Vooraanstaand klimaatactivist maakt excuses voor aanwakkeren klimaathysterie apocalypse never why environmental alarmism michael shellenberger










Auteur: Michael Shellenberger.
Vertaling: Martien de Wit.
Namens milieuactivisten van over de hele wereld wil ik mijn excuses aanbieden voor de klimaatangst die we de afgelopen 30 jaar hebben aangewakkerd. Klimaatverandering vindt plaats. Maar het is niet het einde van de wereld. Het is niet eens ons ernstigste milieuprobleem.
Ik lijk misschien de verkeerde persoon om dit allemaal te zeggen. Ik ben al 20 jaar klimaatactivist en 30 jaar milieuactivist.
Maar als energiedeskundige die door het Congres werd gevraagd om objectieve getuigenissen van deskundigen te geven, en door het Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC) werd uitgenodigd om als Expert Reviewer van het volgende beoordelingsrapport te dienen, voel ik me verplicht me te verontschuldigen voor hoe erg wij milieuactivisten het publiek hebben misleid.
Hier zijn enkele feiten die maar weinig mensen kennen:
– Mensen veroorzaken geen ‘zesde massa-extinctie’.
– De Amazone vormt niet ‘de longen van de wereld’.
– Klimaatverandering maakt natuurrampen niet erger.
– Het aantal bosbranden is wereldwijd sinds 2003 met 25% afgenomen.
– De hoeveelheid land die we gebruiken voor vlees – het grootste landgebruik door de mensheid – is afgenomen met een gebied dat bijna net zo groot is als Alaska.
– De toename van brandbaar houtafval in bossen en meer huizen in de buurt van bossen, niet klimaatverandering, verklaren waarom er meer en gevaarlijkere branden zijn in Australië en Californië.
– De CO2-uitstoot daalt al decennia in rijke landen en bereikte halverwege de jaren zeventig een piek in Groot-Brittannië, Duitsland en Frankrijk.
– Door zich aan te passen aan het leven onder zeespiegel-niveau werd Nederland rijk, niet arm.
– We produceren 25% meer voedsel dan we nodig hebben en de voedseloverschotten zullen blijven stijgen naarmate de wereld warmer wordt.
– Verlies van leefgebied en het direct doden van wilde dieren vormen een grotere bedreiging voor soorten dan klimaatverandering.
– Houtbrandstof is veel erger voor mensen en dieren dan fossiele brandstoffen.
– Voor het voorkomen van toekomstige pandemieën is meer en niet minder ‘industriële’ landbouw nodig.
Ik weet dat bovenstaande feiten voor veel mensen zullen klinken als ‘klimaatontkenning’. Maar dat laat alleen maar de kracht van klimaatalarmisme zien.
In werkelijkheid komen bovenstaande feiten voort uit de best beschikbare wetenschappelijke studies, waaronder die uitgevoerd door of aanvaard door het IPCC, de Voedsel- en Landbouworganisatie van de Verenigde Naties (FAO), de Internationale Unie voor het behoud van de natuur (IUCN) en andere vooraanstaande wetenschappelijke instituten.
Sommige mensen zullen zich bij het lezen hiervan inbeelden dat ik een rechtse anti-milieuactivist ben. Dat ben ik niet. Op mijn zeventiende woonde ik in Nicaragua om solidariteit te tonen met de socialistische revolutie van de Sandinisten. Op mijn 23e heb ik geld ingezameld voor vrouwencoöperaties in Guatemala. Toen ik begin twintig was, woonde ik in de semi-Amazone en deed ik onderzoek met kleine boeren die vochten tegen landinvasies. Op mijn 26ste hielp ik slechte werkomstandigheden bloot te leggen in Nike-fabrieken in Azië.
Ik werd milieubeschermer toen ik 16 was, toen ik me inzette om geld in te zamelen voor Rainforest Action Network. Toen ik 27 was, hielp ik de laatste onbeschermde oude sequoia’s in Californië te redden. Toen ik in de dertig was, pleitte ik voor hernieuwbare energie en hielp ik met succes de regering-Obama ervan te overtuigen om er 90 miljard dollar in te investeren. De afgelopen jaren heb ik meegeholpen te voorkomen dat kerncentrales worden vervangen door fossiele brandstoffen om een ​​sterke toename van emissies te voorkomen.
Tot vorig jaar was ik meestal terughoudend met me uit te spreken tegen het aanjagen van klimaatangst. Voor een deel komt dat omdat ik me beschaamd voelde. Ik ben tenslotte net zo schuldig aan alarmisme als elke andere milieuactivist. Jarenlang noemde ik klimaatverandering een ‘existentiële’ bedreiging voor de menselijke beschaving en noemde ik het een ‘crisis’.
