Objectief, onpartijdig nieuws is de leugen waar de journalistiek tegenwoordig zélf in is gaan geloven. Media en de journalisten die er werken, geloven écht dat ze onafhankelijk en onpartijdig zijn. Dát is nog de grootste leugen die men het publiek verkoopt.
5-2-2022
Het onderscheid tussen objectiviteit en subjectiviteit is het verschil tussen harde feiten en meningen, in ‘het nieuws’ tegenwoordig zien we echter feiten en meningen dwars door elkaar heen lopen. Zelfs de schijn van objectiviteit is er niet meer. In de filosofie en sociologie wordt de mogelijkheid van échte objectiviteit betwijfeld. In de media worden bij verslaggeving áltijd keuzes gemaakt: welke onderwerpen men wil brengen en welke niet, welke feiten, standpunten men wil belichten en welke niet, hoe diep men doorvraagt of niet, het taalgebruik, het beeldgebruik enz. Omdat óók media net als ieder mens blootstaan aan belangenstrijd en denkbeelden, is verslaggeving daarom altijd gekleurd. Om te kunnen spreken van onafhankelijk, objectief nieuws moeten er dáárom áltijd véél ‘aanbieders’ zijn die nieuws en hun mening daarover onder het publiek brengen. Alléén dán kan de diversiteit van niet-objectief nieuws de ‘objectiviteit’ zo dicht mogelijk benaderen. In het verleden van de reguliere media bestond deze situatie ook, er wás veel verscheidenheid.
Er waren in Nederland altijd verschillende, onafhankelijke vormen van nieuws en opinie, die vaak flink van elkaar verschilden; een traditie reikend tot ver in de geschiedenis…. tot voor relatief kort. In 1980 waren er 40 uitgevers in Nederland, in 2021 zijn zo goed als álle kranten in Nederland van nog maar 2 uitgevers: DPG-group en Mediahuis Groep. Er wáren ruim 10 Tv-omroepen met tótáál andere actualiteitenprogramma’s, waardoor er veel verschillende meningen en visies te zien waren. Nu zijn álle Tv-zenders in Nederland van nog maar 2 organisaties: RTL-group en NPO.
De ‘Tv-omroepen’ zijn er alleen nog in naam, de NPO-zendermanagers bepálen. De media zijn van onafhankelijke, pluriforme bedrijven afgegleden tot een uniforme eenheidsworst met hooguit verschillen in hóe het gebracht wordt, inhoudelijk is het inwisselbaar, terwijl er geen censuur is.
Mediaconcerns
Journalisten zijn allemaal in dienst van een krant, tijdschrift of Tv-zender, waar er zo op het eerste oog genoeg van zijn, dus ook veel verschillende meningen en visies zou je denken… toch? Niet dus.
Tegenwoordig zijn bijna alle media van nog maar twéé papieren uitgevers en twéé ‘Tv-uitzenders’.
De ‘zelfstandige pers’ bestaat in feite niet meer. Vrijwel álle nationale én regionale kranten, streek-kranten en steeds meer weekbladen zijn allemaal eigendom van 2 media-multinationals: Mediahuis-Groep en DPG-Group. Het nieuws op Tv is van NPO en RTL-group. De diversiteit van onafhankelijke media, die enkele decennia geleden nog bestond uit dus 40 uitgevers en ruim 10 ónáfhankelijke Tv-omroepen en nog de nodige regionale is wég, verdwenen, overgenomen door media-Molochs.
Maar vier grote mediabedrijven hebben het monopolie op ál het Nederlandse nieuws. Is dan alleen wat zíj aan nieuws brengen ‘de waarheid’ en wie dat tegenspreekt onwaarheid?
Ooit van het spreekwoord: ‘wie betaalt, bepaalt’ gehoord?
Eenheidsworst
Voor wie goed kijkt is het nieuws erg voorspelbaar geworden. De media zijn áltijd uitgesproken tegenstanders van bijvoorbeeld: Trump, Baudet, Orban, Polen, Rusland, de Brexit….
