Een bijdrage van leonardo da gioiella.

Eerst even een kleine toelichting, waarom ik dit stuk heb geschreven. Ik zei laatst: ik ben wat radicaler geworden. En dat is ook te merken in mijn reacties. Dus het lijkt alsof ik heel rigide iedere gedachte verdring aan mogelijke natuurrampen (echte climate change zou een natuurramp betekenen in mijn ogen) of menselijk falen dat rampzalig uit zou kunnen pakken.

Nee, dat doe ik niet. Maar ik geloof niet (da’s een overtuiging) dat de mens zo machtig is dat hij de planeet zou kunnen vernietigen of onleefbaar zou kunnen maken. En ik geloof niet in het detecteren van climate change.
Derhalve beschouw ik alle rampfabeltjes die over ons worden uitgestort als kampvuurverhalen van de nog niet verlichte mens.

Ik geloof ook niet in “opwarming” van de aarde – dat is scepsis. Ik kan me niet druk maken om een graadje warmer gemiddeld – sterker, het is misschien wel heel goed voor ons – en wie dat graadje wil koppelen aan extremen die de mens vanaf zijn verschijnen begeleid hebben, moet maar eens aan de Gilgamesh denken, of aan de verhalen in de bijbel. Ik denk dat het soms warmer, soms kouder worden van een hemellichaam, onder die ontelbare hemellichamen die er zijn, sterren en planeten – en zelfs sterren zonder planeten en planeten zonder moederster – een alledaags gebeuren is, waar wij, om diverse redenen, geen vingertje achter kunnen krijgen, en daarom geen snars van begrijpen. Dat de verandering van de ene parameter een andere parameter beïnvloedt, dat geloof ik graag – daarvoor hoeven we alleen maar in de tijd over onze schouder te kijken. Bovendien: de neergaande lijntjes zijn nog lang niet uitverkocht.

Waarom je dan druk maken?

Wel, we worden door een categorie mensen – zorgelijke tobbers zeg maar – onrustig gemaakt en zelfs in beweging gezet om dingen geforceerd te veranderen. Geforceerd veranderen is nooit goed. Maar die zorgelijke sloofjes – laat ik ze gelijk benoemen: wetenschappers, politici, publicisten, flagellanten en influencers – hebben met elkaar een dusdanige invloed verworven – mede doordat ze elkaar naar de kroon steken wat fanatisme betreft, en alarmisme! – dat ze een gevaar zijn geworden voor de samenleving. Wel, dat zal mijn tijd wel duren. Maar ik heb ook kinderen en kleinkinderen. En hun tijd gaat het niet duren.

Mijn omgeving doet dus druk, wat zeg ik: mijn omgeving is één en al drukte – en dat is een heel andere omgeving dan de omgeving van de environmentalisten, veel ongezonder. Zeg maar: een ADHD-omgeving, opgestookt door een asperger.

Om te beginnen: het klimaat

Het klimaat is een nogal diffuus gebeuren. Officieel gaat het om 30 jaar “stabiele” weersomstandigheden – in een gebied dat qua weersverschijnselen niet onderscheidbaar is. Maar een echte, wetenschappelijke definitie – waarop je wetten kunt definiëren is het niet. Dat komt: onze aarde is in beweging (het dynamische proces) en daar zijn allemaal aardsystemen te onderscheiden die in elkaar gijpen en niemand heeft die systemen herkenbaar onderscheiden, zodat je bijvoorbeeld niet weet waar het oceaansysteem ophoudt en het weersysteem begint, en hoe het platensysteem daarmee in de knoop komt.

Maar, de definitie, en wat je er van kunt observeren, kan als ondersteuning dienen van de rampverhalen. Ik noem maar iets: de warme golfstroom die zomaar ophoudt golfstroom te zijn.

Het rampverhaal: klimaatverandering

Het is op zich raar dat dat een rampverhaal geworden is, en tot paniekreacties leidt. Al vanaf we rondlopen op aarde hebben we weet van “klimaatverandering”. Maar, de definitie van NASA zegt iets heel anders:

Cilimate change is “a broad range of global phenomena created predominantly by burning fossil fuels, which add heat-trapping gases to Earth’s atmosphere. These phenomena include the increased temperature trends described by global warming, but also encompass changes such as sea-level rise; ice mass loss in Greenland, Antarctica, the Arctic and mountain glaciers worldwide; shifts in flower/plant blooming; and extreme weather events.

