EEN TOTALITAIR VIRUS (deel 1)

 De overheid ging medicijnen  verbieden.

EEN TOTALITAIR VIRUS (deel 1)

Geplaatst op 5 maart 2021 door E.J. Bron

(Door: Petra de Geus)

Vorig jaar kwamen we plotseling in de greep van een mysterieus killervirus uit Wuhan. Er was niets over bekend en de paniek sloeg snel en hard toe. Inmiddels zijn we een jaar verder en weten we een stuk meer. Volgens sommigen lijken de maatregelen Nederland en andere landen een totalitaire richting op te duwen. Om te kijken of en indien zo, in welke mate dat het geval is, wil ik in dit artikel de huidige situatie vergelijken met het meest bekende boek over totalitarisme, namelijk “Totalitarisme” van Hannah Arendt.

Inleiding

Ruim een jaar geleden verschenen er geruchten over een killervirus in China. Ik zie de beelden van de lijken in China nog voor me. Ze vielen altijd raar, alsof ze waren aangereden door een vrachtwagen. Er was het verhaal van de Chinese arts Li Wenliang, die op 30 december 2019 waarschuwde voor een SARS-achtige uitbraak in Wuhan. Hij werd opgepakt voor “het maken van onjuiste beweringen op het internet”, mocht later weer werken en overleed ironisch genoeg in februari aan corona. Volgens het RIVM was het toen onwaarschijnlijk dat het virus naar Europa over zou slaan.

In februari arriveert het Chinese virus in Lombardije en het promoveert van een internet fenomeen tot een mainstream topic. Verschrikkelijk beelden worden geshowd, maar het RIVM weet ons gerust te stellen met de mededeling dat het onwaarschijnlijk is dat het virus naar Nederland zal komen. In maart is het dan zover en worden de eerste cases in Nederland vast gesteld, meer specifiek in Brabant. Het RIVM wist te melden dat carnaval niet aan de verspreiding kon bijdragen, “omdat dit altijd in kleine groepen wordt gevierd”. Toen was het me duidelijk dat er naast de gebruikelijke incompetentie ook gelogen werd.

Het tweede signaal kwam toen de overheid medicijnen ging verbieden. Huisarts Rob Elens had in samenwerking met internationale artsen een recept ontwikkeld waarmee hij zeer goede resultaten had. Inmiddels zitten we in een “intelligente lockdown” waarbij er al met honderden miljarden aan belasting geld wordt gesmeten om de samenleving te pacificeren. In plaats van een lintje krijgt hij een verbod om dit middel voor te schrijven. En nog erger: de overheid weigerde zelfs om onderzoek naar dit middel te doen.

Het derde signaal dat het om leugens ging, werd gegeven door de machthebbers zelf. Grapperhaus, de man die draconische boetes oplegt aan overtreders van tegenstrijdig en zinloze maatregelen, voelt zich op zijn huwelijk totaal niet geroepen zich aan zijn maatregelen te houden. En hij kwam er vanaf met een (aftrekbare) “gift” aan het Rode Kruis. Onze Koning en Koningin, mensen die vanuit de samenleving voorzien worden van zeer genereuze middelen van bestaan en dus veel te verliezen zouden hebben door dit virus, blijken zich ook niet aan de coronaregels te houden. Sterker nog, tijdens een interview noemde de Koning de pandemie nepnieuws. Bij de maatregelen gaat het om do as I say, not do as I do van een partijelite voor het klootjesvolk.

Deze signalen gaven onze bestuurders af. Als je dat optelt bij de gemanipuleerde cijferbrei, de fout gebruikte protocollen van de PCR-test, het vanaf het eerste moment roepen dat enkel een vaccin de oplossing kan zijn, de belangenverstrengelingen en de weigering om de IC-capaciteit op te schalen, de pers die geen tegengeluid wil laten horen, het ontbreken van een patiënt Zero, dan weet je dat er sprake is van massaal bedrog.

Maar er is niet enkel dat. De gevolgen van de maatregelen zijn desastreus. De middenstand wordt geëlimineerd en de bevolking opgehokt. Reguliere zorg wordt afgeschaald en het onderwijs vernield. Enorme sommen geld worden naar naar Zuid-Europa overgeboekt, maar de asielinstroom gaat gewoon door. Tenslotte dient opgemerkt te worden dat de maatregelen onconstitutioneel zijn – er is sprake van een crisis van de democratie.

