Het primaire belang van de Verenigde Staten, waarover wij eeuwenlang oorlogen hebben gevoerd – de Eerste, de Tweede en de Koude Oorlog – is de relatie tussen Duitsland en Rusland geweest, omdat zij, verenigd, de enige kracht zijn die ons zou kunnen bedreigen. En om ervoor te zorgen dat dat niet gebeurt.” – George Friedman, STRATFOR CEO bij de Chicago Council on Foreign Affairs

De Oekraïense crisis heeft niets te maken met Oekraïne. Het gaat over Duitsland en, in het bijzonder, een pijpleiding die Duitsland verbindt met Rusland, genaamd Nord Stream 2, schrijft Mike Whitney. Washington ziet de pijplijn als een bedreiging voor zijn primaat in Europa en heeft bij elke gelegenheid geprobeerd om het project te saboteren. Desondanks heeft Nord Stream doorgezet en is het nu volledig operationeel en klaar voor gebruik. Zodra de Duitse regelgevers de definitieve certificering hebben afgegeven, zullen de gasleveringen beginnen. Duitse huiseigenaren en bedrijven zullen een betrouwbare bron van schone en goedkope energie hebben, terwijl Rusland een aanzienlijke stimulans voor zijn gasinkomsten zal zien. 

Het is een win-win situatie voor beide partijen.

Het establishment van de Amerikaanse buitenlandse politiek is niet blij met deze ontwikkelingen. Zij willen niet dat Duitsland afhankelijker wordt van Russisch gas omdat handel vertrouwen schept en vertrouwen leidt tot uitbreiding van de handel. Naarmate de betrekkingen warmer worden, worden meer handelsbelemmeringen opgeheven, worden de voorschriften versoepeld, nemen reizen en toerisme toe en ontstaat er een nieuwe veiligheidsarchitectuur. In een wereld waarin Duitsland en Rusland vrienden en handelspartners zijn, zijn er geen militaire bases van de VS nodig, geen dure wapens en raketsystemen van Amerikaanse makelij, en geen NAVO. Het is ook niet nodig om energietransacties in Amerikaanse dollars te doen of om Amerikaanse schatkistcertificaten op te slaan om rekeningen in evenwicht te houden. Transacties tussen zakenpartners kunnen in hun eigen valuta worden gedaan, wat ongetwijfeld zal leiden tot een scherpe daling van de waarde van de dollar en een dramatische verschuiving in de economische macht. Dit is de reden waarom de regering Biden tegen Nord Stream is. Het is niet alleen een pijpleiding, het is een venster op de toekomst; een toekomst waarin Europa en Azië dichter bij elkaar worden getrokken in een enorme vrijhandelszone die hun wederzijdse macht en welvaart verhoogt, terwijl de VS aan de buitenkant blijven toekijken. Toenemende betrekkingen tussen Duitsland en Rusland betekenen het einde van de “unipolaire” wereldorde waarop de VS de afgelopen 75 jaar toezicht heeft gehouden. Een Duits-Russisch bondgenootschap dreigt de neergang van de Supermacht, die momenteel steeds dichter bij de afgrond komt, te versnellen. Dit is de reden waarom Washington vastbesloten is om alles te doen wat het kan om Nord Stream te saboteren en Duitsland in zijn invloedsfeer te houden. Het is een kwestie van overleven.

Dat is waar Oekraïne in beeld komt. Oekraïne is het “wapen van keuze” van Washington om Nord Stream te torpederen en een wig te drijven tussen Duitsland en Rusland. De strategie is afkomstig van pagina één van het Handboek Buitenlands Beleid van de VS onder de rubriek: Verdeel en heers. Washington moet de perceptie creëren dat Rusland een bedreiging vormt voor de veiligheid van Europa. Dat is het doel. Ze moeten laten zien dat Poetin een bloeddorstige agressor is met een opvliegend karakter die niet te vertrouwen is. Daartoe hebben de media de opdracht gekregen om keer op keer te herhalen: “Rusland is van plan Oekraïne binnen te vallen.” Wat niet gezegd wordt, is dat Rusland sinds het uiteenvallen van de Sovjet-Unie geen enkel land is binnengevallen, en dat de VS in dezelfde periode in meer dan 50 landen is binnengevallen of regimes ten val heeft gebracht, en dat de VS meer dan 800 militaire bases in landen over de hele wereld heeft. Niets van dit alles wordt door de media gemeld, in plaats daarvan ligt de nadruk op “de boze Poetin”, die naar schatting 100.000 troepen langs de Oekraïense grens heeft verzameld en dreigt heel Europa in een nieuwe bloedige oorlog te storten.

