Klimaatstrop

Waarom besloot het IPCC een klimaatcrisis te creëren?

8-5-2020

Klimaatstrop

Afbeelding: Gemeente Amsterdam.

Business, net zero en het anti-kapitalisme van het IPCC – Klimaatstrop

We kunnen ons nu voortellen hoe een wereldwijde lockdown eruit ziet.

De verwachting is dat er een economische opleving zal plaatsvinden na de beëindiging van coronalockdown. De nul-CO2-lockdown biedt echter geen kans op herstel. Die zal permanent zijn. 

Auteur: Rupert Darwall (VK).

Vertaling: Martien de Wit.

Hieronder volgen enige belangrijke passages uit een recent rapport, uitgegeven door de Britse Global Warming Policy Foundation (GWPF) van de hand van Rupert Darwall, getiteld: ‘The Climate Noose. Business, net zero and the IPCC’S anticapitalism‘.

Het volledige rapport is hier te vinden.

Citaten

‘We moeten voorkomen dat Tuvalu zinkt en dat de wereld samen met Tuvalu zinkt.’

Secretaris-generaal van de VN, António Guterres, 17 mei 2019

***

‘Het speciale rapport van het IPCC van 1,5 graden citeert het boek van de Franse marxist Thomas Piketty, ‘Kapitaal in de 21ste eeuw’, maar gaat niet in op de vele kritiek op het boek.’

Rupert Darwall

***

‘Een hoge milieufunctionaris van de VN zegt dat hele naties van de aardbodem kunnen worden weggevaagd door een stijgende zeespiegel als de opwarming van de aarde tegen 2000 niet wordt omgekeerd.’

AP News, 30 juni 1989

***

‘Het stilleggen van de hele economie is de enige manier om de opwarming van de aarde te beperken tot 2 °C.’

Yvo de Boer, voormalig hoofd van de UNFCCC

Twee minuten samenvatting

Waarom 1,5 °C? De geformuleerde doelstelling van het VN-Raamverdrag van 1992 inzake klimaatverandering is het voorkomen van gevaarlijke antropogene interferentie in het klimaatsysteem. Dit werd door Europese regeringen gedefinieerd als het beperken van de stijging van de temperatuur op aarde tot niet meer dan 2 °C boven het pre-industriële niveau, een definitie die vervolgens in de VN-klimaatteksten werd overgenomen. In de aanloop naar de klimaatconferentie van Kopenhagen in 2009 beweerden kleine eilandstaten dat bij grens van 2 °C hun huizen in de golven zouden wegzinken. Als resultaat van hun lobbywerk spreekt het Akkoord van Parijs van 2015 over het ‘nastreven van inspanningen’ om de temperatuurstijging te beperken tot 1,5 °C boven het pre-industriële niveau.

Wat was de wetenschappelijke onderbouwing voor de claim dat 1,5 °C nodig was om kleine eilanden van verdrinking te redden? 

1,5 °C om kleine eilanden te redden, is een briljante soundbite die 100% fout blijkt te zijn. Bijna twee eeuwen geleden schreef Charles Darwin dat koraalatollen worden gevormd door de langzame verzakking van de zeebodem. Hoewel groene activisten, inclusief de secretaris-generaal van de VN, ten onrechte anders beweren, blijkt uit modern onderzoek dat Darwin gelijk had en dat veel schijnbaar bedreigde atollen hun landoppervlak hebben vergroot.

Waarom nu? In de Overeenkomst van Parijs werd gesproken over het bereiken van het nulpunt ergens in de tweede helft van de huidige eeuw. In 2018, drie jaar na de klimaatconferentie in Parijs, publiceerde het IPCC zijn speciale rapport van 1,5 °C. Het IPCC verklaarde dat rond 2050 het nulpunt bereikt moet zijn en dat de emissies tegen 2030 met 40% moeten zijn gedaald. De tijdlijn van 2030 ontketende de huidige golf van geïntensiveerd klimaatalarm en sprak van “12 jaar om de planeet te redden”, alsof een stijging van de wereldtemperatuur met ongeveer 0,5 °C t.o.v. de huidige niveaus, een voorbode van een planetaire catastrofe zou zijn.