Totalitarisme

Arendt onderscheidt drie fasen van het totalitarisme: de opkomst, de werking en het aan de macht komen/zijn. Het is denk ik belangrijk in het oog te houden dat zij haar studie heeft gebaseerd op twee casussen: het Nazisme en het Stalinisme, die beide natuurlijk zeer verschillen van de situatie nu. De wereld is inmiddels veel meer geïntegreerd en de stand van de technologie is verder ontwikkeld.

Ik zal eerst ingaan op de opkomst en werking van het totalitarisme. Voor wat betreft de opkomst van het totalitarisme noemt Arendt het bestaan van een grote massa overbodige mensen. Atomisering en isolement gaan aan het totalitarisme vooraf. Historische en culturele verschillen worden benadrukt; sociale verbanden worden ontbonden. Er zijn de arbeidskaart en reispas. In een later stadium volgen hongersnood en deportatie. Laten we eens naar dit rijtje kijken. Een grote massa overbodige mensen werd gecreëerd door de invoering van een begrip dat er ineens was: de (niet) essentiële beroepen. Atomisering en isolatie kun je terugvinden in maatregelen zoals social distancing, het mondkapje, het verbod op visite, de avondklok etc. Historische en culturele verschillen worden onder meer benadrukt door de politieke correctheid van de identiteitspolitiek, zoals de LHBTQ en de Black Lives Matter en evenzeer door steeds nieuwe groepen aan te wijzen die als alibi dienen voor de maatregelen – eerst de ouderen, dan de jongeren, straks de niet gevaccineerden. Sociale verbanden worden ontbonden, dat zie je door het horecaverbod, door maatregelen dat je oma niet mag knuffelen, maar natuurlijk evenzeer door de eliminatie van de middenstand. De arbeidskaart en de reispas zijn er nog niet, maar men werkt al hard aan een covid registratiesysteem. Van hongersnood en deportatie is, in Europa althans, gelukkig geen sprake. Maar wie de voedselmarkt in de gaten houdt, ziet dat ook daar rare dingen gebeuren.

Arendt vermeldt dat een aantal acties kenmerkend is tijdens de opkomstfase. Ze wijst erop dat de partij steeds van koers verandert en nieuwe interpretaties geeft. Ze wijst op terrorisme, een afkeer van de officiele geschiedschrijving, het vervolgen van kunstenaars en het  vervangen van talenten. Als we naar het eerste punt kijken, het steeds van koers veranderen, dan kunnen we concluderen dat het zwalkbeleid van de overheid niet als incompetentie moet worden opgevat, maar eerder doelbewust wordt nagestreefd. Een mondkapje voor onzinnig verklaren en daarna verplicht invoeren op straffe van hoge boetes is een duidelijk voorbeeld. Nieuwe interpretaties zien we met het ontstaan van nieuwe varianten en het aanwijzen van nieuwe “schuldigen” of doelgroepen waarvoor de maatregelen worden genomen – “waarvoor we het doen”. Terrorisme zagen we in Amerika met de BLM-rellen, waarbij hele binnensteden in de hens werden gezet. Ook de afkeer van de officiële geschiedschrijving was duidelijk in het omverwerpen van standbeelden en het klagen over straatnamen. Het vervolgen van kunstenaars is niet aan de orde, er is geen behoefte aan het bestrijden van entartete Kunst, omdat simpelweg alle musea zijn gesloten – voor zover daar überhaupt al tegendraadse meningen worden toegelaten. Het vervangen van talenten is duidelijk te zien. Het is geen toeval dat er nauwelijks nog competente jounalisten of programmmakers te vinden zijn. Talent is een bedreiging voor het establishment en daardoor is non-talent een aanbeveling.

