De huidige ‘netto nul’ plannen zullen vele biljoenen kosten, terwijl ze weinig doen om de opwarming van de aarde te vertragen.

Auteur: Bjørn Lomborg.

Vertaling: Martien de Wit.

De energieprijzen rijzen de pan uit en dat is waarschijnlijk slechts een voorbode van wat ons nog te wachten staat. De stijging kan aan verschillende oorzaken worden toegeschreven, waaronder de opleving van de vraag na het einde van de lockdowns, een daling in de productie van duurzame elektriciteit door een gebrek aan wind in Europa gedurende het grootste deel van 2021, en een steeds kostbaarder wordend klimaatbeleid. Maar terwijl de pandemie zal eindigen en de wind weer zal gaan waaien, zal het klimaatbeleid om ‘netto nul‘-emissies te bereiken de prijzen blijven opdrijven.

Barack Obama erkende in 2008 dat de elektriciteitsprijzen “noodzakelijkerwijs als een raket omhoog zouden schieten” als gevolg van zijn voorgestelde klimaatbeleid. Hij was openhartiger dan veel van de huidige politici en voorstanders. Om het gebruik van fossiele brandstoffen te beperken, moeten ze duurder worden en moeten mensen naar groene alternatieven worden gedwongen, die duurder en minder efficiënt blijven.

In het Verenigd Koninkrijk zijn de reële elektriciteitsprijzen sinds 2003 verdubbeld, nadat ze in de loop van de 20e eeuw vijf keer zo laag waren geworden. Het Britse klimaatbeleid had de nationale elektriciteitsrekening tegen 2020 al met meer dan 10 miljard pond per jaar doen stijgen. Zelfs vóór de energieprijsstijgingen van vorig jaar konden 50 tot 80 miljoen mensen in de Europese Unie het zich niet veroorloven hun huis voldoende te verwarmen. Dat zal waarschijnlijk nog erger worden, aangezien de Europese energierekeningen dit jaar naar verwachting met bijna 400 miljard dollar zullen stijgen. In de VS stegen de benzineprijzen in oktober tot het hoogste peil in zeven jaar, terwijl gasverwarming deze winter naar verwachting 30% duurder zal zijn dan de vorige winter.

De kosten zullen blijven stijgen als politici blijven streven naar een wereldwijde netto-nul-uitstoot. Volgens de Bank of America zal het bereiken van een wereldwijde netto-nul-uitstoot tegen 2050 150 biljoen dollar kosten over 30 jaar – bijna tweemaal het gecombineerde jaarlijkse bruto binnenlands product van alle landen ter wereld. De jaarlijkse kosten (5 biljoen dollar) zijn meer dan alle regeringen en huishoudens in de wereld jaarlijks aan onderwijs uitgeven. Academische studies wijzen uit dat het beleid nog duurder wordt. Uit de grootste database van klimaatscenario’s blijkt dat het beperken van de temperatuurstijging tot 2 graden Celsius – een minder stringent beleid dan netto nul tegen het midden van de eeuw – tegen 2050 waarschijnlijk jaarlijks 8,3 biljoen dollar zou kosten, of 3,3% van het mondiale BBP, en dat de kosten blijven stijgen zodat de belastingbetalers tegen het einde van de eeuw in totaal ongeveer 1 biljard (miljoen miljard) dollar zullen hebben betaald.

Deze ramingen zijn gebaseerd op de heldhaftige veronderstelling dat de kosten van het klimaatbeleid efficiënt zullen worden gespreid, waarbij de grote uitstoters China en India het meest zullen besparen. New Delhi zegt dat het alleen verder zal gaan in de richting van netto nul als de rest van de wereld haar tegen 2030 1 biljoen dollar betaalt, wat niet zal gebeuren. Andere ontwikkelingslanden tonen dezelfde begrijpelijke terughoudendheid. Dit betekent dat het onmogelijk zal zijn om tegen 2050 een wereldwijde netto-nulemissie te bereiken. De emissiereducties die worden afgedwongen, zullen hoogstwaarschijnlijk in rijke landen plaatsvinden, waardoor tegen hoge kosten een kleinere hap uit de mondiale emissies wordt genomen.