Waarop baseert het IPCC het mandaat, dat in 2050 het netto nulpunt moet zijn bereikt? In zijn Vijfde Beoordelingsrapport, vier jaar eerder gepubliceerd, stelde het IPCC een 1,5 °C – koolstofbudget vast, dat bijna was opgebruikt. Het moest daarom het 1,5 °C – budget opnieuw verpakken om te voorkomen dat de nieuwe, lagere temperatuurgrens van het begin af aan onhaalbaar zou zijn. Dit proces van wijzigen van het koolstofbudget laat zien dat het meer een goocheltruc is dan serieuze wetenschap, met voldoende ruimte voor subjectief oordeel en keuzes.

Waarom besloot het IPCC een klimaatcrisis te creëren? Het IPCC zegt dat netto nul de mogelijkheid biedt voor ‘doelbewuste maatschappelijke transformatie’. Het IPCC verbergt inderdaad niet zijn overtuiging dat kapitalisme en economische groei de toekomst van de planeet bedreigen.

Waarmee wil het IPCC het kapitalisme vervangen? Het bereiken van het nulpunt in 2050 vereist een top-down dwingende centrale planning op wereldschaal, die energie, productie, bouw, transport, landbouw en landgebruik omvat.

Hoeveel zal het gaan kosten? Het IPCC probeert de kosten onder het tapijt te vegen, omdat kostengegevens over 1,5 °C schaars zijn. De weinige cijfers die het biedt, impliceren dat de beleidskosten van netto nul tegen 2050, tot 61 keer de geschatte klimaatvoordelen bedragen, wat aantoont dat 1,5 °C een willekeurig doel is dat enorme beleidsoverkill vereist dat tot een enorm welvaartsverlies leidt. 

Wat is de waarschijnlijke impact op de armen in de wereld? Het IPCC geeft toe dat draconische emissiereducties leiden tot hogere voedsel- en energieprijzen, waarbij de laatste de overgang naar schoon koken vertraagt ​​en daarmee één van de belangrijkste oorzaken van vermijdbare sterfgevallen in ontwikkelingslanden in stand houdt.

Is er een kans om in 2050 netto nul te bereiken? Ongeacht wat Europa en de VS doen, er is geen enkele kans. In minder dan anderhalf decennium overtrof de toename van de CO2-uitstoot van ontwikkelingslanden, het gecombineerde totaal van de Amerikaanse en de EU-uitstoot.

Waarom zouden bedrijven netto nul moeten nastreven als de regeringen van de wereld dit in de verste verte niet halen? Eenzijdig ‘netto nul’ zal bedrijven, hun aandeelhouders, werknemers, klanten en lokale gemeenschappen armer maken. Er is geen economische, sociale of ethische rechtvaardiging voor zelfverarming, omdat deze alleen de groene rent-seekers en de concurrenten van het Westen ten goede komt. Kapitalisme is afhankelijk van bedrijven die innoveren en concurreren. Investeerders en bestuurders die bedrijven dwingen instrumenten van overheidsbeleid te worden, ondermijnen de drijfveer van het kapitalisme, het enige economische systeem dat economische groei op lange termijn genereert. Hierdoor graven ze een graf voor het Westen en geven ze het economisch leiderschap weg aan de opkomende machten in het Oosten.

Het Coronavirus en de 1,5 graden-limiet

Het stilleggen van de hele wereldeconomie is de enige manier om een ​​doelstelling van twee graden te bereiken, zei de voormalige VN-klimaatchef Yvo de Boer in aanloop naar het Akkoord van Parijs van 2015. We kunnen nu zien hoe een wereldwijde lockdown eruit ziet. In tegenstelling tot een economische opleving na de Covid-19-lockdown, biedt een nul-CO2 lockdown geen kans op herstel; het gaat jaar na jaar door, decennium na decennium. In een rationele wereld geven overheden prioriteit aan economische groei boven CO2-reductie. Toch was de goedkeuring van het 1,5 °C doel gebaseerd op een PR-soundbite, niet op rede of analyse.

