Foto Shutterstock.











Auteur: Andrea Andromidas.

Inleiding: Prof. Dr. Horst-joachim Lüdecke (Europäisches Institut für Klima und Energie, EIKE, Duitsland).

‘Wat is er aan de hand?’ vragen velen zich af. Afschaffing van onze betrouwbare kolen- en kerncentrales, benzine- en dieselauto’s. Die zullen binnenkort niet meer bestaan. Knelpunten in de energievoorziening en bouwmaterialen worden merkbaar, de inflatie loopt binnenkort op tot 5%, …. de lijst kan onbeperkt worden aangevuld.

De nuchtere media-aanhangers onder ons geloven nog steeds dat de extreem dure reductie van het sporengas CO2, met 0,04% volumefractie in de lucht, elk klimaat van tropisch tot polair zou kunnen “redden”, zonder dat deze waanzinnige actie de basis van onze welvaart en manier van leven zou kunnen aantasten of zelfs vernietigen. Maar dit gaat niet over de simpele zielen. Ook beter geïnformeerden en kritische tijdgenoten is het niet duidelijk.


Wat zijn de drijvende krachten achter de dreigende ramp? Het antwoord is helaas niet mogelijk in een paar woorden te geven, want heb je ooit gehoord van stakeholderkapitalisme? Een volledig antwoord zou het bestek van EIKE-publicatie te buiten gaan. Maar er zijn hoofdpunten die verduidelijking geven. Een daarvan is de volgende bijdrage van Andrea Andromidas, waarin u wordt geïnformeerd over de ideologische grondslagen en de belangrijkste drijfveren van de puinhoop die nu de hele westerse wereld als een plaag heeft besmet.

Horst-Joachim Lüdecke.

***

Auteur: Andrea Andromidas.

Het is niet de moeite waard om een hele recensie te wijden aan het nieuwste boek van Klaus Schwab, getiteld “Stakeholder Capitalism [1]. Schwab is de woordvoerder van het Davos Forum (hier), dus kijk in ieder geval eens naar enkele hoofdstukken. Schwab geeft in zijn boek immers toe dat het ‘neoliberalisme’ heeft gefaald en dat het vervolgmodel nu zijn plaats moet innemen onder de naam ‘stakeholderkapitalisme’. Het Davos-forum voor de superrijken noemt hetzelfde model ook ‘grote transformatie’, ‘green deal’ of ‘great reset‘.


Voordat we ingaan op de lastige plannen voor wat zogenaamd de beste van alle financiële werelden is, moet de lezer de kenmerken van dit beleid begrijpen. Het wordt ons gepresenteerd in hoofdstuk 7, getiteld “The People and the Planet”. Daarin betreurt Klaus Schwab dat de Club van Rome, met haar stelling dat de grenzen van de groei 50 jaar geleden waren bereikt, zich niet wereldwijd heeft kunnen laten gelden.

Integendeel, niet alleen China, maar ook veel landen in Azië zijn met succes de weg van industrialisatie ingeslagen en zijn zo een voorbeeld geworden voor veel andere opkomende landen. Maar dat bedreigt de planeet, zegt Schwab.

“Het grootste economische wonder in de geschiedenis vond plaats in China tussen 1990 en 2020, maar China is nu de grootste uitstoter van broeikasgassen (zie p.153)”.

Om de klimaatproblemen van onze planeet nog erger te maken, bestaat nu het vooruitzicht dat ook Afrikaanse landen als Ethiopië zich met succes zullen inspannen om extreme armoede te overwinnen.

Schwab vraagt: Wat is de reden voor deze hardnekkige verwerping van de stellingen van de Club van Rome? Zijn antwoord is:

Het is de menselijke natuur. “Dat laat ons het centrale onoplosbare probleem zien. Het vermogen dat mensen helpt armoede te overwinnen en een beter leven te leiden, is ook verantwoordelijk voor het vernietigen van de planeet voor toekomstige generaties. De oorzaken van klimaatverandering zijn niet alleen het gevolg van een egoïstische generatie industriëlen en babyboomers in het Westen. Ze zijn het gevolg van het menselijk streven naar een betere toekomst (zie p.154) ”.

Deze stelling van de legendarische pastoor Malthus [2], die al lang is weerlegd, kan niet duidelijker of schaamtelozer worden uitgedrukt, en Schwab herhaalt het meerdere malen. Precies wat mensen van dieren onderscheidt, namelijk het vermogen en de onstuitbare wil om hun levensomstandigheden te verbeteren door technische vooruitgang, is altijd een doorn in het oog geweest van oligarchen.

Vervolgens beschrijft Schwab op vier pagina’s de economische vooruitgang van Ethiopië, de aanleg van wegen, een belangrijke spoorlijn, zelfs een luchthaven en de aanleg van een industriepark. Hij zegt over de stad Awasa:

“Het werk daar is niet gemakkelijk, en ook niet bijzonder bevredigend, maar het is een grote verandering ten opzichte van wat mensen eerder wisten. Het brengt een veel stabieler inkomen, banen in de reële in plaats van de schaduweconomie en een bescheiden maar realistische kans op persoonlijke ontwikkeling. Er is een industrialisatieproces gaande ……… het is nog steeds het meest succesvolle ontwikkelingsmodel dat de wereld kent (zie p.156) ”.

