Een bijdrage van Jeroen Hetzler.

Kernenergie heeft een eigenaardig effect op het gemoed. Doorgaans is sprake van misplaatste angst voor straling, misvorming en kanker. Deze aversie tegen kernenergie is voornamelijk ontsproten uit kringen die hun macht te danken hebben aan een ban op kernenergie. Met name Greenpeace loopt al decennia voorop in deze propaganda. Dit berust niet op wetenschap maar op emotie en berekend dwarsbomen van de concurrentie voor Greenpeace. Emotie vergelijkbaar met die van anti vaxxers. Lees:

Terwijl het volk in haar onwetendheid nog verder discussieert over gevaren van kernenergie, zijn de leiders van de groene organisaties, zoals milieuorganisaties en actiegroepen, al verder. Zij weten dat die gevaren er nauwelijks zijn en hun zorgen gaan over een heel ander punt: “Hoe te voorkomen dat zij door kernenergie een stuk van hun macht kwijtraken?”

Meer kerncentrales zou immers betekenen dat macht weer terug komt bij het “grootkapitaal”. Want kerncentrales zullen dan op den duur het overgrote deel van de energievoorziening gaan verzorgen. Doordat zij goedkoop zijn en CO2-vrij, zullen kerncentrales op termijn de veel te dure “groene stroom” verdringen. De groene stroom, waarbij milieuorganisaties zo’n grote rol spelen. Dat kan niet anders dan ten koste gaan van macht en geld van de groene organisaties. En aan het verliezen van je macht ga je natuurlijk niet meewerken! Dus tegenwerken!

Bron

In dat anti nucleaire sentiment is in onze maatschappij nu een kentering gekomen. Onlangs plaatste Elseviers Weekblad hierover een interessant artikel. Zo lezen we:

Er is wel degelijk een bedrijf dat kernreactoren wil bouwen, in weerwil van wat tegenstanders lang hebben gezegd. […] Ondanks de interesse van EDF is nog lang niet zeker dat er nu nieuwe kernreactoren komen. Ramany benadrukte tegenover de PZC dat voor zo’n miljardeninvestering vertrouwen nodig is. Zo vindt EDF het belangrijk dat de overheid ‘de voorwaarden schept om die investering aantrekkelijk te maken’. Met het Verenigd Koninkrijk kwam EDF bijvoorbeeld voor ruim veertig jaar een vaste afnameprijs voor elektriciteit overeen. Er circuleren ook allerlei andere ideeën. Zo kunnen overheden garanties afgeven, of helpen de kosten te drukken om het enorme investeringskapitaal bij elkaar te krijgen. […] Voor de concurrentiepositie van kernenergie maakt het bijvoorbeeld nogal uit hoe duur windmolens, zonnepanelen, elektriciteit en kerncentrales worden.

Bron

Het draait dus om vertrouwen in een stabiel investeringsklimaat, kunnen we constateren. Dit wordt beschaamd door steeds weer nieuwe veiligheidseisen. Niet door inherente, onvermijdelijke kosten van kernenergie. Bovendien is door dat getaande vertrouwen sprake van verloren gegane kennisopbouw en standaardisatie. Er is behoefte aan een gedegen brede kostenvergelijking, want kapitaalkosten vormen veruit het leeuwendeel van al deze kapitaalintensieve investeringen, ook in wind en zon. Bovendien komen er netwerkkosten bij kijken, aanpassingsverliezen, balancering, bijspringen bij Dunkelflaute etc. Hiertoe is een goede poging gedaan door de NEA (Nucleair Energy Agency). In dit rapport zijn de kosten vergeleken op basis van ‘the levelised cost of electricity (LCOE) for a variety of technologies.‘ Dit leidde tot onderstaande schermafbeeldingen waarin scenario’s van diverse renteniveaus zijn opgenomen. De verwachting is dat 8% wel de norm zal zijn. De afbeeldingen betreffen de bouw en de netwerkkosten.

 

We kunnen constateren dat nucleair wind en zon qua kosten achter zich laat. Wind op land komt alleen bij het 3%-scenario in de buurt.

Onderstaande afbeelding van de netwerkkosten zal geen verrassing zijn. Ook hier hebben wind en zon het nakijken vanwege inherente eigenschappen.

 

 

Bron

Een niet onbelangrijk element is de welvaartsverdienste. Anders gesteld: welke is nu de bijdrage aan onze welvaart? Voor windmolens is de constatering dat de economische afschrijving die van de technische verre overtreft. In simpele taal: windmolens belanden na 15 jaar subsidie in principe op de schroothoop, maar hebben zichzelf qua investering bij lange na nog niet terugverdiend. Ergo: welvaartsverlies. Bron

Het is dan eenvoudig om dergelijke sommetjes te maken voor zonnepanelen en kernenergie. De uitkomsten zullen geen verrassing zijn:

Zonnepark Leemkuil: investering € 5,5 miljoen. 6,5 ha. groot en 0,5 MWp/ha. Totaal 3,25 MW = € 1,7 miljoen/MW. Productiefactor is 11% op die geografische breedte (het project stelt veel te optimistisch 20%); opbrengst € 25/MW De terugverdientijd 71 jaar (bij p.f. 20% 39 jaar)

Voor een kerncentrale van 1600 MW met €12,5 miljard investeringskosten, 90% bedrijfstijd en hier een marktprijs van €35/MW wordt de terugverdientijd dan 28 jaar.

En dan kan een kerncentrale nog tenminste 20 jaar langer functioneren. Onderhoudskosten voor alle zijn buiten beschouwing gelaten. Ergo, wind en zon liggen straatlengtes achter bij kernenergie. Niet verwonderlijk gezien de enorme verschillen in prestaties getuige de vermogensdichtheid van kernenergie, ca. 1000 x die van wind.

Tot slot, er circuleren tal van bakerpraatjes over vermeende gevaren van kernenergie. Ze passen alleen in de agitprop van bepaalde antikern-NGO’s en hun apostelen. In werkelijkheid is kernenergie het veiligst. Tsjernobyl was een niet representatief industrieel incident dat zich bovendien niet in de verste verte kan meten met Bhopal, India om maar eens iets te noemen.

Dat verketteren is dus gebaseerd op emotie of berekenend beleid om de eigen macht te beschermen.

Ceterum censeo Legem Climae delendam esse.

(Overigens ben ik van mening dat de klimaatwet moet worden vernietigd).

……