Foto Shutterstock.











Auteur: Kip Hansen (US).

Vertaling: Martien de Wit.

Als u de laatste tijd een krant, populair tijdschrift, wetenschapsblad hebt gelezen of een televisienieuwsuitzending hebt gezien, dan hebt u waarschijnlijk nieuwsbericht na nieuwsbericht de klimaatcrisis of de klimaatnoodsituatie over u heen gekregen.  Verhaal na verhaal, of het nu gaat over geneeskunde, weer, ecologie, biologie, psychologie, emigratie, internationale conflicten en de zorg voor huisdieren, ze komen allemaal samen op die ene verhaallijn dat er een voortdurende, altijd aanwezige, angstaanjagend gevaarlijke klimaatcrisis is, die invloed heeft op elk aspect van het menselijk bestaan.

Zoals Dr. Judith Curry al aangaf, heeft TIME Magazine een coverstory gepubliceerd met de titel Climate is Everything.

Waar komt dit allemaal vandaan?  Een van de belangrijkste bronnen is Covering Climate Now, (CCNow) dat zichzelf als volgt karakteriseert:

CCNow werkt samen met journalisten en redacties om beter geïnformeerde en urgente klimaatartikelen te produceren, om het klimaat een onderdeel te maken van elke activiteit van de redacties – van politiek en weer tot zaken en cultuur – en om een publieke conversatie te stimuleren die een betrokken publiek creëert. Wij zijn ons bewust van de verantwoordelijkheid van de media om het publiek te informeren en de macht ter verantwoording te roepen. Daarom geven wij advies aan nieuwsredacties, delen wij ‘best practices’ en bieden wij verslaggevingshulpmiddelen waarmee journalisten hun berichtgeving kunnen baseren op de wetenschap en tegelijkertijd verhalen kunnen produceren die bij het publiek weerklank vinden.

CCNow is in 2019 mede opgericht door de Columbia Journalism Review en The Nation in samenwerking met The Guardian en WNYC. Onder de meer dan 460 partners bevinden zich enkele van de grootste namen in het nieuws, maar ook enkele van de kleinste, omdat dit verhaal iedereen nodig heeft. Naast drie van ’s werelds grootste nieuwsagentschappen – Reuters, Bloomberg, en Agence France Presse – die elk inhoud leveren aan duizenden andere nieuwsredacties, omvatten onze partners CBS News, NBC en MSNBC News, Noticias Telemundo, PBS NewsHour, Univision, Al Jazeera; de meeste van de grootste publieke radiostations in de VS; veel toonaangevende kranten en tv-netwerken in Noord- en Zuid-Amerika, Europa en Azië; en tientallen toonaangevende tijdschriften en bladen, waaronder Nature, Scientific American, Rolling Stone, HuffPost, Teen Vogue, en Mother Jones.

U dacht misschien dat het nieuws werd geproduceerd door onafhankelijke nieuwsorganisaties en journalisten.  Dat is simpelweg niet langer het geval als het gaat om klimaatnieuws.  De machtigste nieuwsagentschappen en nieuwsverkooppunten geven vorm aan en coördineren de berichtgeving over elk nieuwsonderdeel om ‘de klimaatcrisis’ in elk artikel op te nemen – of daar nu een feitelijke basis voor is of niet.  Zelfs de wetenschappelijke tijdschriften – Scientific American en The Lancet zijn beide lid – zijn niet meer waar.

Met name The New York Times en de Washington Post hebben naar verluidt het lidmaatschap geweigerd op grond van het feit dat de inspanning “op activisme leek”.  Beide kranten wilden terecht niet de indruk wekken, betrokken te zijn bij activistische journalistiek, maar beide hebben hun eigen redactionele verhaal over de klimaatcrisis. Laat u echter niet misleiden, beide kranten doen aan klimaatactivisme – ze worden daarbij alleen niet geleid door CCNow.

