Afbeelding Shutterstock.











Een bijdrage van Dolf van Wijk.

De prominenten der aarde hielden eind januari hun jaarlijkse Davos’ bijeenkomst, georganiseerd door het ‘World Economic Forum’. Ditmaal online. Onder leiding van Klaus Schwab, die men de belichaming van de inmiddels bekende ‘Grote Herstart’ (The Great Reset) mag noemen, kregen leden van de mondiale elite een gelegenheid hun visie over de toekomst van de wereld te verkondigen. President Xi Jinping speelde toegewijd zijn globalistische rol op dit internationale podium. Hij bewees lippendienst aan de VN klimaatagenda, terwijl China het afgelopen jaar er 38,4 Gigawatt aan kolencentrales bijbouwde, drie maal zoveel als de uitbreidingen in de rest van de wereld.

President Poetin bracht ook fundamentele kritiek. Hij sprak zijn bezorgdheid uit over de gevolgen van de coronamaatregelen voor de economie, de werkloosheid en de enorme toename van de wereldwijde schuld die nu gemiddeld 200% van het wereldwijde BNP bedraagt. Poetin benoemde ook de onbalans tussen rijkdom en armoede in de wereld en het verdwijnen van de middenklasse. Hij bekritiseerde het monopolie en machtsmisbruik van de Amerikaanse ‘Digital Giants’. Alleen Xi Jinping en Poetin brachten problematische machtsverhoudingen ter sprake, met suggesties wat daaraan moest worden gedaan.

Poetin’s scherpe analyse van de werkelijke wereldproblemen stond in schril contrast met de presentatie van de Voorzitter van de Europese Commissie, Ursula von der Leyen. Zij stelde dat de twee grootste uitdagingen van deze tijd de pandemie en het klimaat zijn. Lezers van dit blad weten dat deze ‘uitdagingen’ slechts valse problemen zijn. Het klimaat varieert binnen een natuurlijke amplitude en warmt alleen in computermodellen gevaarlijk op. Ook de opgeklopte corona-crisis is gebaseerd op computermodellen, terwijl we inmiddels weten dat de sterfte vergelijkbaar is met een stevige griep. ‘Besmettingsgolven’ zijn gebaseerd op PCR testen die geen besmettingen kunnen aantonen.

Er zijn veel overeenkomsten tussen de CO2 hysterie en de nep pandemie. Ze worden beide wereldwijd aangestuurd vanuit instituten, de WHO en het IPCC, die gelieerd zijn aan de Verenigde Naties maar niets met het oorspronkelijke doel van de VN, conflict-resolutie, te maken hebben. De maatregelen die volgens VN-richtlijnen worden uitgevoerd om beide vermeende rampen te bestrijden zijn draconisch en extreem kostbaar. Ze worden grotendeels gefinancierd met belastinggeld. De communicatie om de rampverhalen via de reguliere media te verspreiden vertoont eveneens opvallende gelijkenissen. Van de officiële verhalen afwijkende feiten komen nauwelijks of geheel niet aan bod. De meest zorgelijke overeenkomst is het onderliggende verdienmodel.

Klimaatverandering is van alle tijden, net als virusinfecties. Gewoonlijk krijgen deze onderwerpen weinig publieke belangstelling omdat het niet leidt tot een schokeffect op de emoties. De speech-schrijver van Von der Leyen heeft de kracht van een emotioneel verhaal goed begrepen. Na een statement die een directe link legt tussen verlies van biodiversiteit (door de EU direct gelinkt aan klimaat en natuurbehoud) en covid19 neemt ze de luisteraar mee naar een afgelegen dorp in Guinee. Daar, naast een boom, speelde een paar jaar geleden een kleine jongen waarvan men denkt dat hij het eerste slachtoffer was van één van de ergste uitbraken van Ebola. Een holle boom was bewoond met vleermuizen. De dieren werden tot dicht bij het dorp gedwongen omdat 80% van de bossen vernield waren.

“We weten niet precies wat daar gebeurde”, aldus Von der Leyen, “maar wat we wél weten is dat de jongen ernstig ziek werd en kort daarna stierf. We weten ook wat de tragische gevolgen waren over heel Afrika en de rest van de wereld. Als we niet onmiddellijk handelen om onze natuur te beschermen staat de volgende pandemie om de hoek”.

Het verhaal van Von der Leyen suggereert een relatie tussen natuurverlies en sterven in een pandemie. Daarvoor kan ze de corona ‘pandemie’ met een sterftecijfer van geïnfecteerden (IFR) van 0,23% niet gebruiken. Dat is vergelijkbaar met een griepgolf waar niemand van schrikt. Voor Ebola ligt het sterftecijfer boven 60%.

