Dit is een vervolg op: Klimatologie in de fout – klimaat’crisis’ door fout in de fysica (deel 1).  Zie hier.

Auteurs: Alex Henney & Christopher Monckton van Brenchley.

Vertaling: Martien de Wit.

Lewis & Curry (2015) toonden aan dat men zonder een gigantisch klimaatmodel de uiteindelijke opwarming zou kunnen berekenen door de verdubbeling van de CO2-uitstoot van het betreffende industriële tijdperk, de officieel geschatte veranderingen veroorzaakt door onze uitstoot van broeikasgassen en het gemeten stralingsonevenwicht op aarde. Ze concludeerden dat de uiteindelijke opwarming ongeveer 1,5 C° zou bedragen, net zoals Arrhenius en Callendar een eeuw geleden hadden gedaan.

Niettegenstaande een vergelijkbare kleine opwarming zoals berekend in Lewis & Curry en vele andere rapporten (bijv, Lindzen & Choi 2011; Aldrin et al. 2012; Otto et al. 2013; Akasofu 2013; Spencer & Braswell 2014; Skeie et al. 2014; Soon et al. 2015; Bates 2016), hebben de klimaatwetenschappers hun voorspellingen van ongeveer 4 °C uiteindelijke opwarming niet verminderd. Hetgeen de verwachte reactie zou zijn op een verdubbelde CO2 in de atmosfeer, teneinde de reductie waartoe de langzame opwarming in de echte wereld hen had gedwongen, in overeenstemming te brengen met hun voorspellingen op middellange termijn van door de mens veroorzaakte opwarming van de aarde.

Daarom ontwikkelden de Argonauten vijf wiskundige tests om vast te stellen of enige waarde van de uiteindelijke opwarming door een verdubbeling van CO2 in de voorspellingen van de klimaatwetenschappers van 2 C° tot 5,7 C° mogelijk was.

Test 1 was gebaseerd op de berekeningen van het team die aantoonden dat na correctie van de fout van de klimaatwetenschappers de werkelijke range van de uiteindelijke opwarming door verdubbeling van CO2 1,05 tot 1,5 C° is, met een gemiddelde schatting van 1,25 C°.

Zelfs de laagste voorspelling van de klimaatwetenschappers, 2 C°, slaagt niet in deze test (Fig. 10). Al hun hogere voorspellingen falen nog meer voor deze test.

Fig. 10 De laatste officiële voorspellingen van de uiteindelijke opwarming (Sherwood et al. 2020), vergeleken met de gecorrigeerde opwarming die door Monckton of Brenchley et al. 2020 werd gevonden.

Tests 2-5 zijn gebaseerd op unit feedback reacties (UFR), d.w.z. feedback reacties per 1 C° directe opwarming.

Test 2 gaat ervan uit dat de UFR’s in reactie op de directe broeikasgasopwarming zullen groeien naarmate het oppervlak opwarmt.

De UFR zou vanaf 2020 hoger moeten zijn dan de UFR van 1850-2020, die op zijn beurt hoger zou moeten zijn dan de pre-industriële UFR.

Maar zelfs UFR’s op basis van de 2 C° laagste voorspelling van de uiteindelijke opwarming (ECS) door een verdubbeling van de CO2-uitstoot slagen niet voor deze test (zie de dip in de oranje lijn in Fig. 11).

Alle voorspellingen boven 2 C° falen in test 2 nog ernstiger.

Fig. 11 Unit feedback reacties U0 ≤ U1 ≤ U2 (terugkoppelingsreacties per 1 C° directe opwarming van de kas) zouden moeten toenemen met de opwarming. Dat doen ze als we uitgaan van 1,25 C° uiteindelijke opwarming door een verdubbeling van de CO2-uitstoot (evenwichtsklimaatgevoeligheid, of ECS: de groene lijn). Op basis van de voorspelde ECS ≥ 2 C° in de huidige klimaatmodellen gaat de reeks echter onmogelijk naar beneden, in plaats van naar boven.

