De ruzie gaat altijd en bijna uitsluitend over geld!!!

23-12-2021

Er was eens … of hoe het sprookje van de door de mens veroorzaakte klimaatverandering in de wereld kwam

Auteur: Hans Jankowiak.

Vertaling: Martien de Wit.

– Wie schopte de eerste steen?

– Wie bracht de bal aan het rollen?

– Wie gooide de eerste steen in de vijver, zodat er ‘klimaatgolven’ zouden ontstaan?

– En vooral, waarom?

Welnu, de laatste vraag kan niet meer precies worden beantwoord; de belangrijkste betrokkenen zijn grotendeels reeds overleden. Het is niet langer mogelijk hen zelf naar hun ware motieven te vragen. Alleen historici met toegangsrechten tot staatsdocumenten, protocollen, nota’s kunnen deze motieven ‘volgens de dossiers’ reconstrueren.

Mijn bronnen zijn beperkt tot boeken, tijdschriften en het alomvattende internet. Ik kan dus niet beweren – en beweer ook niet – dat het verhaal met de mensen die erbij betrokken waren, precies zo is gebeurd als ik het beschrijf. Het is dus mijn mening, mijn kijk op de dingen. Maar één ding lijkt naar voren te komen na mezelf ondergedompeld te hebben in de loop der gebeurtenissen.

Het begin lag niet in het wetenschappelijk inzicht dat een dreigende, voor de mensheid gevaarlijke, opwarming van de aarde, veroorzaakt door kooldioxide CO2 die door de mens in de atmosfeer wordt gebracht. Het begin lag bij de vraag met welke hefboom de goederen van deze wereld kunnen worden herverdeeld volgens de maatstaven van rechtvaardigheid die eigen zijn aan de handelende personen.

Er moest een reden zijn die de (weinige) rijken als het ware een morele schuld toeschreef, namelijk dat zij de (vele) armen een groter deel van de goederen van de wereld moesten geven. Kortom, het waren sociaal-politieke, deels religieuze standpunten over rechtvaardigheid, over de eerlijke verdeling van de goederen van de wereld.

We schrijven de tijd rond/voor 1970. Tot die tijd was de wereld over het algemeen nog prima in orde in termen van ‘opwarming van de aarde’. Niemand dacht aan een ‘door de mens veroorzaakte’ opwarming; integendeel, heel wat onderzoekers en wetenschappers zagen een ‘ijstijd’ op de aarde afkomen.

Dat waren onderzoekers Charles Fourier (1772 – 1837), John Tyndall (1820 – 1893), Svante Arrhenius (1859 – 1927). Milutin Milankovic (1879 – 1958) en Charles Keeling (1928 – 2005)

Hoewel zij theoretiseerden over de klimatologische omstandigheden op aarde en de schommelingen daarin en metingen verrichtten van het kooldioxidegehalte (CO2 ) van de atmosfeer, deden zij dit voornamelijk om wetenschappelijke redenen ter verbetering van hun eigen reputatie.[1] [2]

Ondertussen groeide de wereldbevolking. Ten tijde van Kaiser Wilhelm II telde de wereldbevolking nog ongeveer 1,7 miljard mensen. Na de Tweede Wereldoorlog waren er al zo’n 2,5 miljard mensen en het aantal groeide snel tot de jaren 1970 tot bijna 4 miljard. mensen. [3]

Het intensieve gebruik van de aarde begon. Zo zag de ‘Club van Rome’ [4] zich in 1972 genoodzaakt het wereldtoneel te betreden met haar alarmerende ‘Grenzen aan de groei’ [5] met sombere voorspellingen over het tekort aan grondstoffen.

Ook Olof Palme [6] betrad dit wereldpodium in 1969 als premier van Zweden. Zijn wereldbeeld werd gevormd door zijn studies en zijn verblijf in de VS. Deze tijd inspireerde hem om zich als democratisch socialist aan de politiek te wijden. Hij was een zeer actief man, niet alleen in Zweden maar ook internationaal. Zijn leidraad voor Zweden was ‘een sterke samenleving’, internationaal ijverde hij o.a. voor een einde aan het kolonialisme en voor vrede.

Hij was ook bezorgd over de overexploitatie van de natuurlijke hulpbronnen en het milieu en drong aan op het voorstel voor een ‘Conferentie over het menselijk milieu'[7], die reeds in 1968 door Zweden bij de VN was ingediend en die vervolgens van 5 tot 16 juni 1972 te Stockholm plaatsvond (Conferentie van Stockholm). [8] (Onder leiding van Maurice Strong, [9] van wie we hieronder meer zullen vernemen).

