Trump-‘bashing’ en klimaatpropaganda op NPO

 Zij betwisten alleen dat de mens een dominante invloed zou hebben gehad op de klimaatverandering.

29-9-2020

Trump-‘bashing’ en klimaatpropaganda op NPO

Myron Ebell staat de pers te woord tijdens zijn bezoek aan Brussel, waarin hij aankondigde dat de VS zich uit het klimaatakkoord van Parijs zal terugtrekken. Foto: Rypke Zeilmaker.

In zijn documentaire onder de titel, ‘Vaarwel Amerika’ (een co-productie van BNNVARA en BlazHoffski/Levy Productions), onthult Gideon Levy de benarde situatie van klimaatdeskundigen in de VS onder de regering Trump. Het is weer een en al Trump-bashing en klimaatpropaganda, waar onze staatsomroep kennelijk geen genoeg van kan krijgen.

Aan de introductie van de documentaire ontleen ik het volgende.

Stel je voor dat je een klimaatdeskundige in Amerika bent en Donald Trump wordt van de één op de andere dag je nieuwe baas. Trump en zijn regering vinden klimaatverandering een hoax, terwijl de gevolgen ervan in alle hoeken van de VS zichtbaar zijn. [Noot HL: Dit is de bekende mantra van de klimaatalarmisten: elk afwijkend weersverschijnsel wordt aan klimaatverandering toegeschreven. En dat alles is de schuld van de mens door het gebruik van fossiele brandstoffen!] Dus gewoon je werk doen als klimaatwetenschapper, leek documentairemaker Gideon Levy een lastige zaak. Hij volgt een aantal klimaatdeskundigen in dienst van de Amerikaanse overheid, die een inkijkje geven in hun dagelijkse strijd om hun werk goed te kunnen doen.

Tijdens het draaien besluit Levy dat observeren alleen niet genoeg is, hij helpt mee om een revolutionair meetinstrument veilig te stellen. Het resultaat van vier jaar filmwerk is deze ontluisterende documentaire, die onthult hoe het achter de voordeur van Amerikaanse ministeries eraan toegaat, waardoor deze documentaire – in aanloop naar de Amerikaanse verkiezingen – relevanter is dan ooit.

Levy opent de documentaire met een confronterende scène waarin hij spreekt met Myron Ebell, in 2016 een lobbyist van de fossiele industrie. [Noot HL: Dat is Ebell niet. Hij is directeur bij het Competitive Enterprise Institute, een Amerikaanse pro-markt denktank.]

Na de Amerikaanse verkiezingen wordt Ebell de baas van de EPA, het Amerikaanse ministerie van Milieu. [Noot HL: Ebell is geen directeur van EPA geworden, hoewel hij wèl één van de kandidaten was. En EPA is geen Ministerie van van milieu, maar een agentschap: Environmental Protection Agency, enigszins te vergelijken met ons RIVM en PBL Zie hier ] Hierdoor wordt Ebell plotseling een machtig man en is Levy hem blijven volgen. [Ebell is dus geen machtig man geworden. Maar zijn jarenlange bijdragen aan het klimaatdebat hebben hun invloed niet gemist.]

The New York Times schrijft dat de aanstelling van Ebell bij de EPA te vergelijken is met wanneer het hoofd van de tabakslobby ineens directeur wordt van de patiëntenvereniging van longziektes. [Noot HL: dat is een malafide vergelijking, guilt by association, en bovendien onjuist. Ebell is geen directeur van EPA geworden.]

[Terzijde: Als je als documentaire-maker bij eenvoudig verifieerbare feiten al de mist in gaat, hoe is het dan met de rest van je verhaal gesteld?]