Test 3 gaat na hoeveel de opwarming van de aarde tussen 1850 en 2020 had moeten zijn, als een bepaalde voorspelling van de uiteindelijke opwarming door een verdubbeling van CO2 (ECS) uitkwam. Van 1850-2020 was er 0,9 C° gemeten opwarming van de aarde, maar zelfs de voorspelde 2 C° low-end finale opwarming door verdubbeling van CO2 (ECS) impliceert 1,4 C° opwarming van 1850-2020, meer dan de helft meer dan de 0,9 C° opwarming over de periode.

Test 3: bij de 3,7 C° midrange ECS, van 1850-2020 had er geen 0,9 C° maar 2,5 C° opwarming moeten zijn.

De high-end 5,7 C° eindopwarming zou 3,6 C° opwarming van 1850-2020 betekenen: vier keer de werkelijke 0,9 C° (Fig. 12).

De voorspellingen van alle klimaatwetenschappers blijken onjuist in test 3.

Fig. 12 Alle huidige voorspellingen van de uiteindelijke opwarming (ECS) van 2 C° of meer door een verdubbeling van de CO2-uitstoot impliceren een opwarming van 1850-2020 die ver boven de geobserveerde 0,9 C° ligt.

Test 4 leidt de pre-industriële UFR, en de UFR veroorzaakt door de emissietemperatuur van een ECS-voorspelling af en noemt hun verhouding X.

Zelfs de 2 C° laagste voorspelling van klimaatwetenschappers impliceert een pre-industriële UFR die tien keer zo groot is als de UFR van de emissietemperatuur. Bij 1,25 C° ECS is dat slechts 2,4 keer.

Het overschot groeit snel bij hogere voorspellingen (Fig. 13).

Fig. 13 De toename van de basis-UFR-verhouding X (de pre-industriële UFR gedeeld door de emissie-temperatuur UFR) die wordt geïmpliceerd door de voorspelde uiteindelijke opwarming ΔE2 met een verdubbeling van CO2, waarbij de emissietemperatuur (a) 267,6 K en (b) 255,3 K bedraagt.

Test 5 leidt de verdubbelde CO2 en de 1850-2020 UFR af uit een bepaalde ECS-voorspelling en noemt hun verhouding X2.

Ook hier geldt dat zelfs bij 2 C° voorspelde ECS, de verdubbelde-CO2 UFR 5 keer de 1850-2020 UFR is.

Bij 3,7 C° voorspelde midrange ECS is verdubbeling-CO2 UFR 14 keer de 1850-2020 UFR.

Bij 5,7 C° voorspeld top-end ECS, verdubbeld-CO2 UFR is 24 keer de 1850-2020 UFR.

Waarden van X2 ver boven 1 zijn onmogelijk.

Het hele scala aan ECS-voorspellingen van klimaatwetenschappers faalt in test 5.


Fig. 14 De toename van de hedendaagse UFR-verhouding X2 (de verdubbelde-CO2 UFR gedeeld door de 1850-2020 UFR) is afgeleid van de voorspelde uiteindelijke opwarming ΔE2 door verdubbelde CO2 (ECS), voor de emissietemperatuur (a) 267,6 K en (b) 255,3 K.

Het hele bereik van de huidige voorspellingen voor de opwarming van de aarde faalt dus in alle vijf de tests; en, zoals Fig. 10-14 laat zien, hoe hoger de voorspelling, hoe groter de miskleun. Daarentegen voldoet de 1,25 C° uiteindelijke opwarming door een verdubbeling van de CO2-uitstoot die het team heeft berekend en die als basis dient voor test 1, aan de eisen van test 2-5.

Hoe de klimaatmodellen de groei van de waterdamp in de bovenste atmosfeer overschatten

Nadat de Argonauten de natuurkundige fout van de klimaatwetenschappers hadden gecorrigeerd en met behulp van de vijf tests op theoretische wijze hadden vastgesteld dat klimaatmodellen drie keer zoveel opwarming van de aarde voorspellen, zochten ze naar een fysieke discrepantie tussen hoe de modellen voorspellen dat een relevant aspect van het klimaat zich zal gedragen en het gemeten, reële gedrag ervan.

Omdat klimaatmodellen de pre-industriële terugkoppelingsreactie met 3200% overdrijven, begonnen de Argonauten te bestuderen hoe modellen waterdampterugkoppeling weergeven, die door klimaatwetenschappers als het belangrijkste terugkoppelingsproces in het klimaat wordt beschouwd, waardoor alle of bijna alle netto terugkoppelingsreacties worden getriggerd.

