Auteur: David Wojick (VS).

De klimaat’crisis’ lijkt een stille dood te gaan sterven, nu nog ver weg aan de grens van de wetenschap. En dus heeft het nieuws over deze aanstaande dood de mainstream nog niet bereikt.

De hoogleraren William van Wijngaarden (Canada) en William Happer (VS) hebben zeer belangrijk onderzoek gepubliceerd naar de stralingsverzadiging van de belangrijkste broeikasgassen. Hun eerste rapport is simpelweg getiteld “Relative Potency of Greenhouse Molecules“. Het is gebaseerd op grote doorbraak in de stralingsfysica.


Tot voor kort waren de schattingen van de potentie van de broeikas gebaseerd op benaderingsbanden van geabsorbeerde stralingsgolflengten. Nu hebben de auteurs lijn voor lijn spectrale analyse gedaan, waarbij ze hebben gekeken naar meer dan 300.000 individuele golflengten binnen deze banden.

Het blijkt dat verzadiging veel sneller optreedt dan eerder werd gedacht. Met name de primaire broeikasgassen, CO2 en H2O, blijken bij de huidige atmosferische concentraties “extreem verzadigd” te zijn.

Deze resultaten suggereren sterk dat de gevaarlijke opwarming van meerdere graden die wordt verondersteld door de klimaat’crisis’ eenvoudigweg niet kan plaatsvinden. Is CO2 significant onwerkzaam? Dit zou nu een belangrijke onderzoeksvraag moeten zijn.

Het eerste artikel, Dependence of Earth’s Thermal Radiation on Five Most Abundant Greenhouse Gases, is hier te vinden. Het tweede artikel hier.

Het tweede artikel breidt het onderzoek uit tot methaan, lachgas en ozon. Alle drie hebben belangrijke implicaties voor het klimaatbeleid, waaronder het landbouwbeleid. Vooral methaan is het doelwit geworden van een heksenjacht op het gebied van klimaatbeleid. Professor Happer heeft een verhelderende video over dit onderwerp gemaakt. Bekijk mijn introductie en de video hier.

Een jaar geleden schreef ik voor het eerst over dit baanbrekende onderzoek, zie mijn artikel hier.  Sindsdien ben ik verder gedoken in hun onderzoek. Over broeikasgasverzadiging staat bijna niets in de wetenschappelijke literatuur en daar moet verandering in komen.


Terzijde: er is een enorme literatuur over ‘CO2-verzadiging’, maar het gaat over de verzadiging van poreus gesteente tijdens diepe putinjectie. Dat is een groot probleem bij de zogenaamde CO2-vastlegging, waarbij CO2 uit onze uitstoot wordt gehaald en (hopelijk) ondergronds wordt opgeslagen.

Er is ook wat verwarring. Zoals hieronder wordt uitgelegd, is verzadiging niet absoluut, maar gradueel. Er bestaat niet zoiets als volledige verzadiging, dus als een wetenschapper zegt dat CO2 verzadigd is, bedoelen ze sterk verzadigd, niet volledig verzadigd. Dit is belangrijk omdat ik verschillende artikelen heb gevonden waarin de auteur zegt dat sceptici beweren dat CO2 verzadigd is en er vervolgens op wijst dat het niet volledig verzadigd is.

Dit is slechts een stropop-argument, want sceptici die de wetenschap kennen, beweren nooit volledige verzadiging.

CO2-verzadiging uitgelegd

Het oppervlak zendt een beperkt aantal fotonen (of stralingseenheden) uit van het soort dat atmosferisch CO2 absorbeert. In feite strijden de moleculen om de beschikbare fotonen. Dus naarmate het aantal CO2-moleculen toeneemt, neemt de absorptie per molecuul af. Steeds meer moleculen proberen hetzelfde aantal stralingsfotonen te absorberen.

De broeikasopwarming is gebaseerd op de opname niet op het aantal moleculen. Het opwarmend vermogen van de CO2 stijgt dus lang niet zo snel als het aantal moleculen. Dit afnemende effect wordt “verzadiging” genoemd. De opwarming neemt eerst snel af naarmate het aantal moleculen toeneemt. Dit betekent dat de meeste opwarming plaatsvindt wanneer het aantal moleculen relatief klein is, veel minder dan we nu hebben. Daarna verandert de opwarming heel weinig naarmate er steeds meer moleculen worden toegevoegd.

Dat is waar we nu staan, met iets meer dan 400 ppm aan CO2-moleculen. De CO2 is extreem verzadigd. Zelfs een verdubbeling van het aantal moleculen tot meer dan 800 ppm zou relatief weinig opwarmend effect hebben. Dat H2O ook extreem verzadigd is, is erg belangrijk. Veel van de versterkte opwarming die in de voorspellingen van de klimaatmodellen is ingebouwd, is gebaseerd op een sterke positieve waterdampterugkoppeling van de relatief bescheiden door CO2 veroorzaakte opwarming. Maar omdat waterdamp al extreem verzadigd is, kan deze sterke feedback niet optreden, zelfs niet als het aantal waterdampmoleculen sterk toeneemt.


Meer in het algemeen zijn alle angstaanjagende IPCC-opwarmingsprojecties volledig gebaseerd op deze vijf gassen die voor veel toekomstige opwarming zouden zorgen. Geen van de klimaatmodellen houdt rekening met de hoge verzadigingsgraad die de hoogleraren van Wijngaarden en Happer hebben gevonden. En volgens deze onderzoekers worden hun baanbrekende resultaten bevestigd door satellietmetingen van straling. Kortom, het lijkt erop dat de klimaatmodellering van het IPCC gewoonweg achterhaald is. De modellen moeten opnieuw worden ontworpen om met al deze verzadiging rekening te houden.

En natuurlijk is er nog veel meer onderzoek te doen naar de broeikasgasverzadiging zelf. Maar intussen lijkt het erop dat de zogenaamde klimaat’crisis’ achterhaald is. Deze is afgelast door een grote doorbraak in de stralingsfysica. Het broeikaseffect werkt niet zoals de angstaanjagende computermodellen allemaal hebben aangenomen, maar wordt gedomineerd door verzadiging.

Dit is hoe wetenschap zou moeten werken: hypothesen worden weerlegd naarmate de wetenschap voortschrijdt.

***

Over de auteur David Wojick, Ph.D. is een onafhankelijk analist op het snijvlak van wetenschap, technologie en beleid. Zie hier. Voor meer dan 100 eerdere artikelen voor CFACT zie hier. Beschikbaar voor vertrouwelijk onderzoek en advies.

***