van Greta Thunberg die het hele klimaatcircus afdeed als:

‘Blah, Blah, Blah!’.

De klimaatbevlogen Next Generation kwam deze week met een wanhopige open brief, gericht aan Von der Leyen en Timmermans met als kop:

‘EU ’talks the talk, but doesn’t walk the walk’ on climate’

Kort vertaald: ‘De EU belooft het ene, maar doet het andere.’ De woede zit diep, nu ook zomaar gas en kernenergie, het label ‘groen’ kunnen krijgen. Kritiek hierop komt zowel van links als rechts en zelfs van het ‘wetenschappelijk platform’ dat voor dit doel is ingesteld, aldus de actiegroep.

In de smeekbede:

‘Toen we met onze schoolstakingen (tien jaar geleden, red) begonnen, waren er Europese verkiezingen en jullie praatten ons naar de mond en hielden ons voor dat jullie echt begrepen waar wij ons zorgen over maakten.’

De actiegroep stelt dat de Europese Commissie wel hun élan heeft overgenomen, maar niets daarmee gedaan. Alles was al snel weer ‘business as usual’ en zelfs de CO2 budgetten zijn kleiner geworden in hun ogen. Men voelt zich bedrogen:

‘Wat nog erger is dan niets doen, is niets doen en er ook nog over liegen.’

Als schoolstakingen al niet meer helpen, wat dan? In die zin heeft het klimaatrealisme het een stuk gemakkelijker.

Zwijgen is minder erg dan liegen.

***

Bron: EUobserver.com