Het eindigde met de ‘Verklaring van Stockholm’, [10][11] bestaande uit 26 beginselen, een actieplan met 109 aanbevelingen en een resolutie. Geen van de 26 beginselen had betrekking op een bedreiging voor de mensheid als gevolg van een door de mens veroorzaakte opwarming van de aarde, maar in de beginselen 9 tot en met 12 werd reeds ingegaan op de kwestie van ‘hulp aan ontwikkelingslanden door ontwikkelde landen met geld’ (de belangrijkste kleine lettertjes, zogezegd).

Als gevolg van deze conferentie van Stockholm werd in 1972 het UNEP – Milieuprogramma van de VN – opgericht [12] ,[13] ,[14] met ….. Maurice Strong als eerste voorzitter.

En toen, in 1973, deed zich een wereldwijd belangrijke gebeurtenis voor – het zogenaamde ‘olie-embargo’, een ‘oliecrisis’ – die werd uitgelokt door de olieproducerende landen van het Midden-Oosten. De crisis trof vooral en hoofdzakelijk de ‘ontwikkelde’ industrielanden; dat was uiteraard het doel van het effect.

Olof Palme zag dit olie-embargo als een bedreiging voor de Zweedse verzorgingsstaat die was gebaseerd op de industrie met de goedkope energie die nodig was voor de productie. Hij was een vriend van kernenergie en wilde de uitbreiding van kernenergie versnellen (niet letterlijk): ‘We hebben tegen 1990 minstens 24 kerncentrales nodig om een industriële natie te blijven.'[15]

Om deze kerncentrales te bouwen, had hij de goedkeuring van de Zweedse bevolking nodig.

Hoe zeg ik het tegen mijn kind zodat hij mij volgt?

En hier werd duidelijk welke heilzame en nuttige kwaliteiten in jeugd- en sportvriendschappen kunnen sluimeren. [15] [16]

Hij had herhaaldelijk ontmoetingen met Bert Bolin, [17] een Zweedse hoogleraar in de meteorologie. Deze laatste was al sinds 1967 ‘parttime’ voorzitter van het ‘Global Atmospheric Research Programme -GARP’. [18],[19]

Bert Bolin legde zijn jeugd- en sportvriend Olof Palme uit dat het gebruik van aardolie (en aardgas en steenkool) als energiebron iets te maken heeft met de uitstoot van het uitlaatgas CO2 en legde hem de wonderbaarlijke eigenschappen van dit gas uit, met als politieke doel om kernenergie aanvaardbaar te maken (niet letterlijk en vereenvoudigd geciteerd):

“Het is een langdurig in de atmosfeer blijvend bestanddeel, het wordt er door de mens aan toegevoegd en kan door zijn thermisch-fysische eigenschappen stralingsenergie absorberen en weer uitstralen. Door toename in de atmosfeer, kan het zo de warmtebalans en dus het klimaat op aarde op lange termijn beheersen.
En omdat de overgrote meerderheid van de mensen niets begrijpt van natuurkunde, thermodynamica, meteorologie en klimaat (en omdat de overgrote meerderheid van de politici er nog minder van begrijpt), dat het effect van kooldioxide CO2 op het klimaat – als het al effect heeft – uiterst klein en marginaal is, ontwikkelen we hieruit een mogelijke opwarming van de aarde die bedreigend is voor mens en natuur als er niets aan wordt gedaan.”

Deze theorie kwam vervolgens ook tot uiting in de verklaring van de Zweedse regering in 1975. [15] En zo kreeg Olof Palme hulp om kernenergie te aanvaarden en pleitte hij voor deze aanpak.

Omdat één natie alleen het wereldklimaat niet kan redden, heeft Olof Palme, als ondernemend man, deze ‘boodschap’ ook internationaal uitgedragen naast en/of als onderdeel van zijn inzet voor een eerlijker verdeling van goederen en vrede in deze wereld.

In 1979 werd de wereld opgeschrikt door de tweede ‘oliecrisis’, door de verdeling in de eerste (rijke ontwikkelde industrielanden), tweede en derde wereld (onderontwikkelde landbouwlanden) en toenemende crisisspanningen; de VN ontving het Brandt-rapport ‘North-South: A Programme for Survival ‘[20] in 1980 (Olof Palme was lid van deze Commissie) en het Palme-rapport ‘Policies for Common Security‘[21] in 1982 (Gro Harlem Brundtland was lid van deze Commissie).