Zij bestrijden deze áltijd door ze extreemrechts te noemen. Zij die kanttekeningen zetten bij het globalisme, hoe genuanceerd ook, worden áltijd populisten en antidemocraten genoemd, of juist extreem-links. Mediabedrijven berichten áltijd positief over: energietransitie, globalisering, ‘diversiteit’, de Democratische Partij in de USA en vul het lijstje maar aan…. Het maakt niet uit welke krant je leest of welke zender je ziet, de toon is wel wat anders, maar de inhoud niet. Toen de Brexit in voorbereiding was, was de toon áltijd dat Groot-Brittannië economisch in het ongeluk zou storten, nu blijkt dat dat niet zo is, hoor je niets meer… Over migranten is er zelden ook maar het kleinste kritische stuk over de gevolgen van de komst van tiendduizenden puberjongens naar het Westen.
Als er spanningen zijn in het Midden-Oosten is dat áltijd de schuld van Israël. Wie de mening van de media niet deelt of er vragen bij stelt, is extreemrechts, anti-globalist, fascist, complotdenker, extreem-links of wat dan ook, men vindt wel een gelijkdenkende ‘deskundige’ die komt uitleggen wat er met ‘deze mensen aan de hand is’. Elke krant, elk medium, verkondigt dezelfde boodschap voor een andere doelgroep op een iets andere wijze.
Objectieve mediaconcerns ?
Met de verkiezingen van Trump, werd het velen voor de eerste keer duidelijk dat ‘de objectieve media’ allesbehálve objectief zijn. Wat men ook van Trump denkt, het viel gewoon op dat nieuws en talkshows niet eens meer moeite deden om zelfs maar een schijn van objectiviteit op te houden.
Echt álles wat ze maar aan negatiefs konden vinden werd meteen, zonder verder onderzoek en zonder wederhoor als ‘nieuws’ gebracht. Toen Obama president was kreeg hij al de Nobelprijs zonder dat hij iets gedaan had, slecht nieuws over deze president was er bijna nooit. Zo gaat het bij media, ze hebben hun mening en voorkeuren al van te vóren klaar. Het publiek heeft echter recht op informatie van zowel voor- als tegenstanders. Niemand zit te wachten op de mening van die paar eigenaren van een mediaconcern. Dat manipuleren van nieuws gaat subtiel. Dit gebeurt door het stellen van bepaalde vragen, framen, in de rede vallen van gasten of door het uitnodigen van ‘deskundigen’. Zo mocht de schoonzoon van Democratisch kopstuk Nancy Pelosi als ‘Amerika-deskundige’ bij RTL Late Night keer op keer zijn mening geven over Trump. Bij Covid zien we precies hetzelfde. Zéér voor de hand liggende vragen die men zou móeten stellen stelt men niet: hoe verhouden de zéér grote bezuinigingen op ziekenhuis- en IC-bedden zich tot de druk op de zorg die er met Covid is; en tot de beperkende ‘maatregelen’ voor burgers die alléén moeten vanwege ‘de druk op de zorg’. Andere feiten, meningen, voorstellen en oplossingen; hoe goed onderbouwd ook; hoort en ziet men niet bij de mediaconcerns.
Framing
‘Framing’ is een bepaalde techniek waarmee woorden, foto’s en nieuwsbeelden zó gekozen worden dat daarbij alléén maar een bepaald (gewenst) aspect eruit wordt gelicht, in een ‘frame’ of lijst wordt gezet. Men probeert via woorden en beelden de manier waarop het publiek naar de werkelijkheid kijkt zo te beïnvloeden en sturen. Het ‘frame’ wordt zo een bril waardoor we bepaalde informatie wel zien en andere juist niet. Dit helpt om een bepaalde versie van ‘het nieuws’ te propageren. Framing zorgt ervoor dat het publiek de wereld alleen nog maar vanuit een bepaald perspectief ziet. Dit ziet men in de ‘objectieve’ media b.v. met het woord ‘conservatief’, eerst was het nog ‘conservatief’, toen ‘rechts’ en de laatste tijd is dat opgeschoven naar ‘extreemrechts’… Orwell noemde dat in ‘1984’: ‘Nieuwspraak’, feiten en gebeurtenissen worden zo geframed en gebracht dat iedereen denkt dat alleen maar dát ‘de werkelijkheid’ is. Er was in ‘1984’ een heel ‘Ministerie van Waarheid’ dat ervoor zorgde dat ook álles op dezelfde manier ‘geframed’ werd. Orwell had in 1948; toen hij zijn boek schreef; nooit kunnen denken dat media dit ooit uít zíchzélf zouden gaan doen, maar dat is nú ook gemakkelijk, als alle media nog maar in een paar (machtige en rijke) handen zijn… en beslist niet in handen van de doorsnee burger.