Alle hysterische oorlogspropaganda wordt gemaakt met de bedoeling een crisis te veroorzaken die kan worden gebruikt om Rusland te isoleren, te demoniseren en uiteindelijk in kleinere eenheden te verdelen. Het echte doelwit is echter niet Rusland, maar Duitsland. Kijk eens naar dit fragment uit een artikel van Michael Hudson in The Unz Review:

“De enige manier die Amerikaanse diplomaten nog rest om Europese aankopen te blokkeren is Rusland tot een militaire reactie aan te zetten en dan te beweren dat het wreken van deze reactie zwaarder weegt dan enig zuiver nationaal economisch belang. Zoals de havikachtige onder-staatssecretaris voor politieke zaken, Victoria Nuland, uitlegde in een persbriefing van het State Department op 27 januari: “Als Rusland Oekraïne op de een of andere manier binnenvalt, zal Nord Stream 2 niet doorgaan.” (“America’s Real Adversaries Are Its European and Other Allies”, The Unz Review)

Daar staat het zwart op wit. Het team van Biden wil “Rusland aanzetten tot een militaire reactie” om NordStream te saboteren. Dat impliceert dat er een soort provocatie komt die Poetin ertoe moet aanzetten zijn troepen over de grens te sturen om de etnische Russen in het oosten van het land te verdedigen. Als Poetin in het aas trapt, zal de reactie snel en hard zijn. De media zullen de actie beschimpen als een bedreiging voor heel Europa, terwijl leiders over de hele wereld Poetin zullen bestempelen als de “nieuwe Hitler”. Dit is de strategie van Washington in een notendop, en de hele productie wordt georkestreerd met één doel voor ogen: het politiek onmogelijk maken voor de Duitse kanselier Olaf Scholz om NordStream door het definitieve goedkeuringsproces te loodsen.

Gezien wat we weten over de oppositie van Washington tegen Nord Stream, kunnen lezers zich afvragen waarom de regering Biden eerder in het jaar bij het Congres heeft gelobbyd om NIET meer sancties tegen het project op te leggen. Het antwoord op die vraag is eenvoudig: Binnenlandse politiek. Duitsland is momenteel zijn kerncentrales aan het ontmantelen en heeft aardgas nodig om het energietekort aan te vullen. Bovendien is de dreiging van economische sancties een “afknapper” voor Duitsers die ze zien als een teken van buitenlandse inmenging. “Waarom bemoeien de Verenigde Staten zich met onze energiebeslissingen,” vraagt de gemiddelde Duitser zich af. “Washington moet zich met zijn eigen zaken bemoeien en zich niet met de onze bemoeien.” Dit is precies de reactie die men zou verwachten van ieder redelijk mens.

Dan is er nog dit van Al Jazeera:

“De Duitsers steunen in meerderheid het project, het zijn alleen delen van de elite en de media die tegen de pijplijn zijn…

“Hoe meer de VS praat over het sanctioneren of bekritiseren van het project, hoe populairder het wordt in de Duitse samenleving,” zei Stefan Meister, een Rusland en Oost-Europa deskundige bij de Duitse Raad voor Buitenlandse Betrekkingen.” (“Nord Stream 2: Why Russia’s pipeline to Europe divides the West”, AlJazeera)

De publieke opinie staat dus volledig achter Nord Stream, wat helpt verklaren waarom Washington voor een nieuwe aanpak heeft gekozen. Sancties zullen niet werken, dus is Uncle Sam overgeschakeld op Plan B: Een externe dreiging creëren die groot genoeg is zodat Duitsland gedwongen zal zijn om de opening van de pijpleiding te blokkeren. Eerlijk gezegd riekt deze strategie naar wanhoop, maar je moet wel onder de indruk zijn van de volharding van Washington. Ze staan misschien 5 punten achter in de 9e inning, maar ze hebben de handdoek nog niet in de ring gegooid. Ze gaan het nog een laatste keer proberen en kijken of ze wat vooruitgang kunnen boeken.