Hoe scheef, hoe bizar partijdig is de berichtgeving die door CCNow wordt gepromoot? Hier is hun

‘Best Practices’ lijst:

1. Zeg ja tegen de wetenschap. Er zijn geen twee kanten aan een feit. Te lang hebben de media, vooral in de VS, de klimaatwetenschap – waarover een overweldigende wereldwijde consensus bestaat – afgezet tegen klimaatscepticisme en -ontkenning – wat zelden meer is dan een verkapte bescherming van de fossiele-brandstofindustrie. De daaruit voortvloeiende implicatie dat deze standpunten gelijkwaardig zijn, of dat de jury er op de een of andere manier nog niet uit is, is voor een groot deel verantwoordelijk voor niet langer betrokken zijn van het publiek en de politieke verlamming waarmee de klimaatcrisis tot nu toe gepaard is gegaan. Als journalisten moeten we over klimaatverandering schrijven met dezelfde helderheid als de wetenschappers die al tientallen jaren de alarmbel luiden. De tegenstanders van die wetenschappers een podium geven in een poging om onze verhalen “in evenwicht te brengen” misleidt niet alleen het publiek, maar is ook onnauwkeurig. Waar klimaatontkenning niet kan worden vermeden – bijvoorbeeld wanneer het van de hoogste regeringsniveaus komt – zal een verantwoorde journalistieke framing duidelijk maken dat het tegen de feiten ingaat, zo niet geworteld is in kwade trouw.

2. De klimaatcrisis is een verhaal voor elke gelegenheid. In de kern is het klimaatverhaal een wetenschappelijk verhaal. Maar of je nu schrijft over zaken, gezondheid, huisvesting, onderwijs, voedsel, nationale veiligheid, entertainment of iets anders, er is altijd wel een sterke invalshoek voor het klimaat te vinden. En het klimaat hoeft niet het centrale aandachtspunt van een verhaal te zijn om vermelding te verdienen. Journalisten moeten er ook voor zorgen dat de menselijke kant van het klimaatverhaal wordt benadrukt. Voor politieke verslaggevers, bijvoorbeeld, verdient de klimaatagenda van Biden natuurlijk aandacht. Maar het publiek zal zich waarschijnlijk meer betrokken voelen bij verhalen die beginnen met hoe de klimaatcrisis wordt gezien en gevoeld door gewone mensen – en dan bespreken hoe overheidsbeleid een verschil kan maken. Om met de woorden van de bekende klimaatauteur Bill McKibben te spreken: “Klimaatverandering is een spannend verhaal vol drama en conflicten. Daar is de journalistiek voor gemaakt.”

3. Benadruk de ervaringen – en het activisme – van de armen, gekleurde gemeenschappen en inheemse volkeren. Milieurechtvaardigheid is de sleutel tot het klimaatverhaal. De armen, gekleurde en inheemse bevolkingsgroepen hebben lange tijd het eerst en het ergst te lijden gehad van hittegolven, overstromingen en andere klimaateffecten. Toch worden hun stemmen en verhalen maar al te vaak weggelaten uit de berichtgeving. Goede klimaatberichtgeving belicht niet alleen de beproevingen van deze mensen, maar erkent ook dat zij vaak toonaangevende vernieuwers zijn in de voorhoede van de klimaatstrijd. Als de berichtgeving zich voornamelijk richt op welvarende gemeenschappen en alleen blanke stemmen laat horen, missen we gewoon het verhaal. 

4. Stop met het eeuwige”hij-zei, zij-zei.” Er zijn natuurlijk genoeg dringende klimaatverhalen te vertellen vanuit de politiek. Maar als we het klimaatverhaal in de eerste plaats behandelen als een politiek gevecht, geven we het verhaal over aan dezelfde hardnekkige partijdigheid die de rest van onze politieke verslaggeving zo verloedert. (De ene partij wil actie ondernemen, de andere niet. Het lijkt erop dat er niets kan worden gedaan.) Door in onze berichtgeving over het klimaat partijpolitiek op de voorgrond te plaatsen, lopen we ook het risico grote delen van het publiek te verliezen, dat waarschijnlijk het gevoel heeft dat het al meer dan genoeg politiek nieuws te horen krijgt. En voor die lezers, kijkers en luisteraars wier politieke opvattingen in het ene of het andere kamp zijn genesteld, laten we kansen liggen om veronderstellingen in twijfel te trekken.

5. Vermijd ‘doem en ellende’. We kunnen en moeten begrip opbrengen voor de historische gevolgen van de klimaatverandering. Als onze berichtgeving echter altijd negatief is, “blijft het publiek achter met een algemeen gevoel van machteloosheid”, in de woorden van voormalig NPR-verslaggever Elizabeth Arnold. “Het bereikt gewoon een punt waarop mensen zich hopeloos en overweldigd voelen,” vertelde Arnold in 2018 aan Journalist’s Resource. “En als we ons zo voelen, zeggen psychologen, hebben we de neiging om die berichten te vermijden, te ontkennen en ons af te sluiten.” Voor elke natuurbrand of ontstellende ontkenning door de machtigen zijn er inderdaad ontelbare aantallen vernieuwers en activisten die baanbrekend werk verrichten. Door deze verhalen onder de aandacht te brengen, laten we zien dat klimaatverandering geen probleem is dat te groot is om te begrijpen of om aan te pakken. 