Hoewel de EU, Groot-Brittannië, de VS en andere landen nationale doelstellingen hebben vastgesteld om hun uitstoot tot nul te beperken, hebben slechts weinige landen een nauwkeurige kostenraming gemaakt. Uit de officiële onafhankelijke evaluatie die in Nieuw-Zeeland is uitgevoerd, blijkt dat het bereiken van een netto nuluitstoot halverwege de eeuw tegen 2050 jaarlijks 16% van het BBP van dat land zal kosten. Dat is meer dan het totale huidige budget voor sociale zekerheid, welzijn, gezondheid, onderwijs, politie, rechtbanken, defensie en het milieu – bij elkaar opgeteld.

Volgens een recente studie in Nature zal het terugdringen van de uitstoot met slechts 80% tegen 2050 in de VS tegen het midden van de eeuw jaarlijks meer dan 2,1 biljoen (2.100 miljard) dollar kosten, uitgedrukt in het geld van vandaag. Dat is meer dan 5.000 dollar per Amerikaan per jaar. De kosten van een reductie met 100% zouden nog veel hoger zijn. En in deze studie wordt ervan uitgegaan dat de reducties zo efficiënt mogelijk worden uitgevoerd – namelijk met behulp van een enkele nationale, gestaag stijgende CO2-belasting – maar dat is onwaarschijnlijk en met minder dan ideale beleidsmaatregelen zou de prijs nog hoger zijn.

Klimaatactivisten willen deze kosten misschien niet erkennen, maar de kiezers zullen hen er uiteindelijk toe dwingen. Als je de jaarlijkse kosten van de Bank of America voor een netto-nul-uitstoot over de hele wereld verdeelt, kom je uit op meer dan 600 dollar per persoon – ook voor de armsten in de wereld, in India en Afrika. Zelfs in een rijk land als de VS zijn de meeste kiezers niet bereid om de regering meer dan ongeveer 100 dollar per jaar te geven om klimaatverandering tegen te gaan en een paar honderd dollar is de grens voor een meerderheid van de kiezers in veel andere landen, zoals China en het VK. Stelt u zich het verzet voor tegen een beleid dat netto-nul-uitstoot gaat afdwingen.

De enige politiek haalbare aanpak om klimaatverandering tegen te gaan is de nadruk te leggen op het opvoeren van onderzoek en ontwikkeling om de prijs van groene energie te drukken. Regeringen moeten investeren in alle opties, inclusief kernfusie en kernsplijting, zonne-energie, windenergie, verbeterde accu’s en betere biobrandstoffen. Alleen als groene energie goedkoper is dan fossiele brandstoffen – of op z’n minst bijna goedkoper – zullen kiezers bereid zijn om over te stappen.

Over de auteur

Bjørn Lomborg is voorzitter van Copenhagen Consensus en gastonderzoeker aan het Hoover Institution van Stanford University. Zijn laatste boek is ‘False Alarm: How Climate Change Panic Costs Us Trillions, Hurts the Poor, and Fails to Fix the Planet‘.

***

Bron hier.

Naschrift redactie

Bjørn Lomborg komt binnenkort in Nederland op bezoek.

Uit de aankondiging:

‘Paniek over klimaat leidt tot geldverkwisting’

Over dit evenement

Bjørn Lomborg: ‘Loos Alarm’

De zelfbenoemde ‘skeptische milieubeschermer’ zegt in zijn nieuwe boek: door de paniek over het klimaat dreigen we domme dingen te doen, zelfs contraproductieve. Laten we rustig blijven en rationele afwegingen maken. Ja, de temperatuur stijgt, het is onze schuld, we moeten er iets aan doen. Maar het is geen existentiële crisis, het is een probleem dat we kunnen oplossen.

Voordat u nu denkt ‘alweer een klimaatontkenner’ – dit is uw kans om hem uit te dagen. Lomborg doet zijn verhaal en neemt daarna ruim de tijd om met u in gesprek te gaan en vragen te beantwoorden.

Durft u het aan? Een rustig, rationeel gesprek over één van de grootste uitdagingen van onze tijd?

Afbeelding van Let op: nieuwe datum #4: BJØRN LOMBORG

 

Lees verder hier.