Wie de dood niet wil accepteren, moet het leven afschaffen
8-2-2021
(Door: Wolfgang Hübner – Vertaling: E.J. Bron)
Iedereen die zich kritisch tegenover de niet eindigende lockdown uitlaat, moet rekening houden met de beschuldiging harteloos te zijn en voor de terugkeer naar de normaliteit over de lijken van toekomstige coronaslachtoffers te willen gaan. Deze beschuldiging wordt des te agressiever geuit hoe luider de kritiek op de door de staat genomen gedwongen maatregelen tot uitdrukking komt. Daarmee moeten diegenen die zich niet langer willen onderwerpen aan deze gedwongen maatregelen, en dat om existentiële reden ook niet langer kunnen, met het wapen van de hypermoraal in de verdediging gedreven worden, het liefst zelfs tot zwijgen worden gebracht. Vanzelfsprekend is dit optreden aanmatigend en verwerpelijk, echter tot nu toe ook succesvol.
Daarom is het noodzakelijk om er een nauwkeuriger blik op te werpen hoe overtuigend en geloofwaardig de voorvechters van deze hypermoraal in werkelijkheid zijn. Daartoe is een fundamentele vaststelling nodig: niet de sterfelijkheid van de mens is een schandaal, ook niet de door het virus veroorzaakte sterfelijkheid, die in Duitsland bewijsbaar niet tot bovensterfelijkheid heeft geleid. Onverdraaglijk is veel meer het schandaliseren van deze speciale sterfelijkheid, die verbonden is met de volledige ignorantie tegenover de geestelijke, sociale en economische gevolgen van de pogingen om de uitbreiding van het virus in te dammen. Uiterlijk na de talrijke sterfgevallen in bejaarden- en verzorgingstehuizen heef tin ieder geval de politiek elk recht verspeeld om met de morele hamer te zwaaien. Want de wantoestanden in deze sociale sector bestaan al lange tijd en hebben alleen maar dodelijke gevolgen.
Hoe moet er gereageerd worden op de hypermoraal uit ethische motieven, of ze nu eerlijk zijn of gesimuleerd zijn? Aan te bevelen is een offensieve argumentatie: ja, de al lang noodzakelijke beëindiging van de lockdown is behept met het risico dat het tot ziekte- en ook sterfgevallen komt, die bij de handhaving van de gedwongen maatregelen misschien vermeden zouden hebben kunnen worden. Beslissend is echter hoe hoog het risico geschat wordt, dus of het aantal te vrezen ziekte- en sterfgevallen wordt ingeschat als aanzienlijk of gering. Volgens de huidige kennis zal het aantal in relatie tot de andere ziekten en doodsoorzaken gering zijn. Met de begonnen vaccinatiecampagne zou, mits het vaccin effectief is, het aantal zelfs zeer gering zijn.
Noch de bron van gevaar verkeer noch de gevaren door schadelijke voedingsmiddelen of beroepsstress, allemaal ook massale ziekteverwekkers en doodbrengers, worden stilgelegd, door de staat bestreden of economisch verboden. Deze en nog andere bronnen van gevaar voor mensen gelden als normale levensrisico´s, waarvan de slachtoffers door de samenleving stilzwijgend op de koop toegenomen worden. Waarom moet er dus voor een virus, dat geen massale sterfte veroorzaakt en medisch ingedamd kan worden, geen levensrisico meer gelden?
Blijft nog het laatste argument van de lockdown-voorstanders en “Zero Covid”-radicalen over: Elk leven telt! Ja, zeker. Maar helaas (of gelukkig) zijn wij mensen allemaal sterfelijk. Deze sterfelijkheid, vaak veroorzaakt door kanker, hartfalen, ouderdomszwakte of gewoon een ongelukkig verlopen virusinfectie, moeten we verdragen. Daarom geldt: wie de dood niet wil accepteren, moet het leven afschaffen. En wie voor de dood in ieder geval acceptabel wil leven, die mag niet de macht geven aan een virus, die zijn profiteurs al te lang met huichelachtige hypermoraal misbruiken.
Bron:
pi-news.net
Door: Wolfgang Hübner
Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)
0 reacties :
Een reactie posten