Ofwel: het is van deze tijd en er is een verantwoordelijke: de mens die fossil fuels verbrandt.

Ik denk niet dat dit een goeie definitie is, er was ook climate change toen er nog geen mens was, wat zeg ik, toen er nog geen mensaap was. En het is in ieder geval geen wetenschappelijke definitie. Het is wel, opnieuw, een (meer dan) ondersteunende definitie voor het vertellen van rampverhalen.

En wie heeft die definities verzonnen: de wetenschappers

Wetenschappers is een gammele verzameling van mensen die gestudeerd hebben en wetenschappelijk bezig zouden zijn – vraag maar aan de man die een blog onderhoudt Why evolution is true. Maar, je mag het ook aan Daniel Dennett vragen die, als beroemde filosoof en erkende denker, vindt dat wetenschappers die niet meedoen aan die kampvuurverhalen, niet met het etiket scepticus, maar als denier gelabeld moeten worden.

Nou, laat ik dan ook maar duidelijk zijn. Voor mij zijn klimatologen – enkele uitzonderingen daar gelaten – geen wetenschappers. Dat is niet alleen omdat ze de dader – CO2 – proberen vast te pinnen met computergames, dat is vooral omdat ze niet meer nieuwsgierig zijn naar ander mogelijke oorzaken dan fossiele brandstoffen. Dat is vooral recent duidelijker geworden door rapid analysis – de poging om een regenbui van gisteren te koppelen aan een dertigjarig klimaat, dat al eeuwen niet anders dan kuren vertoont.

Die wetenschappers zijn bange alarmisten geworden. Die wetenschappers praten niet meer met andersdenkende wetenschappers. Die wetenschappers hebben een muur opgetrokken tussen zichzelf en de dagelijkse realiteit: the Consensus Wall, een andere ivoren toren.

Die “gammele verzameling” bestaat uit een diversiteit van beoefenaren van dé wetenschappen, kenners van aardsystemen, en bovenal van de extremen daarvan: bosbranden, vulkaanuitbarstingen, inslagen van meteorieten, regen op Groenland … noem maar op.

Die wetenschappers hebben een paar problemen

Allereerst dat de discussies alle kanten uitwaaieren, zonder dat er een bevredigende conclusie komt. Maar, ze hebben een keurig reglement gevonden, een statuut bijna, waarvan het toverwoord is: consensus, met simsalabimmetjes als most unlikely of high confidence. Toen de Vrije Universiteit, dat Godgetrouwe instituut, net was opgericht, stond astronomie nog in de theologische klompen … zo iets.

Hier in Holland hebben we ons altijd aangepast aan de nukken van weer en klimaat – het Deltaplan als laatste bewijs. Nu zijn we, onder aanvuring van de wetenschappers – jaja, ik weet dat ze dat ontkennen – in paniek geraakt.
Wetenschappers die meeschrijven aan een lijvig rapport, en dan moeten constateren dat daar een politieke lading aan is gegeven die niet meer aansluit bij hun bevindingen … en die dan zwijgen!

Daarnaast hebben die wetenschappers een paar niet zo wetenschappelijke problemen die ze zwaar laten wegen:
– ze werken met GMT, een begrip dat natuurlijk niets zegt voor iemand die in Siberië woont, of voor een Texaan;
– ze willen alle gegevens gelijkschakelen, en dus werken ze met homogenisering, terwijl hun data vol zit met proxies die allemaal bij benadering zijn: bitneuken noemen we dat wel; en vanwege die rapid analysis worden er momenteel heel wat regenbuien weggehomogeniseerd, zoals eerder met de hittegolven gebeurde;
– ze hebben een Holy Grail – die ze nota bene ook zelf zo benoemen – Equilibrium Climate Sensitivity: een volkomen onwerkbaar begrip waar ze diverse schattingen voor maken, zonder enig benul van wat de echte waarde is … als het al een constante is – there are more things in Heaven and Earth, Horatio …;
– een ecoloog heeft de ERoEI verzonnen: een formule om te berekenen of een energiebron efficiënt is; en ziet, het hocus pocus pas, wind en zon hebben een hoge ERoEI, en kernenergie een hele lage;
– en dan die attribution studies … nou ja, ik heb er genoeg over gezegd: simsalabim, de hittegolven veroveren de wereldorde.

