Auteur: Luboš Motl (Tsjechië).

Vertaling: Martien de Wit.

Marc Morano runt ClimateDepot.com maar ik denk dat dat maar een klein deel is van zijn verbazingwekkende reeks activiteiten tegen de klimaathysterie en de politieke gevolgen daarvan. Ik heb eerder al genoten van Climate Hustle 1 en Climate Hustle 2, professioneel gemaakte, zeer onderhoudende, en inzichtelijke films. Hij heeft eerder The non-PC guide to AGW gepubliceerd.

Ik was blij om zijn nieuwe boek Green Fraud te lezen dat je al kan vooruitbestellen en dat op 23 maart uitkomt. Ik ben er trots op dat ik op zo’n vijf afzonderlijke pagina’s geciteerd word (de noten niet meegerekend) en dat ik tot de drie dozijn mensen behoor aan wie dank wordt gezegd. Waarom? Omdat Morano werkelijk ’s werelds belangrijkste klimaatscepticus is vanuit vele perspectieven, een punt dat wordt uitgewerkt in hoofdstuk 1.

Voordat je aan dat hoofdstuk toekomt, zie je dat dit boek wordt geprezen door zwaargewichten als Sean Hannity, Will Happer, en wijlen Rush Limbaugh (plus Levin, Inhofe, Bozell). Later kunt u heel wat boeiende loftuigingen uit andere bronnen lezen – en het immense respect voelen dat schuilgaat in de kleurrijke kritiek van zijn bekende vijanden. In de loop der jaren hebben we ook heel wat doodsbedreigingen gezien die hij kreeg van global warming fanaten (of van één van hen met tientallen identiteiten?). Maar aan de diversiteit van standpunten over Morano als een man die anderen prikkelt, komt geen einde. Ik heb talloze klimaatalarmisten gezien die doodsbang waren voor Morano omdat hij zo’n aardige geliefde oom op TV is. Zelfs in Rusland willen kinderen ‘niet langer Pikachu, ze willen Morano’ (ribionki Pikachu nye khochu, ribionki khochu Marca Morano). Hij klinkt altijd buitengewoon kalm en georganiseerd en toch menselijk.

Luboš Motl.

Inmiddels staan er veel boeken op de boekenplank die pleiten tegen de klimaatapocalyptische beweging. In dit boek staat de Green New Deal centraal. Zoals de ondertitel zegt, is dit Amerikaanse wetsvoorstel erger dan je denkt.

Alles is zo geformuleerd dat je geacht wordt aan te nemen dat alle informatie iets is waardoor je de Green New Deal gaat begrijpen. In werkelijkheid behandelt het boek natuurlijk veel meer ideeën en gebeurtenissen – oude en recente. Ik ben er niet helemaal zeker van of de Green New Deal wel zo centraal staat als Morano het laat klinken. Het is een specifiek voorstel van een barvrouw* die op de omslag van het boek staat en die zelfs door het Amerikaanse Congres is ingehuurd, ook al heeft ze duidelijk niet de professionele capaciteiten om een land te besturen. Staat zij ook centraal? Kan ze niet gewoon over een maand weer aan het bier? Ze is een sensatie geweest en zelfs deze dwaze Green New Deal werd geprezen. Velen hebben er aan meegewerkt of half aan meegedaan: gekke mensen en mensen die een minder gek imago proberen te behouden dan de zeer domme barvrouw.

Maar heeft de hype over dit specifieke voorstel niet zijn hoogtepunt bereikt?

In ieder geval staat er heel wat interessants in het boek – en veel citaten met een zorgvuldige bronvermelding. De bescheiden index telt 6 pagina’s, maar de verwijzingen aan het eind van het boek beslaan het ongelofelijke aantal van 87 pagina’s. Je kunt dus echt nagaan waar de verschillende stukjes informatie en de citaten vandaan komen. Morano is geweldig thuis in deze materie en ik geloof eigenlijk dat hij zich veel van deze dingen ook echt herinnert. Ik zou het geduld of het geheugen niet hebben voor zoveel citaten – en de energie om zoveel citaatverwijzingen op te schrijven. Maar in deze context is het waarschijnlijk wel zeer gepast. Een zwaar gepolitiseerd onderwerp als de klimaatzorgen brengt onvermijdelijk veel ‘hij zei/zij zei’ argumenten met zich mee en het is fijn als iemand aan onze kant de citaten zo goed beheert en beheerst.