Er werd zeker een opmerkelijke discrepantie gevonden tussen de voorspellingen van de modellen en de waargenomen realiteit. Klimaatmodellen voorspellen dat de tropische mid-troposfeer, zes mijl boven de oppervlakte, meer dan twee keer zo snel zou moeten opwarmen. Echter in werkelijkheid is er geen hot spot. De tropische bovenlucht warmt slechts iets sneller op dan het oppervlak. Alle modellen hadden het mis. Overal waar de modellen het in de praktijk fout hebben, hebben de echte data de voorkeur. Er lag ergens een grote fout op de loer.

Fig. 15a (IPCC (2007, fig. 9.1c) voorspelt deze tropische mid-troposfeer hotspot, maar er is geen hotspot in, het werkelijke verticale temperatuurprofiel tot 15 mijl hoogte, gemeten door miljoenen ballonsensoren (Fig. 15b: Lanzante et al. 2006).

Fig. 15 a) Voorspeld vs. b) Waargenomen temperatuurprofiel van de atmosfeer

De hotspot wordt in veel grote klimaatmodellen voorspeld (Fig. 16) Zonder deze hotspot kan de waterdampterugkoppeling niet zo substantieel zijn als de modellen voorspellen. Waarom is de voorspelde hotspot dan afwezig?

Fig. 16 De hotspot in vier modellen (Lee et al., 2007: elke kleurband is 1 C°)

IPCC (2007, afb. 9.1: hier afb. 17) ging ervan uit dat de hotspot de vingerafdruk van de door de mens veroorzaakte opwarming was.

Natuurlijke invloeden van de zon, vulkanen, kunstmatige ozon (O3) en aërosolen bleken de hotspot niet te veroorzaken, maar de kunstmatige opwarming van broeikasgassen wel.

Maar het IPCC had zich vergist. Klimaatwetenschappers zeggen nu dat de hotspot wel een teken zou zijn van de opwarming van de aarde, hoe die ook ontstaan is.

Toch blijft de hotspot afwezig. Het IPCC (2007, fig. 10.7: hier fig. 18) voorspelde dat de hotspot in de loop van de tijd zou ontstaan door de opwarming van de aarde. Maar het IPCC had zich weer vergist.

Fig. 17 De hotspot als de denkbeeldige vingerafdruk van de door de mens veroorzaakte opwarming van de aarde.

Fig. 18 Voorspeld wordt dat de hotspot zal groeien met de opwarming (IPCC, 2007, afb. 10.7).

Hoewel het IPCC een snelle opwarming van de tropische bovenlucht voorspelde, gaven de modellen van 1981-2016 een drievoudige voorspelling ten opzichte van de reële gegevens (Christy 2019: hier Fig. 19).


Fig. 19 Modellen overdrijven de opwarming van het tropische midden van de troposfeer in drievoud.

Modellen zijn geprogrammeerd om aan te nemen dat waterdamp, zoals CO2, methaan, lachgas en ozon, goed gemengd zouden zijn in de hele atmosfeer. Ze vergissen zich.

De modellen voorspellen dat waterdamp op alle hoogtes zal toenemen. Ze vergissen zich. In het midden van de troposfeer daalt de specifieke luchtvochtigheid al 70 jaar (NASA ESRL 1948-2020: hier Fig. 20).

Fig. 20 Specifieke luchtvochtigheid neemt af in het midden van de troposfeer (Kalnay et al. 1996).

Geen hotspot betekent een kleine waterdampterugkoppeling en zeer weinig opwarming, wat de analyse van het team bevestigt en aantoont dat het coherent is met de waarneming in de praktijk.

Conclusie: De morele verplichting is toegang tot betaalbare elektriciteit voor iedereen

Na correctie van de grove natuurkundige fout die klimaatwetenschappers onbedoeld hebben begaan, zal de opwarming van de aarde op alle tijdschalen ongeveer een derde zijn van wat klimaatwetenschappers voorspellen, coherent met de waargenomen opwarming die een derde blijkt te zijn van wat ze 30 jaar geleden hadden voorspeld, en coherent met de afname van waterdamp in het tropische midden van de troposfeer en dus de afwezigheid van de voorspelde ‘hotspot’.