6. Doe rustig aan met vakjargon. Dit is een beproefd en waar beginsel van de journalistiek in het algemeen, maar het is hier in het bijzonder van toepassing. Het klimaatverhaal zit boordevol insider-jargon over delen per miljoen CO2, microgrammen stofdeeltjes en fracties van graden Celsius. De betekenissen en implicaties van deze termen zijn misschien bekend bij degenen die al tientallen jaren op de hoogte zijn, maar ze kunnen heel onbekend zijn voor sommigen die onze berichtgeving lezen of bekijken. Ga er altijd van uit dat uw doelgroep geen wetenschappers of collega-klimaatjournalisten zijn en vraag uzelf af: Hoe kan ik iemand die nieuw is in het probleem helpen het gemakkelijk en accuraat te begrijpen? Vermijd waar mogelijk het clusteren van technische termen. En als u klimaatverandering probeert te kwantificeren, probeer dan eenvoudige analogieën te gebruiken. Toen John Nielsen-Gammon, de staatsklimatoloog van Texas, bijvoorbeeld uitlegde hoe de opwarming van de aarde heeft bijgedragen aan de recordhoogte van de bosbranden in Australië, vergeleek hij het met honkbalspelers die steroïden gebruiken: een goede slagman zal hoe dan ook veel homeruns slaan, maar een goede slagman die steroïden gebruikt, zal er meer slaan.

7. Pas op voor ‘greenwashing’. Bedrijven over de hele wereld worden wakker geschud door de vraag van het publiek naar milieubewuste bedrijfspraktijken. De belofte om ‘groen te worden’ is echter vaak niet veel meer dan een marketingcampagne die de CO2-voetafdruk verhult. Dus vermijd de stenografie en kijk sceptisch naar grote beloften van netto-nul of CO2-negatieve emissies, vooral van grote bedrijven die historisch gezien een groot deel van het probleem zijn geweest.

8. Verhalen over extreem weer zijn verhalen over het klimaat. Het nieuws wordt overspoeld met orkanen, overstromingen, sneeuwdumps, hittegolven op recordhoogten, en droogte. Die zijn niet allemaal te wijten aan klimaatverandering, maar de toegenomen frequentie en intensiteit van dergelijk extreem weer is dat zeker wel. Toch wordt in veel nieuwsberichten nauwelijks of geen melding gemaakt van het verband met het klimaat, waardoor het publiek de context mist en niet weet dat de mensheid nu al te maken heeft met klimaatverstoring. (Erger nog, sommige berichtgeving begroet dit slechte nieuws met gejuich. Een onrustbarende hittegolf, bijvoorbeeld, is “een welkome onderbreking van de kou”). Het verband met het klimaat hoeft de berichtgeving niet te domineren, noch af te leiden van de vitale informatie die het publiek nodig heeft in geval van noodweer – maar het vermelden ervan is een must.

9. Stop met de achterhaalde overtuiging dat klimaatberichtgeving het publiek afstoot en geld kost. Klimaatverhalen hebben een slechte reputatie als kijkcijferkillers. In het verleden was dat misschien waar, maar door demografische verschuivingen en een groeiend publieksbewustzijn is de vraag naar slimme, creatieve klimaatberichtgeving toegenomen – vooral bij een jong publiek, voor wie de klimaatsituatie vaak het allerbelangrijkste is. Sterker nog, er zijn sterke aanwijzingen dat een goede klimaatberichtgeving de bedrijfsresultaten van een nieuwskanaal zelfs kan verbeteren.

10. In godsnaam, geef klimaatontkenners geen podium. Wij begrijpen net zo goed als iedereen dat opiniepagina’s af en toe de grens moeten verleggen met impopulaire standpunten. Maar er is niet langer een te goeder trouw argument tegen de klimaatwetenschap – en als je de wetenschap accepteert, accepteer je ook de noodzaak van snelle, krachtige actie. Opiniestukken die afbreuk doen aan de wetenschappelijke consensus, of het klimaatactivisme belachelijk maken, horen niet thuis in een serieuze nieuwsredactie.