Voor wat betreft de werking van het totalitarisme in de opkomstfase maakt Arendt een onderscheid in psychologische oorlogsvoering, acties en organisatie. Voor wat betreft de psychologische oorlogsvoering onderscheidt zij een heel aantal elementen, waaronder: Propaganda (met desinfomatie en censuur), het afsnijden van andere informatiebronnen, indoctrinatie, geweld, documenten vernietigen, (al dan niet versluierde) bedreigingen, schuldigen aanwijzen. Haar eerste punt, propaganda, desinformatie en censuur hoeft denk ik niet verder uitgewerkt te worden. We horen de hele tijd over niets anders dan fake nieuws en het nieuwe beroep fact checkers. De (social) media zijn de hele dagen bezig met filteren (censuur) en de officiële goedgekeurde standpunten, die overigens dagelijks kunnen wijzigen. We zijn op het punt beland waarbij de kartelpartijen als zo goed als als één partij functioneren en de mainstreammedia de partijlijn uitdraagt. Dit gaat samen met het afsnijden van andere informatiebronnen, zoals je kunt zien bij de tegenwerking van ON, als er eens een zeldzaam initiatief is om de “diversiteit” van de mainstreammedia te verrijken. Indoctrinatie is inmiddels een integraal onderdeel, wat je kunt zien op lagere scholen waar kinderen gedwongen worden naar het pc-jeugdjournaal te kijken en tests krijgen waarbij suggestieve propaganda als antwoord moet worden gegeven. Het doel is om mensen af te sluiten van de werkelijke wereld. Geweld zien we bijvoorbeeld bij het buitensporig politieoptreden, waarbij niet gschroomd wordt Romeo’s in te zetten om rotzooi te trappen en zo een alibi te vinden om vreedzame demonstraties uit elkaar te slaan. Terreur werkt hier als machtspropaganda, precies zoals Arendt het beschreef. Het punt van documenten vernietigen, zie je ook op verschillende manieren terug. Het Ministerie van Justitie heeft op dit punt een dubieuze reputatie. Denk maar aan de bonnetjes van Opstelten, de documenten van het Wilders-proces, de toeslagaffaire en het stelselmatig niet laten notuleren van vergaderingen door Rutte. Over (al dan niet versluierde) bedreigingen en het aanwijzen van schuldigen hoeven we het niet te hebben, want dit is aan de orde van de dag. Natuurlijk, het kan allemaal nog veel erger. Arendt wijst op het begaan van misdaden en het uitroeien van auteurs en lezers. Evenwel is het aantal overeenkomsten dat we zien inmiddels schrikbarend.  

Onder de acties van het opkomend totalitarisme verstaat Arendt het gebruik maken van wetenschap, het ombuigen van vaststellingen, het onttrekken van bewijs aan controle, minachting voor feiten, het fabriceren van feiten en geheimzinnigheid/complotten. Ik denk dat we bij het eerste punt aan de essentie van deze planetaire coup komen. Het gebruikmaken van wetenschap en experts is de hoeksteen van de maatregelen. Wie kan er concurreren met de experts? En is niet de algemene gedachte dat deze het beste met ons voor hebben? Dat de keuze voor experts in hoge mate selectief is en dat experts die andere meningen uiten kalt worden gesteld, wordt terzijde geschoven. Enkel het overheids/WHO-narratief telt. Het ombuigen van vaststellingen zien we verschillende malen gebeuren. Allereerst was er de definitie van wat een pandemie is. Deze werd gewijzigd en het aantal dodelijke slachtiffers werd uit de definitie geschrapt, zodat het coronavirus als pandemie door het leven kon gaan. Ook zien we het bij de tellingen van de “besmettingen” en slachtoffers. Zelfs experts van de WHO geven toe dat de PCR- test geen besmettingen kan vaststellen. Het gaat om positieve testresultaten, die vervolgens als besmettelijke patiënten worden gepresenteerd. De protocollen van de PCR-test worden ook regelmatig – zonder dit te communiceren – gewijzigd. Zo wordt het aantal multiplicaties, dat maximaal 25 mag zijn, opgschroefd naar 40, zodat er veel false positives zijn. Maar het publiek wordt in de waan gelaten dat het aantal besmettingen extreem op loopt. Van de corona doden worden geen onderliggende ziektes vermeld, zodat de corona verschrikkelijk dodelijk lijkt. Zo wordt een macaber statistisch spel gespeeld. Ook van de groepsimmuniteit is onlangs de definitie gewijzigd. In de vorige definitie was groepsimmuniteit ook mogeljik doordat mensen op natuurlijke wijze immuun raakten, maar in de nieuwe definitie kan het enkel door middel van vaccinaties worden bereikt. Een minachting voor de feiten blijkt er uit dat hoe vaak dit ook wordt gezegd of wie het ook zegt, de regering domweg weigert te luisteren. De geheimzinnigheid en complotten worden goed vertolkt door Youp’s nieuwe liedje “Wappie”, een satire op zijn vroegere en populaire “Flappie”. Maar mensen belachelijk maken omdat zij zorgen hebben, geeft geen perspectief; Youp is een satire van zichzelf geworden. 

