Hans-Werner Sinn. Schermafbeelding.











Uit de oude doos, maar nog steeds actueel.

Auteur: Pierre Gosselin (Duitsland).

Vertaling: Martien de Wit.

De ooit zo bejubelde ‘Energiewende’ (transitie naar groene energie) van Duitsland heeft van één van de topeconomen van het land, prof. dr. Hans-Werner Sinn, een zware onvoldoende gekregen.

Enkele jaren geleden (2017) gaf de gerenommeerde economieprofessor een presentatie onder de naam “Hoeveel wiebelstroom kan het elektriciteitsnet opnemen?” voor een volgepakt publiek in München.

De basis van zijn presentatie was een publicatie in de European Economic Review: Buffering volatility, A study on the limits of Germany’s energy revolution. (Opslag van wiebelstroom, een studie over de grenzen van de Duitse energierevolutie.)

Groene ‘energie-desillusie’

Samengevat, beweert Sinn dat het onrealistisch is om te geloven dat Duitsland zichzelf van energie kan voorzien met alleen wind en zon vanwege de enorme wisselvalligheid/onbetrouwbaarheid van het aanbod en dat het op zich al een enorme uitdaging is om kolen, olie en gas te vervangen, alleen al voor de productie van elektriciteit. Kolen, olie en gas voor elektriciteitsproductie vormen slechts een kleine 12,8% van de totale Duitse energievraag. Hij zegt:

Voor de rest kun je er wel over dromen, maar je kunt het niet realiseren. […] Het was vanaf het begin al een desillusie en het is belangrijk dat dit heel duidelijk wordt gemaakt.”

Sinn laat zien hoe instabiel de wind- en zonne-energie in Duitsland zijn, met als voorbeeld 2014. Op dat moment had Duitsland iets meer dan 24.000 turbines geïnstalleerd met een totaal nominaal vermogen van bijna 36 gigawatt:

Maar die turbines leverden gemiddeld slechts 5,85 gigawatt, ruim onder de 20%.

‘Kost een afschuwelijke som geld’

De cijfers zijn nog gruwelijker voor zonneparken, die ’s nachts natuurlijk helemaal niet werken:

In 2014 werd in Duitsland 37,34 gigawatt aan nominaal zonnevermogen geïnstalleerd. De geleverde hoeveelheid was echter slechts een tiende van die hoeveelheid, een gemiddelde van 3,70 gigawatt. Wat het wel doet, zegt Sinn:

‘Het kost een afschuwelijke som geld, vermindert de levensstandaard en verpest het landschap. Dat kan gewoon niet!’

Sinn’s resultaten zijn een grote klap voor de voorstanders van de Duitse Energiewende en voor het idee dat die schoon, goedkoop en betrouwbaar zou zijn. Naarmate er meer cijfers en resultaten binnenkomen, wordt het steeds duidelijker dat het Duitse mega-groenproject een beschamend fiasco wordt.

Sinn vraagt zich retorisch af of het misschien mogelijk is om de stroomtoevoer glad te strijken, d.w.z. met behulp van verschillende strategieën zoals pomp-opslag en gasproductie via elektriciteit, om de toevoer stabieler, betrouwbaarder en efficiënter te maken. Zijn antwoord is een beslist nee, want:

‘Het is een energietransitie naar nergens.’

Zelfs als Duitsland genoeg capaciteit zou installeren om de levering 100% groen te maken, zou 61% van de output moeten worden gedumpt omdat er geen vraag naar is, toont Sinn met behulp van een grafiek aan.

Verloren geloofwaardigheid voor de wetenschap

Het publiek, de media en de beleidsmakers weigeren echter te erkennen dat het Duitse ‘man-op-de-maan’-energieproject in grote problemen is. Op zijn blogsite gaf Holger Douglas commentaar op Sinn’s presentatie en het falen van de Energiewende:

In de daaropvolgende discussie kwam een van de ernstigste gevolgen van de Energiewende naar voren: de geloofwaardigheid van de wetenschap. In bijna elk onderzoeksinstituut hebben deskundigen alles in het werk gesteld om de fundamentele wetten van de fysica en de natuur te omzeilen en zo de Energiewende achteraf te rechtvaardigen”.

Sinn merkt ook op dat hij gelooft dat de kosten van de Energiewende uiteindelijk veel hoger zullen uitvallen dan de eerdere schatting van de regering van 1 biljoen euro. Bovendien zegt hij dat Duitsland zijn idyllische landschappen tegelijkertijd transformeert naar één groot industrieterrein.

De-industrialiseren door over-industrialiseren

De Energiewende is een ‘groen’ plan dat op spectaculaire wijze faalt op een schaal die weinigen zich eerder hadden kunnen voorstellen. En op typisch Duitse wijze weigeren de leiders dit te erkennen en doen ze alsof ze het land liever (opnieuw) in de vernieling zien, voordat ze toegeven dat ze zich hebben vergist.

Dit is een presentatie die in het Engels zou moeten worden gegeven in andere landen die zich blind staren op zonne- en windenergie.

***

Bron.

Naschrift redactie

Na zoveel jaren is de glasheldere boodschap van Hans-Werner Sinn nog steeds niet ingezonken bij het Duitse politieke establishment. Men gaat hardnekkig door met dit autistische beleid. Sterker nog, het virus heeft zich intussen verspreid over de EU, inclusief Nederland, met Ursula von der Leyen en Frans Timmermans voorop als redders van de planeet.

Járen voordat Sinn zijn indrukwekkende voordracht hield in München, hadden anderen al gewaarschuwd dat het fout zou gaan met de Energiewende. Zie bijvoorbeeld hier.