Het klimaatbeleid van de afgelopen 30 jaar heeft tot hoge kosten en stijgende emissies geleid.
Biden’s klimaat ‘fix’ is fantastisch duur en volkomen nutteloos
Joe Biden.
Auteur: Bjørn Lomborg.
Vertaling: Martien de Wit.
Over de hele wereld doen politici hun uiterste best om peperdure klimaatmaatregelen te beloven. President Biden heeft beloofd elk jaar 500 miljard dollar aan het klimaat te besteden – ongeveer 13% van het totale federale inkomen. De Europese Unie zal zelfs 25% van haar begroting aan het klimaat besteden.
De meeste rijke landen beloven nu om halverwege deze eeuw CO2-neutraal te zijn. Het is schokkend dat slechts één land een serieuze, onafhankelijke schatting van de kosten heeft gemaakt: Nieuw-Zeeland kwam tot de optimistische conclusie dat het tegen die tijd 16% van zijn BBP zou kosten, wat overeenkomt met de volledige huidige begroting van Nieuw-Zeeland.
De overeenkomstige kosten voor de VS en de EU zouden meer dan vijf biljoen dollar bedragen. Elk jaar opnieuw. Dat is meer dan de volledige federale begroting van de VS, of meer dan de regeringen van de EU uitgeven aan alle begrotingen voor onderwijs, recreatie, huisvesting, milieu, economische zaken, politie, rechtbanken, defensie en gezondheid.
Het is veelzeggend dat Frans Timmermans, vicevoorzitter van de Europese Commissie, onlangs heeft toegegeven dat klimaatbeleid zo duur zou worden dat het voor onze industrie een ‘kwestie van overleven’ zou zijn zonder enorme, beschermende grensbelastingen.
Klimaatverandering is een werkelijk, door de mens veroorzaakt probleem. Maar de gevolgen ervan zijn veel kleiner dan de hijgende klimaatberichtgeving doet vermoeden. Het klimaatpanel van de VN is van mening dat als we niets doen, de totale impact van het klimaat in de jaren 2070 gelijk zal zijn aan een inkomensdaling van 0,2-2 procent. Aangezien iedereen tegen die tijd naar verwachting 363 procent rijker zal zijn dan nu, betekent klimaatverandering dat we ‘slechts’ 356 procent rijker zullen zijn. Dat is niet het einde van de wereld.
Klimaatbeleid zou uiteindelijk veel meer schade kunnen berokkenen door de groei drastisch te beperken. Voor rijke landen betekent een lagere groei een groter risico op protesten en politieke ineenstorting. Dat is niet verwonderlijk. Als je in een bloeiende economie woont, weet je dat jij en je kinderen de komende jaren veel beter af zullen zijn. Daarom ben je meer vergevingsgezind ten aanzien van het heden.
Als er bijna geen groei is, wordt de wereld een zero-sum-ervaring1). Betere omstandigheden voor anderen betekenen waarschijnlijk slechtere omstandigheden voor jou, wat leidt tot een verlies van sociale cohesie en vertrouwen in een waardevolle toekomst. De gele hesjes-protesten tegen ecotaksen die Frankrijk sinds 2018 in beroering brachten, zouden een permanent kenmerk kunnen worden van veel of de meeste rijke samenlevingen.
Toch richten politici zich obsessief op het klimaat. Groei-verstikkende ‘oplossingen’ zouden een paar baanzekere academici verheugen, maar ze zouden leiden tot tragische uitkomsten van stagnatie, strijd en onenigheid voor gewone mensen.
De meeste kiezers zijn niet bereid om voor dit extravagante klimaatbeleid te betalen. Terwijl Biden voorstelt om het equivalent van $1.500 per Amerikaan per jaar uit te geven, bleek uit een recent onderzoek van de Washington Post dat meer dan de helft van de bevolking niet bereid was om zelfs maar $24 te betalen.
En waarom zouden ze ook? Als alle rijke landen in de wereld hun kooldioxide-uitstoot morgen en voor de rest van de eeuw tot nul zouden terugbrengen, zou de inspanning tegen 2100 een bijna onmerkbare verlaging van de temperaturen opleveren.
Dat komt doordat meer dan driekwart van de mondiale uitstoot in de rest van deze eeuw afkomstig zal zijn uit Azië, Afrika en Latijns-Amerika. Deze landen zijn vastbesloten hun bevolking uit de armoede te halen en een brede ontwikkeling te waarborgen door gebruik te maken van overvloedige energie, meestal uit goedkope fossiele brandstoffen.
Het klimaatbeleid van de afgelopen 30 jaar heeft tot hoge kosten en stijgende emissies geleid. De enige betrouwbare manieren om de uitstoot te verminderen waren recessies en de COVID-19-lockdowns, die beide onverteerbaar zijn. Van landen verwachten, dat ze stoppen met het gebruik van goedkope energie zal niet lukken. We hebben innovatie nodig.
Bjørn Lomborg.
Neem de verschrikkelijke luchtvervuiling in Los Angeles in de jaren 1950. Die werd niet opgelost door mensen naïef te vragen geen auto meer te rijden. In plaats daarvan werd het probleem opgelost door innovatie – de katalysator stelde mensen in staat verder te rijden en toch weinig te vervuilen. We moeten investeren in onderzoek om groene energie veel goedkoper te maken: van betere zonne- en windenergie en batterijen tot goedkopere kernsplitsing, kernfusie en CO2–afvang.
We moeten tientallen miljarden uitgeven om de prijs van groene energie door innovaties te reduceren tot onder die van fossiele brandstoffen. Triljoenen uitgeven aan enorme en voorbarige emissiereducties is een onhoudbare en ineffectieve Eerste Wereld benadering.
***
1) Zero sum: De winst van de één is het verlies van de ander.
Over de auteur
Bjørn Lomborg is voorzitter van de Kopenhagen Consensus en gastonderzoeker aan het Hoover Institution. Zijn laatste boek is ‘False Alarm: How Climate Change Panic Costs Us Trillions, Hurts the Poor and Fails to Fix the Planet’.
0 reacties :
Een reactie posten