Er zijn ook nog wetenschappers die met systeemtheorie bezig zijn. Evenals wiskunde, zou je kunnen zeggen, een ondersteuning van andere wetenschappen. En zo weet iedereen te vertellen dat klimaat een uiterst complex chaotisch, non-lineair systeem is … om vervolgens er mee om te gaan alsof alles gekend is, en meetbaar en modelleerbaar is.

Dan hebben we daar: politici, ook wel gezagsdragers

Onmisbaar volkje, normaal gesproken. Maar het is onnavolgbaar hoe ze zich hebben laten inpakken door de alarmistenbeweging. Ik weet, ze zijn graag onthutst of geschokt, dus een rampverhaal gaat er gauw in. Vanaf Al Gore hebben ze niet meer nagedacht. Dat wil zeggen, niet iedereen ziet de urgentie, maar de meeste geloven er in. Het meest verbaasd sta ik over de houding van de Democratische senatoren, tijdens hoorzittingen over het klimaat.
Hoe dan ook, ze willen niet eens meer horen wat een “denier” te melden heeft en de bandwagon is gevuld met alarmisten, op weg naar een strijd die ze altijd weer goed uitkomt, want dan hoef je niet aan andere problemen te denken.

Ik heb nooit zoveel opgehad met Nijpels en Timmermans, maar dat ik, als rationeel mens, mezelf moet laten besturen door zulke praktische onverstanden … ja, dat doet wel een beetje pijn.

En, terug van de Middeleeuwen: de flagellanten

In alle soorten en maten. Zij die zichzelf psychisch pijn doen – daar zitten nogal wat wetenschappers onder. Er is al sprake van automutilatie (persoonlijk zet ik, als ik die verhalen hoor, vraagtekens bij de motivering). En zij die anderen de zweep op willen leggen. Ik doel nu niet zo zeer op alarmisten die sceptici bedreigen – jaja, het zijn niet alleen windmolenhaters die onaangenaam doen – maar ik doel bijvoorbeeld op Vollenbroek of Minnesma, die een bedrijf of een sector willen geselen. Greta Thunberg. Extinction Rebellion, lieden die, niet helemaal onder de oppervlakte, nadenken over sabotage – wat normaal terrorisme genoemd zou worden, maar nu zijn de termen proletarisch winkelen of burgerlijke ongehoorzaamheid weer in zwang.

Wat is een mooier bestaan dan het bestaan van … influencer!

Je bent al een bekende Nederlander. En dan mag je iets positiefs zeggen over het alarmisme, of iets negatiefs over de staat van het klimaat. En dat gaat de ether in, niet één keer, maar zo vaak als nodig. En in de krant komt een fotootje: ook hij/zij spreekt zich uit tegen klimaatverandering.

Dat is de woelige wereld om mij heen. Persoonlijk spreek ik graag van angsthazen, van lemmingen die één kant opgaan omdat de voorste nu eenmaal die kant opgaan. Mijn environment. En da’s geen leefbare omgeving. Dus ik ben ook een soort environmentalist geworden.

In die sfeer ben ik aan het protesteren. In die sfeer word ik gedwongen om zo duidelijk mogelijk, en onomwonden, te zeggen: wat een flauwe kul. En omdat dat geen argument is, moet je iedere keer weer expliciet zijn in wat je bedoelt. En je zou zo graag willen dat het flauwe kul was … maar je weet dat Timmermans in die pot zit te roeren, en dat ie de Heilige Greta heeft uitgenodigd om mee te roeren, en dat de mensen – ook onbegrijpelijk voor mij – aan hun lippen hangen.

In die kamer vol rumoer, waar ook een olifant staat die niemand wil zien, heb ik wel eens geroepen, meerdere keren: ik wil het bewijs zien, onomstotelijk bewijs. En het antwoord dat volgde, van de wetenschappers, maar vooral van hun slaafse volgelingen: bewijs is er niet in wetenschap.

