120 miljard ton aan materialen voor windturbines in 2050?

Auteur: Pierre Gosselin (Duitsland).

Vertaling: Martien de Wit.

Wie de huidige hectiek rond het klimaatreddingsevenement COP 26 in Glasgow volgt, kan alleen maar het ergste vrezen. Niet vanwege ons klimaat, dat zich niets aantrekt van de hele hype, maar vanwege de voorgestelde, door hysterie gedreven radicale maatregelen.

Op weg naar een humanitaire catastrofe

De hele CO2-hypothese is gebaseerd op fundamenteel onjuiste veronderstellingen over de CO2-cycli van de aarde, omdat de werkelijke veranderingen in de oceanen plaatsvinden en niet in de atmosfeer. De angst voor de onbeduidende CO2-uitstoot van de mensheid, aangewakkerd door een ongekende propagandacampagne, leidt ons nu in de richting van een humanitaire catastrofe die waarschijnlijk honderdduizenden, zo niet miljoenen levens zal kosten.

Glasgow is het media-hoogtepunt van een campagne die al tientallen jaren loopt om de mensheid te ontmoedigen om nog fossiele grondstoffen als steenkool, aardolie en aardgas te gebruiken. Inmiddels heeft de anti-fossielcampagne een omvang en een momentum bereikt die qua effect op onze samenleving wel wat weg hebben van een ware tsunami. In het verleden waren het vooral politici, de media en ‘milieu‘-NGO’s die druk uitoefenden op de industrie en de banken. Vandaag staan ook Big Industry en Big Money op één lijn en hebben zij zich ontpopt tot de drijvende krachten achter de ontfossilisering van de energieproductie.

Het slinkende aantal overblijvende mijnbouw- en olieproductiebedrijven wordt op verschillende manieren afgeknepen. Op aandringen van centrale banken krijgen ze geen leningen meer, verzekeringsmaatschappijen weigeren operationele risico’s te dekken, klanten moeten bewijzen dat ze geen ‘CO2-vervuilde’ producten kopen, en bovendien oefenen verenigingen zoals het Carbon Disclosure Project via alle mogelijke kanalen enorme interne druk uit.

De nieuwste krachten in deze ronde zijn de gerechtshoven, tot aan het Duitse Federale Constitutionele Hof toe, die bijvoorbeeld Peruaanse boeren of jongeren uit afgelegen bushlands in the middle of nowhere het recht geven om actie te voeren tegen onze basisindustrieën. Als kers op de taart doen nu ook activistische investeerders hun intrede, die met betrekkelijk geringe kapitalen onwillige bedrijven uiteenjagen en uit de restjes de vetste brokken pikken.

Een lappendeken van initiatieven

In de mediarazernij van Glasgow ontwikkelt zich momenteel een ware wedloop waarbij iedereen elkaar de loef probeert af te steken met beloftes voor steeds krachtiger anti-CO2-maatregelen. Bovendien is er geen sprake van een gecoördineerde en dus specifiek controleerbare actie. In plaats daarvan stormt een lappendeken van talloze actoren uit de politiek, organisaties, activisten en de rechterlijke macht ieder voor zich dezelfde kant op. Blijkbaar heeft geen van de politici in Glasgow ook maar het minste idee van wat zij zichzelf en de hele mensheid met deze beloften aandoen.

De eerste effecten zijn al merkbaar bij de snel stijgende prijzen in de energiesector. Weinigen lijken zich te bekommeren om het feit dat de winning van grondstoffen een enorm tijd- en kapitaalintensieve onderneming is. Ongeacht of het gaat om fossiele grondstoffen of ertsen: de ontwikkeling van nieuwe vindplaatsen neemt vaak meer dan vijf jaar in beslag en kan al snel miljarden opslokken. En vaak zijn ze al na een jaar of tien uitgeput.

Grondstoffenvoorziening loopt vast 

Om ervoor te zorgen dat de bevoorrading niet stokt, moeten grondstoffenproducenten dus voortdurend investeren in nieuwe projecten. En het is precies deze continuïteit die door de huidige campagnes wordt verstoord. De gevolgen zullen veel sneller voelbaar zijn dan we ons nu kunnen voorstellen. Wat we nu meemaken met kolen, olie en gas zal zich als een lopend vuurtje uitbreiden tot alle grondstoffen, en als de run op de slinkende voorraden eenmaal is ingezet, zal er een wedloop ontstaan waarbij de landen van de tweede en derde wereld het niet meer zullen kunnen bijbenen.