In hoofdstuk 1 maakt u kennis met het spel en de rol die Morano speelt. Het eerste hoofdstuk gaat grotendeels over hem, zijn boeken, ontmoetingen met bekende politici en pseudowetenschappers, video’s met tientallen miljoenen views, zijn tien optredens op Fox News, en vele andere zaken.

Hoofdstuk 2 stelt vast dat de rechtvaardiging enigszins nieuw is, maar opmerkelijk genoeg zijn alle voorgestelde ‘oplossingen’ dezelfde als de voorgestelde remedies tegen global cooling, overbevolking en alle andere verzonnen problemen sinds de tijden van Malthus en Marx. Een grotere overheid, krimp i.p.v. groei en de-industrialisatie, wereldwijde en geconcentreerde macht, herverdeling van rijkdom, beperkingen op de consumptie en het vermogen van mensen … en nog veel meer typisch linkse politieke oorzaken (plus een aantal gevaarlijke geo-engineering voorstellen die opmerkelijk gelijk zijn voor zowel afkoeling van de aarde als voor opwarming van de aarde). Dit tweede hoofdstuk vergelijkt ook de Green New Deal met zijn oorspronkelijke naamgenoot, The New Deal van Franklin Delano Roosevelt. Ook die breidde de overheid uit en dat was bedoeld om een crisis, de Grote Depressie (in dat geval een echte crisis) te beëindigen. Maar is dat gelukt? Morano betoogt meestal van niet. Maar de Green New Deal is slechter dan het beleid van Roosevelt en het is nogal vanzelfsprekend dat van de Green New Deal niet eens verondersteld kan worden dat die mensen zou helpen.

We zouden kunnen zeggen dat hoofdstuk 3 de ouderwetse schets is van de natuurwetenschappelijke grondslagen van het klimaatveranderingsvraagstuk. We leren waarom het geen probleem is, waarom vele andere drijvende krachten het klimaat zeker beïnvloeden op manieren die op zijn minst vergelijkbaar zijn met het broeikaseffect van de extra CO2, waarom de catastrofes in de natuur niet toenemen, waarom miljarden mensen niet verhongeren zoals sommige sensatiebeluste deskundigen hadden verwacht, enzovoort. Er zijn veel zeer relevante citaten van zowel verstandige wetenschappers en andere prominente deelnemers aan het debat over klimaatverandering, als van de klimaatalarmisten. Er zijn ook enkele gegevens afkomstig uit zeer officiële bronnen.

In hoofdstuk 4 worden enkele details over de Green New Deal gepresenteerd. Er worden veel citaten opgesomd om te laten zien dat veel mensen in de opwarmingsbeweging, waaronder de machtigste, het liefst benzineauto’s of alle privé-auto’s of autobezit willen verbieden; grote gezinswoningen; voorsteden; het eten van vlees; en misschien ook het eten van zoetigheid en het drinken van alcoholische dranken, naast vele andere schijnbaar gewone dingen. Verschillende politici, waaronder Biden, en instellingen moesten één of twee keer een U-bocht maken omdat het heel duidelijk is dat de meeste Amerikanen nog steeds doodsbang zijn voor dergelijke brute ingrepen in het leven van de mensen. Maar de wil om de boel enorm te verpesten is er.

Hoofdstuk 5 is gewijd aan een soortgelijke Green New Deal voor Europa. De naam van ons EU-brede project is opzettelijk geplagieerd van de domme barvrouw, maar zelfs het geplagieerde krankzinnige project wordt geacht voldoende te zijn als ‘bewijs van belangrijk werk’ verricht door de formeel machtigste politica van de Europese Unie, mevrouw Von der Leyen. (Rond 2021 is het kopiëren van een domme pseudowetenschappelijke politieke tirade van een New Yorkse barvrouw voldoende voor een dame om de baas van het Oude Continent te worden – en op hetzelfde moment te zeuren dat vrouwen niet de goede banen krijgen voor hun bijdragen. Het is gewoon ongelooflijk.)