Waarna volgde: er zijn wel genoeg aanwijzingen?

Wil ik “onomstotelijk” bewijs? Nou, ik ben niet achterlijk. Ik weet ook wel dat er geen bewijs boven redelijke twijfel verheven is in wetenschap. Nee, ik bedoel geen onomstotelijk bewijs. Sterker: ik heb helemaal geen behoefte om het voor onmogelijk te houden dat CO2 de oorzaak van dat graadje meer kan zijn. Als de wetenschappers rustig in hun ivoren toren waren blijven zitten, en de politici niet bestookt hadden met rampscenario’s … dan had je mij niet gehoord.

Maar, ’t is een heel ander ding, als iemand de maatschappij op de schop wil nemen, als iemand een astronomisch bedrag wil uitgeven dat binnen de termijn waarvoor bedoeld (2030) niet terugvloeit in de kas. Dan hebben we het over iets heel anders.

Dan wil ik wel wat vastige zekerheden, heel expliciet: sluiten we die kolencentrale – waarmee we onze energievoorziening in gevaar brengen – niet voor niks? En ik wil ook vastige zekerheden dat er een goed activiteitenplan is – zodat de kans op slagen groot is. En ik wil ook vastige zekerheden dat we het goeie probleem zien: gaat het dooien, of gaat het uiteindelijk vriezen.

Ik heb al eens eerder gezegd: als ik manager van de transitietent was, ging ie nu dicht, CO2 of geen CO2 – en die gesloten centrales onmiddellijk weer open.

Nou, behalve dat ik de uitkomsten van tuned models geen aanwijzingen vind, is er zo ontzettend veel discussie – en ook veel discussie die niet gevoerd wordt maar wel gevoerd zou moeten worden – en de consequenties zijn zo groot, en de kans op falen navenant niet in te schatten, dat ik wel wat meer zekerheid wil dan de uitkomst van een modelletje. Dus ja, ik wil wat meer dan “genoeg aanwijzingen”. Ik wil overtuigd worden, niet door bangmakerij, maar door argumenten, én doordat ik zie dat er geluisterd wordt naar argumenten die niet zo van pas komen.

Daar komt bij: IPCC heeft drie verschillende dingen op de agenda gezet – en Timmermans heeft dat er in Europa doorgekregen, en Alexandria Ocasio-Cortez, de democrate, heeft dat in USA voor elkaar gekregen:
– de planeet redden = net zero in 2050;
– de energietransitie (voorwaardelijk, maar niet hetzelfde als de planeet redden);
– de spreiding van inkomen kennis en macht, ofwel: totale gelijkschakeling (ook zo merkwaardig: Marx mag nog steeds de hel niet uit, maar hier gaat iedereen met de muziek mee).

En dat moet allemaal 2050 opgelost zijn. Nou, ik zou nu kunnen zeggen: dat wil ik nog wel eens zien. Maar ik weet heel zeker: dat gaat niet gebeuren. Ik weet nog één ding zeker: als je drie problemen tegelijk wil oplossen, loopt alles in het honderd.

En dan fietst, last but not least, de MSM nog door dit verhaal heen. Met CCNow, een associatie van niet zulke kleine jongens in medialand, als aanvoerder en vaandeldrager daarvan. De MSM, die geen enkele gêne hebben om voor de angsthazerij uit te lopen, in plaats van te berichten over wat er in de werkelijke wereld gebeurt. Met the Guardian vooraan, die als mission statement inmiddels de bestrijding van Climate Crisis ziet, en de mens guilty as hell heeft genoemd. Statutorily misanthropy.


Wel, in zo’n wereld kan ik niet zonder zo iets als climategate.nl – wat zeg ik: de wereld kan niet zonder climategate.nl – en ik verhef mijn piepzachte stemmetje graag zo luid mogelijk, en zo indringend mogelijk, om er geen twijfel over te laten bestaan dat ik heel erg zeker weet dat we als mensheid heel erg op de verkeerde weg zitten. En ik wil graag mijn steentje bijdragen om dat environment, dat ook jullie environment is, te schonen van al die onheilsprofeten. En van al hun slaafse volgers!

***