Unilever-CEO Paul Polman - Eenzaam gelijk? Energietransitie, milieubeleid en klimaatbeleid moderne kerncentrales of thoriumcentrales



















Een bijdrage van Jeroen Hetzler.
Het boek over Unilever-CEO Polman en diens missie roept vragen op. De titel: Het grote gevecht & het eenzame gelijk van Paul Polman, roept die vragen op: welk gevecht en welk gelijk?
Polman, CEO van Unilever, was een man die het tot zijn missie maakte de aarde en het klimaat te redden, armoede te bestrijden en als bedrijf hier ook aan te kunnen verdienen. En nobel streven, maar hij veegde 3 verschillende zaken op één hoop.
Energietransitie, milieubeleid en klimaatbeleid zijn evenwel 3 aparte, weliswaar samenhangende, disciplines. Energietransitie kent ook energiebesparing en energieopslag. Hierin is ruimte voor innovatie en dus scheppen van competitief voordeel. De gedachte dat het spoedig gedaan is met fossiele brandstoffen echter klopt niet. Er is meer dan genoeg nog. Er is dus geen reden tot een haastige overstap naar inferieure middelen als windmolens, zonnepanelen en biomassa.
Tijd genoeg voor echte energie-innovaties zoals moderne kerncentrales of thoriumcentrales.
Milieuvervuiling is steeds weer een probleem dat hoge kosten met zich meebrengt, maar dat heeft niets te maken met energietransitie of klimaat. Het heeft wel betrekking op productieprocessen, winning van grondstoffen, verpakking (plastic!) etc. Ook hier valt competitief voordeel te behalen op concurrenten door verbeterde aansluiting op nieuwe consumentenvraag. Klimaatbeleid tot slot borduurt weliswaar voort op de huidige energietransitie vanwege windmolens en zonnepanelen, maar berust op de weerlegde CAGW-hypothese (vermeend door mensen veroorzaakte catastrofale opwarming).
Er is opwarming na een zeer koude Kleine IJstijd, maar er is geen sprake van een klimaatcrisis. Polman had dit kunnen weten als hij zich in deze materie had verdiept en zich had laten adviseren door niet-activistische wetenschappers. In plaats hiervan viel hij als een blok voor de misleidende film van Al Gore. Een film vol fouten en suggestieve aannames. Polman liet zich vanaf dat moment leiden door emotie. Hij liet hij zich door NGO’s als Greenpeace, Oxfam Novib e.d. een diep schuldgevoel aanpraten, dat aansloot op zijn katholieke opvoeding (hij wilde ooit priester worden). Hij besefte niet dat hij ingepakt werd door die NGO’s en voor hun karretje/verdienmodel werd gespannen.
Tijdens zijn bewind als CEO ontpopte hij zich als een waar klimaatevangelist die ook zijn medebestuurders een schuldgevoel probeerde aan te praten – een voor NGO’s kenmerkende truc. Hij barstte geregeld in tranen uit over een ontredderde moeder aarde. Dit alles werd steeds minder gewaardeerd, hetgeen hij dan weer uitlegde als onbegrip. Hij leefde op het laatst in een eigen universum.
Niettemin valt zeer te prijzen dat hij veel heeft gedaan aan de verbetering van de welstand van bijvoorbeeld vele duizenden theeplukkers en boeren. Het leverde ook winsten op en het bewijs dat er wel degelijk een maatschappelijk verantwoorde vorm van kapitalisme bestaat, aansluitend op de behoeften van de hedendaagse consument. Echter, men moet geen haast hebben.
