Een wereld die steeds meer wordt gecontroleerd door het klimaatindustrieel complex.
Dlingpole: Michael ‘Hockey Stick’ Mann bijscholen over Climategate
James Delingpole.
Auteur: James Delingpole.
Vertaling: Martien de Wit
Climategate was een samenzwering door “frontgroepen van de fossiele brandstoffen-industrie, betaalde bloedhonden en conservatieve media,” beweert Michael ‘Hockey Stick’ Mann in zijn nieuwste broodschrijversboek ‘The New Climate War’.
Ik hoop dat de rest van zijn boek niet zo onjuist is als deze belachelijke, paranoïde bewering. Zeker, als iemand die nauw betrokken was bij Climategate – een vuilnisbelt aan e-mails die het klimaatwetenschappelijke establishment in een zeer dubieus daglicht stelde – kan ik verklaren dat Mann hier volslagen onzin uitkraamt.
Ten eerste de naam: ’Climategate’. In zijn boek vertelt Mann ons dat ‘zelfs de naam’ Climategate het product was van een ‘zorgvuldig in elkaar gezet verhaal’.
Tuurlijk joh! Ik heb de naam populair gemaakt door het artikel te schrijven dat viraal ging. Er was weinig vakmanschap en zorgvuldigheid nodig bij het kiezen van de naam, zoals ik schreef in mijn (zeer profetische) boek Watermelons: How Environmentalists Are Killing the Planet, Destroying the Economy and Stealing Your Children’s Future.
Hoewel ik de eerste journalist was die het verhaal ‘Climategate’ noemde, wil ik in alle bescheidenheid benadrukken dat ik niet de eerste was. Die eer ging naar een Australische commentator op WUWT (Watts Up With That) genaamd Bulldust, die schreef: “Hmm hoe lang nog voordat dit Climategate wordt genoemd? Alles wat ik deed was de bal overnemen en ermee weglopen. Achteraf gezien was Mark Steyns ‘Warmergate‘ oneindig veel slimmer, maar het kwam net iets te laat tevoorschijn om de tractie te krijgen die het verdiende.
Zo doen wij dat aan de klimaatsceptische kant van het debat. In tegenstelling tot de bewering van Mann worden wij niet gefinancierd door “frontgroepen van de fossiele brandstoffenindustrie”, omdat zij, zoals iedereen weet die bekend is met het reilen en zeilen van bedrijven als Shell en BP, schandelijk genoeg veel te druk zijn met hun pogingen om hun imago op te poetsen en zich te distantiëren van zogenaamde ‘klimaatontkenners’.
Shell heeft zelfs een tijd lang de milieupagina’s van de Guardian gesponsord, terwijl BP zichzelf probeerde te rebranden als ‘Beyond Petroleum‘ en in haar brochures opschepte over hoezeer zij windenergie omarmde.
Wat Michael Mann hier doet, is een klassieke projectietechniek die zowel door marxisten als fascisten werd gebruikt: beschuldig je vijanden van de zonden waaraan je zelf schuldig bent.
Er is geen samenzwering onder klimaatsceptici – een ongeregelde groep individuen (voornamelijk bloggers en gepensioneerde wetenschappers), die gewoon de waarheid naar buiten willen brengen, met welke middelen dan ook, in een wereld die steeds meer wordt gecontroleerd door het klimaatindustrieel complex.
Maar er is wel degelijk sprake van wat ik noem een ‘aaneenschakeling van wederzijdse belangen’ in de enorme en goed gefinancierde klimaatalarmmachine, die varieert van onbetrouwbare politici die graag hun groenheid willen benadrukken, tot groen/linkse NGO’s die proberen de donaties te verhogen door het paniekverhaal op te voeren, tot onbetrouwbare wetenschappers die modieuze troep produceren in ruil voor subsidies, en tot kapitaalkrachtige handlangers die op de kar van de hernieuwbare energiebronnen springen.
Hier is Michael Manns paranoïde visie op hoe klimaatsceptici te werk gaan.
Met behulp van online bots en trollen, het manipuleren van sociale media en internetzoekmachines, heeft de vijand het soort cyberwapen ingezet dat hij tijdens de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 2016 heeft aangescherpt. Het zijn dezelfde tactieken die ons de klimaatverandering ontkennende Amerikaanse president Donald Trump hebben opgeleverd. Kwaadaardigheid, haat, jaloezie, angst, woede, onverdraagzaamheid, al die meest basale, reptielachtige hersenimpulsen – de industriële vervuilers en hun bondgenoten hebben een campagne gevoerd om dat allemaal aan te boren en zo verdeeldheid te zaaien binnen de klimaatbeweging, terwijl ze angst en verontwaardiging zaaien bij hun ‘basis’ – het ontevreden rechts.
Waren we maar zo machtig en gevaarlijk als Mann doet voorkomen, dan hadden we de strijd nu misschien wel gewonnen. Zonne-energie en vleermuizen hakselende, vogel-snijdende ecocrucifixen zouden zijn afgestoten. Kernenergie, steenkool, olie en schaliegas zouden floreren; en miljoenen huishoudens in Texas en daarbuiten zouden op dit moment niet bevriezen …
Over de auteur
James Delingpole is een Engelse schrijver, journalist en columnist die heeft geschreven voor een aantal media, waaronder de Daily Mail, Daily Express, The Times, The Daily Telegraph, en The Spectator. Hij is hoofdredacteur voor Breitbart London en heeft verschillende romans en vier politieke boeken gepubliceerd.
***
Bron hier.
0 reacties :
Een reactie posten