En deze ontwikkeling, die in vergelijking met de geïndustrialiseerde landen tot een zeer bescheiden verbetering van de levensstandaard van de bevolking heeft geleid, is zelfs tot stand gekomen met een ecologisch georiënteerde strategie.

“Waterkracht, biobrandstof, wind- en zonne-energie zijn sinds 1990 verdubbeld en zorgen voor 90% van de energievoorziening in Ethiopië.”

Toch is het verbruik van fossiele grondstoffen verviervoudigd en daarmee ook de CO2-uitstoot.

“Dit toont aan dat er zelfs vandaag de dag geen magische formule is voor arme landen om industrialisatie te verzoenen met een ecologische voetafdruk. Economische ontwikkeling en een hogere levensstandaard gaan hand in hand met een toenemende CO2-uitstoot’ (zie p. 157, nadruk in het origineel).

Daarom, volgens Schwab: elke verdere succesvolle strijd tegen armoede (zelfs met behulp van zogenaamde hernieuwbare technologie!) moet worden vermeden in het belang van de planeet. Stakeholderkapitalisme dient geen ander doel dan daarvoor te zorgen. Een uitspraak die de adem beneemt.

Wat is gedematerialiseerde groei?

Nu je begrijpt waar dit allemaal over gaat, is de rest gemakkelijker te begrijpen. Het toverwoord waar de financiële lobby al 20 jaar aan werkt is “gedematerialiseerde groei”. Het concept is eenvoudig. Het betekent dat je niet meer investeert in bruggen en wegen, in energiecentrales of landbouw, maar in financiële constructies die geen waarde toevoegen. Het bekendste voorbeeld op dit moment is de handel in CO2-emissierechten. Zo wordt de economische activiteit van veel bedrijven afgeremd en afgestraft, terwijl profiteurs zich erdoor kunnen verrijken.

Dat vertegenwoordigers van ondernemersverenigingen deze onzin onderschrijven is een gevolg van het neoliberale denken en verschilt niet van de bekende decennia van speculatie die ten koste gingen van de samenleving en destijds enorme tekortkomingen veroorzaakte in onze hele infrastructuur.

Als men zich nog vaag kan voorstellen dat het hele businessmodel afhangt van 0,04% van de lucht bij CO2-emissiehandel, wordt het uiterst moeilijk voor te stellen wat het nieuwe label ESG (Environment, Social, Government) eigenlijk zou moeten betekenen. Want dit omvat alles wat de financiële maffia definieert als gedrag dat onze planeet schaadt, onethisch is en niet voldoet aan de regelgeving.

Het nieuwe schone label van stakeholderkapitalisme ESG moet ervoor zorgen dat een algemene verschuiving in economische activiteit in de wet wordt verankerd. Het mag niet langer worden toegestaan te investeren in wat de samenleving nodig heeft, maar verplicht en legaal alleen in wat het nu al lang failliete financiële systeem en de bijbehorende aanspraak op macht dient: een nieuwe groene financiële zeepbel en totale politieke controle.

De pijlers van het stakeholderkapitalisme

In de loop van de voorheen gedereguleerde financiële markten, de vlaggenschepen van de zogenaamde vierde industriële revolutie, ontwikkelden de GAFA-groepen Google, Amazon, Facebook en Apple zich tot enorme en grotendeels ongereguleerde monopolies. Facebook’s Zuckerberg, Apple’s Tim Cook of Peter Thiel, medeoprichters van PayPal en Palantir, zijn van mening dat monopolies bij uitstek geschikt zijn om ethische waarden te formuleren voor de rest van de economie omdat ze niet meer om hun eigen winst zorgen zouden hoeven te maken.

Larry Fink van BlackRock voert ook campagne voor de invoering van de ESG omdat hij zich zorgen maakt over het welzijn van de planeet. Bedrijven die alleen om winst op korte termijn geven, hebben het welzijn van de volgende generaties niet voor ogen. De internationale Business Council van het World Economic Forum, onder leiding van Brian Moynihan, CEO van Bank of America, presenteerde daarom, volgens Schwab in zijn boek, eind vorig jaar de “Stakeholder Capitalism Metrics”.

Net als bij de EU-taxonomie zijn deze meetwaarden bedoeld om de vooruitgang die bedrijven hebben geboekt op het gebied van milieu-, sociale en bestuursdoelen in cijfers te meten. De “Stakeholder Capitalist Metrics” moeten volgens de plannen van de financiële afdeling al in 2022 worden ingevoerd en worden vermoedelijk ondersteund door meer dan twee derde van de 140 bedrijven in de DEF Business Council.


Alle grote accountantskantoren, de zogenaamde Big Four (Deloitte, KPMG, EY, PwC) hebben meegewerkt aan de ontwikkeling van de metrics en zetten zich in om ervoor te zorgen dat ze zo snel mogelijk een internationale standaard worden en dus realiteit worden. Als gevolg hiervan is er maar één toepasselijke naam voor het model van stakeholderkapitalisme in de context van de economische geschiedenis: fascisme in een groen jasje.

***

Referenties

Stakeholder Capitalism, A Global Economy that Works for Progress, People and Planet, 2021 World Economic Forum, uitgegeven door John Wiley & Sons, Inc. Hoboken, New Yersey. Een Duitse editie is gepland.

Thomas Robert Malthus, 1766-1834. Op dat moment was hij al van mening dat de activiteit van de mens de natuur zou overbelasten.

***

Bron hier.