Twee factoren echter bedreigen het 1,5 °C doel en ‘netto nul’.

De eerste is de groei van de niet-westerse emissies, zoals weergegeven in de grafiek. 

• Vanaf 1979 duurde het 33 jaar voor ‘de rest van de wereld’ om de uitstoot van kooldioxide met 63% te verhogen, een samengesteld gemiddeld groeipercentage van 1,6% per jaar.

• Er is een duidelijk buigpunt in 2002, waarna het slechts 12 jaar duurde voordat de uitstoot van de rest van de wereld met 77% steeg – een samengesteld gemiddeld groeipercentage van 4,9% per jaar – tot een niveau dat driemaal hoger is dan in het Westen.

De tweede is de terugkeer van geopolitiek. Bij de aanpak van de pandemie heeft China – ‘s werelds grootste emittent van broeikasgassen – bewezen informatie te hebben achtergehouden. Rivaliteit tussen grootmachten biedt geen ruimte aan een multilateraal proces dat de economie van de deelnemers en hun nationale veiligheid ondermijnt. Op een gegeven moment zal het kwartje vallen.

Samenvatting

Het bedrijfsleven staat nu als nooit tevoren in de frontlinie van de klimaatoorlogen. Bedrijven krijgen te horen dat hun bedrijfsstrategieën moeten aansluiten bij de doelstellingen van de Overeenkomst van Parijs. De financiële sector wordt bewapend om die dreiging waar te maken. Dit document plaatst deze ontwikkelingen in de context van de bijna zekerheid dat regeringen, die feitelijk partij zijn bij de Overeenkomst van Parijs, niet van plan zijn om halverwege de eeuw de netto-uitstoot van broeikasgassen te elimineren, die volgens het IPCC nodig is, om te voorkomen dat de wereldwijde temperatuur met meer dan 1,5 °C boven het pre-industriële niveau stijgt (hoofdstuk 1).

Aan de basis van de oproep dat bedrijven verder zouden moeten gaan dan de wet- en regelgeving om koolstofarm te worden, ligt de misvatting dat het de rol van het bedrijfsleven is om goed te doen; als zouden het liefdadigheidsinstellingen zijn, die toevallig ook nog winst maken. Dat is een groot misverstand over hoe het kapitalisme werkt. Individuele bedrijven hebben niet een plan om de levensstandaard te verhogen; het is het aanhoudende effect van concurrentie en de noodzaak om te innoveren die de materiële toestand van de mensheid heeft veranderd. Bedrijven vastleggen aan ketenen van stakeholders en klimaatschaamte, om hen te dwingen tegen het belang van hun aandeelhouders in te gaan, dreigt de ziel uit het kapitalisme te halen. Zoals Joseph Schumpeter in de jaren veertig betoogde, komt de grootste bedreiging voor het kapitalisme van binnenuit het kapitalisme zelf (hoofdstuk 2).

Het verlagen van het doel van 2 °C naar 1,5 °C versnelde de planning om het doel van netto nul te halen. Het kwam tot stand als gevolg van een aanhoudende campagne van kleine eilandstaten die het verhaal erin stampten dat hun landen waarschijnlijk onder de golven zouden verdwijnen. Net als de iconische ijsbeer die met uitsterven werd bedreigd, blijkt dit o niet te stroken met de feiten te zijn en heeft het geen enkele wetenschappelijke basis (hoofdstuk 3).

Het 1,5 °C-doel werd in het Akkoord van Parijs opgenomen als een streven, in plaats van als een hard doel. Het IPCC kreeg vervolgens de taak om er een wetenschappelijke en economische rechtvaardiging voor te geven. Het IPCC is altijd een politiek orgaan geweest en werd ook als zodanig opgevat, maar het speciale rapport over 1,5 °C slaat een nieuwe weg in door openlijk ideologisch te zijn, zoals blijkt uit de opinie dat het netto-nuldoel de mogelijkheid biedt voor ‘doelbewuste maatschappelijke transformatie’ (hoofdstuk 4).