Het laatste punt dat Arendt bij het opkomend totalitarisme onderscheidt is de organisatie. Zij noemt de volgende aspecten: de leider, plus zijn intieme kring, personeelswijzigingen, frontorganisaties, een gelaagde hiërarchie van militanten, paramilitaire organisaties en een vloeibare organisatie. Er kan waarschijnlijk veel van Rutte gezegd worden, maar niet dat hij een leider is, ook al doet hij zo zijn best als een staatsman over te komen. Hij is simpelweg geen leider, omdat hij geen visie heeft — hij is een middle manager die ons op alle mogelijke wijzen de opdrachten van boven door de strot duwt. Het is geen wonder dat hij vaak omschreven wordt als Merkel’s schoothondje. Een ander punt zijn personeelswijzigingen. Is het toeval dat bij het uitbreken van de corona de minister van Volksgezondheid Bruins door de Jonge vervangen werd? Moest er een plooitje worden rechtgestreken? Van frontorganisaties kan op meerdere niveaus worden gesproken: nationaal en internationaal. Allereerst is er natuurlijk de WHO – in het geval van een epidemie moeten alle landen haar beleid volgen. En het is natuurlijk dubieus als er een privépersoon, Bill Gates, de scepter lijkt te zwaaien. Dan is er een Covid Monitoring Board, een samenwerking van de WHO en de Wereldbank. Deze organisatie wordt maar weinig in de media genoemd. Maar het is verdacht dat er een Monitoring Board is en waarom een samenwerking met de Wereldbank? Je zou bijna gaan denken dat landen met geld gemotiveerd worden om de beleidslijnen van de WHO te volgen. Op nationaal niveau hebben we natuurlijk het OMT, het Outbreak Management Team. In het leven geroepen door de overhead, die opzij stapt en in feite een technocratisch schaduwkabinet installeert. Controle en democratie zijn ondergeschoven aan dit systeem waarbij de overheid haar verantwoordelijkheid heeft uitbesteed. Dan is er de RIVM. Hoeveel fouten ze al heeft gemaakt en hoeveel ze ook al heeft gelogen, als de RIVM iets zegt, dan moeten we dat doen. Het geeft de regering de heerlijke mogelijkheid voor een spelletje good cop, bad cop. Dan is er de IGJ, de Inspectie voor Gezondheid en Jeugd, die de aanval op medicijnen tegen Covid heeft ingezet. En dan zijn er Gommers, als woordvoerder van de Intensive Care, en Kuipers als woordvoerder van het Netwerk Acute Zorg. Hoe meer specialisten de regering aanvoert, hoe groter haar legitimiteit – denkt zij – en, hoe moeilijker het wordt haar tegen te spreken. De kring van medeplichtigen groeit. Van paramilitaire organisaties is gelukkig geen sprake in Nederland. Maar er moet wel op gewezen worden dat de agressie van de politie on-Nederlands aan doet, dat er militairen klaar staan om “te helpen bij de coronabestrijding” en er is altijd nog de Marechaussee, het best opgeleide en bewapende onderdeel van Nederland, dat niet onder regering of parlement valt, maar rechtstreeks onder de Koning en waarvan al vaak wordt verondersteld dat zij is in te zetten in het kader van een EU-leger of -politiemacht. Tenslotte is er het element van de vloeibare organisatie. De regering heeft met het OMT en de Veiligheidsregio’s nieuwe invloedstructuren gcreëerd die naar believen kunnen worden gewijzigd om een mist van respect en normaliteit te genereren.

Concluderend kan gesteld worden dat Nederland weliswaar geen totalitaire staat is, maar dat er sinds het afgelopen jaar zeer veel elementen van totalitarisme op haar van toepassing zijn. Nederland is op weg naar het totalitarisme en daarom is het interessant te kijken hoe Arendt dat verder beschrijft.

(Wordt vervolgd)

Door:
Petra de Geus
(voor www.ejbron.wordpress.com)