Klein kanaaltje. Foto Shutterstock.











Een bijdrage van Jeroen Hetzler.

Wij weten inmiddels dat er geen andere grond is voor de CAGW-hypothese (vermeend door mensen veroorzaakte catastrofale opwarming) dan een verdienmodel en machtsuitoefening op doorgaans onethisch ideologische gronden. Ik heb bewondering voor de creativiteit van onder andere ondernemers om via een quasi groen imago toegang te krijgen tot de subsidieruif die burger/belastingbetaler is afgeperst.

De jongste loot aan deze groene boom is opslag van CO2 in lege aardgasvelden.

Vier multinationals, waaronder Exxon en Shell, gaan subsidie aanvragen voor CO2-opslag in een gasveld onder de Noordzee. Deze subsidie is omstreden, omdat het een enorm bedrag is voor iets dat op deze schaal nog nooit is gedaan. […] Porthos moet, als alles goed gaat, in vijftien jaar zo’n 37 megaton aan CO2-uitstoot besparen, met een subsidie van naar schatting dus zo’n €1,5 mrd. ‘

Bron hier.

Een beetje cijferen laat zien dat het gaat om 2,5 MT CO2 per jaar ofwel € 40 per ton. Laten we de mondiale cijfers er bij halen om dit in perspectief te plaatsen. De totale CO2-emissie in 2019 voor Nederland bedroeg 192,0 MT. Ofwel, die opslag is 1,3%. De Nederlandse bijdrage aan de mondiale menselijke emissie is 0,6%

Bron hier.

Als we bedenken dat die totale emissie goed is voor 0,0003 graden C, dan begint het groene imago nogal te verbleken, vrees ik. Helemaal als de menselijke emissie 3% is op de totale CO2 in de atmosfeer. Het blijft allemaal kruimelwerk dat in geen verhouding staat tot de gruwelijke apocalyptische scenario’s die bij gebrek aan bewijs, sterker, bij toenemend bewijs van het tegendeel steeds grotesker vormen aannemen.

Nuchter nadenken laat zien dat het geen wonder is dat die vreselijke opwarming na 50 jaar er maar niet komt. In het boek Climate Change, The facts 2020 schreef Jo Nova een intrigerende bijdrage over de heilig verklaarde ijsboorkernen vs. het onderzoek naar huidmondjes van planten als indicatie van de CO2-concentraties in vroeger tijden. IJsboorkernen vormen zich langzaam en strijken daardoor pieken en dalen glad (smoothing). Huidmondjes laten die pieken wel zien. Zo zien we pieken naar 350 ppm. rond het jaar 800, 1350, 1550. Nu is dit 400 ppm. Rampzalig?

Het beeld is dat de ppm.-waarden aan de hand van huidmondjes veel hoger lag dan die van ijsboorkernen. Weinig reden voor apocalyps. Het zoveelste intrigerende gegeven dat de wetenschap er allesbehalve uit is i.t.t. tot wat wordt gesuggereerd. De vraag is hoe krampachtig het ideologische groepsdenken blijft steken in het zelf geschapen paradigma waarin het onethische bang maken van schoolkinderen geoorloofd is. Me dunkt dat klimaatalarmisme ethische en wetenschappelijke normen met voeten treedt.

Ik wil besluiten met deze onsterfelijke woorden van Kees Pieters over die CO2-opslag:

Stel je voor dat je zou zeggen:

Het waterpeil in de oceanen stijgt te hard.

Laten we een kanaaltje maken van de Maas naar een oude lege Limburgse mijn.

En dan die mijn vol laten lopen met water.

Dan stijgt het water in de oceaan 0,00 . . . 001 mm minder.

Ik denk dat iedereen je voor gek zou verslijten. Maar als je “water” vervangt door “CO2” en “lege Limburgse mijn” door “onder de Noordzee” en “het water in de oceaan” door “CO2 in de lucht” dan doe je precies hetzelfde.

Maatschappelijk verantwoord ondernemen? Dit kan alleen wanneer spelers als Shell en Exxon zich weer wijden aan hun core business en zich distantiëren van de mythe van de CAGW-hypothese i.p.v. een verkrampt groen voetje willen halen bij ENGO’s. De theorie van het gezond verstand vs. groepsdenken. Ofwel, waar iedereen het met elkaar eens is, heeft er 1 niet goed nagedacht. Dit is bij uitstek van toepassing op de CAGW-hypothese.

Ceterum censeo Legem Climae delendam esse.

(Overigens ben ik van mening dat de klimaatwet moet worden vernietigd).