de politici redden uw leven, desnoods over uw lijk heen.
90 jarige Duitse vrouw schrijft aan partijleider CDU: ‘Ik bepaal zelf wel of ik gered wil worden’
Willen ouderen eigenlijk wel dat de complete samenleving en economie wordt opgeknoopt aan de hoogste boom, enkel om hen een paar extra maanden te geven?
—————————————————————————————————————————————-
‘Jullie redden mijn leven ten koste van mijn kinderen en kleinkinderen – Ik wil niet dat het hele land naar de verdoemenis gaat om een paar ouderen nog een paar extra maanden in het ziekenbed te geven’
—————————————————————————————————————————————
Een 90 jarige Duitse vrouw, die haar hele leven in de gezondheidszorg heeft gewerkt, heeft in een open brief de vloer aangeveegd met de politici en hun coronabeleid. Ze ziet met lede ogen aan hoe het communisme terugkeert, hoe de vrijheid weer wordt afgebroken, mensen weer worden onderdrukt, en politici totaal onverschillig zijn voor het onpeilbare leed dat hun beleid veroorzaakt, wat een veelvoud bedraagt van het ‘verlengen met een paar maanden van de levens van enkele oude mensen.’ En ‘ik bepaal zelf wel of ik gered wil worden. Dat doet u absoluut niet!’ haalde ze uit naar CDU partijleider en premier van Nordrhein-Westfalen Armin Laschet.
‘Hooggeachte heer Laschet,
Mijn naam is Agathe P. Ik werd in 1930 in Hongarije geboren. Nu woon ik in een verzorgingstehuis in Troisdorf.
Ik heb het communisme in twee landen meegemaakt, en nu lijdt ik onder de derde vrijheidsberoving in mijn leven. En weer is het een typisch Duitse manifestatie. Ter verduidelijking: de Hongaren waren in eerste instantie altijd Hongaren, en pas daarna communisten. De Duitsers waren in eerste instantie steeds communisten, en pas ver daarachter Duitsers.
Ook nu is het redden van levens vooral een doel op zichzelf geworden, vóór de vraag of de mensen dit wel willen, of dat het überhaupt enige zin heeft. In dit tehuis zijn sinds mijn intrek 15 mensen gestorven, waarvan één eventueel aan corona. Daarvoor zijn alle andere gezondheidsproblemen en de behandeling daarvan schijnbaar niet meer belangrijk. Ik moet al maanden een tand laten trekken en een hartonderzoek laten doen. Geen kans, want zelfs de artsen zijn bang om de dood uit het bejaardentehuis binnen te halen. In mijn kennissenkring zijn een paar mensen gestorven omdat ze geen afspraken voor operaties kregen, of zelf te angstig waren om naar het ziekenhuis te gaan.
Begrijp me niet verkeerd. Ik ben mijn hele leven werkzaam geweest in de gezondheidszorg, eerst als secretaresse op de spoedhulp, later als hoofdsecretaresse van de chefarts ongevallenchirurgie. Daarom begrijp ik de paniek vanwege corona niet. Er zijn ongeveer 900 ziekten en verwondingen waaraan je kunt sterven, zelfmoord door de 145 verschillende diagnoses van depressie niet meegerekend. Dat betekent dat er dagelijks massa’s mensen sterven aan alle mogelijke oorzaken. Corona is geen verschil; in de winter sterven ouderen aan infecties, dat is altijd al zo geweest. Drie jaar geleden had ik de griep en ben bijna gestorven. Daar zat destijds geen enkele arts of politicus mee, maar nu is het de reden om van het land een gevangenis te maken?
Volgens het motto: de politici redden uw leven, desnoods over uw lijk heen. Deze vorm van dwanggeluk ken ik uit de DDR. Als ik morgen aan een hartinfarct sterf, dan kan dat u niets schelen, maar er wordt wel alles gedaan om te zorgen dat ik niet doodga aan corona? Snapt u eigenlijk wel hoe dat bij een 90 jarige overkomt?
Naar mijn mening bezondigen u en uw mededaders zich aan twee zaken:
1. U redt mijn leven ten koste van mijn kinderen en kleinkinderen. De onvoorstelbare kosten zullen het mijn nageslacht onmogelijk maken om net zo vrij en financieel onafhankelijk te leven als ik. Ik wil niet schuldig zijn aan het ongeluk van het nageslacht, ik heb dat niet besteld. Ik heb niet op de CDU gestemd om van mijn vrijheid beroofd te worden. Ik wil niet dat het hele land naar de verdoemenis gaat om een paar ouderen nog een paar extra maanden in het ziekenbed te geven. Net zomin wil ik dat ik verantwoordelijk wordt gemaakt voor de ervaring van de vrijheidsberoving. Ik wil er niet schuldig aan zijn dat mensen zoals u plotseling een mogelijkheid zien om de grondwet straffeloos ad absurdum te voeren.
2. Ik wil überhaupt niet gered worden*. Ik wil zelf bepalen hoe mijn einde eruit ziet, en mogelijk spreekt God daar ook nog een woordje in mee. Maar u absoluut niet! Na alle dictatoriale ervaringen, waar in mijn vroeg jeugd nog een paar fascistische types bijkwamen, wil ik in de laatste meters mijn vrijheid niet door bureaudaders (die binnenkort misschien weer apparatsjiks worden genoemd?) laten afpakken. Waarom? Om drie weken later aan iets te sterven dat wel uw toestemming heeft?
Zijn we zo weer op hetzelfde punt als 200 jaar geleden beland, toen men tegen de heersers moest roepen ‘geef mij vrijheid, Sire’?
Bekijk het simpelweg maar zo: als uw maatregelen ervoor zorgen dat ik de verkiezingen nog meemaak, dan zult u meemaken dat ik NIET op u zal stemmen. Als het communisme dan al moet, dan het origineel. Dan vindt de ondergang en de wederopbouw sneller plaats.’
* Gezien het feit dat in verzorgingstehuizen in tal van landen bejaarden kort na gevaccineerd te zijn in grote aantallen het loodje leggen, is het maar de vraag of het ‘redden’ van bejaarden überhaupt op de echte agenda van de beleidsmakers staat. Tenzij men met ‘redden’ een vorm van euthanasie bedoelt?
Xander
(1) Tichys Einblick
0 reacties :
Een reactie posten