Angst zaaien is een eerste stap om aandacht af te leiden van details die geen steun bieden voor het doel. De docufilm ‘An Inconvenient Truth’ van Al Gore mocht dan wetenschappelijk aan alle kanten rammelen, maar was communicatie-technisch een meesterwerkje. Toen de aangewakkerde klimaathysterie begon uit te doven werd het tijd voor een nieuw PR offensief, en plots was er Greta. Deze dochter van een Zweedse actrice en activiste speelde een verontruste jongere die de planeet wil redden. Ze mocht zelfs in het Europees Parlement en op VN-bijeenkomsten bangmakende teksten van haar speech-schrijvers voorlezen en ze was ook van de partij in Davos.

Bij het begin van de corona uitbraak lieten de media hun gebruikelijke terughoudendheid bij het tonen van lijken en andere angstwekkende beelden plotseling varen. De gebeurtenissen in Bergamo blijken achteraf rationeel te verklaren door een combinatie van factoren als onderliggende aandoeningen, slechte gezondheidszorg en verkeerde behandelingen. Maar zulke uitleg kwam nadat de beelden van lijken in de gang en lange rijen doodskisten hun angstaanjagen hadden voltooid.

Een onzichtbare dreiging is ideaal voor een angstcampagne. Gepropageerde klimaatopwarming is door het publiek moeilijk objectief vast te stellen. Massahypnose door continue propaganda zorgt ervoor dat men vanzelf de bevestiging gaat zien van wat men heeft gehoord te moeten denken. Elke hittegolf of extreem warme dag bevestigt het ingeprente vooroordeel. De dreiging van een virusbesmetting is zo mogelijk nóg effectiever. Want waar klimaatverandering nog wat ‘ver van ieders bed’ is, raakt de dreiging van een onzichtbaar virus je eigen lijf.

Veel macht werd naar de overheden getrokken, zowel tijdens de klimaathysterie als tijdens de corona-hysterie. Ook de centrale banken werden veel machtiger door de enorme schulden door bijgedrukt geld, evenals de multimiljardairs die nóg rijker werden.

Inmiddels zijn er vele voorbeelden van machtsmisbruik over de hele wereld die leiden naar een totalitaire aanpak. Dissidente stemmen krijgen nauwelijks een kans in de reguliere media. De media-tactiek hierbij is ‘nooit ingaan op de inhoud, altijd op de persoon’. Om een associatie met de vernietigingskampen van de tweede wereldoorlog te suggereren werd de idiote term ‘klimaatontkenner’ bedacht. Uiteraard liet de ‘corona-ontkenner’ niet lang op zich wachten. In Nederland is burgerinspraak over wind- en zonneparken uitgeschakeld met de crisis- en herstelwet. Deze wet is gebaseerd op een door politici, media en academici geveinsde ‘klimaatcrisis’. Nagenoeg hetzelfde gebeurde bij corona. De door eenzelfde kongsi van politici, media en academici gesuggereerde ‘pandemie’ is het argument voor de coronawet of spoedwet. Deze wet geeft de regering ongekend veel macht en dient om niet-werkende, zeer schadelijke en ongrondwettelijke coronamaatregelen zoals lockdowns een juridische basis te geven.

De meest ingrijpende overeenkomst is dat zowel het klimaatbeleid als het Coronabeleid eenzelfde verdienmodel hebben. Sinds de klimaathysterie zijn we ‘gewend’ geraakt aan extreem hoge bedragen. Toen het Fyra debacle van de NS speelde, werd in Nederland maandenlang over die kostbare ramp gedebatteerd. Het ging om 3 miljard euro.

Het klimaatakkoord gaat in Nederland uiteindelijk over meer dan 1000 miljard euro. Bij corona wederom hetzelfde. Een jaar geleden, vóór de lockdowns, stond de EU begroting zwaar onder druk. De Europese Commissie wilde het verhogen, onder andere om zijn ‘New Green Deal’ te bekostigen. Een coalitie van kritische landen ijverde vanwege de Brexit voor een vermindering.

Naïeve toeschouwers dachten dat herstelbetalingen voor de lockdown-maatregelen het definitieve einde zou zijn van de groene plannen, maar het tegendeel was waar. In de loop van 2020 werd het corona herstelfonds voorgesteld dat na wat tegenstribbelen door o.a. premier Rutte uiteindelijk er gewoon werd doorgedrukt. In Davos vertelde Von der Leyen dat 37% van dit (corona!) herstelfonds van 750 miljard zou worden aangewend voor de New Green Deal. 277 miljard voor de groene hobby’s van de EU onder aanvoering van klimaatopziener Timmermans.

Dolf van Wijk.

Kenmerkend voor het verdienmodel van klimaat en corona is dat deze enorme sommen geld worden opgebracht door burgers en verdwijnen in private zakken. In beide gevallen faciliteert de overheid met belastinggeld en slim versleutelde subsidies een overdracht van onvoorstelbaar veel publiek geld naar de profiterende privé partijen. Met gebruik van klimaathysterie en coronahysterie zijn burgers al vele democratische rechten ontnomen, terwijl zij degenen zijn die deze wereldheerschappij betalen.

***

Deze bijdrage verscheen eerder in ‘Gezond Verstand’. Zie hier.