Foto: Shutterstock.











Auteur: Eric Worrall (VS).

Vertaling: Jan Smelik.

Als bewijs dat 2020 het jaar was dat we het toppunt van domheid bereikten, hebben de voorstanders van duurzame energie iedereen overtroffen met een plan om intermitterende wind en zon om te zetten in waterstof, om dat vervolgens om te zetten in ammoniak voor de transport per schip, en dan weer terug in waterstof voor gebruik in een markt die niet bestaat.

Je kunt het geld bijna niet sneller verbranden als je het gewoon in een oven schept.

En dan de locatie; een uitgestrekt woestijngebied in de West-Australische Pilbara regio, bekend om zijn verzengende hitte, gemene stofstormen en nog meer gemene vliegen. Eric Worrall neemt ons mee naar de gekgeworden wereld die de gesubsidieerde hernieuwbare energieoplichterij van Australië is.

De Australische federale regering heeft de goedkeuring van een project van 53 miljard dollar en de verwoesting van 78 vierkante kilometer van deze wildernis bespoedigd, om groene waterstof te produceren voor een exportmarkt die niet bestaat. Dit alles om de planeet te redden.

Uit ‘The Guardian’

By Adam Mortom

14 november 2020

Groene reuzen: de enorme projecten die van Australië een schone energie-supermacht zouden kunnen maken

De Asian Renewable Energy Hub zou een energieopwekkend vermogen krijgen dat overeenkomt met 40% van de totale elektriciteitsopwekking in Australië. Deze grootste, groene krachtcentrale ter wereld is gepland in een uitgestrekt stuk woestijn in het afgelegen noordwesten van Australië.

Het wordt de Asian Renewable Energy Hub genoemd en de omvang is moeilijk voor te stellen. Als deze volledig wordt gebouwd, zullen er 1.600 gigantische windturbines en een 78 vierkante kilometer grote zonneweide een paar honderd kilometer ten oosten van Port Hedland in de Pilbara staan.

Deze hybride zonne-windcentrale zal een capaciteit krijgen van 26 gigawatt, meer dan alle Australische kolencentrales bij elkaar. Volgens de initiatiefnemers van de hub zijn de zon overdag en nachtwinden die vanuit de Indische Oceaan binnenwaaien perfect op elkaar afgestemd rond om de klok een vrijwel constante bron van emissievrije energie te kunnen produceren.

Het grootste deel ervan zal worden gebruikt om 14GW aan elektrolysers in werking te stellen die ontzilt zeewater zullen omzetten in “groene waterstof”, een vorm van energie die analisten verwachten dat ze in de komende jaren en decennia in toenemende mate zal worden gebruikt als vervanging voor fossiele brandstoffen.

Hoewel nog vijf jaar verwijderd van de start van de bouw, kwam realisatie van de hub afgelopen weken een stuk dichterbij nadat de federale overheid het een belangrijke projectstatus verleende – een toekenning die de goedkeuringsprocessen zou moeten gladstrijken – en de West-Australische overheid het eerste stadium goedkeurde.

Maar het grootste deel van de gecreëerde energie zal worden geëxporteerd. Omdat waterstof pas bij zeer lage temperaturen (ongeveer -250C) van een gas in een vloeistof condenseert, zal het als groene ammoniak worden vervoerd, wat veiliger is om te transporteren en ontstaat door het mengen van waterstof met stikstof.

Een van de vragen die boven het project hangen zijn de kosten, maar Star of the South beweert dat het economisch gezien zinvol is – dat de technologie goedkoper wordt en dat de productiepatronen van offshore-windenergie een aanvulling zullen vormen op, in plaats van te concurreren met, hernieuwbare energiebronnen op het vasteland. Het streeft naar goedkeuring van de Victoriaanse regering op milieugebied en wacht op de voltooiing van een wettelijk kader voor de ontwikkeling van schone energie op zee, maar heeft als doel om tegen 2025 een begin te maken met de productie van energie.

Mijn vraag, als de “technologie goedkoper wordt”, en de markt naar verwachting pas in 2035 zal bestaan, waarom niet een paar jaar wachten, totdat de kosten nog verder omlaag gaan?

Het plan voor de Asian Renewable Energy Hub heeft sinds zijn oprichting verschillende radicale transformaties ondergaan. Het oorspronkelijke idee was een onderzeese kabel naar Azië, maar dit idee lijkt in stilte te zijn gestorven. Daarna is het kortstondig omgevormd tot een groene waterstofexportfaciliteit, maar nu lijkt het zich te hebben ontwikkeld tot een groene ammoniakproductie- en exportfaciliteit.

Een CSIRO-studie uit 2017 suggereerde dat het rendement van groene stroom naar waterstof naar ammoniak en terug naar elektriciteit 25 – 39% is, wat betekent dat tot 75% van de toch al dure duurzame stroom alleen al in het conversieproces verloren gaat, zonder dat er zelfs maar rekening wordt gehouden met de transport- en distributiekosten.

De productie van ammoniak uit waterstof uit fossiele brandstoffen is een veelgebruikt industrieel proces, dus je moet behoorlijk optimistisch zijn om daar nog aanzienlijke rendementswinst te verwachten van dat deel van het proces.

Grote voordelen zullen dus moeten komen van kostenbesparingen bij de productie van de zonnepanelen en windturbines, maar er is een limiet aan de mate waarin de prijs kan dalen. De productie van windturbines en zonnepanelen is een zeer energie-intensief industrieel proces.

En er is nog een probleem, op de een of andere manier zal het project enorme hoeveelheden water moeten halen, voor het wassen van de zonnepanelen. De stofontwikkeling in de Australische woestijn moet je gezien hebben om te kunnen geloven. In de droge woestijnomgeving bouwen statische ladingen zich snel op, waardoor het stof aan de oppervlakte blijft kleven.

Eric Worrall.

Je kunt geen onbewerkt zeewater gebruiken om de panelen te wassen, want verwarmde pekel is corrosief, laat een residu achter en is een zeer goede elektrische geleider – kortsluiting, minder lichtdoorlating en gecorrodeerde bedrading in één eenvoudig pakket. Je kunt geen perslucht gebruiken om de panelen te reinigen, omdat de stofdeeltjes schurend zijn; perslucht zou de panelen mat schuren. Terwijl er voortdurend onderzoek wordt gedaan naar het gebruik van elektrostatische methoden om het stof te verwijderen, of het voorzichtig wegvegen van het stof zonder water, blijft chemisch zuiver water een van de minst schadelijke reinigingsmiddelen.

Maar in de woestijn is schoon water een zeer beperkte hulpbron. Dus naast het ontzilten van grote hoeveelheden zeewater voor de productie van waterstof en ammoniak, zal het project ook grote hoeveelheden water moeten ontzilten om de 78 km² aan zonnepanelen regelmatig te kunnen wassen. Dat laatste levert dan wel ‘groene’ werkgelegenheid op …

***

Bron: Watts Up With That (WUWT) hier.