Door de fout verstrekken veel banken geen leningen meer aan ontwikkelingslanden voor kolengestookte energie: vanaf 2010 de Wereldbank; vanaf 2015 Credit Agricole, Citibank, ANZ en Goldman Sachs; vanaf 2016 JP Morgan, Deutsche Bank, PNC, Credit Suisse, ABN Amro, Standard Chartered, US Bancorp, Commerzbank en Barclays; vanaf 2017 DZ Bank en NAB; vanaf 2018 DBS; vanaf 2019 zelfs de African Development Bank.

Toch zegt de Wereldgezondheidsorganisatie dat huizen zonder stroom 4 miljoen mensen per jaar doden door het inademen van rook van kookvuren en 500.000 vrouwen per jaar bij de bevalling – slechts twee van de vele oorzaken van vroegtijdige sterfte door het ontbreken van de toegang tot elektriciteit, die het Internationaal Energieagentschap definieert als niet meer dan de capaciteit om dagelijks 4 uur lang een gloeilamp van 60 Watt te gebruiken. Een miljard mensen hebben nog steeds geen toegang tot elektriciteit – een ontwikkelingsprioriteit die nu veilig en betaalbaar kan worden opgevangen door de opwekking van steenkool.

De ongerechtvaardigde angst voor een grote, snelle en gevaarlijke opwarming van de aarde heeft ertoe geleid dat de financiering voor milieuverbetering op ongerechtvaardigde wijze is verschoven van betaalbare en uitvoerbare oplossingen – zoals de universele elektrificatie van kolen- en gasgestookte elektriciteit die nu weer mogelijk is – naar de vele echte milieuproblemen die het gevolg zijn van de bevolkingsgroei en de daaruit voortvloeiende armoede en ellende in de ontwikkelingslanden.

Na correctie van de hier geschetste fout in de fysica kan de indoctrinatie van kinderen over de vermeende dreiging van de opwarming van de aarde nu ophouden. Van velen is de kindertijd geruïneerd door de vrees waarvan de huidige resultaten tonen dat ze ongegrond zijn. Sommigen hebben zelfs zichzelf gedood in nodeloze wanhoop.

Er zijn veel echte milieuproblemen, maar de langzame, zachte, netto-heilzame opwarming die te verwachten is na correctie van de langdurige en kostbare fout van klimaatwetenschappers op het gebied van de fysica, behoort daar niet toe. Het arsenaal aan klimaatregels, beperkingen, belastingen, heffingen, pressiemiddelen, conferenties, toespraken en verdragen is niet nodig. De door de mens veroorzaakte opwarming van de aarde heeft geen ‘klimaatcrisis’ veroorzaakt en zal dat ook niet doen. Het is allemaal voorbij.

***








Referenties

Akasofu S-I (2013) On the present halting of global warming. Climate 1(1):4–11.

Aldrin M, Horden M, Guttorp P, Skeie RB, Myhre G, Berntsen TK (2012) Bayesian estimation of climate sensitivity based on a simple climate model fitted to observations of hemispheric temperature and global ocean heat content. Environmetrics 23:253–271. https://doi.org/10.1002/env.2140

Andrews T, Gregory JM, Webb MJ, Taylor KE (2012) Forcing, feedbacks and climate sensitivity in CMIP5 coupled atmosphere–ocean climate models. Geophys Res Lett 39:L09712. https://doi.org/10.1029/2012GL051607

Arrhenius S (1906) Die vermutliche Ursache der Klimaschwankungen (“The possible cause for climate variability”) Meddelanden från K Vetenskapsakademiens Nobelinstitut 1(2):1ff

Bates JR (2016) Estimating climate sensitivity using two-zone energy–balance models. Earth Space Sci 3(5):207–225. https://doi.org/10.1002/2015EA000154

Black HS (1934) Stabilized feedback amplifiers. Bell System Tech J 1–18

Bode HW (1945) Network analysis and feedback amplifier design. Van Nostrand Reinhold, New York, 31–43

Callendar GS (1938) The artificial production of carbon dioxide and its influence on temperature. Q.J.R. Met. Soc. 64(275), 223–240. https://doi.org/10.1002/qj.49706427503