De gesprekken die Levy voert met Ebell zetten de rest van de film in perspectief: mensen die de wetenschap negeren, ontkennen en zwart maken zwaaien nu de scepter en daar moeten de klimaatwetenschappers het mee doen. [Dit is onzin. Wetenschappers die kritiek hebben op de AGW-hypothese (AGW= Anthropogenic Global Warming) baseren zich op wetenschap en metingen. Zij ontkennen geen klimaatverandering en zelfs niet dat er enige opwarming heeft plaats gevonden. Zij betwisten alleen dat de mens een dominante invloed zou hebben gehad op de klimaatverandering. Maar deze grijs gedraaide plaat wordt steeds weer afgespeeld door de klimaatalarmisten.]

Al snel na de verkiezingen nemen de spanningen toe en regeert de angst onder de geportretteerden. Zullen ze worden ontslagen? Of worden ze gedwongen hun werk in het geheim voort te zetten? Ook zelfcensuur blijkt tevergeefs. Het instituut waar ze voor werken wordt opgeheven en de wetenschappers staan op straat. De één gaat naar Wenen en de ander krijgt een prestigieuze beurs in Frankrijk. Hier wordt de Amerikaanse braindrain duidelijk: in beide steden blijken ook andere Amerikaanse klimaatwetenschappers een veilig heenkomen te hebben gevonden.

Gideon Levy: “Toen ik aan deze documentaire begon, had ik nooit een worst case scenario verwacht. Wat mij het meest raakte was het verhaal van Emily Wilson van NASA. Zij gaf leiding aan een team dat 10 jaar lang werkte aan een revolutionair instrument om broeikasgassen te meten.

In de film zien we hoe dit project stukloopt en hoe zij verandert. Haar enthousiasme maakte plaats voor desillusie. ‘Ik kon niet leven met het idee dat al haar werk voor niets is geweest en dat zo’n belangrijk instrument er niet zou komen. Ik ben haar gaan helpen, want ik heb twee kinderen en ben mij door het maken van deze film nog meer gaan beseffen dat we allemaal ons steentje moeten bijdragen aan de toekomst.’  [In de documentaire wordt niet duidelijk gemaakt wat de oorzaak is van het stoppen van het project. Er wordt enkel gesuggereerd dat dit dient te worden toegeschreven aan boze krachten binnen de regering-Trump.]

‘Vaarwel Amerika’ laat verhalen zien die inzicht geven in de nietsontziende destructie, waarvan niet alleen de Amerikanen, maar alle wereldburgers slachtoffer van zijn geworden. [Noot HL: ‘Nietsontziende destructie’? ‘Alle wereldburgers slachtoffer’? Dit soort oprispingen zijn ontsproten aan een rijke, maar overspannen fantasie! Er is geen klimaatcrisis!]

Aldus enkele passages uit de aankondiging van de documentaire.

Maar hoe zit het nu werkelijk met het vermeende klimaatlysenkoïsme van de regering-Trump? Worden de klimaatalarmisten nu naar de Goelag gestuurd, zoals dat destijds in de USSR het geval was? Nou, dat blijkt mee te vallen, of tegen te vallen (afhankelijk van de positie die men ter zake inneemt.) Zo klaagde William Happer, een prominente wetenschapper en klimaatrealist, die enige tijd deel heeft uitgemaakt van de staf van het Witte Huis, dat hij daar geen poot aan de grond kreeg. Zie hier. Om redenen van politieke opportuniteit waren de adviseurs van President Trump van mening, dat deze niet te veel ruchtbaarheid diende te geven aan zijn opvattingen over klimaat en klimaatbeleid. William Happer had daar overigens begrip voor. Maar toch … exit William Happer!

Onder de klimaatrealisten bevinden zich wetenschappers met een indrukwekkende staat van dienst, zoals David Legates. Ondanks de steun van de regering-Trump bleek het niet eenvoudig om hem een topfunctie te bezorgen bij de NOAA (National Oceanic and Atmospheric Administration). Maar dat lukte uiteindelijk wèl. Ze hier.

Terug naar de documentaire. Zie hier

Levy’s openingstekst zet de toon:

Stel je voor dat je een klimaatwetenschapper bent. Iedere dag krijg je onheilspellende data binnen, die maar op één ding wijzen: de aarde warmt in een razend tempo op.