Maandag hield president Biden zijn eerste gezamenlijke persconferentie met de Duitse kanselier Olaf Scholz in het Witte Huis. De stemmingmakerij rond het evenement was gewoon ongekend. Alles was georkestreerd om een “crisissfeer” te creëren die Biden kon gebruiken om de kanselier onder druk te zetten in de richting van het Amerikaanse beleid. Eerder in de week zei de woordvoerster van het Witte Huis, Jen Psaki, herhaaldelijk dat een “Russische invasie op handen was.” Haar opmerkingen werden gevolgd door Nick Price, die verklaarde dat de inlichtingendiensten hem details hadden verstrekt over een vermeende Russische “valse vlag”-operatie die zij in de nabije toekomst in Oost-Oekraïne verwachtten. De waarschuwing van Price werd zondagochtend gevolgd door de nationale veiligheidsadviseur Jake Sullivan, die beweerde dat een Russische invasie elk moment kan plaatsvinden, misschien “zelfs morgen”. Dit was slechts enkele dagen nadat Bloomberg News de sensationele en volstrekt onjuiste kop had gepubliceerd dat “Rusland Oekraïne binnenvalt”.

Ziet u het patroon hier? Ziet u hoe deze ongegronde beweringen werden gebruikt om druk uit te oefenen op de nietsvermoedende Duitse kanselier, die zich niets leek aan te trekken van de campagne die op hem was gericht?

Zoals te verwachten viel, werd de genadeklap uitgedeeld door de Amerikaanse president zelf. Tijdens de persconferentie verklaarde Biden nadrukkelijk dat,

“Als Rusland binnenvalt … zal er niet langer een Nord Stream 2 zijn … We zullen er een einde aan maken.”

Dus, nu bepaalt Washington het beleid voor Duitsland????

Wat een onuitstaanbare arrogantie!

De Duitse kanselier was verrast door de opmerkingen van Biden, die duidelijk geen deel uitmaakten van het oorspronkelijke script. Desondanks heeft Scholz nooit ingestemd met de annulering van Nord Stream en weigerde hij de pijpleiding zelfs maar bij naam te noemen. Als Biden dacht dat hij de leider van ’s werelds op twee na grootste economie zand in de ogen kon strooien door hem in een openbaar forum in het nauw te drijven, dan heeft hij het mis. Duitsland blijft vastbesloten om Nord Stream te lanceren, ongeacht mogelijke flare-ups in het verre Oekraïne. Maar dat kan op elk moment veranderen. Wie weet immers welke ophitsers Washington in de nabije toekomst van plan is? Wie weet hoeveel levens ze bereid zijn op te offeren om een wig te drijven tussen Duitsland en Rusland? Wie weet welke risico’s Biden bereid is te nemen om Amerika’s neergang af te remmen en het ontstaan van een nieuwe “polycentrische” wereldorde te voorkomen? Er kan van alles gebeuren in de komende weken. Alles.

Voorlopig zit Duitsland in de catbird seat. Het is aan Scholz om te beslissen hoe de zaak zal worden geregeld. Zal hij het beleid voeren dat het belang van het Duitse volk het best dient, of zal hij toegeven aan Biden’s niet aflatende armpje drukken? Zal hij een nieuwe koers uitzetten die nieuwe bondgenootschappen in de bruisende Euraziatische corridor versterkt of zal hij zijn steun geven aan de krankzinnige geopolitieke ambities van Washington? Zal hij de centrale rol van Duitsland in een nieuwe wereldorde accepteren – waarin veel opkomende machtscentra gelijkelijk delen in het wereldbestuur en waarin het leiderschap zich onverzettelijk blijft inzetten voor multilateralisme, vreedzame ontwikkeling en veiligheid voor allen – of zal hij proberen het haveloze naoorlogse systeem overeind te houden dat duidelijk over zijn houdbaarheidsdatum heen is?

Eén ding is zeker: wat Duitsland ook beslist, het zal zeker gevolgen hebben voor ons allemaal.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor: