Wat vrije burgers doen als ze gevangenen of bewakers worden

 Op dit moment heeft Nederland het meest restrictieve beleid van heel Europa

22-3-2021

Wat vrije burgers doen als ze gevangenen of bewakers worden

Wat een jaar geleden begon met een paar weken paniek-lockdowns om zogenaamd de ziekenhuizen te ontlasten muteerde in een groepswaan waarin de media en de politiek blind werden voor de enorme schade van het beleid. Door de maanden heen liep de schade aan onze kinderen, onze gezondheid, en onze grondrechten enorm op[1] en brokkelde het draagvlak voor de hysterie langzaam af, zoals dat ook met andere historische wanen gebeurd is[2]. In de nadagen van deze waan zijn we meer en meer een driedeling gaan zien in de bevolking tussen wrede kampbewakers, makke kampgevangenen, en de vrije zoekenden.

Het NOS-nieuws van vorige week maandag had een artikel met een titel die de situatie in het gevangen gedeelte van het land perfect vatte: “Kabinet wil meer vrijheid bieden met ‘coronapaspoort”[3]. Het belangrijke aan deze zin is dat kleine woordje ‘bieden’ waarin de gedachte zit dat vrijheid iets is dat het kabinet lukraak kan geven of nemen. Het stond niet eens tussen haakjes. Het geeft aan dat het voor de NOS normaal is dat vrijheid niet meer iets is wat de bevolking heeft en slechts in uitzonderlijke situaties kan beperkt worden, maar dat vrijheid iets is waarvan het kabinet beslist of je er een beetje van mag hebben als je je schikt. Het is het woordgebruik van makke schapen.

Hoe moeten we de psychologie van de huidige bewakers (denk Hugo de Jonge of Mark Rutte) en makke gevangenen (we kennen er allemaal legio) bezien? Het Amerikaanse Stanford gevangenis experiment van 1971 door de psycholoog Philip Zimbardo en collega’s gaf uitgebreid antwoord op deze vraag.[4]

De Stanford onderzoekers wilden weten of heel normale mensen zich wreed of mak zouden gedragen onder de juiste omstandigheden en namen zich voor zelf die ‘juiste omstandigheden’ te creëren voor een groep betaalde vrijwilligers.

Ze zetten advertenties in kranten voor vrijwilligers om mee te doen aan een vaag omschreven sociaal experiment en kozen de meest stabiele en sociale 21 jonge mannen uit de 75 die zich aanmeldden. Allemaal type Hugo en Mark toen ze student waren, zullen we maar zeggen. Puur toeval bepaalde wie de 11 bewakers zou worden en wie de 10 gevangenen zouden zijn in een experiment dat 2 weken had moeten duren maar al na 6 dagen werd stopgezet. Diegenen die door het toeval bewakers waren,   door een echte gevangenisbewaker uitgelegd hoe ze de gevangenen eronder konden houden, maar er werd ze ook geïnstrueerd dat ze zelf geen fysiek geweld mochten gebruiken, hoewel er een grijs gebied was (vasthouden enz.).

De zogenaamde gevangenis was de omgebouwde kelder van het universiteitsgebouw van Zimbardo en zijn groep. De vrijwilligers werden er geblinddoekt heen   zodat ze niet zouden weten waar ze waren, wat ook in echte gevangenissen kan gebeuren. Toen de 21 vrijwilligers in die gevangenis waren aangekomen, trokken de onderzoekers zich van de regie terug en lieten ze het experiment hun gang gaan, hoewel ze regelmatig interviews afnamen, observaties deden, en wel 50 bezoekers hun experiment lieten zien in de 6 dagen dat het duurde.

Meteen de eerste dag werden de ‘gevangenen’ uitgekleed, van hun naam ontdaan, en ontluisd. Ze kregen kleding met een nummer erop en de bewakers gebruikten alleen hun nummer, allemaal om ze hun individualiteit af te pakken. Enkele van de bewakers kregen er al snel   en begonnen de gevangenen systematisch te kleineren door ze bijvoorbeeld continu in de nacht wakker te maken en ze uit te schelden. De gevangenen   verteld dat ze niets snapten en gewoon allerlei krenkende taken moesten uitvoeren, zoals de WC schoonmaken met hun eigen handen. De eerste dag schikten de gevangenen zich hierin.

In de ochtend van de tweede dag was er opstand, toen de gevangenen zich in hun cel gebarricadeerd hadden. De bewakers reageerden door alle reserve-bewakers op te roepen (ze hadden een roulatiesysteem zodat er normaliter maar een paar van de 11 bewakers op de gevangenen letten). Ze kregen de deur open, pakten de kleding van de gevangenen af, en namen de bedden weg.

Vanaf dat moment gingen de bewakers verdeel-en-heers tactieken toepassen. De groepsleider van de opstand werd in een aparte geïsoleerde cel gezet, terwijl de minst radicale opstandelingen kleine voordeeltjes in een andere cel kregen (beter eten). Ze gingen ook daarna gevangenen belonen die de medegevangenen verraadden. Ze kleineerden alle gevangenen   door middel van vele onzinnige klusjes. Zowel beloningen als straffen werden aan andere gevangenen getoond.

Niet alleen was er vanaf dat moment geen verzet meer, maar de gevangenen gingen zich heel mak gedragen naar de bewakers toe en verraderlijk naar elkaar. Ze gingen onderling katten als een andere gevangene de klusjes niet goed deed en ze gingen heel serieus hun klusjes zo goed mogelijk doen. De mentale gezondheid van de gevangenen liep ontzettend snel achteruit, hoewel de onderzoekers het nauwelijks opmerkten. Geen van de eerste 50 bezoekers tekende bezwaar aan.

Wellicht het interessantste element van het gedrag van de gevangenen is dat ze niet meer weg wilden toen hun de mogelijkheid gegeven werd. Ze waren het echt belangrijk gaan vinden wat de bewakers van hen zeiden. De kleine schouderklopjes van de bewakers was hun gevoel voor eigenwaarde geworden. Op de derde dag kwamen dus wel de echte ouders langs van de gevangenen die toen eventjes beter behandeld en gekleed werden, maar de gevangenen grepen niet die kans om uit het experiment te stappen: al na 3 dagen was het goed doen van klusjes en de mening van de bewakers het belangrijkste in hun leven geworden. Zelfs hun eigen ouders deden er niet meer zo toe. Ook hun voormalige identiteit niet: toen een priester langs kwam introduceerde de helft zich als het hun gegeven nummer.

Een van de gevangenen ging eraan onderdoor en zat waarschijnlijk dicht tegen zelfmoord aan. Op de 6e dag schrok een van de onderzoekers die de deelnemers kwam interviewen zo van de situatie dat ze aan de noodbel trok. Zimbardo kwam bij zijn zinnen en het experiment werd tot een abrupt einde gebracht.

De overeenkomsten tussen het gedrag van de bewakers in dit experiment van 1971 en dat van de Nederlandse regering de laatste paar maanden zijn opmerkelijk. Net als in dat experiment werd de individualiteit van de bevolking afgenomen door ze normaal sociaal gedrag te ontzeggen. Maskertjes hebben dat de-individualiserende effect natuurlijk bij uitstek. Individuen werden virus-vectoren.

Net als in dat experiment werd de Nederlandse bevolking onzinnige klusjes opgedragen in de vorm van avondklokken, in de rij bij de winkel staan, verplicht sluiten van kantoren en winkels, verplicht thuiszitten van de jeugd, afstand houden tot anderen, etc. Allemaal zaken die bange burgers dan graag braaf ‘goed’ willen doen.

Net als in het experiment werden er afschrikwekkende voorbeelden gemaakt van mensen die opzichtig die onzin klusjes negeerden. Klikken werd aangespoord. Volggedrag werd beloond en alle ruimte gegeven in de media.

Net als in het experiment gingen de organiserende Nederlandse politici en andere bewakers (OMT/RIVM/politie) zich stoerder, gewelddadiger, en ‘mannelijker’ gedragen. Ze gingen uitdragen dat ze ‘nul begrip’ voor afwijkende meningen op belangrijke punten hadden[5]. Ze gingen critici het zwijgen opzeggen en uit de schijnwerper duwen[6] door zwartmakerij. Ze zetten alle middelen, rechtmatig en onrechtmatig[7], in om de bevolking gevangen te houden[8], etc. Klassiek machogedrag werd dus normaal onder de nieuwe kampbewakers van Nederland, terwijl de grote meerderheid zich juist steeds meer als gebroken misbruikte partner ging opstellen.

Ook het gedrag van vele Nederlandse ‘gevangenen’ is merkwaardig gelijk aan die in het Stanford experiment. Je ziet het rare fenomeen dat vele gevangenen het gedrag van de bewakers en hun onzinnige klusjes blindelings aan het goedpraten zijn, en zelfs op zijn gaan leggen aan anderen, zoals wanneer ze boos zijn op anderen die vragen stellen bij beleid. Je ziet ook onder velen een verandering van taalgebruik waarin ze zich slaafs opstellen. Je kent de soort uitspraken wel: “wanneer mogen we weer iets?”, “als wij ons nu schikken aan, dan zal het kabinet ons dit bieden…”, “het kabinet werkt toch zo hard voor onze gezondheid…”, etc.[9] Het idee dat Nederland van het volk is en dat de macht van machthebbers er slechts is bij gratie van dat volk, is volledig uit het oog verloren door velen, net als in het Stanford experiment de gevangenen al na 3 dagen hun eerdere identiteit ook grotendeels verloren waren.

Ook het verlies van perspectief onder veel Nederlanders is precies dezelfde als in het Stanford experiment. Ze zien het leed van de eigen kinderen, hun eigen toekomst, en hun omgeving niet meer: ze reageren wat verward als je ze het uitlegt. Je houden aan de regels en hopen dat niemand kritiek op je heeft, is voor velen belangrijker geworden dan zelfs hun eigen kinderen of normaal eigenbelang. Dit verlies aan breed inzicht is klassiek gedrag van misbruikte partners.

Zelfs de toevalligheid in het Stanford experiment van wie bewaker en wie gevangene werd, is er ook de laatste 12 maanden in Nederland geweest. Dat bijvoorbeeld een gedeelte van het OMT en de RIVM de rol van bewakers ging krijgen, hadden ze niet van tevoren kunnen dromen. Ze werden in die rol geworpen en gingen zich er steeds meer naar gedragen.

Zelfs de externe schouderklopjes en aanmoedigingen die in het Stanford experiment aan de bewakers gegeven werden door de vele bezoekers zijn er in Nederland ook geweest in de vorm van pluimen naar de regering door buitenlandse gezagdragers en de WHO. Zowel de wreedheid als de makheid van nu zegt dus weinig over hoe de bewakers en gevangenen vóór 2020 waren: het Stanford experiment toonde juist aan dat in vele normaal lieve mensen een kampbeul schuilt die naar voren komt als de mogelijkheid er is na een beetje aansporing.

Dat velen een slaafse en zelfs bewonderende opstelling naar de bewakers van Nederland hebben, is ook precies wat zich afspeelde in het Stanford experiment: des te wreder en onzinniger het gedrag van de bewakers, des te beter de gevangenen hun best deden om het die bewakers naar de zin te maken en des te meer ze andere gevangenen de schuld gingen geven van de noodzaak tot wreedheid. Precies dat is nu besloten in uitspraken als “feestende studenten verpesten het voor ons allen” of “het is een schande dat die kinderen buiten zo dicht bij elkaar spelen”. De absurditeit van dat soort uitspraken is velen volstrekt vreemd geworden: ze zien het echt niet.

Op dit moment heeft Nederland het meest restrictieve beleid van heel Europa[10]. Nergens zijn de bewakers zo wreed als hier[11] en tonen ze onverbloemd hun minachting voor een volk waarvan velen hun nog bewonderen ook. De verkiezingen van deze week   dan over hoe groot de verschillende groepen in Kamp Nederland nu zijn: hoeveel zitten nog in de hysterie en stemmen op een ‘verlosser’? Hoeveel zijn kampbewaker geworden en vinden dat prachtig? Hoeveel zijn nog makke gevangenen die zich aan hun bewakers geknecht hebben of zelf dromen kampbewaker te worden? Hoeveel gedragen zich als makke gevangenen maar hebben er ondertussen schoon genoeg van? En hoeveel zijn echt ontsnapt en daarna gaan zoeken naar liefde en waarheid?

[1] https://viruswaarheid.nl/informeren/hoe-groot-is-de-sociale-en-economische-schade-van-het-corona-beleid/

[2] https://viruswaarheid.nl/informeren/historische-analogieen-voor-de-covid-hysterie/

[3] https://nos.nl/artikel/2371805-kabinet-wil-meer-vrijheid-bieden-met-coronapaspoort.html

[4] https://www.simplypsychology.org/zimbardo.html

[5] https://www.nd.nl/nieuws/varia/1023777/de-jonge-heeft-nul-begrip-voor-mensen-die-coronaprik-weigeren

[6] https://www.parool.nl/nederland/drijvende-krachten-achter-herstel-nl-trekken-zich-terug-initiatiefnemers-spreken-van-politieke-druk~bef5b2a9/

[7] https://viruswaarheid.nl/juridisch/procederen/het-verdrag-van-siracusa/

[8] De historicus Kees van der Pijl zag dit al heel snel: https://blog.world-mysteries.com/wp-content/uploads/2021/01/Health_Emergency_or_Seizure_of_Power.pdf

[9] Pieter Omtzigt schreef hier soms over, bijv. https://twitter.com/PieterOmtzigt/status/1370426365296664581

[10] De club die dit bijhoud en de data die je zo kunt downloaden: https://www.bsg.ox.ac.uk/research/research-projects/covid-19-government-response-tracker

[11] Zie het buitensporig politiegeweld van vorig weekend die Amnesty nu aankaart, bijv https://twitter.com/amnestynl/status/1371442658799976448

VIRUSWAARHEID