Groene kleptocratie productie per megawatt vermogen investering voor 1 mw kosten van het klimaatbeleid waarde van de geproduceerde










Een bijdrage van Jeroen Hetzler.
Onlangs verscheen een artikel in de Volkskrant van de vaardige hand van Martin Sommer. Daarin stelde hij de vraag hoe het toch kon dat 7 jaar na het sluiten van het Energieakkoord eindelijk de definitieve kosten ervan zijn gepubliceerd door het PBL? Over het bedrag zelf: dit is €52 miljard volgens het PBL.
Recenter dan het energieakkoord is het klimaatakkoord. Qua kosten van hetzelfde laken een pak, alleen vijf maten groter. Er is een fraai akkoord, er zijn doelen, we gaan weer vooroplopen in Europa als het lukt. Maar wat de rekening gaat worden, is na een jaar tamelijk raadselachtig.
Hoe zou dit toch komen? De ironie is namelijk dat ter zake kundige ingenieurs betrokken waren noch bij het Energieakkoord noch bij de Klimaattafels, want die hadden die kosten precies kunnen voorrekenen. Personae non grata waren zij daarentegen, want de werkelijke kosten mochten niet bekend worden, want die zouden tot ongewenste weerstand kunnen leiden. De burger moest immers als een Friese Stamboekkoe dienen voor het Eco Industrieel Complex om uit te melken door een marxistisch-kapitalistische kleptocratie onder het mom van planeet redden. Daarom moest de burger in het ongewisse worden gelaten, zo niet misleid. Martin Sommer drukt het zeer diplomatiek uit:
….omdat de rekening een paar jaar gerieflijk in nevelen blijft gehuld.
Dit is wel een statement, omdat de werkelijke kosten van zowel het Energieakkoord als het klimaatakkoord genoegzaam bekend zijn. Eerlijk gezegd miste ik deze essentiële informatie in de column van Sommer. Ofwel, hoe gerieflijk zijn die nevelen concreet?
Laat ik bij het Energieakkoord beginnen. In 2013 waren die berekend op € 98 miljard voor alleen windenergie, terwijl na wat rekenfouten en gedoe van Overheidszijde iets van € 18 miljard werd opgelepeld. Dit leidde tot het dringende verzoek aan de politiek en de Rekenkamer om met de juiste kostenberekeningen te komen. Dit lijkt nu na 7 jaar gebeurd, ware het niet dat het PBL er nog 50% naast zit, want het is thans € 104 miljard geworden. Zo schieten we nog steeds niet op met die kosten van het Energieakkoord.
Laten we eens kijken naar de kosten van het Klimaatbeleid. Ook hier geldt het adagium van verhullen en misleiden door de subsidies op kosten van de burger buiten de berekeningen te laten en investeringskosten van windmolens voor ca. 40% af te wentelen op Netbeheer. Aldus, nog steeds volledig op de burger neerkomend. Ondertussen pronkt men dan met subsidieloze windmolens als onderdeel van alle misleiding. Het PBL is overigens een notoire brokkenpiloot die forse (systematisch te optimistische) rekenfouten maakt en dus niet erg betrouwbaar is in dezen als Overheidsinstituut.
De kosten van het Klimaatbeleid zijn gigantisch, hetgeen geen verrassing mag zijn, omdat de beoogde energiedragers volstrekt ongeschikt zijn voor de toegedichte taak en bovendien niet zonder fossiele energie geproduceerd kunnen worden. De werkelijke kosten komen neer op minstens €580 miljard waarin niet zijn meegerekend de kosten van de nationale netverzwaring. Ik mis dit getal in de column van Sommer. Zie hier en hier.
Een ander cruciaal getal dat ontbreekt is € 50 miljard per jaar. Bij een hoorzitting voor de TK dook dit getal van € 50 miljard per jaar op als kosten van al die klimaatplannen. Dit is € 6.500/jaar per huishouden = € 540 per maand. In dit getal zijn o.a. ook de kosten van netverzwaring meegerekend. Het FvD kwam met een voorlopige uitsplitsing van kosten die leiden tot tenminste € 1000 miljard, hetgeen neerkomt op 20 jaar x € 50 miljard per jaar.
De VK kwam eerder aan met de factcheck van deze berekening van Baudet over € 1.000 miljard. De beste man van de VK schermt met allerlei besparingen dankzij duurzame energie, alles bij elkaar €450 miljard (170 energiebesparing + 280 voor nieuwbouw en isolatie). Het PBL zou slechts op € 200 mrd kosten uitkomen. Tja, als je de subsidies en omgeleide extra kosten via Netbeheer op de energierekening van de burger niet meetelt in de nationale kosten. Opmerkelijk is dat ook de VK-factcheck tot dramatisch hogere bedragen komt dan door PBL steeds is voorgehouden. Dit is dan weer winst.