Maar meestal was ik bang. Ik zweeg over de klimaat-desinformatiecampagne omdat ik bang was vrienden en inkomen te verliezen. De paar keer dat ik de moed opbracht om de klimaatwetenschap te verdedigen tegen degenen die een valse voorstelling van zaken geven, had dat erg nare consequenties. En dus stond ik er meestal bij en deed vrijwel niets, terwijl mijn collega-milieuactivisten het publiek doodsbang maakten.
Ik stond er zelfs bij toen mensen in het Witte Huis en velen in de nieuwsmedia probeerden de reputatie en carrière te vernietigen van een uitstekende wetenschapper, goed mens en vriend van mij, Roger Pielke, Jr., wie al zijn leven lang een progressieve democraat en milieudeskundige is, die getuigde ten gunste van CO2-regelgeving. Waarom hebben ze dat gedaan? Omdat zijn onderzoek bewijst dat natuurrampen niet erger worden.
Maar toen, vorig jaar, liep het uit de hand.
Alexandria Ocasio-Cortez zei: “De wereld zal over twaalf jaar eindigen als we de klimaatverandering niet aanpakken.” De meest vooraanstaande milieugroep van Groot-Brittannië beweerde: “Klimaatverandering doodt kinderen”. De meest invloedrijke groene journalist ter wereld, Bill McKibben, noemde klimaatverandering de “grootste uitdaging waarmee mensen ooit zijn geconfronteerd” en zei dat het “beschavingen zou wegvagen”.
Journalisten van main stream media meldden herhaaldelijk dat de wouden van de Amazone ‘de longen van de wereld’ zijn en dat ontbossing te vergelijken is met het exploderen van een atoombom. Als gevolg hiervan zei de helft van de mensen die vorig jaar wereldwijd werden ondervraagd, dat ze dachten dat klimaatverandering de mensheid zou doen uitsterven. En in januari vertelde één op de vijf Britse kinderen aan opiniepeilers dat ze nachtmerries hadden over klimaatverandering.
Of je nu wel of geen kinderen hebt, je moet toch inzien hoe verkeerd dit is. Ik geef toe dat ik misschien wat gevoelig ben omdat ik een tienerdochter heb. Nadat we samen over de wetenschap hadden gesproken, was ze gerustgesteld. Maar haar vrienden zijn fundamenteel verkeerd geïnformeerd en dus begrijpelijkerwijs bang.
Ik besloot dus dat ik me moest uitspreken. Ik wist dat het niet genoeg zou zijn om een ​​paar artikelen te schrijven. Ik had een boek nodig om al het bewijsmateriaal goed weer te geven.
En dus komt mijn formele verontschuldiging voor ons angst zaaien in de vorm van mijn nieuwe boek, ‘Apocalypse Never: Why Environmental Alarmism Hurts Us All.’ (Nooit een apocalyps: waarom milieu-alarmisme ons allemaal schaadt.)
Het is gebaseerd op twee decennia onderzoek en drie decennia milieuactivisme. Met 400 pagina’s, waarvan 100 eindnoten, behandelt het boek klimaatverandering, ontbossing, plastic afval, uitsterven van soorten, industrialisatie, vlees, kernenergie en hernieuwbare energiebronnen.
Enkele hoogtepunten uit het boek:
– Fabrieken en moderne landbouw zijn de sleutels tot menselijke bevrijding en vooruitgang op het gebied van milieu.
– Het belangrijkste voor het redden van het milieu is het produceren van meer voedsel, met name vlees, op minder land.
– Het belangrijkste voor het verminderen van luchtverontreiniging en koolstofemissies is de beweging van hout naar kolen, naar aardolie, naar aardgas, naar uranium.
– 100% hernieuwbare energiebronnen zou de hoeveelheid land die voor energie wordt gebruikt, verhogen van de huidige 0,5% tot 50%.
– We zouden willen dat steden, boerderijen en energiecentrales hogere, niet lagere, energiedichtheden hebben.
– Vegetarisme vermindert iemands emissies met minder dan 4%.
– Greenpeace redde de walvissen niet; de omschakeling van walvisolie naar petroleum en palmolie, deed dat.
– ‘Scharrelvlees’ zou 20 keer meer land nodig hebben en 300% meer uitstoot produceren.
– Het dogmatisme van Greenpeace verergerde de bosfragmentatie van de Amazone.
– De kolonialistische benadering van het behoud van gorilla’s in Congo veroorzaakte een terugslag die mogelijk heeft geleid tot het doden van 250 olifanten.
Waarom werden we allemaal zo misleid?