Opmerking: Sommige van de vetgedrukte intro’s van elke sectie zijn in newspeak, waarbij de gebruikte woorden niet noodzakelijk betekenen wat ze zeggen.  “Zeg ja tegen de wetenschap”, bijvoorbeeld, betekent eigenlijk “spreek alleen over wetenschap die een klimaatcrisis dicteert – noem nooit tegengestelde feiten of meningen”.  Erger nog, CCNow beveelt aan dat als tegenstrijdige wetenschap moet worden gepresenteerd, deze moet worden gekaderd als “onnauwkeurig” en “contra-feitelijk, zo niet te kwader trouw“.  Het is CCNow verboden om feiten of meningen te melden die niet in lijn zijn met de Climate Emergency ideologie.   Dit wordt versterkt in punt 10: “In godsnaam, geef klimaatontkenners geen podium.” Er wordt op aangedrongen dat “er niet langer te goeder trouw argumenten zijn tegen de klimaatwetenschap – en als men de wetenschap aanvaardt, aanvaardt men ook de noodzaak van snelle, krachtige actie. Opiniestukken die afbreuk doen aan de wetenschappelijke consensus, of het klimaatactivisme belachelijk maken, horen niet thuis in een serieuze nieuwsredactie.”

Deze hele CCNow poging is de definitie van de antithese van journalistiek.  Journalistiek is bedoeld om het publiek te informeren over het Wie, Wat, Wanneer, Waar, Waarom en Hoe van zaken waarmee de bevolking te maken krijgt.  CCNow wil het publiek bestoken met propaganda.

Propaganda?  Ja, dat is precies het juiste woord.

1. een bepaald doel, idee of mening bevorderen of bekend maken, vooral op een vooringenomen of misleidende wijze.

2. trachten iemand (een groep) te beïnvloeden door middel van propaganda.

Telkens wanneer er gevraagd wordt om slechts één kant van een kwestie te presenteren en om tegengestelde meningen en degenen die deze meningen aanhangen actief zwart te maken, heeft men te maken met propaganda.  De regels en methoden van effectieve propaganda zijn in de loop der decennia aangescherpt:

Propaganda is communicatie die in de eerste plaats wordt gebruikt om een publiek te beïnvloeden en een agenda te bevorderen, die mogelijk niet objectief is en kan bestaan uit het selectief presenteren van feiten om een bepaalde synthese of perceptie aan te moedigen, of uit het gebruik van beladen taal om een emotionele in plaats van een rationele reactie op de gepresenteerde informatie teweeg te brengen. Propaganda wordt vaak geassocieerd met materiaal dat door regeringen wordt voorbereid, maar ook activistische groeperingen, bedrijven, religieuze organisaties, de media en individuen produceren propaganda. [bron]

CCNow erkent in eigen woorden dat het om propaganda gaat.

Zijn deze mensen gewoon een stelletje leugenaars?  Nee, ik vermoed dat velen van hen ‘ware gelovigen’ zijn, die zijn opgegroeid en gehersenspoeld in het tijdperk van de opwarming van de aarde/klimaatverandering sinds het eind van de jaren tachtig.  Ze willen geloven en ze willen dat iedereen dat ook doet.  Ze lijken bereid om alles te doen en te zeggen om anderen te laten geloven.  Helaas hebben ze te weinig kritisch denkvermogen, blijven ze koppig in onwetendheid over alle tegengestelde feiten en lijden ze aan verschillende gradaties van het Jor-El syndroom.   Ze zijn opgeleid in een soort non-journalistiek, waarin ze zich allemaal voorstellen dat ze de nieuwe “Woodward en Bernstein” zijn – die het kwaad van de samenleving aan de kaak stellen en – in dit geval – Krypton The Planet redden.

Dit artikel is een introductie tot de verhaallijnen die door CCNow en hun partners worden gepusht.  Ik zal de komende weken veel van deze verhalen analyseren, maar ik begin met dit eenvoudige voorbeeld (uit vele) van de CCNow pagina, bedoeld om hun partners ervan te verzekeren dat er echt een Klimaat Noodsituatie is: “Wie zegt dat het een klimaatnoodsituatie is?”

Begin 2021 denkt tweederde van de wereldbevolking dat klimaatverandering een “wereldwijde noodsituatie” is, volgens een nieuwe opiniepeiling, de grootste ooit gehouden over het klimaat.

Schokkend nieuws – tweederde – twee op de drie – ‘van de wereldbevolking’ (dus van alle 7,7 miljard mensen) “denkt dat klimaatverandering een ‘wereldwijde noodsituatie’ is”.   Echt waar?  Laten we eens kijken waar dit echt over gaat.  Laten we eens uitzoeken: wat hebben ze werkelijk geteld? 