De bekende redenering dan: besparingen. Dit is een misleidend argument dat ook nooit gebruikt wordt in de berekeningen van de projectkosten van de Betuwelijn, Deltawerken, HSL, een nieuwe oeververbinding e.d. Die besparingen zijn ongewis zoals de Betuwelijn en HSL wel hebben laten zien. Het gaat dan ook, zoals gebruikelijk voor elk project, alleen om de totale kosten van een project waarvan men een verbetering verwacht t.o.v. de huidige situatie. De praktijk wijst niet zelden op een misschatting.
Daarbij komt dat die besparing bij de huidige duurzaamheidsdwang een kunstmatige is. Eerst het beoogde middel flink duurder maken om het argument voor kracht bij te zetten teneinde het pad te effenen voor die dwangmaatregelen. Of in het groene jargon “draagvlak” creëren.
Zo zegt Samsom bijvoorbeeld: ga een lening aan om je huis gasloos te maken, dan verdien je die lening makkelijk terug. Makkelijk praten nadat het gas eerst nagenoeg onbetaalbaar is gemaakt en je vervolgens gedwongen wordt om van het gas af te gaan. Ditzelfde geldt voor gedwongen isolatie van het eigen huis. Geen marktwerking dus.
Andersom kan ook. Laat windmolens en zonnepanelen goedkoper, ja zelfs concurrerend lijken, door overhevelen van investeringskosten naar Netbeheer (wind) of door lage prijzen a.g.v. overcapaciteit of een paar minuten productie gelijk aan de momentane afname als representatief te suggereren.
Laten we een kijken naar het welvaartsverlies dat wind en zon veroorzaken. We kijken eerst naar wind hier op land.
De waarde van de geproduceerde stroom is 25 euro per megawattuur (incl. profieleffect* en inpassingsverliezen).
  • De productie per megawatt vermogen is 1.533 MWh/jaar.
  • De bijdrage aan de economie per jaar is 1.533 x 25 euro = 38.300 euro/jaar.
  • De investering voor 1 MW wind op land is 1,4 miljoen euro.
  • De terugverdientijd is 1,4 miljoen euro / 38.300 euro/jaar = 36,6 jaar
Het duurt ruim 36 jaar voordat een windturbine op land zijn eigen investering heeft terugbetaald via de werkelijke waarde van de geproduceerde windstroom. Voor wind op zee geldt 55 jaar.
* De prijs van elektriciteit op de spotmarkt is afhankelijk van de momentane windbijdrage
Volgen we dezelfde overwegingen en berekeningen voor zonnepanelen aan de hand van de zonneweide Leemkuil in Midden Drenthe, dan zien we:
Zonnepark Leemkuil: investering € 5,5 miljoen. 6,5 ha. groot en 0,5 MWp/ha. Totaal 3,25 MW = € 1,7 miljoen/MW. Productiefactor is 11% op die geografische breedte (het project stelt veel te optimistisch 20%):
  • De productie per megawatt vermogen is 8.760 x0,11 = 963,6 MWh/jaar.
  • De bijdrage aan de economie per jaar is 963,6 x 25 euro = €24.090/jaar.
  • De investering voor 1 MW is € 1,7 miljoen euro.
  • De terugverdientijd is € 1,7 miljoen euro / 24.090 euro/jaar = 71 jaar (bij p.f. 20% 39 jaar)
Concurrerend zonder subsidie?
We kunnen tot slot bij al die groene fratsen vaststellen dat er geen baten zijn. De temperatuurwinst is voor Nederland slechts 0,00007 graad C minder opwarming in het jaar 2100. Mondiaal zou dit 0,17 zijn. Groene banen dan? Elke groene baan kost minstens gemiddeld 2,2 normale banen, hetgeen logisch is daar zon en wind inferieure rommel zijn zoals hierboven is gebleken.
Er is overigens geen reden voor de kleptocratische energietransitie, want die transitie komt door de veel betrouwbaardere vrije marktwerking vanzelf wel uit innovatie geboren door concurrentie tot stand. Er is evenmin reden voor het klimaatbeleid, want er is geen klimaatcrisis.
Ceterum censeo Legem Climae delendam esse.
(Overigens ben ik van mening dat de klimaatwet moet worden vernietigd).