De krankzinnigheden zijn vergelijkbaar en ze worden nu al in praktijk gebracht. Milieuvoordelen zijn er natuurlijk niet. Het Amerika van Trump is er in geslaagd de uitstoot meer te verminderen dan de EU deed. Amerikaanse lezers van Morano’s boek zullen vooral aan Europa denken als een slecht voorbeeld. Het is een continent met een traditie van socialistisch of suïcidaal beleid en stagnatie.

En het is waar, wij zijn meestal Eurotrash (een aanduiding voor arrogante Europeanen). Maar houd jezelf niet voor de gek, beste Yankees. Amerika is in staat om veel dingen heel snel op te pikken en daar zitten ook slechte dingen bij. Ik denk dat de tendens van vernietiging van de samenleving in de V.S. veel sneller zal gaan dan in Europa, wanneer die eenmaal begint; ik denk dat het klimaatfanatisme in de V.S veel reëler is dan in Europa. Uw nederige correspondent wordt in dit hoofdstuk tweemaal geciteerd.

Misschien is het belangrijkste punt van het boek wel dat de redding van onze blauwe, niet groene planeet (of het vermeende gevaarlijke kooldioxide) niet meer is dan een oneerlijk geformuleerd excuus. Het eigenlijke doel is heel anders, het is het verlanglijstje van alle linkse ideologieën die de laatste decennia, zo niet eeuwen, zijn samengebald, de planeconomie, herverdeling van rijkdom, bevolkingsbeheersing, en vele andere zaken.

Dit punt wordt op veel plaatsen geschetst, maar hoofdstuk 7 is het eerste hoofdstuk dat hoofdzakelijk aan deze bewering is gewijd. Bijna alle belangrijke mensen die de klimaatpaniek propageren zijn ‘watermeloenen’, wat betekent dat ze aan de oppervlakte groen zijn (milieuactivisten), maar van binnen rood zijn (en het is niet de republikeinse rode kleur, het is de karmozijnrode in Sovjet-stijl). Velen van hen zijn communisten die zich voordeden als milieuactivisten nadat hun knuffel, de Sovjet-Unie, de Koude Oorlog had verloren. Deze mensen willen de centrale economie en de meeste andere Sovjet-regelingen. En enkele nieuwe, zoals identiteitspolitiek. Veel van de belangrijkste ideologen van de klimaatpropaganda zijn zo zelfverzekerd geworden dat ze in feite toegeven dat de klimaatclaims slechts een masker zijn om de werkelijke onderliggende doelen te verhullen, die zuiver politiek en zeer radicaal zijn – te beginnen met de volledige afbraak van de kapitalistische economie. Natuurlijk wijzen sommige mensen, zoals de Tsjechische president Klaus, al tientallen jaren op deze observatie – dat het werkelijke doel politiek is en niet het milieu. Klaus wordt ook herhaaldelijk geciteerd door Morano.

Met nogal wat details bespreekt hoofdstuk 8 de scheiding tussen de Green New Deal en zijn barvrouw aan de ene kant; en diverse groene of Democratische mensen waaronder Feinstein, Pelosi, en Hansen, die in meer of mindere mate kritisch tegenover het plan stonden, aan de andere kant. Marc Morano noemt deze linkse kritieken op de GND onverwacht. Nou, verwachtingen zijn subjectief. Voor mij zijn deze meningsverschillen niet echt onverwacht. Het is nog steeds waar dat de ‘democratisch socialistische’ barvrouw tot het extreme uiterste behoort – zelfs relatief ten opzichte van mensen als Feinstein, Pelosi, en Hansen die we in het verleden al vaak extreem hebben genoemd. Maar zij waren niet ‘maximaal extreem’. Ik denk dat het duidelijk is dat de barvrouw van een andere klasse is. Zij is ongeveer even extreem en dom als de psychiatrisch zieke Zweedse tiener. Die twee verschillen ook nog. De barvrouw is veel openhartiger dan de Zweedse. De Zweedse kan niet echt iets nieuws bespreken zonder haar poppenspelers. De barvrouw wil graag veel dingen bespreken, ze kan veel zinnen uitstoten, ze bewijzen haar vermogen om teksten uit te stoten, maar ze slaagt er ook in meer domheid te produceren en te ontmaskeren dan de Zweedse.