In 1982 werd Olof Palme opnieuw premier en ‘pushte’ de VN tot Resolutie 38/161 [22] in 1983, die de ‘Wereldcommissie voor Milieu en Ontwikkeling’ instelde en Gro Harlem Brundtland tot ‘voorzitster’ benoemde (op dat moment premier). Onder de leden van de Commissie duikt ook de naam Maurice Strong op. (Kijk eens aan, hij was toch de voorzitter van de Stockholm Conferentie?).

Na vier jaar werk werd het resultaat van deze wereldcommissie in 1987 (Gro Harlem Brundtland was opnieuw minister-president) gepubliceerd onder de titel ‘Our Common Future‘; ook wel het Brundtland Rapport genoemd.[23] De term ‘Duurzame Ontwikkeling’ werd in dit rapport bedacht en gedefinieerd. Naast het hoofdthema ‘duurzame ontwikkeling’ duikt in het Voorwoord van de Voorzitter echter voor het eerst deze bedreiging voor de wereld op:

“Wetenschappers vestigen onze aandacht op dringende maar complexe problemen die onze overleving in gevaar brengen: de opwarming van de aarde, de aantasting van de ozonlaag, woestijnen die landbouwgrond opslokken.”

Opwarming van de aarde, dus.

In hoofdstuk I De wereldwijde uitdaging , 1. successen en mislukkingen onder Punt 7 is dan gedetailleerd uitgewerkt:

‘Door de verbranding van fossiele brandstoffen komt kooldioxide in de atmosfeer, dat de geleidelijke opwarming van de aarde veroorzaakt. Dit ‘broeikaseffect‘ kan begin volgende eeuw de gemiddelde temperatuur op aarde voldoende hebben doen stijgen om landbouwproductiegebieden te verplaatsen, de zeespiegel te doen stijgen zodat kuststeden onder water komen te staan, en nationale economieën te ontwrichten’.

Verderop, onder punt 87, duikt het voorstel op:

“…, nieuwe verdragen en overeenkomsten inzake klimaatveranderingen,…“

(En natuurlijk gaat het ook om geld, dat vrij ver naar beneden wordt behandeld in de punten 94 tot 121).

Parallel aan het Brundtland-rapport werden in 1985 een “2. International conference of the assessment of the role of carbon dioxide and other greenhouse gases in climate variations and associated impacts“, die in oktober 1985 in Villach, Oostenrijk, [24] werd gehouden onder leiding van het UNEP (waarvan de eerste voorzitter …. Maurice Strong was), en werd door de

WMO en de ICSU de ‘Advisory Group on Greenhouse Gases‘ [25] opgericht, waarvan de voorzitter – kijk nu toch – Bert Bolin was.

In 1988 – ook een goed jaar na het Brundtland Rapport – werd de VN met Resolutie 43/53 [26] ‘voorbereid’ om het zogenaamde Intergouvernementele Panel inzake Klimaatverandering (IPCC) op te richten. De resolutie omvat 13 punten en geeft – eenvoudig gezegd – het IPCC de koers aan om de antropogene opwarming van de aarde te documenteren.

Vanaf het begin was het niet de bedoeling dat het IPCC transparant klimaatonderzoek zou verrichten, maar dat het doelgericht voor de politiek zou dienen. De eerste voorzitter was … kijk nu eens… Bert Bolin. Onder zijn leiding leverde het IPCC als stuwende kracht van de politiek de bekende hockeystickcurve [27] van de wetenschapper Michael Mann van de mondiale temperatuur sinds het begin van de industrialisatie, gebaseerd op vervalste gegevens, en de presentatie van een fysisch onmogelijke terugstraling door het klimaatgas kooldioxide CO2 in de stralingsbalanspresentatie van Kevin E. Trenberth. [28]

De politieke ‘ingebruikname’ van de antropogene opwarming van de aarde vond plaats op de ‘Conferentie van de Verenigde Naties over Milieu en Ontwikkeling’ in Rio de Janeiro in 1992 – kortweg bekend als de Earth Summit.[29] Onder leiding van voorzitter – bijna zoals gebruikelijk – Maurice Strong wordt de belangrijke harde kern in fraai diplomatiek Engels geformuleerd in de 27 Beginselen van de Verklaring en verdeeld over diverse beginselen (niet letterlijk geciteerd):

“De ontwikkelde (industriële) landen moeten zich terugtrekken en hun productie en consumptie beperken ten gunste van de te ontwikkelen (landbouw)landen en de ontwikkelde (industriële) landen moeten als vervuilers van de `vervuiling` – d.w.z. kooldioxide CO2 – ook de kosten hiervoor dragen.”

