Auteur: David Wojick

De klimaatwetenschap wordt gedomineerd door alarmisten die verslaafd zijn aan het idee dat toenemende concentratie kooldioxide in de atmosfeer een gevaarlijke opwarming van de aarde zal veroorzaken. Hoeveel opwarming is dus de centrale wetenschappelijke vraag.

Deze vraag is verrassend moeilijk te beantwoorden ondanks 40 jaar onderzoek, dat tientallen miljarden dollars heeft gekost. Nu explodeert het probleem omdat er twee verschillende antwoorden naar voren komen, de ene onschadelijk laag en de andere gevaarlijk hoog. Deze divergentie plaatst de klimaatalarmisten in een penibele positie. Hoe ze ermee omgaan, valt nog te bezien.

Wat volgt is een enigszins technische uitleg van de situatie.

De kwestie draait om een benchmark-schatting van de invloed van toenemende CO2 op de temperatuur op aarde. Dit wordt de “evenwichtsklimaatgevoeligheid” of ECS genoemd. De fundamentele vraag is: wat wordt de mondiale gemiddelde temperatuur als het CO2-niveau het dubbele wordt van het zogenaamd oorspronkelijke niveau van 280 ppm? Dat wil zeggen, wat zal het zijn als we 560 ppm bereiken?

Aangezien het echter enige tijd kan duren voordat het klimaatsysteem zich aan dit nieuwe hoge niveau heeft aangepast, is de vraag wat de temperatuur zal zijn wanneer het systeem in evenwicht komt met deze verdubbeling, wat enige tijd kan duren nadat we 560 hebben bereikt. Dit gaat ook over gevoeligheid. ECS is niet de nieuwe hoge temperatuur. Het is de toename van het aantal graden Celsius in vergelijking met de oorspronkelijke temperatuur. Dus als de nieuwe hogere temperatuur bijvoorbeeld 2,2 graden C hoger is, dan geldt ECS = 2,2 graden.

Technisch gezien is ECS een abstractie, iets dat zich alleen in klimaatmodellen manifesteert, maar de model-ECS wordt als een belangrijke schatting van de èchte ECS genomen. In de modellen wordt ECS vaak geschat door simpelweg de CO2 onmiddellijk te verdubbelen, terwijl dit in werkelijkheid eeuwen duurt.

Dit alles gezegd hebbende, kan ik nu de opkomende crisis verklaren.

Decennialang variëren de geaccepteerde modelschattingen van ECS van 1,5 tot 4,5 graden Celsius. Verschillende modellen geven verschillende waarden, maar het algemeen veronderstelde bereik is niet veranderd. Dat het bereik zo groot is, is een beleidsprobleem geweest.

Opwarming van slechts 1,5 graden kan onschadelijk zijn, terwijl 4,5 gevaarlijk kan zijn. Maar het ECS-bereik is hardnekkig en weigert zich te beperken tot een specifieke waarde.

Nu is er plotseling een enorm nieuw probleem. De ECS is geëxplodeerd! Het is niet dat het hoger of lager is – het is beide. Twee nieuwe onderzoekslijnen lopen sterk uiteen van de geschatte waarde van ECS.

[Noot HL:

Een wat ouder overzicht. Bron hier. TCR = Transient Climate Response.

Citaat:

Two related quantities are used to characterise the climate sensitivity of Earth system models (ESMs). Equilibrium climate sensitivity (ECS) is an estimate of the eventual steady-state global warming at double CO2. Transient climate response (TCR) is the mean global warming predicted to occur around the time of doubling CO2 in ESM runs for which atmospheric CO2 concentration is prescribed to increase at 1 % per year. Across an ensemble of ESMs, TCR values are less than ECS values because of deep-ocean heat uptake, which leads to a lag in the response of global temperature to the increasing CO2  concentration (Hansen et al., 1985). …]

De eerste onderzoekslijn volgt een nieuwe benadering die observatie-ECS wordt genoemd. Het idee is dat, aangezien het CO2-niveau bijna halverwege de verdubbeling is, we ECS empirisch zouden moeten kunnen afleiden uit de waargenomen relatie tussen CO2-toename en temperatuurstijging.

Er is een aantal observatie- onderzoeken geweest en vele resulteren in ECS-waarden ver onder de 1,5, die inderdaad onschadelijk zijn. Waarden van 1,2 en 1,3 zijn gebruikelijk.

Maar tegelijkertijd is er een nieuwe golf van modelstudies geweest en deze resulteren in ECS-waarden ver boven de 4,5, wat echt gevaarlijk zou zijn. Die leveren waarden van 5,2 en 5,3 op.

Merk op dat de modellengemeenschap verdeeld is over het accepteren van deze nieuwe waarden. Ze impliceren tenslotte dat het modelleren van de afgelopen veertig jaar verkeerd was, inclusief veel van het recente modelleren dat nog steeds binnen het oude bereik valt.

Het resultaat van dit alles is dat de wetenschap van ECS een puinhoop is. Gezien het feit dat ECS een cruciaal element vormt van het klimaatalarmisme, is dit echt een crisis. Is de modellering al 40 jaar verkeerd? Is het nu verkeerd? Hoe zit het met observatie, die in de wetenschap leidend zou moeten zijn ? De wetenschappelijke methode zegt dat observatie dient te prevaleren boven modelberekeningen

Dit is ook een beleidscrisis. Als we geen idee hebben hoe gevoelig het klimaatsysteem zal zijn voor stijgende CO2-niveaus, dan hebben we geen basis om klimaatbeleid te maken. Als de waarnemingswaarden kloppen, is er simpelweg geen klimaatcrisis.

Hoe zal deze enorme nieuwe onzekerheid uitpakken? Gelukkig zullen we vrij snel een glimp van het antwoord daarop krijgen. Het meest recente IPCC-beoordelingsrapport (AR6) wordt momenteel herzien en zou in het komende jaar moeten verschijnen. Dit rapport zou de stand van de wetenschap op het gebied van klimaatverandering moeten beoordelen. Maar de verwachting is dat zulks – zoals gebruikelijk – vanuit een alarmistisch oogpunt zal gebeuren.

Hoe het IPCC omgaat met het exploderende ECS-bereik, zal op zijn minst interessant zijn om te zien. Ze kunnen ervoor kiezen om het te negeren omdat het afbreuk zal doen aan het alarmisme. Ze kunnen de vermelding van het ECS gewoon helemaal laten vallen, omdat het nu erg lastig is. Maar een dergelijke omissie zal veel kritiek uitlokken.

Of ze erkennen alleen de hogere waarden, die in lijn zijn met het alarmisme. Daarbij lopen ze echter het risico om de tekortkomingen van modellen te exponeren (wat niet zo moeilijk is). Bovendien zal het weglaten van kritisch bewijs ook kwetsbaar zijn voor kritiek.

Met het exploderende ECS-bereik bevindt het IPCC zich tussen Scylla en Charibdis. En daarmee ook het klimaatalarmisme.

Wordt vervolgd.

***

David Wojick.

Over David Wojick

David Wojick, Ph.D. is een onafhankelijk analist die werkt op het snijvlak van wetenschap, technologie en beleid. Zie hier.

Voor meer dan 100 eerdere artikelen voor CFACT, zie hier.

Wojick is beschikbaar voor vertrouwelijk onderzoek en advies.

***

Bron hier.

Zie ook hier.