Maar in verhouding tot deze twee zijn de ‘volwassen’ Democraten of James Hansen in feite ‘bijna redelijke mensen’, hoe impopulair zij ook mogen zijn bij de Republikeinen. Als ik ooit heb gezegd dat die in wezen bijna gelijk waren, bedoelde ik dat alleen als een overdreven belediging. Ik denk dat het heel gevaarlijk is als we deze zeer verschillende niveaus van waanzin niet onderscheiden.

Hansen heeft zich op sommige momenten extreem gedragen, maar ik denk dat hij nog steeds in staat is om te gaan zitten en te discussiëren alsof hij nog steeds een rustige natuurkundige is die onpartijdig de atmosfeer van Venus kan bestuderen. Zoiets kun je niet zeggen van de jongere radicale dames. Zij zijn niet alleen radicaal; zij zijn totaal financieel analfabeet, zij hebben geen idee hoe de wereld in elkaar steekt terwijl Hansen daar wel enig idee van heeft. Een belangrijke vraag is wie de machtigste is binnen de Democratische Partij en soortgelijke structuren. De barvrouw heeft de meeste emoties en het gezeur en het momentum dat men denkt te krijgen met deze luidruchtige dingen, maar is het echt genoeg? Worden de belangrijke beslissingen niet nog steeds in alle rust en stilte genomen?

Hoeveel zouden de plannen kosten? Dat is waar hoofdstuk 9 zich op richt. De schattingen tussen 50 en 100 biljoen dollar, zo’n 2 tot 5 jaar van het BBP van de VS, zijn eigenlijk vrij standaard en zijn in talrijke mainstream media verschenen. Deze hoge cijfers zijn betwist door de meer linkse media die ze onwelgevallig vonden.

De voordelen zouden niet bestaan. Zelfs als de opwarming van de aarde zo reëel zou zijn als wordt beweerd, zou deze actie de gevolgen van de opwarming van de aarde slechts met een paar jaar vertragen, terwijl het inkomen van gezinnen er zodanig door zou dalen dat tientallen jaren van economische vooruitgang in feite zouden worden uitgewist.

Veel vurige discussies over de kosten en baten van actie of niets doen passeren hier de revue. Ik word geciteerd omdat ik heb gezegd dat het betalen van 75 miljard dollar voor ‘onderzoek naar ontwikkelingen van bronnen die beter zijn dan fossiele brandstoffen’ de feiten over de natuur niet kan veranderen, b.v. het feit dat je niet echt een goedkopere en even overvloedige, veilige en gemakkelijke energiebron kunt hebben als fossiele brandstoffen. Ik vind dit citaat van mij belangrijk omdat veel te vaak wordt gesuggereerd dat je door veel te betalen aan ‘onderzoek’ het vooraf bepaalde antwoord kunt krijgen. Zoals ’wat is een betere energiebron’ enz, een antwoord dat je verkiest (het was zelfs een punt van Geostorm, een sciencefiction-film die ik gisteravond probeerde te bekijken, maar ik kon hem niet afkijken omdat hij afschuwelijk slecht was; naast andere rare dingen eiste een ‘held’ van de V.N. dat hij een wereldmacht zou hebben en dat er een onbeperkte hoeveelheid geld zou worden betaald aan mensen zoals hij om de regels van de atmosferische fysica te veranderen op een manier die hij wilde).