Op deze Earth Summit werd het ‘Raamverdrag van de Verenigde Naties inzake Klimaatverandering (UNFCCC)’ [31] verankerd onder de naam ‘Verdrag van Rio’ [30] als ‘werkinstructies’ en ‘uitvoeringsbepalingen’ met de verplichting: ‘Stabilisatie van de concentratie van broeikasgassen in de atmosfeer op een niveau waarop gevaarlijke antropogene verstoring van het klimaatsysteem wordt voorkomen.’

In dit verdrag – d.w.z. deze overeenkomst – gaat het niet meer om de vraag ‘of’, maar alleen om de vraag ‘hoe’ en ‘wanneer’ de ontwikkelde (industriële) landen hun productie en consumptie moeten verminderen door de industrie CO2 vrij te maken, ten gunste van een toename van de productie en consumptie door fossiel gedreven industrie in de te ontwikkelen (agrarische) landen.

En het is niet langer een kwestie van ‘of’ maar alleen van ‘hoe’ en ‘wanneer’ de ontwikkelde (industriële) landen die de atmosfeer hebben vervuild de kosten moeten dragen, d.w.z. wanneer en hoeveel geld de ontwikkelde (industriële) landen als morele schuld moeten overdragen aan de ontwikkelingslanden (landbouwlanden).

Het grootste deel van de tekst van het ‘Verdrag van Rio – UNFCCC’ is eigenlijk niet meer dan een versiering voor de technische afhandeling, b.v. de jaarlijkse Conferentie van de Partijen – COP. Dit blijkt wanneer het resultaat van deze bijna jaarlijkse COP als een mislukking wordt betreurd of als een succes wordt gevierd. De ruzie gaat altijd en bijna uitsluitend over geld!!!

In recente tijden, was een voorbeeld de Overeenkomst van Parijs 2015 . [32] Het doel van de VN-klimaatconferentie in Parijs was niet in de eerste plaats de beperking van de opwarming van de aarde met 2°C of 1,5°C. De VN Klimaatconferentie Parijs 2015 noemt namelijk als eerste in artikel 2, lid 1: ‘…. in het kader van duurzame ontwikkeling en inspanningen om armoede uit te roeien’ – en pas daarna worden de doelstellingen van 2°C en 1,5°C in punt a) genoemd!

Artikel 4, lid 5, vervolgt: ‘Aan de partijen die ontwikkelingslanden zijn, wordt steun verleend … overeenkomstig de artikelen 9, 10 en 11, waarbij wordt erkend dat meer steun voor de partijen die ontwikkelingslanden zijn hogere ambities in hun acties mogelijk maakt.”

En als je kijkt naar de artikelen 9, 10 en 11, daar gaat het over geld: “De partijen die ontwikkelde landen zijn, verstrekken financiële middelen om de Partijen die ontwikkelingslanden zijn, bij te staan …”

Het resultaat is het Groene Klimaatfonds,[33] waarin 45 landen geld storten en waaruit 150 landen geld opnemen. Onder de donorlanden vindt men de ‘ontwikkelde’ landen Mongolië, Chili, Colombia, Peru, Vietnam en zoekt men tevergeefs naar donorlanden als Saoedi-Arabië, Koeweit, Oman, Brunei.

En in de ‘verdeelraad’ van het Groene Klimaatfonds zit China aan de kant van de ontwikkelingslanden. Duitsland heeft van 2015 tot 2019 plichtsgetrouw 187,5 miljoen euro per jaar en dus in totaal 750 miljoen euro in dit fonds gestort! (vanaf 2020 is dat al 825 miljoen euro!!!).

Geen wonder dat de Overeenkomst van Parijs in 2015 een ruime meerderheid kreeg, ook al is er volgens de huidige stand van de lijst ‘Status van de toezeggingen en bijdragen’ [34] slechts 8,28 miljard dollar aan betalingen binnengekomen.

De Overeenkomst van Parijs verplicht geen enkel land tot naleving, noch van de klimaatdoelstellingen, noch van de financiële betalingen.

In dit verband zijn de uitspraken van Prof. Dr. Otmar Edenhofer – thans voorzitter van de particuliere geregistreerde vereniging ‘Potsdam Institute for Climate Impact Research (PIK e.V.)’ -. voorbeeldig en leerzaam – zoals blijkt uit een een interview in de Neue Zürcher Zeitung op 14.11.2010 [35]:

“We verdelen via het klimaatbeleid de facto de rijkdom van de wereld…We moeten af van de illusie dat internationaal klimaatbeleid milieubeleid is. Het heeft met milieubeleid, met problemen …..”vrijwel niets te maken.”

Er is geen betere manier om het te zeggen!

