Word nooit verliefd op je model

 .....terwijl iedereen modellen bouwt, wordt er nauwelijks nagedacht over de complexe werkelijkheid.

Word nooit verliefd op je model

Jeroen Hetzler.

Een bijdrage van Jeroen Hetzler.

‘Word nooit verliefd op je model’, was ooit het wijze advies van mijn hoogleraar bijna 50 jaar geleden. Aan deze woorden moest ik denken bij het lezen van het boek van Pieter Omtzigt Een nieuw sociaal contract. In zijn boek gaat Omtzigt in op de diepere oorzaken van de scheefgroei van onze Nederlandse maatschappij met als prominent voorbeeld de Kindertoeslagaffaire. Zo schreef Omtzigt:

Nederland heeft een rijke traditie van modellen maken. Modellen zijn een abstractie van de werkelijkheid, maar als we die goed benaderen, kunnen ze heel nuttig zijn om nader inzicht te geven in een deel van die werkelijkheid. Eise Eisinga bijvoorbeeld bouwde in Franeker een planetarium in zijn woonkamer, een model van ons zonnestelsel. Bijna tweehonderd jaar later functioneert het planetarium nog steeds.

Dit lijken mij goede observaties. Zo weten wij ook dat er een zonsverduistering op 8 juni 2290 in de ochtend zal zijn. Ook de mij toen vertrouwde efemerische tabellen voor astronavigatie op zee met de sextant zijn uiterst betrouwbaar. Dit komt door het ontbreken van storend menselijk gedrag of het ontbreken van grote aantallen onbekenden. Deze laatste vooral leggen de onbetrouwbaarheid van klimaatbeleid bloot. Ik citeer weer:

Wis- en natuurkundige Jan Tinbergen was de eerste Nobelprijswinnaar voor economie en legde het fundament voor de Nederlandse modellencultuur. […] de Tinbergenregel: als je twee beleidsdoelen nastreeft, moet je ook twee beleidsinstrumenten hebben. […] terwijl iedereen modellen bouwt, wordt er nauwelijks nagedacht over de complexe werkelijkheid.

Dit is niet anders dan bij klimaatbeleid. Ogenschijnlijk is het eenvoudig: 1 beleidsdoel: maximaal 1,5 graad C opwarming. Dus maar 1 beleidsinstrument nodig: CO2-vermindering. Zou het echt zo simpel zijn? Dit berust op een aangenomen sterke vereenvoudiging van de werkelijkheid: het complexe non lineair chaotische klimaatsysteem teruggebracht tot 1 enkele variabele: CO2. Men hoeft maar aan één knop te draaien volgens de politiek gedragen opvattingen van bijvoorbeeld Timmermans. Echter, het is uiterst onaannemelijk dat CO2 na 1850 de nog de enig overgebleven klimaatveranderende factor zou zijn. Zou het echt?

De klimaatwetenschapper moet een homo universalis zijn:

Nu is ons klimaat een nogal ingewikkelde aangelegenheid. Om maar een niet-uitputtend lijstje van natuurwetenschappelijke disciplines te noemen die bij serieuze studies over ons klimaat van belang zijn, kom je toch al snel op thermodynamica, statische fysica, meteorologie, glaciologie, moleculaire spectroscopie, oceanografie, geologie, ecologie, statistiek, atmosferische chemie en fysica, satelliettechnologie en interpretatie van satellietmetingen, complexe computermodellering, bosbouwkunde, dendrologie, archeologie, etc. […] De klimatoloog, onze eigentijdse homo universalis die de planeet dertig jaar na dato voor een wisse warmtedood behoedt, is niet zomaar iemand. Hij is de multidisciplinaire held voor wie geen terrein van natuurwetenschap of maatschappijleer vreemd is, maar die het allemaal beheerst op een wijze die sinds de Middeleeuwen niet meer aan een enkele normale sterveling met intellectuele beperkingen gegeven was […] Het spreekt vanzelf dat vergeleken bij deze 21-ste eeuwse superwetenschapper de beoefenaren van de onderscheiden deeldisciplines er beter het zwijgen toe doen. En mochten ze al de euvele moed hebben hun kritische stem tegen het verbale geweld van de klimatologische superelite te verheffen, dan worden ze als de weerlicht getroffen door het verwijt dat ze geen recht van spreken hebben. Ze zijn immers geen klimatoloog!

In zijn wijsheid is de klimatoloog tot de conclusie gekomen dat CO2 na 1850 de nog enig overgebleven klimaatveranderende factor is en dus het enige nodige beleidsinstrument. Heeft de klimatoloog ook inzichtelijk gemaakt dat dit zeer aannemelijk is? Ik doel hierbij niet op indoctrineren van scholieren en mediapropaganda. Nee, de klimatoloog heeft dit niet aannemelijk gemaakt. Slechts een frauduleuze 97% consensus zou, naast de frauduleuze hockeystickgrafiek, het enige argument zijn, een wetenschappelijk ongeldige argumentatie.

Wij kunnen derhalve vaststellen dat het CO2-narratief zich niet tot één uniek beleidsinstrument kan beperken, maar een aanname is uit talloze andere aannames. Dus evenzovele factoren die een rol in klimaatverandering spelen. Zon, de baan van de aarde, atmosferische veranderingen, bewolking etc. Ergo, allemaal beleidsinstrumenten bij dat ene klimaatdoel. Dit zou ik als een variant op de Tinbergenregel beschouwen. Dit toont de onhaalbaarheid van het klimaatbeleid aan. Er kán zelfs geen sprake zijn van beleid, omdat de talloze beleidsinstrumenten ontbreken door gebrek aan inzicht of de onmogelijkheid ze tot beleidsinstrument te maken zoals de aardbaan, zonne-activiteit e.d. Tja, ‘All models are wrong, but some are useful’, aldus George Box.

Jeroen Hetzler.

De gouden standaard in de natuurwetenschappen is dat een experiment reproduceerbaar is. Dit is hier niet het geval, maar we kunnen wel vaststellen dat de klimaatmodellen en alle geprojecteerde klimaatgerelateerde rampen gefaald hebben. Het klimaatbeleid houdt desondanks aan die modellen vast en creëert slechts een schijnwereld. Dit onverantwoorde beleid zal een zee aan ellende en kosten teweeg brengen vergeleken waarbij de kindertoeslagaffaire slechts muggengezoem is. Dictatuur loert. Verliefdheid op modellen maakt blind.

Ceterum censeo Legem Climae delendam esse.

(Overigens ben ik van mening dat de klimaatwet moet worden vernietigd).