In de laatste drie hoofdstukken van ‘Apocalypse Never’ leg ik de financiële, politieke en ideologische motieven bloot. Milieugroepen hebben honderden miljoenen dollars geaccepteerd van belanghebbenden van fossiele brandstoffen. Groepen die waren gemotiveerd door anti-humanistische overtuigingen, dwongen de Wereldbank om te stoppen met proberen de armoede te beëindigen en in plaats daarvan armoede ‘duurzaam’ te maken. En statusangst, depressiviteit en vijandigheid jegens de moderne beschaving zijn de oorzaak van veel alarmisme.
Als je eenmaal beseft hoe slecht of hoe gedesinformeerd we zijn, vaak door mensen met duidelijk ranzige en ongezonde motieven, is het moeilijk om je niet voor de gek gehouden te voelen.
Zal ‘Apocalypse Never’ enig verschil maken? Er zijn zeker redenen om daaraan te twijfelen. De nieuwsmedia doen sinds eind jaren tachtig apocalyptische uitspraken over klimaatverandering en lijken niet van plan daarmee te stoppen. De ideologie achter milieu-alarmisme – het Malthusianisme – wordt al 200 jaar herhaaldelijk ontkracht en is toch sterker dan ooit. Maar er zijn ook redenen om aan te nemen dat het milieu-alarmisme, als er al geen einde aan komt, een afnemende culturele invloed zal hebben.
De coronavirus-pandemie is een echte crisis, die de klimaatcrisis in perspectief plaatst. Zelfs als je vindt dat we overdreven hebben gereageerd, toch heeft Covid-19 bijna 500.000 mensen gedood en economieën over de hele wereld vernietigd.
Wetenschappelijke instellingen, waaronder de WHO en IPCC, hebben hun geloofwaardigheid ondermijnd door de voortdurende politisering van de wetenschap. Hun toekomstige bestaan ​​en relevantie hangen af ​​van nieuw leiderschap en serieuze hervormingen.
Feiten zijn nog steeds van belang, en sociale media zorgen ervoor dat een breder scala aan nieuwe en onafhankelijke stemmen kan concurreren met alarmerende milieujournalisten met historische publicaties.
Naties heroriënteren zich op het nationale belang en keren zich af van het Malthusianisme en neoliberalisme, wat goed is voor kernenergie en slecht voor hernieuwbare energiebronnen.
Het bewijs is overweldigend dat onze hoogenergetische maatschappij beter is voor mens en natuur dan de laagenergetische samenleving waarnaar klimaatalarmisten ons zouden terugbrengen.
De uitnodigingen die ik eind vorig jaar van het IPCC en het Congres ontving, nadat ik een reeks kritieken op klimaatalarmisme had gepubliceerd, zijn tekenen van een groeiende openheid voor nieuwe ideeën over klimaatverandering en het milieu.
Een ander teken is de reactie op mijn boek van klimaatwetenschappers, natuurbeschermers en milieuwetenschappers. “Apocalypse Never is een extreem belangrijk boek”, schrijft Richard Rhodes, de Pulitzer-winnende auteur van ‘The Making of the Atomic Bomb.’ “Dit is misschien wel het belangrijkste boek over het milieu ooit geschreven”, zegt één van de vaders van het moderne klimaat wetenschap, Tom Wigley.
“Wij milieuactivisten veroordelen mensen met een tegengestelde opvatting dat ze onwetend zijn over de wetenschap en vatbaar voor bevestigingseffecten”, schreef het voormalige hoofd van The Nature Conservancy, Steve McCormick. “Maar al te vaak maken we ons zelf daaraan schuldig. Shellenberger biedt ‘stevige liefde’: een uitdaging voor diepgewortelde orthodoxe denkbeelden en starre, zelfvernietigende denkwijzen. ‘Apocalypse Never’ biedt af en toe stekende, maar altijd goed doordachte, op bewijs gebaseerde standpunten die zullen helpen de ‘mentale spier’ te ontwikkelen die we nodig hebben om ons niet alleen een hoopvolle, maar ook een haalbare toekomst voor te stellen en te ontwerpen.“
Dat is alles waar ik op had gehoopt toen ik het boek schreef. Als u tot hier bent gekomen, hoop ik dat u het ermee eens zult zijn dat het misschien niet zo vreemd is als het lijkt dat een levenslange milieuactivist, progressieveling en klimaatactivist de behoefte voelde om zich uit te spreken tegen het alarmisme.
Verder hoop ik, dat u mijn excuses aanvaardt.
Volg me op Twitter. Bekijk mijn website of een deel van mijn andere werk hier.
Over Michael Shellenberger
Michael Shellenberger is een Time Magazine “Hero of the Environment”, winnaar van de Green Book Award en auteur van Apocalypse Never: Why Environmental Alarmism Hurts Us All (Harper Collins, 30 juni 2020). Hij levert regelmatig bijdragen aan The New York Times, Washington Post, Wall Street Journal, Scientific American en andere publicaties. Zijn TED-talks zijn meer dan vijf miljoen keer bekeken.
Bron hier.