Maar dat is gewoon niet hoe wetenschap werkt. Wetenschap levert de antwoorden op die de natuur wil, niet de antwoorden die jij wilt, en ‘veel geld’ kan gewoon niet genoeg zijn als je gewenste conclusies in strijd zijn met de werkelijke wetenschappelijke waarheid. Dit geldt zelfs voor toegepaste wetenschappen en technologisch onderzoek, omdat sommige doelstellingen wetenschappelijk gewoon onmogelijk zijn, en tientallen miljarden dollars (of meer) verspillen aan wetenschappelijk onmogelijk onderzoek is gewoon verkeerd. Veel te veel mensen schijnen te denken dat het geld aan de bomen groeit en miljoenen, miljarden of biljoenen verspillen aan een willekeurig dom ‘doel’ dat door iemand wetenschappelijk werd genoemd, een geweldig idee is. Dat is het niet. Geld voor dingen die ‘wetenschap’ worden genoemd kan net zo duidelijk verspild zijn als het geld dat voor iets anders wordt verspild.

Hoofdstuk 10 geeft heel wat feiten over de zich ontwikkelende Amerikaanse energiemix, wat er nodig is, en betoogt dat de deregulering en fracking onder Trump over het algemeen positief zijn geweest, niet alleen voor de Amerikaanse energie-onafhankelijkheid, maar zelfs voor de kwaliteit van het milieu (en zelfs voor de CO2-uitstootcijfers die niet groeiden zoals die van Europa). Morano heeft een heleboel feiten en citaten verzameld over wat er eigenlijk nodig is om alle belangrijke industrieën draaiende of bloeiend te houden, wat mensen hebben gezegd, enz. Maar een deel van het hoofdstuk is gewijd, zoals de kop belooft, aan de film ‘The Planet of the Humans’ waardoor de medebedenker Michael Moore een ketter werd onder de global warming ideologen. In de film werd betoogd dat elke bekende bron van hernieuwbare energie zo’n beetje bedrog is, die leidt tot de aantasting van het milieu.

Een jaar lang is Covid-19 het belangrijkste onderwerp geweest en in hoofdstuk 11 wordt onderzocht wat de overeenkomst is met de klimaathysterie. Aan de ene kant hebben we vaak gezegd dat mensen als Greta Thunberg de grootste slachtoffers waren van Covid omdat een concurrerende, veel meer gerechtvaardigde paniek (het virus heeft wereldwijd inmiddels 2 tot 3 miljoen mensen het leven gekost, in tegenstelling tot de door CO2 veroorzaakte klimaatverandering die nul doden heeft veroorzaakt) de angst en verbeelding van de mensen over de hele wereld veroverde.

Aan de andere kant is dit echt een kinderachtige opmerking, want in werkelijkheid was Covid-19 een geschenk uit de hemel voor al die extreme klimaatactivisten. Nogmaals, zij kregen wat zij wilden – de onderdrukking van fundamentele menselijke vrijheden en welvarende, zinvolle levensstijlen – en zelfs als en wanneer de Covid-19 pandemie voorbij is, kunnen zij de lessen gebruiken die zij hebben geleerd. En sommige van deze activisten vieren openlijk feest! De lockdowns zijn afgedwongen (en dat zijn ze nog steeds, in een meerderheid van de Westerse landen) dus waarom zouden we ze niet herhalen, om de wereld te redden van het klimaat Armageddon? Er zijn eigenlijk nog andere voorgestelde verbanden tussen de twee crises die in dit hoofdstuk worden geschetst. Al Gore heeft bijvoorbeeld gezegd dat fossiele brandstoffen nodig waren voor de pandemieën van Covid-19, enzovoort. Het aantal citaten van invloedrijke personen die zichtbaar opgewonden waren door de lockdown-ellende (en door de kans die deze ervaring kan bieden voor toekomstige beleidsvorming) is inderdaad verontrustend.

Hoofdstuk 12 gaat over het Greta Thunberg fenomeen. Marc ziet haar en andere kinderen als slachtoffers van de moreel verwerpelijke manipulatie door volwassenen – nou ja, ze is nu ook al ouder dan 18 dus ik weet niet echt wat de waarde is van het benadrukken dat ze vroeger een ‘kind’ was omdat ze zelfs formeel al bijna zeker volwassen zou worden en ze de facto toch al een voortijdig (en kunstmatig) volwassen (zij het permanent onvolwassen) vrouw was. Er zijn veel details in dit hoofdstuk over het ontstaan van deze strijdster, haar handlangers, sponsors van deze activiteiten waaronder Soros, en Morano geeft ook wat ruimte aan kinderen aan de andere kant zoals Naomi Seibt en Mini AOC (die schattig opdook in Morano’s laatste film).