Zou hij ooit de moeite hebben genomen om naar de metingen te kijken?

Vervolgens beelden van een vader die met zijn zoontje in de auto rijdt op een weg door een bos dat in brand staat (in 1918!). Onderliggende suggestie: bosbranden zijn het gevolg van de opwarming van de aarde.

Daarna een interview met Myron Ebell van enkele jaren geleden. Levy is gefascineerd hoe Ebell in staat is ‘de waarheid volkomen binnenstebuiten te draaien.’ Levy vertelt hem dat zijn opvatting volmaakte onzin is. Wat weet Levy dat Myron Ebell niet weet? Ebell houdt zich reeds vele jaren met het klimaat bezig. Hij behoorde tot mijn  trouwe lezers toen ik nog voor de – inmiddels opgeheven – Amerikaanse website TechCentralStation (TCS) over klimaat en aanverwante zaken schreef.

Dan volgen vele interviews met Amerikaanse klimaatwetenschappers die vrezen hun baan te zullen verliezen nu er een nieuwe wind waait in klimaatland in de VS.

Tussendoor weer shots van Myron Ebell enkele jaren later op een internationaal congres in Brussel, in zijn hoedanigheid van leider van het team van het Witte Huis dat een herziening van het Amerikaanse klimaatbeleid heeft voorbereid. Hij wordt gekwalificeerd als een ‘avid climate change denier‘ en in verband gebracht met de tabaksindustrie – een bekende truc om klimaatsceptici weg te zetten als ignoramussen, die je vooral niet serieus hoeft te nemen. Op dit congres kondigt Ebell het uitreden van de VS aan uit het klimaatakkoord van Parijs.

Vervolgens beelden van president Macron waarin hij Amerikaanse klimaatwetenschappers uitnodigt om dan maar naar Frankrijk te komen.

Daarna schenkt Levy aandacht aan Emily Wilson een chemicus die aan NASA is verbonden, die met haar team een handzaam apparaat heeft ontwikkeld om vanaf de grond concentraties van CO2 en methaan te meten in een luchtkolom tot aan de atmosfeer. Het betrokken project is bijna klaar, maar de financiering om het te voltooien is stop gezet.

Levy besloot haar te helpen en bracht haar in contact met het Nederlandse KNMI. Zo hoopt Emily partners te krijgen voor de voltooiing van haar project. Hoewel de Nederlandse wetenschappers positief reageren, blijft het in de documentaire toch onduidelijk of er verder nog iets tastbaars uit het bezoek van Emily aan Nederland is voortgekomen. En zo nee, waarom niet.

Dan springt de documentaire weer naar andere wetenschappers, waaronder een vlinderbiologe die vanuit haar droomhuis in de adembenemende natuur aan de voet van de Pyreneeën ons deelgenoot maakt van haar zorgen:

‘You are seriously looking at a disaster movie if we keep going as we are.’

Het contrast tussen haar woorden en haar omgeving kon niet groter zijn.

Tot zover enkele elementen uit de documentaire van Levy.

Al met al, kan niet worden ontkend dat Gideon Levy een talentvol documentaire-maker is. De beelden zijn verzorgd en mooi. De interviews zijn intelligent, maar tendentieus. En de slotscenes, waarin visueel wordt gesuggereerd dat de bosbranden de VS in 2018 iets te maken hebben met klimaatverandering, zijn prachtig verfilmd en ontroerend, maar suggestief en misleidend.

Wat zou het niet mooi zijn als hij zijn talenten als documentaire-maker zou inzetten voor het zoeken naar waarheid, in plaats van de overvloedige en vileine Trump-bashing en goedkope, misleidende klimaatpropaganda, die er bij onze staatsomroep in gaan als Gods Woord in een ouderling.

In overeenstemming met haar mandaat zou de NPO zou er goed aan doen om de magistrale films van Marijn Poels te vertonen in plaats van dit soort tendentieuze desinformatie.