Veelvoorkomende framing:
Cameratechniek: knippen en plakken in een opname om iets positiever of juist negatiever te laten lijken.
Herhaling: slogans, zinnen en beelden steeds maar weer herhalen, waardoor mensen ze voor waar gaan aannemen.
Negatief labelen: extreemrechts, antiglobalist, fascistisch, relschoppers, complotdenkers, ondemocratisch
Bangmakerij: (kleine/grote) rampen en doemscenario’s afschilderen en ‘voorspellen’
Misleiding: zaken zo verbuigen/ verdraaien dat men een onjuiste indruk ervan geeft
Trucs: op een slimme, behendige manier iets voorstellen, b.v. ‘goochelen’ met ‘harde’ statistieken en cijfers
Eufemismen: iets positiever noemen dan het is: b.v. ‘efficiency’ in plaats van: wegbezuinigen
Groepsdruk: omdat: ‘iedereen het doet’, ‘de meeste mensen vinden…’, iets moeten doen omdat men anders ‘asociaal’ is
Autoriteit-gebruik: een bepáálde ‘deskundige’ of ‘instituut’ opvoeren om respect af te dwingen voor de eigen mening
Gewone ‘man’: zich voordoen als iemand van ‘het volk’ door zo te praten of af en toe zo gekleed zich te laten filmen
De voortdurende onderbelichting van belangrijke onderwerpen
Er zijn thema’s waar media, zouden ze onafhankelijk de belangen van haar publiek dienen, haar tanden in zou moeten zetten. Bijvoorbeeld over een aantal grote invloedrijke organisaties met uitgesproken ideeën over de toekomst van de hele wereld; bekende organisaties als het Wereld Economische Forum en de Verenigde Naties. Media claimen over het Westen dat we democratisch zijn en inspraak in ontwikkelingen over heden en toekomst hebben. Hoe vreemd is het dan dat over zulke invloedrijke organisaties die plannen maken voor de toekomst van de hele wereld niets bericht wordt. Het is geen geheimdoenerij, die organisaties hebben dat gewoon open op hun eigen websites staan. Het zou de taak van de media moeten zijn om zoiets onder de aandacht van het publiek te brengen. Dat doen ze echter niet. Integendeel. Ze vallen degenen die dat wel doen aan. Wie vragen stelt bij grote ontwikkelingen, wordt als aanhanger van complottheorieën, extreemrechts of anti-globalist weggezet. Wie ziet wát mainstream media over de grote thema’s van onze tijd berichten, ziet dat zij précies dezelfde ideeën verkondigen als die organisaties zélf en nooit kritiek leveren.
De handvol mediaconcerns
De onafhankelijke media in 2021 zijn nagenoeg ter ziele. De media in Nederland zijn nog van geen handvol bedrijven. Op een enkele uitzondering na, zijn de media overgenomen door alsmaar grotere corporaties. Waarheidsvinding, diversiteit en eerlijk informeren van het publiek zijn niet meer van belang. De opgekochte media van ooit een heel diverse signatuur worden ‘geharmoniseerd’: naar allemaal dezelfde grijze middenmoot en zowat dezelfde mening: 50 tinten grijs.