Polman had te veel haast. Ook met het redden van het klimaat, niet beseffend dat het een niet bestaand probleem is. Polman raakte geobsedeerd waardoor hij in elke storm of hoosbui de hand van de verschrikkelijke opwarming zag. Hierbij kwam dat hij zich liet leiden door een sinds 60 jaar achterhaald wereldbeeld over armoede, ziekte, kindersterfte en geen oog had voor waar het wel goed ging. Daar had hij betere aansluiting kunnen vinden om ook de armste onderlaag het leven te verbeteren door bijvoorbeeld het stimuleren van fabriekjes en nijverheid. Lokale leveranciers op eigen benen dus, zij het onder aansturing.
Dit inzicht zou zijn plannen beter gestructureerd hebben gemaakt i.p.v. de chaos die hij soms schiep. Het is nooit bij hem opgekomen om het echte probleem aan te pakken: toegang tot betaalbare elektriciteit. Anders is het dweilen met de kraan open. Dit weigeren, maar koste wat kost vasthouden aan windmolens, zonnepanelen en het vernietigen van bossen door ze te verbranden in biomassacentrales is misdadig. Zich bekreunen om boskap voor palmolie is alleen al hierom hypocrisie.
In the 2010s, the World Bank ended its financial support for developing economies’ fossil fuel projects such as coal-fired power stations. That decision was the result of pressure from green campaigns, which continue to lobby public institutions such as universities to divest from fossil fuels. African countries’ economic and industrial development has been inhibited by the ‘sustainability’ agenda that has been imposed on them.
Bron Video
U leest het goed: pressure from green campaigns.
Dit is een goed moment om te kijken naar de ware intenties van NGO’s. Die zijn uit op dominantie en vrezen (financiële) macht kwijt te raken aan andere energiebronnen: elektriciteit uit kernenergie en gas. NGO’s, met name Greenpeace, proberen hun rotzooi aan windmolens en zonnepanelen op te dringen aan ontwikkelingslanden. Dergelijke NGO’s frustreren de toegang tot betaalbare elektriciteit. Er is geen beschaving die zonder betaalbare energie kan bestaan.
Ontwikkelingslanden overeind houden door alleen ontwikkelingshulp of een klimaatfonds zoals Parijs 2015 beloofde, zonder toegang te creëren tot betaalbare stroom is misdadig. Jaarlijks sterven ca. 3,8 miljoen voornamelijk vrouwen en kinderen aan hout stoken in hutjes zonder ventilatie (indoor cooking). Bron.
Juist dit vergroot boskap. En maar de beschuldigende vinger wijzen, behalve naar zichzelf. Ook dit begreep Polman niet, omdat hij het belang van energie niet besefte. NGO’s zijn rupsen-nooit-genoeg. Greenpeace bijvoorbeeld frustreert de ontwikkeling van GMO-gewassen w.o. Gouden Rijst dat extra vitamine A bevat.
In 2012 the World Health Organization reported that about 250 million preschool children are affected by VAD (Vitamin A deficiency), and that providing those children with vitamin A could prevent about a third of all under-five deaths, which amounts to up to 2.7 million children that could be saved from dying unnecessarily.
Unilever-CEO Paul Polman - Eenzaam gelijk? Energietransitie, milieubeleid en klimaatbeleid moderne kerncentrales of thoriumcentrales
Paul Polman. Foto: NOS.
Doordat Polman meende dat het klimaatprobleem door mitigatie kan worden opgelost zonder te beseffen dat er geen klimaatprobleem is, kon hij het echte probleem van armoede ook nooit oplossen. Hij koos voor pappen en nathouden.
Wie zich het belang van toegang tot betaalbare energie niet realiseert, zal nooit duurzaam kunnen produceren. En wie weigert het rekenwerk te doen, is gedoemd onzin te bepleiten. Polman had zich veel grondiger in de materie moeten verdiepen. Iets wat overigens medewerkers van hem ook hadden moeten doen. Niemand luisterde naar het wetenschappelijk sceptische geluid. Polman had maar ten dele gelijk zonder dat hij dit besefte. Dit maakte eenzaam.
Ceterum censeo Legem Climae delendam esse.
(Overigens ben ik van mening dat de klimaatwet moet worden vernietigd).