In hoofdstuk 13 vallen identiteitspolitiek en woke activisten de klimaatalarmistenbeweging binnen. Het zijn a priori zeer verschillende ‘politieke oorzaken’, behalve dat de overlapping tussen deze linkse oorzaken enorm is. Zo is een groot deel van de klimaatactivisten woke geworden en vice versa. Veel van hun zinnen waarin de klimaat- en de woke-propaganda worden gecombineerd zijn slechts onsamenhangende tirades die alleen iets zeggen over de krankzinnigheid van de sprekers. In sommige gevallen proberen de intersectionele klimaat+woke activisten zelfs te beweren dat de hetero blanke mannen slecht zijn… ook voor het klimaat. Nou, de blanke hetero mannen hebben de stoommachine uitgevonden en de benzine- en dieselmotor ook, onder andere dingen. Maar de gebruikers zijn mensen van vele rassen en van beide (of alle) geslachten, en ook al zijn de meeste bestuurders mannen, het is ook nuttig voor de dames in hun leven. In de reeds genormaliseerde propaganda wordt gezegd dat de blanken de klimaatcatastrofe veroorzaken terwijl de zwarten, de vrouwen enz. de slachtoffers zijn. Het is onzinnig en het belangrijkste effect van deze combinaties is het benadrukken van het politiek verwrongen karakter van de klimaatapocalyptische beweging.

Hoofdstuk 14 is gewijd aan het kennelijk opkomende nieuwe totalitaire regime dat de zaken snel lijkt te veranderen terwijl de oppositie zeer zwak en passief lijkt te zijn (vooral als het gaat om het grote publiek). Deze ‘giftige politiek’, zoals hij het noemt, gaat gepaard met censuur en angst, en de democratie wordt vervangen door een of andere perverse vorm van technocratie. Morano bespreekt verschillende pogingen om de ideologisch onwelgevallige mensen te criminaliseren en hoe de Covid-19 oefeningen het gemakkelijker maakten om zeer onmenselijk beleid af te dwingen.

Het laatste hoofdstuk 15 gaat over de ultieme prestatie van links, zoiets als het akkoord van Parijs, maar het zal waarschijnlijk niet het akkoord van Parijs zijn, omdat dat verdrag vervaagde en altijd iets was dat het midden hield tussen bedrog en een farce. Ik heb het altijd zeer waarschijnlijk geacht dat het gewoon zou vervagen omdat het tandeloos was. Maar soortgelijke dingen zullen opnieuw worden geprobeerd. Op deze website is er een categorie ‘Kyoto’. Hoeveel mensen in 2021 weten of begrijpen nog dat ‘Kyoto’ in 2005 een mooie naam leek voor de klimaatpolitiek? Het Kyoto-protocol is in 1997 ondertekend en in 2005 in werking getreden. Ik denk dat het ook in de vergetelheid is geraakt, net als andere conferenties en het akkoord van Parijs. Maar ‘zij’ zullen blijven aandringen. (Zoals ik al zei, 87 pagina’s noten met ‘vindplaatsen van bronnen’ en een 6 pagina’s lange index volgen op dit punt, samen met wat extra commentaar op de omslag enz.)

Marc Morano.

Ik raad u zeker aan om het boek te bestellen en te lezen, vooral als u denkt dat u afhankelijk bent van de politieke beslissingen die gestuurd worden door de klimaatdiscussie. Er valt veel te leren van dit nieuwe boek van Morano, u zult zich ook vaak vermaken en u zult merken dat dit boek een sprankelende fontein van argumenten en citaten is – een fontein die voortkomt uit een perfectionistische bron.

***

*noot van de vertaler:

De schrijver verwijst naar Alexandria Ocasio-Cortez, die na haar college-opleiding geruime tijd als bartender werkte, voordat ze in het campagneteam van Bernie Sanders kwam.

Bron: The Reference Frame.