The Guardian (mede-oprichter en lid van CCNow) publiceerde dit:

“VN-peiling wereldwijd klimaat: ‘De stem van de mensen is duidelijk – ze willen actie”

Grootste enquête ooit toont aan dat tweederde van de mensen vindt dat klimaatverandering een wereldwijde noodsituatie is”

Deze kop en het daaropvolgende verhaal zijn gebaseerd op een onderzoek van het Ontwikkelingsprogramma van de Verenigde Naties (UNDP).  Hier is wat ze echt deden (alsjeblieft, niet lachen, dit is serieus!):

UNDP Peoples’ Climate Vote

“De Peoples’ Climate Vote werd uitgevoerd van 7 oktober tot 4 december 2020 door het verspreiden van enquête vragen via advertenties in populaire online gaming apps in 50 landen. Wanneer een persoon een populair online spel speelde – zoals Words with Friends, Angry Birds, Dragon City of Subway Surfers – verving de opiniepeiling de traditionele in-game reclame. Deze innovatieve aanpak leidde tot een enorme, unieke en willekeurige steekproef van 1,22 miljoen mensen van alle geslachten, leeftijden en onderwijsachtergronden. Het betekende ook dat de Peoples’ Climate Vote mensen bereikte die soms moeilijk te bereiken zijn in traditionele peilingen, zoals mensen onder de 18 jaar.”

“De kiezers kregen eerst twee vragen voorgelegd over de vraag of zij vinden dat klimaatverandering een wereldwijde noodsituatie is en, zo ja, wat voor actie de wereld volgens hen moet ondernemen. Vervolgens werd hun een reeks vragen gesteld over de verschillende soorten klimaatbeleid – op de zes belangrijkste beleidsterreinen van het Mission 1.5-spel – waarvan zij zouden willen dat hun regering die invoert. De gegevens werden verzameld en verwerkt door analisten van de Universiteit van Oxford, die gebruik maakten van officiële statistieken om de gegevens te wegen en zo representatieve schattingen van de publieke opinie te maken. Met zo’n grote steekproefomvang en rijke sociaal-demografische informatie is de foutmarge van de resultaten gemiddeld +/- 2%.” [ bron – volledig verslag pdf ]

Stop met lachen, alsjeblieft.

Na 1,22 miljoen antwoorden te hebben verzameld van kinderen die onnozele, online videospelletjes op hun telefoon spelen, die stuk voor stuk serieuze, weloverwogen en waarheidsgetrouwe antwoorden gaven en nooit logen over het feit dat ze een universitaire graad hadden of over hun leeftijd, concludeerde het Ontwikkelingsprogramma van de Verenigde Naties, nadat “analisten van de Universiteit van Oxford . . officiële statistieken hadden gebruikt om de gegevens te wegen”, vol vertrouwen dat:

“Uit de Peoples’ Climate Vote bleek dat bijna tweederde (64%) van de mensen in 50 landen van mening is dat klimaatverandering een wereldwijde noodsituatie is.”

Geen van de partners van CCNow heeft de absurditeit van deze bevinding vermeld en lijkt er genoegen in te scheppen deze onzin als een wetenschappelijk feit door te geven.  De enquêteresultaten worden door CCNow en hun 460 nieuwspartners gebruikt om aan te tonen hoe reëel de klimaatnoodsituatie eigenlijk is – veel videospelende kinderen zeggen het immers ook.

Houd deze website in de gaten voor meer voorbeelden van wat voor propaganda er nog meer wordt rondgebazuind, en steeds opnieuw en opnieuw wordt herhaald, in de wereldpers.

***

Commentaar van de auteur

Deze propaganda speelt in op de massahysterie rond het weer en versterkt deze – in een terugkoppellus die vergelijkbaar is met die van Covid-19.

Ik zou de rest van het jaar kunnen besteden aan het blootleggen van zowel de subtiele als de flagrante leugens die het publiek worden aangesmeerd via deze verderfelijke inspanning.

Ik heb niet veel hoop dat ik daarmee een verschil kan maken.

Ik hoop wel dat ik kleine beetjes Propaganda Bestrijdende Weetjes aan jullie persoonlijke arsenaal kan toevoegen.

Richt je commentaar aan “Kip…” als je het tegen mij hebt.

Bedankt voor het lezen.

***

Bron hier.