Deze inhoudelijke eenheidsworst is bereikt door journalisten die een afwijkende kleur vertonen te ‘vervangen’. Wie opgelet heeft, heeft gezien dat de afgelopen 10 jaar veel, zelfs bekende, mediafiguren en journalisten met uitgesproken afwijkende meningen weg zijn. De ‘fusies’ van mediagroepen gaan zó snel dat op dit volgende internetsites vaak nauwelijks nog te volgen is wat nu van wie is. Duidelijk is wel dat de ‘onafhankelijke’ media nú al geconcentreerd zijn in nog maar drie multinationale mediagiganten en het einde van de concentratie is nog niet in zicht. Meestal worden ze geleid door slechts enkele CEO’s en bijna allemaal zijn ze in bezit van slechts enkele rijke families. Vaak betreft het families met goede connecties en een dubieus verleden. De hele onafhankelijke en objectieve media zijn zo feitelijk in handen gekomen van nog een handvol machtige mensen…
Het ANP, het Algemeen Nederlands persbureau, voorziet als grootste persbureau vrijwel alle media van nieuws: omroepen, kranten, tijdschriften, websites. Op hun beurt reproduceren de media, ook de ‘kwaliteitskranten’, dat nieuws zonder verder te vragen. Het ANP staat voor objectiviteit en betrouwbaarheid, tóch…. Het ‘vrije’ Persbureau ANP is echter ook al ruim 20 jaar van investeerders en is in 2021 weer overgenomen door een nieuwe investeerder, de voormalige DSW-topman Oomen. Net als in Nederland is ook een groot deel van het wereldwijde nieuws-landschap in handen van maar een paar grote spelers. Naast b.v. Reuters, Bloomberg en AP is het grootste mediabedrijf ter wereld intussen Alphabet Inc., (Google) met een jaarlijkse omzet van tegen de $ 200 miljard.
Publieke media:
NPO: Nederlandse publieke omroep mét de regionale omroepen
Dríe bestuursleden, drie zendermanagers, pér zender een.
De NPO heeft een paar bestuurders en per net een netmanager. De diversiteit van omroepen die allemaal hun eigen bestuur hebben bestaat in de praktijk niet meer. De macht van de handvol netmanagers van de NPO is de afgelopen jaren zó toegenomen dat onafhankelijke omroepen niet langer échte zelfstandige keuzes kunnen maken over hun programma’s of zélfs over de keuze van presentatoren. Formeel kan dat wel, echter de netmanager gaat over wel héél erg veel, in de praktijk is het een soort dictator van één persoon per zender. In Nederland bestonden ook ooit dertien onafhankelijke regionale omroepen. De overheid heeft in 2015 besloten tot ‘Het nieuwe publieke regionale mediabedrijf’, waarin zij gingen hergroeperen…. met de landelijke omroep (NPO). Een jaar daarvoor in 2014 zei Omroep West-directeur Milo nog: ‘Als de regionale omroepen worden overgenomen door de NPO, betekent dat het einde van de regionale Tv…’.
Commerciële Media:
Veel mensen denken dat de commerciële media dan tenminste nog ‘onafhankelijk’ zijn en hun eigen mening kunnen geven zonder overheidsbemoeienis. Nog maar een aantal decennia geleden wás dat ook zo, in 1980 waren er 40 uitgevers in Nederland. De kranten die Nederland nog heeft, worden uitgegeven door 2 Vlaamse uitgevers: Mediahuis-Groep en DPG-Media; álle commerciële Tv-zenders zijn eind 2021 van nog maar één bedrijf (Duitse Bertelsmann). Deze mediaconcerns, die hun publiek de maat nemen wat betreft hun ‘correcte’ en ‘juiste’ mening en al snel met de labeling: ‘gewelddadig’, ‘extreemrechts’, ‘neo-nazistisch’ komen, hebben deels zélf een racistische, koloniale en extreem-rechtse achtergrond. Bertelsmann (RTL-group) met een naziverleden is alléén dankzij de NSDAP uitgegroeid tot een groot mediabedrijf, DPG-media heeft een slavernij-verleden in Belgisch Congo en het verleden van een prominente Mediahuis-Groep familie bestaat uit ‘extreemrechtse’-sympathieën en een verleden bij de Vlaamse SS. De pot verwijt de ketel dat hij zwart ziet…
RTL Group:
Van mediacorporatie Bertelsmann die eind 2021 álle commerciële Tv-stations in Nederland bezit. Duitslands mediagigant beweerde altijd fel tegen de nazi’s te zijn geweest, maar uit historisch onderzoek over Bertelsmann tijdens de oorlog bleek dat de groei van het concern kwam door het Nazi-regime, ervoor was het een obscuur drukkertje. Bertelsmann zorgde voor méér nazistisch drukwerk dan de NSDAP-uitgeverij en was lid van de ‘SS Sponsor Cirkel’ die de SS financieel ondersteunde. Zij publiceerden veel anti-semitische werken én maakten gebruik van Joodse slavenarbeid in hun Baltische drukkerijen; Joodse slaven die de anti-semitische propaganda zélf moesten drukken … Bertelsmann is het grootste mediaconcern van Europa.