Zelfs Europa zal dan aan de kant worden geschoven door de volgende breedgeschouderde ‘America First‘-vertegenwoordiger. De reeds stijgende stroom van armoedevluchtelingen uit Afrika, Azië en Latijns-Amerika zal tot gigantische proporties aanzwellen en heel Europa in grote nood brengen. Waarschuwingssignalen: magnesium, aluminium en cement.

Slechts een handvol specialisten schijnt de betekenis van het recente magnesiumtekort te hebben opgemerkt. Aangezien voor de productie van magnesium veel elektriciteit nodig is, zijn de westerse bedrijven reeds lang geleden uit deze sector gestapt. Velen hier waren zelfs blij om deze ‘vuile‘ activiteiten aan China over te laten met zijn overvloedige en goedkope kolengestookte stroomopwekking. Tegelijkertijd kon men dan uithalen naar China als ‘de grootste klimaatvervuiler ter wereld’.

Sindsdien moest de magnesiumproductie daar worden teruggeschroefd, niet alleen vanwege de elektriciteitsprijzen, maar ook omdat de elektriciteitscentrales hun CO2-quota hadden opgebruikt, die door de staat waren vastgesteld. Ook China is nu in de greep van de CO2-hysterie.

Dit heeft een kettingreactie op gang gebracht die niemand zich lijkt te hebben gerealiseerd. Magnesium is een van de belangrijkste elementen voor hoogwaardige aluminiumlegeringen. De waardeketen loopt vandaag als volgt: geen CO2 betekent geen magnesium en dat betekent geen aluminium. Punt.

Vergelijkbare omstandigheden gelden voor staal en cement en in principe voor alle andere metalen. Hoe kunnen we in de toekomst alleen al in Duitsland minstens 150.000 windturbines installeren als we noch staal noch cement daarvoor kunnen produceren? Groene waterstof en soortgelijke ‘alternatieven’ kunnen alleen worden verheerlijkt door mensen die geen enkel idee hebben van mondaine termen als energie-efficiëntie of kosten-batenverhouding.

Geen beschaving zonder elektriciteit


De nuchtere waarheid is dat de ongecoördineerde, door hysterie gestuurde wereldwijde campagne tegen CO2 ervoor zorgt dat we de energie- en grondstoffenvoorziening van de wereld op catastrofale wijze lamleggen, zonder echt te weten hoe we de ontbrekende elektriciteit moeten opwekken. Wind- en zonne-energie zijn daarvoor nutteloos, maar weinig deskundigen weten dat. Op televisie zie je alleen maar bepaalde ‘deskundigen’ die de mond vol hebben van CO2-hysterie en daar goed voor betaald worden. Een goed voorbeeld is de Duitse Claudia Kemfert, die in elke beschikbare talkshow verschijnt. Als econome kent zij echter de complexiteit van de technologie voor energieopwekking niet.

Wat dacht u van 50% windenergie wereldwijd?

Wat zouden we alleen al aan windenergie nodig hebben voor het jaar 2050, met dan 10 miljard mensen wereldwijd? Op basis van het huidige energieverbruik zou tegen 2050 jaarlijks wereldwijd waarschijnlijk alleen al 80.000 terrawattuur (TWh) aan windenergie nodig zijn. Dat wil zeggen, als we een einde willen maken aan de honger en de derde wereld uit de armoede willen halen. Dat zou overeenkomen met zo’n 20 miljoen windturbines. Voor elke windturbine is meer dan 6.000 ton materiaal nodig, voornamelijk staal en beton, aluminium, koper en zeldzame aardmetalen. Dat komt in totaal neer op zo’n 120 miljard ton aan materiaal. En dan hebben we het nog niet eens over de kosten.

Tegelijkertijd wordt de bestaande stroomopwekking alvast met grof geweld wegbezuinigd. Maar over dergelijke aspecten wordt in Glasgow niet nagedacht. Daar is het motto een Mad Max-achtige safari: wie schiet de meeste CO2 zondaars dood? En de nieuwste bevlieging is dat ze de bossen willen redden. Een interessante draai voor uitgerekend Engeland, waar een grote kolengestookte centrale is omgebouwd naar houtgestookte stroom. Jaar na jaar worden in Amerika gigantische hoeveelheden hout gekapt en van daaruit over de Atlantische Oceaan verscheept om in de vurige slokdarm van de houtcentrale te verdwijnen. Natuurlijk heeft dit project alle nodige eco-labels van perfect klimaatvriendelijk en CO2-vrij te zijn!

***

Bron hier.