Tsunami Fukushima. Foto Shutterstock.











Een bijdrage van Jeroen Hetzler.

De enige klimaatramp tot op heden is de irrationaliteit van Merkel en haar planeetredders gebleken. Deze ramp zal vooral de generaties na ons treffen.

Het is tijd om de balans op te maken. Na het reactorongeluk in Fukushima in Japan was er maar één land ter wereld dat besloot kernenergie af te schaffen: Duitsland. Het was de kanselier die vier dagen na het ongeval in een kortsluitreactie verklaarde dat de oudste acht kerncentrales moesten worden gesloten. Aangezien de federale regering een door het Parlement aangenomen wet, zoals de Atomic Energy Act, niet zomaar kan intrekken, sprak de rechter van het Federale Constitutionele Hof Hans-Jürgen Papier over ongrondwettelijke maatregelen.

Het is opmerkelijk te constateren hoe makkelijk overheden de democratische rechtsregels met voeten treden, nadat emotie de regie van de ratio heeft overgenomen. We kunnen vaststellen dat de Atomausstieg uitsluitend berust op emotie, op hol geslagen fantasieën van een politiek leider. Fantasieën waren het zeker, daar het Fukushima kernincident vervelend was, en vooral een dure aangelegenheid, maar geen ramp. Zeker vergeleken met de chemische ramp in Bhopal, India met naar schatting 600.000 gewonden, velen voor het leven, en 15.000 doden (zie hier). Tussen 700 en 1630 doden in Fukushima waren uitsluitend het gevolg van stress door een onnodige evacuatie.

Zoals altijd in crisissituaties, zoals het openen van de grenzen in 2015 of de Corona-crisis, liet de kanselier zich gedreven door de publieke opinie. Maar dit werd aangewakkerd door angstzaaierij en bangmakerij, vooral door de publieke media, en duidelijk aan de kant van de uitgang. We herinneren ons nog de dagelijkse hotspots in ARD en ZDF met de terugkerende Rangar Yogeshwar, waardoor in Duitsland, 9.000 kilometer van Japan, de Geigertellers uitverkocht waren.

Hoe irrationeel kunnen mensen zijn? Er is alle reden om aan te nemen dat ook beleidsmakers, ook bèta’s zoals Merkel aantoont, vrij zijn van irrationeel, en dus onverantwoordelijk beleid. Merkel maakt ook hier de verkeerde beslissing, daar kernenergie de veiligste manier van elektriciteitslevering is.

Bondskanselier Merkel zei in 2008 nog: “Ik denk niet dat het zinvol is dat het land met de veiligste kerncentrales een einde maakt aan het vreedzame gebruik van kernenergie.

Ondanks Fukushima kwamen alle andere kernenergielanden in de wereld tot verschillende conclusies. Spanje, België, Zwitserland, de VS en Zweden verlengden de levensduur van hun kerncentrales. Nederland en Polen zijn van plan om nucleaire technologie in te voeren. Zweden, dat in de jaren tachtig besloot om alle kerncentrales tegen 2000 te sluiten, heeft nu individuele elektriciteitscentrales tot 2040 laten functioneren. Zelfs de vervanging van bestaande kerncentrales is daar nu mogelijk. In Duitsland had de verlenging van de termijn ook zes maanden voor het besluit tot vertrek plaatsgevonden: in het najaar van 2010 besloot de Duitse Bondsdag de levensduur te verlengen met acht exploitatiejaren voor oudere elektriciteitscentrales en met 14 jaar voor jongere elektriciteitscentrales. Daarna zou Brokdorf in 2036 van de radar zijn verdwenen.

De schade door deze irrationele beslissing vertaalt zich als volgt:

Een groot deel van de CO2-vrije elektriciteitsproductie, die als gevolg van de uitfasering zou worden geëlimineerd, moest nu worden vervangen door kolen- en bruinkoolcentrales. Hierdoor bleef de CO2-uitstoot van elektriciteitsopwekking tot 2018 grotendeels constant, hoewel massale subsidies van 400 miljard euro voor windturbines en fotovoltaïsche daken leidden tot een enorme uitbreiding van hernieuwbare energie. Bovendien zijn er de kosten van ongeveer 100 miljard euro te besteden aan de hoogspanningswegen om windenergie van het noorden naar het voorheen kernrijke zuiden te vervoeren.

De subsidie, die voor elke elektriciteitsklant werd toegepast, leidde tot een enorme stijging van de elektriciteitsprijzen. Duitsland heeft de hoogste elektriciteitsprijs ter wereld, met 32 eurocent per kilowattuur; het internationale gemiddelde is twaalf eurocent per kilowattuur. De heffing op hernieuwbare energie bedraagt nu tien eurocent per kilowattuur, die nu deels door de belastingbetaler wordt betaald.

De hoogste elektriciteitsprijs ter wereld, een gevolg van de verkeerde beslissing in 2011, treft niet alleen de consumenten, maar ook het concurrentievermogen van de industrie en de handel en hun banen, op voorwaarde dat zij niet tot de weinige bedrijven behoren die van de heffing zijn vrijgesteld. Duitsland als bedrijfslocatie brokkelt af. De chemische industrie investeert al minder dan het afschrijvingsniveau, vooral vanwege de onbetaalbaar hoge elektriciteitskosten. De industrie krimpt. […] Hoe meer de rampzalige tekortkomingen van de wind- en zonne-energietransitie de komende jaren aan het licht zullen komen, hoe meer de openheid van wijze politieke geesten in Duitsland moet groeien om een nieuw, veilig hoofdstuk van kernenergie aan te pakken. Dit vereist een verandering in politiek leiderschap, maar vooral een heroverweging in de redacties van Duitse media, waar volgens een onderzoek van Matthias Kepplinger 70 procent van de journalisten nog steeds gelooft dat Fukushima “eindelijk heeft bewezen” dat “de risico’s van kernenergie niet houdbaar zijn.”

Bron (bovenaan zit een vertaalknop).

Jeroen Hetzler.

Heeft al die inspanning zin gehad? In 2011 was de emissie 763,7 mton CO2, in 2017 nog 760,9, dalend naar731,3 in 2018, 683,8 mton CO2 in 2019 = een armzalige 80 mton tegen kosten van bovengenoemde € 500 miljard komt neer op een ruime €.6200 per ton CO2 in 2019 aan subsidies en investeringen in het net. Al met al een kostbare exercitie met een in het niet vallend resultaat in relatie tot wereldniveau, met name Total Asia Pacific 17.269,5 Mton CO2 -stijgend- in 2019 = 0,46% ofwel zoals gebruikelijk een onmeetbaar effect op minder temperatuurstijging in 2100.

Bron.

Ceterum censeo Legem Climae delendam esse.

(Overigens ben ik van mening dat de klimaatwet moet worden vernietigd).