Het IPCC had vier jaar eerder in zijn Vijfde Beoordelingsrapport een CO2-budget van 1,5 °C vastgesteld. Het budget stond echter op het punt op te raken; zonder een herziening van de begroting zou het streefcijfer van 1,5 °C vrijwel op het moment dat het was vastgesteld, niet zijn gehaald, wat voor alle betrokkenen beschamend zou zijn geweest. Dus de eerste opdracht van het IPCC was om een ​​nieuw CO2-budget te bedenken en de netto nul-deadline te halen. De manier waarop het IPCC het budget van 1,5 °C kon herverpakken (de maximale hoeveelheid kooldioxide die kan worden uitgestoten om onder de 1,5 °C te blijven) illustreert de mate van beoordelingsvrijheid en de mate van manipulatie die op de loer liggen bij ogenschijnlijk objectieve wetenschap.

Hoewel het slechts een ‘middelgroot vertrouwen’ kon scoren op de omvang van het resterende budget van 1,5 °C, kon het IPCC er ‘groot vertrouwen’ aan toekennen, dat de emissies rond 2050 het nulpunt moeten bereiken en tegen 2030 met ongeveer 45% moeten dalen ten opzichte van het niveau van 2010. Het was de 2030-tijdlijn die de huidige golf van verhoogd klimaatalarm veroorzaakte, wat congreslid Alexandria Ocasio-Cortez ertoe bracht te spreken over de wereld die over twaalf jaar eindigt (hoofdstuk 5)

De IPCC-behandeling van klimaatwetenschap in het speciale rapport zit vol lacunes en is verre van een toonbeeld van wetenschappelijke objectiviteit. In overeenstemming met zijn politieke mandaat vermijdt het IPCC elke discussie over strategieën voor het afstemmen van klimaatmodellen die zijn ontworpen om politiek aanvaardbare resultaten te produceren (hoofdstuk 6).

Als ideologisch document richt IPCC zich uitsluitend op de negatieve gevolgen van kapitalisme en economische groei en negeert het de voordelen ervan: stijgende levensstandaard, levenskwaliteit en verlengde levensduur. Op dezelfde manier komt de beoordeling van het 1,5 °C-pad erop neer dat de klimaateffecten lager zijn dan bij een 2 °C-pad, iets wat een kind hen had kunnen vertellen. Omdat het IPCC vermijdt om de extra kosten van het 1,5 °C-pad te evalueren, als richtlijn voor het beleid, is de glans op 1,5 °C waardeloos. Vergelijking met de sociale kosten van koolstoframingen die door het Witte Huis ten tijde van Obama zijn opgesteld, impliceert dat de kosten van het traject van 1,5 °C een tot twee ordes van grootte hoger zijn dan de geschatte klimaatvoordelen van die emissiereducties; dat wil zeggen, het vertegenwoordigt een enorme overkill van het beleid en brengt ongerechtvaardigde kosten met zich mee voor de wereldeconomie, vooral voor de armsten (hoofdstuk 7).

Als klap op de vuurpijl wil het IPCC het vrijemarktkapitalisme vervangen door centrale planning op wereldschaal om top-down transformaties te bewerkstelligen van de sectoren energie, industrie, transport, bouw, landgebruik en landbouw. Het IPCC geeft met tegenzin toe dat dit waarschijnlijk zal leiden tot hogere voedselprijzen en de armsten het hardst zal raken. Het verwacht ook dat hogere energiekosten de overstap naar schoon koken zullen vertragen, wat inhoudt: meer vervuiling binnenshuis en dus verloren levens. In dit licht gezien, wordt het duidelijk dat voorstanders van 1,5 °C en netto nul zich gedragen als fanatici, met weinig of geen aandacht voor het welzijn van de armen en de bredere belangen van de mensheid (hoofdstuk 8).