De forse overschatting van het aantal besmettelijken

Het probleem van de ongeremde duplicaties

1 september 2020

In juni beschreef ik het verschijnsel “false positives”.  Het betrof het probleem dat zich vooral voordoet als je PCR-tests uitvoert op het moment dat nog maar weinig personen echt besmettelijk zijn. Door wat ik erover gelezen had, werd mij duidelijk dat bij de PCR test wel virus kan aangetroffen worden, maar dat dit ook kan betekenen dat de persoon weken ervoor besmet was. Een positieve uitslag hoefde dan niet te betekenen dat de persoon dan nog echt anderen zou kunnen besmetten. Daarom de term “false positive”.

In een fase waarbij een fors deel van de mensen echt wel besmettelijk zijn (zoals half maart) maken die false positives niet zoveel uit. Maar als we, zoals op veel plekken in de wereld, nu heel veel mensen testen, ook als ze amper of geen verschijnselen hebben, dan krijg je dus een sterke overdrijving van de omvang van de problematiek.

Besef dat we in Nederland in maart nog maar 25.000 mensen per week hebben getest (met 30% een positieve uitslag) en de afgelopen week werden er 165.000 mensen getest met 2% een positieve uitslag.

Het probleem van de ongeremde duplicaties

Twee artikelen van dit weekend geven een nog beter inzicht in deze problematiek en het is schokkend als je het leest. Een artikel in de New York Times met de titel “Your Coronavirus Test is Positive. Maybe it shouldn’t be”.  En een Duits artikel met de tiel “Zu viele getestete harmlos”.

De kern van de beschreven problematiek ligt in de wijze waarop een PCR-test wordt uitgevoerd. Nadat via de swab(s) monsters zijn genomen worden de gevonden stukjes DNA of RNA op inventieve wijze gedupliceerd. En dat moet heel veel keren gebeuren voordat het detecteerbaar is en er analyses op kunnen worden uitgevoerd. Hier staat een goede uitleg.   Er staat o.a. beschreven dat als je het circa 25 keer doet (dit noemt men cycli) er ongeveer 1 miljoen kopieen van het originele DNA-preparaat. Elke keer dat je een volgende cyclus doet is er weer ongeveer een verdubbeling.

De vraag is dan hoeveel keer blijf je dupliceren? En wat zegt dan het resultaat over hoeveel virus de geteste persoon eigenlijk had?

De grens die in de VS blijkbaar wordt gebruikt is 40 of 37 keer. Als na die aantal cycli delen van het Covid-19 virus wordt herkend is de uitslag positief en als dat niet het geval is dan is het negatief.

In die artikelen worden virologen opgevoerd die zeggen dat die grens veel te hoog is. Dr. Morrison zegt dat 35 keer al hoog is en Dr. Mina dat 30 eigenlijk de juiste grens zou moeten zijn.

Want als je het 37 of 40 keer doet dan loop je het grote risico slechts genetische fragmenten aangetroffen te hebben, overblijfsels van een eerdere infectie, die op dit moment geen enkel probleem meer oplevert. De virologen vinden het verbijsterend dat de CT-waarde van de test niet worden meegegeven.

In het artikel van de New York Times wordt beschreven hoe in het lab van de staat New York men 794 positieve test heeft bekeken na 40 cycli. Als men na 35 zou gestopt zijn dan was de helft niet positief geweest. En als men na 30 was gestopt dan zou 70% niet positief geweest zijn. 

Besef daarbij dat de Amerikaanse CDC (de tegenhanger van het RIVM) stelt dat boven 33 keer verdubbelen het heel moeilijk maakt om nog vast te stellen of er echt levend virus is aangetroffen.

Eén van de conclusies is dus dat via deze PCR test een groot deel van de positieve uitslagen mensen zijn, die op dat moment niet (meer) besmettelijk zijn voor anderen. Niet in quarentaine zouden hoeven. Terwijl het BCO-onderzoek van de GGD naar deze mensen ook nutteloos is. Om maar niet te spreken over de app van Hugo de Jonge, want wat is de relevantie van een melding, dat je een tijdje dicht bij iemand bent geweest, die positief is getest als een fors deel van die positieven op dat  moment niet meer besmettelijk waren?

Nu kan het ook zijn dat een lage waarde betekent dat iemand pas aan het begin staat van het ziek en besmettelijk worden, maar dan zou je wel een manier moeten vinden om het onderscheid te beoordelen. (Snel een tweede test bij positief geteste personen).

In maart was deze test, zeker toen deze alleen werd gedaan bij mensen, waarvan een sterk vermoeden was dat ze besmet waren, nuttig. Maar nu, is dat niet zo. En is wat ik beschreven heb tegelijkertijd ook een verklaring van het feit dat er ten opzichte van het aantal geconstateerde besmettingen, vergeleken met maart, zo weinig ziekenhuisopnames en overlijdensgevallen zijn.

Het vaste patroon

Het is helaas steeds het vaste patroon. In plaats dat we testen en data verzamelen (via vragenlijsten onder degenen die een test krijgen)  om zo nauwkeurig mogelijk te weten en te volgen wat er aan de hand is, wordt alles in stand gehouden om het gevoel te houden dat we met grote problemen te maken hebben. En daarmee o.a. veel mensen een onveilige gevoel geeft en andere aspecten van de maatschappij lopen daardoor (ernstig) schade op.

Mij valt o.a. het volgende op:

• Via het BSO-onderzoek en de contacten die men met positief geteste mensen heeft, moet men weten welk deel, welke symptomen heeft gekregen. Mijn inschatting is dat velen van hen weinig of geen symptomen hadden. Relevante informatie, die niet verstrekt wordt.
• Keer op keer hoor ik van de virologen, die het grote belang ontkennen van aerosolen, “maar er is nog niet bewezen dat in die aerosolen virus zit dat nog kan zorgen dat mensen besmet worden”. (Wat inmiddels trouwens wel bewezen is bij onderzoek in Florida). Maar waarom hoor je die zelfde virologen dat niet zeggen over de uitslagen van de PCR-testen. Als men na 33 cycli nog niet aanwijzingen heeft dat de sample Covid-19 bevat en men vindt het wel na 37 of 40 cycli dan zou je dezelfde vraag ook moeten stellen over de mensen die dan toch nog positief getest zijn “wie zegt dat die mensen nog virus hadden, waarmee ze anderen konden besmetten?”
• Op 31 augustus was Patricia Bruyning bij de Avondetappe , Rond 24 minuten vertelt ze precies dit verhaal rondom de problematiek van de PCR-test in relatie tot de wielrenners. Die zouden dan onterecht positief getest worden en de tour moeten verlaten. Interessant is dat dit blijkbaar wel een probleem is als we over wielrenners praten, maar niet als het over gewone burgers gaat.

Ook toen ik in juni al het aspect “false positives” aan de orde stelde, werd er door GGD’s en virologen de vraag afgewimpeld. Maar het zou toch eens tijd worden dat zowel verantwoordelijken in de politiek en de media ook op dit aspect eens heel kritisch ingaan. Want een groot deel van de angst en een groot deel van de maatregelen, die in Nederland genomen worden, zijn dus gebaseerd op informatie, waar veel op aan te merken zal zijn.

Ik zou iedereen aanraden die positief getest is, weinig tot geen klachten heeft, en de quarentaine heeft grote gevolgen voor het werk of anderszins, direct weer een test te laten doen, maar dan met een CT-waarde van 33.