Dr. H.C. Olof Palme kon de opbrengst van de door hem gezaaide ‘antropogene opwarming van de aarde’ niet meer oogsten. Hij stierf in 1986 na een moordaanslag in Stockholm.

Dr. Bert Bolin, professor aan de Universiteit van Stockholm (1961 – 1990), meteoroloog ‘van huis uit’, behaalde zijn masterdiploma in 1950 met als hoofdvak ‘numerieke weersvoorspelling’, in een tijd dat computers nog onbekende apparaten waren. In zijn doctoraalscriptie lag het zwaartepunt op atmosferische chemie. En met deze achtergrond werd hij de wetenschappelijke drijvende kracht achter de ‘antropogene opwarming van de aarde’. Als ‘manusje-van-alles’ duikt zijn naam op in talrijke – in de ware zin van het woord – wetenschappelijke comités, conferenties, lezingen, internationale bijeenkomsten.

Hij bereikte zijn levensdoel in 1988 toen hij werd benoemd tot de eerste voorzitter van het IPCC. Zelfs toen hij in 1990 als professor met emeritaat ging, bleef hij voorzitter van het IPCC tot 1997, toen hij op 72-jarige leeftijd officieel een einde maakte aan zijn actieve ‘klimaatzaken’.

Om verslag uit te brengen over het leven en werk van de Canadees Dr. h.c. Maurice Strong zou een heel boekwerk vergen. Om verschillende redenen en in verschillende functies is hij de organisatorische drijvende kracht achter en voor de schermen van de antropogene opwarming van de aarde en van het eigenlijke doel: de herverdeling van de rijkdom en de welvaart van deze wereld.

Laat iedereen zijn eigen beeld vormen; tijdschriften, boeken en het internet bieden een enorme hoeveelheid informatie over deze ‘oogverblindende’ persoonlijkheid.

Laat dit een hint zijn volgens een vaak toegepaste journalistieke truc: Maurice Strong was enkele jaren ’te gast’ in China om gedurende zijn ambt een geldstroom met de mantel van geruststelling en vergetelheid te bedekken.

Alle andere personen die vaak worden genoemd als initiatiefnemers of stimulators zijn in feite ‘volgelingen’, begunstigden, meelifters, uitbuiters van de antropogene opwarming; hetzij als persoon, als wetenschapper, als zakenman, als politicus, als natie, als regering, als ‘niet-gouvernementele organisatie’ zonder democratische legitimiteit, als deelnemer aan klimaatconferenties, enzovoort. Vandaag verdedigen ze allemaal hun baan met hand en tand.

En als de betrokkenen niet gestorven zijn, leven ze nu nog.

Tot slot nog een aardig ‘weetje’.

Terwijl de leider van de Groene Partij, Robert Habeck, luidkeels het mislukken van de klimaatconferentie van 2019 in Madrid betreurde, kondigden India en China de planning en de bouw van tientallen kolengestookte energiecentrales aan, meldt ‘Jornal de Angola‘ opgetogen: ‘Steenkoolmijn in Tete in gebruik genomen’, het Braziliaanse bedrijf ‘Petrobras’ zocht duizenden nieuwe werknemers om de olievelden voor de kust te ontwikkelen, schrijft de krant ‘O País‘ in Moçambique over aardgasvondsten voor de kust van het land en de ontdekking van steenkoollagen, … Israël blijft verzwijgen dat het ’s werelds op twee na grootste oliereserves voor de kust heeft.

De wereld heeft gewoon een andere kijk op de antropogene opwarming van de aarde dan Duitsland. De verdeling van de wereld in ‘ontwikkelde landen’ en ’te ontwikkelen landen’ vindt overigens alleen plaats in het ‘klimaat- en herverdelingsbeleid’. De Wereldbank heeft lange tijd de op de realiteit gebaseerde huidige indeling in ‘lage inkomens’, ‘lagere middeninkomens’, ‘hogere middeninkomens’ en ‘hoge inkomens’ gehanteerd. [36]

***

Referenties

1] The Discovery of Global Warming – Timeline

https://history.aip.org/climate/timeline.htm

[2] The Discovery of Global Warming – Introduction

https://history.aip.org/climate/summary.htm

[3] statista – Weltbevölkerung

https://de.statista.com/statistik/daten/studie/1694/umfrage/entwicklung-der-weltbevoelkerungszahl/

[4] Club of Rome

https://de.wikipedia.org/wiki/Club_of_Rome

[5] Bayerische Staatsbibliothek – 100(0) SCHLÜSSELDOKUMENTE

Grenzen des Wachstums