DPG Media:
DPG is voor 99% in handen van het Belgische ‘Epifin‘, een Antwerpse vennootschap, een postbus groot. Het is het grootste mediabedrijf in ons land met 6000 werknemers, dat ruim 90% van de Nederlanders bereikt volgens eigen zeggen. Het heeft in een vloedgolf van overnames in no time zowat de hele Nederlandse geschreven nieuws-media en -uitgevers opgeslokt: de Persgroep, PCM Uitgevers, VNU, Sanoma Media en Wegener Media. Epifin is volledig van één familie, die haar fortuin maakte met plantages in de oude kolonie Belgisch Congo. In Belgisch Congo werd op grote schaal genocide gepleegd, volgens historici miljoenen mensen; zij beschrijven plantagebezitters als ‘wreed en onmenselijk’. Zichzelf ‘kwaliteitskranten’ noemende dagbladen als: Trouw, NRC, Volkskrant, het Parool zijn momenteel dus, via vennootschappen, van een familie die hun grootste fortuin heeft gemaakt met dwangarbeid, racisme, marteling, moord en concentratiekampen in de 19e en begin 20e eeuw.
(DPG: De Volkskrant, Het Parool, Trouw, AD, NU.nl, Intermediair, BN de Stem, Brabants Dagblad, de Gelderlander, de Stentor, Eindhovens Dagblad, PZC, Tubantia, ADR Nieuwsmedia, De Ondernemer, Synpact, Tweakers.nl, Hardware.info, MyChannels, IndeBuurt en nog eens 250 ‘regio-kranten’)
Mediahuis Groep:
Een Mediaconcern met 4000 werknemers. Het is van dríe Vlaamse families die zelfs de voorzitter van de raad van bestuur leveren. Mediahuis Ventures is een apart ‘Durfkapitaal’ onderdeel van datzelfde Mediahuis, een investeringsmaatschappij. De ouderlijke familie van de huidige voorzitter heeft een verleden van wat men nu extreemrechtse, nationalistische sympathieën zou noemen. Degenen die dit nú een beetje durven te zeggen worden als fascistisch uitgemaakt. De vader werd in de 2e wereldoorlog geselecteerd voor een opleiding aan de elitaire nazistische ‘Reichsführerschule’.
In Duitsland werd hij assistent-voorzitter van de Vlaamse organisatie René Lagrou (de Vlaamse SS).
(Mediahuis: Telegraaf, Privé, Metro, Vrouw, NRC Media, Noordhollands Dagblad, Leidsch Dagblad, Haarlems Dagblad, IJmuider Courant, De Gooi- en Eemlander, de Limburger, Limburgs Dagblad, Dagblad van het Noorden, Leeuwarder Courant, Friesch Dagblad, Asser Courant, Balkster Courant, Bolswards Nieuwsblad, Coevorder Courant, de Feanster, de Krant van Midden-Drenthe, de Noordoostpolder, de Staphorster, Drachtster Courant, Eemsbode, Emmer Courant, Flevopost Dronten, Flevopost Lelystad, Franeker Courant, Groninger Gezinsbode, Heerenveense Courant, Hoogeveensche Courant, HS-krant, Jouster Courant, Kanaalstreek, Meppeler Courant, Nieuwe Dockumer Courant, Nieuwe Ooststellingwerver, Nieuwsblad Noordoost-Friesland, Noorderkrant, Roder Journaal, Sneeker Nieuwsblad, Steenwijker Courant, Stellingwerf, Veendammer, Westerkwartier, Westervelder Wolder Courant.);
Ingezonden door Carver. Auteur van onder meer Neurocity
0 reacties :
Een reactie posten