Een pareltje uit de oude doos.
De nar en de koning
Shutterstock.
Een pareltje uit de oude doos.
Een gastbijdrage van Peter van Beurden.
Dit verhaal is gebaseerd op een interview, waarin Marcel Crok Theo Wolters kritisch bevraagt over de energietransitie en de kosten die daarmee gemoeid zijn.
Helaas is het al een wat ouder interview, maar ik heb nog geen recenter interview gevonden. Nog mooier zou het zijn als een nieuw interview er een zou worden tussen Diederik Samsom, Theo Wolters met als interviewer Marcel Crok.
Onder het oude interview staan een aantal bevlogen reacties. Inhoudelijk hebben die niets om het lijf, maar ze zijn wel tekenend voor het niveau van het gebruikelijke weerwoord. Onzin, leugens, milieu-onvriendelijk, sprookjes, buitengewoon sterke argumenten die steeds opnieuw worden gerecycled maar geen enkel gewicht in de schaal leggen. Zeg maar “argumenten” met een groot napraatgehalte of moet ik het geloof noemen. En warempel het bijbelse aspect ontbrak ook hier niet.
Terug naar het interview
Theo ontpopt zich rustig en gedecideerd sprekend als een realistische idealist, of misschien beter als een idealistische realist. Hij geeft duidelijk aan waar het mis ging in de klimaatafspraken en je gelooft je oren niet als je over het gesjoemel met cijfers hoort. Blijkbaar is CO2 een vehikel waaraan je veel op mag hangen en als de trein met duurzame maatregelen eenmaal rolt is het eindstation ineens totaal uit beeld. Hier doemt het beeld van een dubbele agenda op. De aarde, of was het de mensheid, moet gered. Waarván is kennelijk niet meer duidelijk. We gaan wat dóén, koste wat het kost, er is haast bij en we zien wel waar we uitkomen lijkt het devies te zijn.
Theo legt steeds feilloos de vinger op de gevoelige plek. Blijkbaar weet hij heel goed waarover het hier gaat.
Hier neem ik het als nar over en doe Koning Klimaat enkele voorstellen
Nederland lost zijn CO2 probleem wel op. We laten de zonnepanelen gewoon in China maken, net als tal van andere halffabricaten en producten. We jagen de vervuilende bedrijven het land uit, maar importeren zonder scrupules de onder vervuilende en slechte arbeidsomstandigheden gemaakte producten. Als het boekhoudkundige eindresultaat CO2 neutraal maar klopt. We importeren massa’s hout en biobrandstoffen. We schaffen het produceren van vlees af en gebruiken de grondstoffen die eerst voor het voer werden gebruikt gewoon in de biovergister. Of gebruiken het (suikerrietstengels) zoals onlangs werd gemeld, meteen in de biomassacentrale. Het is in elk geval een snellere manier om er biobrandstof van te maken. Het voer hoeft zo niet door de koe of het schaap of de geit en we zijn van dat rampzalige CH4 (methaan) af. Mag dat methaan omdat het ook circulair is ook CO2 neutraal worden genoemd net als dat van pellets na het stoken van pelletkachel of energiecentrale? Waar maken we ons dan eigenlijk druk over?
Straks zijn we een kennisland. Onze huizen zijn energieneutraal of zelfs energieleverend aan een stadsnet. De industrie is verhuist naar elders en ons transport van goederen naar de burger komt binnen met schepen die op waterstof varen en waar mogelijk op windkracht. Het transport over land vind ook plaats door middel van waterstof opgewekt op zee door een gordel van duizenden windmolens die we elke 15 tot 20 jaar laten vervangen.
Zelf fabriceren zit er in verband met dat vermaledijde CO2 niet meer in, het plaatsen zou met waterstof gedreven schepen buitengaats nog net kunnen. Als het kan net buiten de territoriale wateren. Als dat met een aanspraak op het hogere belang juridisch mogelijk is. Ik ben nog uit de generatie van Veronica. Zonder maakindustrie en vervuilend transport zijn we dan van een energievraag van 85% verlost. De voor de kenniseconomie benodigde elektriciteit betrekken we van de energieleverende huizen en de massa warmte die in de data- en distributiecentra vrijkomt en oorspronkelijk met waterstof door windmolens wordt geproduceerd, sturen we via warmtekrachtkoppeling weer naar de huizen in de winter.
Kortom, kieper je probleem over de schutting en doe er de boodschap bij dat alle landen die jou producten leveren zich milieuvriendelijk moeten gedragen op straffe van….
En noemen we dat dan: The green deal?
Of komt er aan elk product dat we uit het buitenland betrekken een CO2 label te hangen en krijgen we allemaal een CO2 budget? Een soort CO2 bonnensysteem? The war on climate?
Zou dat helpen vraagt de nar aan de Koning? Antwoord van de Koning:
“Ja natuurlijk, voor Nederland in elk geval wel”.
***
Voor een recenter ineterview zie hier:
0 reacties :
Een reactie posten